Η γλυκιά γεύση της ανακούφισης... (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Με τον πλέον... χαιρέκακο τρόπο «ξόρκισε» τη φετινή του κακοδαιμονία στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Ολυμπιακός: επιτυγχάνοντας νικητήριο γκολ στα τελευταία λεπτά! Λίγο το 'χετε; Οι «ερυθρόλευκοι» κατόρθωσαν να αποχαιρετήσουν αξιοπρεπώς τη διοργάνωση.

Αν δεν νικούσαν σήμερα, θα καλούνταν να απολογηθούν για οδυνηρά αρνητικά ρεκόρ (συγκομιδής βαθμών σε όμιλο, μη νίκη). Κατάφεραν να το αποφύγουν. Η νίκη, έστω κι επί της «εφεδρικής» Ρεάλ, είναι ό,τι χρειαζόταν. Αρκετή για να εξασφαλίσει ηρεμία και καλό ηθικό.

Απρόσφορη για να αποτελέσει φύλλο συκής, που θα συγκαλύψει γνωστές εν πολλοίς αδυναμίες. Ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου ήταν ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα όσων μπορεί να πάθει -και συνήθως τα παθαίνει- στην Ευρώπη. Του δεύτερου, όσων θα μπορούσε να πετύχει... εάν κι εφόσον είχε εγκαίρως δρομολογηθεί μια διαφορετική «στρατηγική» οικοδόμησης της ομάδας (λέγε με διοίκηση) και διαχείρισης του έμψυχου υλικού (λέγε με προπονητή). Στο πρώτο ημίχρονο είδαμε έναν Ολυμπιακό σε τέλμα. Πολύ πιο αργό από τους αντιπάλους του. Ανασταλτικά, εξαιρετικά ευάλωτο και ανασφαλή: οι κενοί χώροι που έβρισκαν -και αξιοποιούσαν- οι Ισπανοί κάθε φορά που «έβγαιναν» γρήγορα μπροστά θα μπορούσαν να απαρτίσουν ολόκληρο Κτηματολόγιο.

Το γκολ που δέχθηκαν οι «ερυθρόλευκοι» -νωρίς, νωρίς- λες και υπενθύμισε ορισμένα παραδοσιακά «κουσούρια» της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Περίοδος Μαντζουράκη, πέντε γκολ παθητικό κι όλα με κεφαλιές, σε φάσεις παραπλήσιες της χθεσινής. Λες και μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ -κι αν για λίγο αποσυρθούν, επανέρχονται.

Το τελικό 0-1 έδειχνε μάλλον «κολακευτικό» για τους «ερυθρόλευκους», η καρδιά των οποίων ταξίδεψε δύο φορές στην απέναντι ευρισκόμενη Κούλουρη. Τι είχε να αντιπαραθέσει ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου; Ορισμένες προσωπικές εμπνεύσεις, ημιτελείς στην εκτέλεσή τους. Κάμποσο ο Τουρέ, λίγο ο Ριβάλντο -όσο άντεχε. Τι Αλλαξε στο δεύτερο ημίχρονο; Πριν απ’ όλα, «μίλησε» ένα παραγνωρισμένο φετινό status quo: στα τέσσερα από τα έξι παιχνίδια τους, οι «ερυθρόλευκοι» ευτύχησαν να επιτύχουν ένα εκπληκτικό «προσωπικό» τέρμα!

Αυτή τη φορά, τη μικρή παράδοση τήρησε ο Μπουλούτ.
Τα υπόλοιπα λες και τα δρομολόγησε «αυτόματος πιλότος». Καταλυτική η κλάση και η ολύμπια ηρεμία του Τουρέ. Η δύναμη της έδρας. Η φρεσκάδα και οι διεισδύσεις του Οκκά. Ο Ριβάλντο, που βρήκε πάλι δυνάμεις και τις επιστράτευσε όσο καλύτερα μπορούσε.
Να τη η νίκη. «Δεύτερα-ξεδεύτερα», Ρεάλ ήταν. Θέλετε τώρα να αξιολογήσουμε τις θετικές παραμέτρους του β' μέρους και να ανακηρύξουμε την πλέον πολύτιμη; Εύκολη διαδικασία: Τουρέ κύριοι...

Αν μένει μια γλυκιά τελική γεύση στους φίλους του Ολυμπιακού, είναι διότι το εισιτήριο (ακόμη και) για το ΟΥΕΦΑ είχε ήδη χαθεί. Είναι η γλύκα της απλής ανακούφισης. Το διακύβευμα του χθεσινού αγώνα -η καλή έξοδος- ήταν αρκούντως «σεμνό και ταπεινό». Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ήταν και αμελητέο. Κάθε άλλο.
Αρκεί, είπαμε, να μην υποβάλουν ορισμένοι τον εαυτό τους στον πειρασμό να πιστέψει πως το μόνο που έλειψε φέτος ήταν η τύχη...