Οι αγωνιστικές λεπτομέρειες (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Δεν μου έκανε εντύπωση το ότι στο πλέον αδιάφορο ματς της χρονιάς ο ΠΑΟΚ έβαλε πέντε γκολ στη Ρεν. Το τσούρμο των ταλαντούχων πιτσιρικάδων που υπάρχει στον ΠΑΟΚ είναι ικανό να διαλύσει οποιαδήποτε ομάδα ανάλογης δυναμικότητας βρει μπροστά του, φτάνει να μην πιέζεται. Την Τετάρτη το βράδυ η Τούμπα ήταν άδεια, δεν υπήρχε βαθμολογικό ενδιαφέρον για το ματς, η Ρεν έπαιζε με κάμποσους αναπληρωματικούς: το σκηνικό ήταν ιδανικό για να γίνει γιορτή. Μόνο που εμένα αυτού του είδους οι γιορτές με προβληματίζουν.

Θέλω να κάνω μια σοβαρή ανάλυση για τα αγωνιστικά του ΠΑΟΚ, γιατί, όπως σωστά είπε χθες στον SuperΣΠΟΡ FM o Τάκης Λεμονής, ο «Δικέφαλος» της Θεσσαλονίκης είναι η πιο ενδιαφέρουσα ομάδα του πρωταθλήματος λόγω της παρουσίας πάρα πολλών καλών πιτσιρικάδων. Θα ήθελα να είστε λίγο προσεκτικοί, γιατί θα μιλήσω με πολλές λεπτομέρειες για τη διάταξη, τα προβλήματα της άμυνας, τη δυσκολία στο πρέσινγκ, τον ρόλο του Σιγκαμπάλα, την καθιέρωση του Βαγγελή και τον παραγκωνισμό του Γιασεμάκη και του Μαλαδένη. Μια στις τόσες θέλω να γράφω ένα τεχνικό κομμάτι, για όσους γουστάρουν μόνο το τακτικό μέρος στο ποδόσφαιρο.

Δήλωση

Έχουμε και λέμε, λοιπόν. Χθες ο Αγγελος Αναστασιάδης δήλωσε ότι ο ΠΑΟΚ προλαβαίνει να πάρει το πρωτάθλημα. Κάποιες δηλώσεις πρέπει να αποκωδικοποιούνται και να εξηγεί κανείς γιατί γίνονται, ειδικά αν αφορούν στις ομάδες της Θεσσαλονίκης. Ο Αναστασιάδης, που δηλώνει αντιδημοσιογραφικός και κάνει τον καμπόσο με τους εκπροσώπους του Τύπου όταν δουλεύει σε μια ομάδα, όταν είναι εκτός παιχνιδιού γίνεται λαλίστατος. Πρέπει να είναι η δεύτερη συνέντευξή του στην οποία λέει αυτά τα πράγματα τον τελευταίο μήνα. Ότι εκτιμά το υλικό του ΠΑΟΚ είναι φανερό. Όπως φανερό είναι ότι παίρνει και την εκδίκησή του από τον Γιώργο Κωστίκο, στον οποίο χρεώνει το «πριόνισμα» του πάγκου του όταν ήταν αυτός προπονητής στον ΠΑΟΚ.

Μουρμούρα

Δεν ξέρω αν ο Κωστίκος θα πάρει θέση. Μεταξύ μας, είναι δύσκολο. Οταν σε επαινούν βάζοντας τον πήχη πολύ ψηλά (ώστε να φανείς στο φινάλε αποτυχημένος, όταν δεν κάνεις το μεγάλο άλμα), είναι δύσκολο να αντιδράσεις. Αν πεις ότι ο ΠΑΟΚ δεν μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα, μολονότι έχει τα τέσσερα ματς με τους πρωτοπόρους στην έδρα του στον δεύτερο γύρο, κινδυνεύεις να σε πουν ηττοπαθή –άσε που στη Σαλονίκη θα βρεθεί κάποιος να πει ότι ο Αγγελάρας δεν θα το 'λεγε ποτέ αυτό. Αν υποστηρίξεις ότι ο στόχος της σεζόν είναι να χτιστεί η ομάδα και όχι να κάνει πρωταθλητισμό, θα σου πουν ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι Ξάνθη, να βγάζει παίκτες. Ο,τι και να πεις, κάτι θα σου πουν. Κυρίως γιατί στη Θεσσαλονίκη αγαπούν το πες πες και τη μουρμούρα πάρα πολύ.

Απάντηση

Το πιθανότερο είναι ότι θα απαντήσει στον Αναστασιάδη κάποιος από τους φίλους του Κωστίκου. Ίσως κάποιος παράγοντας, μάλλον κάποιος δημοσιογράφος. Θα του θυμίσει π.χ. ότι αυτή η ομάδα σε σχέση με τη δική του έχει καμιά δεκαπενταριά καινούργιους παίκτες, που αποκτήθηκαν στις δύο τελευταίες μεταγραφικές περιόδους, και ότι από τη δική του ομάδα δεν έμεινε τίποτα, γιατί δεν υπήρχε τίποτα της προκοπής για να μείνει. Μετά κάποιος άλλος φίλος του Αγγελου θα πάρει τη σκυτάλη και θα πει ότι ο Σαλπιγγίδης, ο Χασιώτης, ο Φερνάντες, ο Καρυπίδης, ο Ουντέζε, ο Φουτσίνι, ο Μαλαδένης, ο Γιασεμάκης υπήρχαν και επί Αναστασιάδη και ότι οι δύο τελευταίοι μάλλον δεν παίζουν γιατί ήταν από τα αγαπημένα παιδιά του Αγγελου. Όπως και ο Κουτσόπουλος, που κακώς έμεινε ελεύθερος. Μετά κάποιος θα πει κάτι άλλο, και μετά κάτι άλλο και φτου κι απ' την αρχή, μέχρι να 'ρθουν τα Χριστούγεννα και να κατέβουν όλοι μαζί στην Τσιμισκή για ένα κρασί. Μόλις περάσουν οι γιορτές, μπορούν πάλι να αρχίσουν να τσακώνονται.


Βασανιστήρια

Παντού στην Ελλάδα όσοι γνωρίζονται καλά καβγαδίζουν, αλλά μόνο στη Θεσσαλονίκη κάθε καβγάς πρέπει να έχει στόχο την απόλυτη ισοπέδωση. Ο Αναστασιάδης π.χ. δεν λέει κουβέντα για το πόσο καλά έκανε τη δουλειά του ο Κωστίκος ως τεχνικός διευθυντής. Τον Μπαλάφα, λέει, τον βρήκε αυτός. Το Χριστοδουλόπουλο, επίσης, αυτός τον ανακάλυψε. Τον Χαραλάμπους τον ήξερε από την Κύπρο. Τον Ηλιάδη τον πήραν αφού είχε κάνει 30 ματς στην Α' Εθνική με την Καλαμαριά –σιγά την ανακάλυψη! Άσε που, όπως είπε, «στην ομάδα υπήρχε ο Ζησόπουλος, που βγάζει μάτια με τον Λεβαδειακό και είναι ο καλύτερος παίκτης του»! Ακόμα κι αν όλη η Ελλάδα λέει ότι ο Κωστίκος έκανε ως τεχνικός διευθυντής καλή δουλειά, ο Αναστασιάδης δεν πρόκειται να το παραδεχτεί ούτε με βασανιστήρια…

Απόδοση

Συνεχίζοντας την αναφορά μου στις αγωνιστικές λεπτομέρειες του ΠΑΟΚ, θα ήθελα να σας πω ότι ο Κωστίκος όντως τα 'βαλε με τους μάνατζερ των παικτών, ότι ο Γούμενος πιστεύει σοβαρά ότι ο Ορφανός θα δει θετικά τη μεγαλειώδη πρόταση δημιουργίας της Victory League, ότι ο Κοκορόγιαννης περιμένει πότε θα πληρωθεί η δόση του συμβολαίου του Ζαγοράκη, ότι ο Γραμμένος με τη βοήθεια του Χατζηλαζαρίδη πήρε την ΕΠΣ Μακεδονίας. Αυτό ειδικά το τελευταίο είναι καθοριστικό για την απόδοση του Σικαμπάλα. Δεν ξέρω με ποιον ακριβώς τρόπο, αλλά είναι…

Συμπέρασμα

Είναι πολύ δύσκολο να μιλήσεις για τα αγωνιστικά του ΠΑΟΚ, όταν οι προτεραιότητες είναι άλλες. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους οι ομάδες δυσκολεύονται να δουν προκοπή. Άλλες έχουν κακή άμυνα, άλλες στείρα επίθεση, άλλες φοβιτσιάρη προπονητή. Ο ΠΑΟΚ έχει απλώς πολλή εσωστρέφεια. Κι αυτό με τακτικές αλχημείες δεν διορθώνεται...

Ούτε λούφα ούτε παραλλαγή

Είδα το «Λούφα και παραλλαγή Νο 2: Σειρήνες στο Αιγαίο» και, αν κρίνω από τα χιλιάδες εισιτήρια που κόβει η ταινία, νομίζω ότι θα τη δείτε κι εσείς, αν δεν το έχετε κάνει ήδη.

Από την πρώτη πέρασαν πάρα πολλά χρόνια και ο Νίκος Περάκης κάνει πολύ καλά που δεν πέφτει στην παγίδα να μιμηθεί την αρχική έμπνευσή του. Οι δύο ταινίες φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση, όπως άλλωστε δεν έχουν οι δύο Ελλάδες στις οποίες αναφέρονται. Στην πρώτη ταινία ο Στρατός ήταν μια σκληρή δοκιμασία και η επιβίωση (δηλαδή η λούφα) είχε να κάνει πολύ με την ικανότητα προσαρμογής (δηλαδή με την παραλλαγή). Στη δεύτερη ταινία ο Στρατός δεν έχει ούτε λούφα ούτε παραλλαγή: είναι απλώς ένα βαρετό, τεράστιο, ακατανόητο και ταυτόχρονα αθώο καψώνι, σαν αυτό που κάνουν στον φαντάρο πρωταγωνιστή οι «σειρές» του. Στην πρώτη ταινία οι ήρωες λούφαραν στην ΥΕΝΕΔ, στη δεύτερη ταινία ο ήρωας αναγκάζεται να αφήσει τη Βίκυ Καγιά στην Κω για να τρέχει σε μια βραχονησίδα: το υπόγειο και δηκτικό σχόλιο του Περάκη είναι ότι τώρα το καψώνι μπορεί να είναι πολύ χειρότερο, γιατί δεν το περιμένεις. Ο Στρατός άλλαξε, παραμένοντας ανυπόφορος –εκτός κι αν αντί για τους Τούρκους μας την πέσουν Τουρκάλες...
Βρήκα την ταινία πολύ τίμια και διασκέδασα αρκετά, μολονότι από το δικό μου στρατιωτικό έχω να διηγηθώ ιστορίες πιο διασκεδαστικές. Αυτό που μου άρεσε είναι η αλήθεια των καταστάσεων: τον Δεκαπενταύγουστο το στράτευμα είναι όντως διαλυμένο, δεν υπάρχουν ούτε διοικητές ούτε ταξίαρχοι, η έξοδος είναι δύσκολη υπόθεση γιατί λείπουν όλοι με άδεια, το φυλάκιο είναι καταδίκη κυρίως γιατί βαριέσαι, πάντα υπάρχει ένας καλός μόνιμος υπαξιωματικός που παίρνει τον ρόλο του στα σοβαρά και ισχύει απόλυτα το ότι τα κινητά είναι πιο χρήσιμα από τους ασυρμάτους. Δεν πρόκειται για αριστούργημα, αλλά όταν τη βλέπεις, νομίζεις ότι ακούς μια «σειρά» σου να σου διηγείται πώς τα πέρασε μετά το κέντρο.
Θα συμφωνήσω κι εγώ ότι η πρώτη ταινία ήταν καλύτερη. Ηταν τα γεγονότα που την έκαναν πιο συναρπαστική, το πλαίσιο. Οι χαρακτήρες της δεύτερης ταινίας μού φάνηκαν όμως πιο αληθινοί, πιο δικοί μας και, όπως λέει και το τραγουδάκι-σουξέ, «πάνω στην πιο τρελή κι αθώα ηλικία τους». Στο φινάλε, η κάθε γενιά έχει τη λούφα και την παραλλαγή που της ταιριάζει… Κοκότοβιτς: 1.70. Η Καλαμαριά είναι η πρώτη ομάδα που μπορεί να της ταιριάζει...