Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ… (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Μέγα βραβείο «Κόροιβος της στήλης». Στον Γιάννη Σγουρό, που εμφανίσθηκε καλεσμένος στην εκπομπή του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου, τον οποίο το 1996, όταν πριν από τους Ολυμπιακούς της Ατλάντα είχε βγάλει το σκάνδαλο του ντοπαρίσματος του Κωνσταντινίδη, ήθελε να ανασκολοπίσει.

Κάπως έτσι είχε νιώσει και ο Σπάρτακος. Και εκτός του ότι τον σταύρωσαν στην ταινία, τον έβαλαν να έχει παντρευτεί Αγγλίδα. Είναι η αγανάκτηση του ανθρώπου που κάθεται και πλακώνεται με κάθε άγνωστό του μονομάχο, για να κάθονται οι Ρωμαίοι και να τρώνε ρόγες σταφύλια πριν από το όργιο. Ή του ποδοσφαιριστή, που τρία χρόνια του βγαίνει η γλώσσα και δίπλα του οι Βραζιλιάνοι κάνουν τακουνάκια. Είναι το δράμα του Ιεροκλή Στολτίδη.

Με το που τελείωσε το ματς με τον Λεβαδειακό, ο Στολτίδης δεν περίμενε ούτε να μπει στα αποδυτήρια. «Γ... ώ την π... τάνα μου, γ... ώ την κ... όλα μου, τρέχω για τρεις μ... άκες εδώ μέσα». Εκτός εαυτού. Συνέχεια εκ του προηγουμένου. Με τις ντίβες, με τις «βεντέτες». Σηκώνεται ο Γεωργάτος. «Έλα Ακη, ηρέμησε να κάνουμε καλά Χριστούγεννα. Έλα, ρε Ακη, κερδίσαμε, ηρέμησε». «Οχι ρε, να μην κάνουμε καλά Χριστούγεννα. Να έρθει ένας να τσακωθούμε. Να σηκωθεί κάποιος και να μου πει ότι τρέχει. Ποιος τρέχει εδώ μέσα, ρε;». Όλοι εκείνη τη στιγμή έγιναν Βραζιλιάνοι και έκαναν ότι δεν κατάλαβαν. Και έτσι δεν έπεσε ξύλο ύστερα από νίκη, που θα ήταν και παγκόσμια πρωτοτυπία. Για να δούμε λοιπόν πώς έφτασε ο Στολτίδης στην απελπισία.

Μέχρι φέτος ο Στολτίδης ήταν προσαρμοσμένος με τη ζωή του στον Ολυμπιακό. «Τι Ζιοβάνι, τι Ριβάλντο, κοπρίτες είναι όλοι οι Βραζιλιάνοι...», σκεφτόταν ο «Ιέρο» και έτρεχε και για την πάρτη τους. Περνούν όμως τα χρόνια και εκτός από τον Ριβάλντο, φέτος αποφάσισε και ο Τζόρτζεβιτς να μην τρέχει. «Τι να κάνουμε; Αρχηγός είναι, ο μεγαλύτερος παίκτης της τελευταίας δεκαετίας, να τρέξω και γι' αυτόν...», ξανασκέφτηκε ο Στολτίδης και διπλασίασε την προσπάθεια. Στο κάτω-κάτω, για τρέξιμο υπάρχει και ο Καφές. Ποιος Καφές; Ο μαύρος; Διότι τελευταία, αντί του Καφέ παίζει ο Μπαμπαγκίντα, που και να θέλει να τρέξει, με το που φτάνει τον αντίπαλο το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πέσει γονατιστός και να του ζητήσει να του δώσει την μπάλα. Διότι αν κάνει τάκλιν ο Μπαμπαγκίντα, ο αντίπαλος θα τον κάνει πατάκι για το μπάνιο. Αλλά τουλάχιστον ο Κωνσταντίνου και ο Οκκάς πρεσάρουν τα αντίπαλα χαφ. Έλα όμως που ο Κωνσταντίνου έπαθε θλάση και ο Γιαννάκης Οκκάς από την καταραμένη μέρα που σκόραρε την έχει δει ο «εκτελεστής» της επίθεσης και έχει σταματήσει να μαρκάρει.

Ευτυχώς όμως που φέτος ο Ολυμπιακός πήρε στα χαφ αυτό το νεαρό παιδί, τον Γιάγια Τουρέ, για να ξεκουράσει τον Στολτίδη. Ετσι βέβαια ήταν το αρχικό σχέδιο. Διότι από τη μέρα που ο Τουρέ κατάλαβε ότι ο Ολυμπιακός τον χρειάζεται περισσότερο απ' ό,τι ο ίδιος τον Ολυμπιακό, αποφάσισε ότι είναι πολύ γίγαντας για να κάνει τον βοηθό του Στολτίδη. Εδώ είναι αμφίβολο ότι αν του το ζήταγε ο Σόλιντ, θα έπαιζε και πάλι στόπερ. Και θα κάτσει να ασχοληθεί με τα υπαρξιακά προβλήματα ενός αμυντικού χαφ από τη Βόρεια Ελλάδα; Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι στο τέλος του ματς με τον Λεβαδειακό ο Στολτίδης να κάνει το τρόλεϊ «Κυψέλη-Παγκράτι». Αντί για «Αγίου Μελετίου, Αμερικής, Λυσσιατρείο, Καραμανλάκη», έκανε τη διαδρομή «Ρούσεφ, Μπασαλά, Ζησόπουλο, Καλλιμάνη». Τον έπιασε λοιπόν το άγχος τον «Ιέρο» ότι θα ισοφαρίσει η Λιβαδειά και ότι θα κάνει μαύρα Χριστούγεννα. Και στο τέλος, το άγχος τού βγήκε σε τσαμπουκά.

Ο Σόλιντ προτίθεται να μιλήσει με τον Στολτίδη, αλλά πρόστιμο δεν προβλέπεται να πέσει. Διότι για να βάλεις πρόστιμο, πρέπει να το κρατήσεις από κάπου. Και στον Ολυμπιακό έχουν να δουν δόση συμβολαίου από το καλοκαίρι. Όλοι οι Ελληνες παίκτες έχουν δικαίωμα να κάνουν προσφυγή και να μείνουν ελεύθεροι. Οχι βέβαια ότι κανένας θα έκανε, μιας και τέτοια συμβόλαια αποκλείεται να έβρισκαν άλλη ομάδα να τα κάνουν. Οσο για το πριμ του πρωταθλήματος, φυσικά δεν το έχουν πάρει. Στον Ολυμπιακό όμως, όπως και στον Παναθηναϊκό, η καθυστέρηση είναι παράδοση. Για παράδειγμα, το πριμ του έβδομου πρωταθλήματος, που πριν από το ματς με τον Παναθηναϊκό στη Ριζούπολη είχε γίνει διπλό, οι παίκτες του Ολυμπιακού το εισέπραξαν ύστερα από ενάμιση χρόνο.

Για να μην υπάρχουν μουρμούρες, τον ρόλο του ειρηνοποιού στον Ολυμπιακό τον έχουν αναλάβει σαν τον Φίλανδρο και τον Κορώνη ο Σάββας και ο Δουρέκας. Λέει ο Δουρέκας: «Στον Ολυμπιακό κανένας δεν έχασε τα λεφτά του». Λέει και ο Σάββας: «Θα μπουν όλα μαζί στους λογαριασμούς σας». Και ηρεμούν την ατμόσφαιρα. Στην ΑΕΚ τι να πουν; Κανένας δεν έχασε τα λεφτά του; Υπερβολή. Ο Νικολαΐδης, όταν ανέλαβε την ΑΕΚ, ζήτησε από τους παίκτες να χαρίσουν το 30% από τα δεδουλευμένα, εκτός του ότι υπάρχει και ανησυχία με τη δικαστική εκκρεμότητα με την ENIC. Ακόμα και να κερδίσει την υπόθεση η ΑΕΚ στα ελληνικά δικαστήρια, είναι άγνωστο τι μπορεί να κάνει η ENIC στα ευρωπαϊκά.

Μέχρι στιγμής, η διοίκηση της ΑΕΚ έχει δείξει συνέπεια στις σχέσεις της με τους ποδοσφαιριστές. Οικονομικά όμως η κατάσταση δεν είναι η καλύτερη. Κατ' αρχήν, τα έσοδα είναι μειωμένα, μιας και τα εισιτήρια είναι πολύ λιγότερα από τα περσινά, το ομολογιακό δάνειο που σκόπευε να πάρει η ΑΕΚ σκάλωσε μέχρι στιγμής στην έλλειψη εγγυητή και οι Γκούμες και Νοτιάδες μπορεί να το φυσάνε το χρήμα, αλλά είτε δεν μπορούν λόγω συμφωνιών με τους υπόλοιπους είτε δεν θέλουν να βάλουν περισσότερα λεφτά στην ΑΕΚ. Οχι ότι η οικονομική εξυγίανση είναι δύσκολο πράγμα. Φτάνει να ακολουθείς το οικονομικό αξίωμα του Μάκη Ψωμιάδη. Ο επόμενος πληρώνει τον προηγούμενο. Και πιστότεροι μαθητές του Μάκαρου είναι οι διοικητικοί του Αρη.

Γράφτηκε στο ρεπορτάζ του Αρη ότι οι παίκτες είναι δυσαρεστημένοι επειδή δεν έχουν πληρωθεί ούτε μία από τις φετινές δόσεις των συμβολαίων τους. Οπότε, τουλάχιστον πήραν τα περσινά. Κατά κάποιον τρόπο... Η διοίκηση του Αρη έβαλε τα περσινά χρωστούμενα στις φετινές δόσεις. Και αν δεν μπορεί να πληρώσει και φέτος, πάλι κανένα πρόβλημα. Θα βάλει τις δόσεις και των δύο ετών στον επόμενο χρόνο. Ετσι και συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, θα υπάρχουν παίκτες που θα ξεκινούν την καριέρα τους στον Αρη με 20 χιλιάρικα συμβόλαιο και ύστερα από 10 χρόνια δεν θα έχουν πάρει δίφραγκο. Το συμβόλαιο εν τούτοις θα έχει ανέβει στα 500.
Πώς γίνεται αυτό; Εύκολα. Φτάνει να έχεις Σαλονικιό υφυπουργό Αθλητισμού και υπάκουο πρόεδρο στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού. Με τη σημερινή σύνθεση στο Υφυπουργείο φτερνίζεται ο Ορφανός και κρυώνει ο Παπαλάκης. Οπότε, ο Αρης μπορεί να φεσώνει όποιον θέλει. Και αν τολμήσει, ας τον καλέσει ο Παπαλάκης σε απολογία για να τον τιμωρήσουν να του ζητήσουν δανεικά.

Πριν οι αγωγές φιμώσουν τον Τύπο

Κανένας δημοσιογράφος δεν είχε καταλάβει ότι ένα άρθρο στον νόμο περί Τύπου θα του άλλαζε τη ζωή. Ότι το περί δυνατότητας αστικής αγωγής άρθρο θα έκανε τη ζωή των δημοσιογράφων πατίνι.

Μέχρι πριν από τον νόμο του Βενιζέλου, όποιος πολίτης θεωρούσε ότι τον έθιξε κάποιο δημοσίευμα, έκανε μήνυση και η υπόθεση έπαιρνε τον δρόμο της. Εισαγγελέας, ανάκριση, εκδίκαση, καταδίκη ή αθώωση. Σε περίπτωση που ο δημοσιογράφος καταδικαζόταν, εξαγόραζε την ποινή ή πήγαινε φυλακή και το Μέσον είχε υποχρέωση να δημοσιεύσει την απόφαση και να ζητήσει συγγνώμη. Ο προτελευταίος νόμος περί Τύπου αναγνώριζε ότι η εφημερίδα μπορούσε να έχει έναν υπεύθυνο σύμφωνα με τον νόμο. Η «Αυριανή», για παράδειγμα, είχε υπεύθυνο -αν θυμάμαι καλά- τον Γαβριελάτο. Κάθε μήνα ο Γαβριελάτος έτρωγε όσα δεν είχε φάει ο Κόμης Μοντεκρίστο πριν του συγχωνεύσουν την ποινή. Έσκυβε το κεφάλι, έτρωγε την ποινή, άκουγε και τον Γιώργο να του ρίχνει ένα χέσιμο και μετά με αυριανική σεμνότητα έπνιγε τον πόνο του, γινόμενος κουνουπίδι σε ένα ταβερνάκι στα 100 μέτρα.

Εντάξει, ο τότε νόμος ήταν της πλάκας. Ο προηγούμενος όμως ήταν δίκαιος. Αναγνώριζε την ευθύνη του δημοσιογράφου, αλλά και του Μέσου. Δεν δεχόταν τους μαϊμούδες υπεύθυνους Τύπου. Και ενώ απένειμε δίκαιο, έσωνε και το συκώτι του Γαβριελάτου. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος όμως όταν είδε έναν σωστό νόμο, δεν άντεξε. Έπρεπε να κάνει το δικό του.

Με τον σημερινό νόμο, κάθε έντιμος, άτιμος, άγιος και αγιογδύτης μπορεί να κάνει αγωγή και να τραβιέσαι από δύο μέρες στα δικαστήρια μέχρι και να χάσεις το σπίτι σου. «Και γιατί να φοβάσαι, εάν είσαι σωστός, ότι κινδυνεύεις να χάσεις το σπίτι σου;», μπορεί να ρωτήσει κάποιος. «Διότι η δυσφήμηση δεν είναι κλοπή για να σε πιάσουν με τα κλεμμένα στα χέρια», είναι η απάντηση. «Η δυσφήμηση είναι κάτι που κρίνει το δικαστήριο με τόσο σχετικές έννοιες, όπως αν η συγκεκριμένη πληροφορία ενημέρωνε το κοινό ή ήταν απλό κουτσομπολιό. Διότι όταν οι δημοσιογράφοι αποκαλύπτουν παραδικαστικό κύκλωμα, είναι υπεράνθρωπο να πας δικαστήριο χωρίς να σου περάσει από το μυαλό ότι ο δικαστής μπορεί να έχει επηρεαστεί», είναι η εξήγηση.

Όσοι νομίζουν ότι το πρόβλημα με τις αγωγές αφορά μόνο τον κλάδο, κάνουν λάθος. Προσωπικά έχω σκεφτεί 10 φορές πριν γράψω για παράγοντες που είναι δικομανείς, καθώς δεν έχω καμία διάθεση να πίνω τον άθλιο καφέ της Ευελπίδων. Οταν βαρεθούμε να τραβιόμαστε, όταν ο τελευταίος αηδιάσει από τον βαπορίσιο καφέ, η τέταρτη εξουσία, που πάμπολλες φορές χρηματίστηκε και εκμαυλίστηκε, θα μαζέψει τα νύχια της και θα γουργουρίζει σαν γατούλα στην αγκαλιά της πρώτης. Μέχρι τώρα, σε όποια κοινωνία ο Τύπος φιμώθηκε, ο πολίτης γρήγορα κατάλαβε ότι μαζί του χάθηκε και η δική του φωνή.