Από πού πάνε στον πόλεμο; (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ε, αυτό είναι από τα άγραφα. Το σωτήριον έτος 2006 θα ξημερώσει με τον Ολυμπιακό στην κορυφή της βαθμολογίας! Για μπάσκετ μιλάμε, όχι για ποδόσφαιρο. Τον ίδιο Ολυμπιακό, που πριν από ένα μήνα έχασε από τον νεοφώτιστο Γ.Σ. Λάρισας. Τίποτα πια δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Τη χρονιά της επιστροφής της Εθνικής ομάδας στον θρόνο της Ευρώπης ισχύει περισσότερο από κάθε φορά το παλιό, καλό, -μεταξύ αστείου και σοβαρού- σλόγκαν: «Στο μπάσκετ όλα γίνονται»!
Το διήμερο που ακολούθησε το ντέρμπι του Σαββάτου έλαβα αρκετά μηνύματα με όμοιο μεταξύ τους περιεχόμενο: «Κακώς άσκησες σκληρή κριτική στον Καζλάουσκας τις προάλλες. Βιάστηκες. Οφείλεις να ανασκευάσεις». Να ανασκευάσω, βρε παιδιά, να ανασκευάσω! Αν είναι να γίνει τζέρτζελο και να αποκτήσουμε ξανά ζουμερό πρωτάθλημα, ανασκευάζω οτιδήποτε. Στο κάτω κάτω, προπονητής που νίκησε τον Ομπράντοβιτς (και προπονητής που κάποτε κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, για να μη ξεχνιόμαστε) δεν μπορεί να είναι τυχαίος. Άσχετα αν... στο μπάσκετ όλα γίνονται.

Πάμε πάλι από την αρχή, να εξηγούμεθα για να μη παρεξηγούμεθα. Ουδέποτε είπα ή ισχυρίστηκα ότι είναι κακός προπονητής ο Λιθουανός. Μη τρελαθούμε κιόλας. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται έναν προπονητή με διαφορετικά χαρακτηριστικά για να καταθέσει στο γήπεδο το σύνολο των δυνατοτήτων του. Κάποιον ικανό να μετατρέψει αυτό το παράξενο σύνολο με τη συζητήσιμη χημεία σε σκληρή ομάδα πολεμιστών. Σύμφωνοι, ο Ολυμπιακός είναι σπουδαίος στη μέρα του και μπορεί να νικήσει οποιονδήποτε. Ήδη έχει πάρει το σκαλπ των δύο από τις τρεις ομάδες που ανέβηκαν στο βάθρο της περσινής Ευρωλίγκας! Μόνο η Τάου τού έχει ξεφύγει.

Προσέξτε όμως μία σημαντική λεπτομέρεια: όλες σχεδόν οι μεγάλες νίκες του Ολυμπιακού επιτεύχθηκαν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Αυτό που (όπως επί λέξει σημείωνα τις προάλλες) «είναι ο πιο αξιόπιστος παίκτης του». Στο ΣΕΦ ο Ολυμπιακός νίκησε Παναθηναϊκό, Μακάμπι, Μιλάνο, Πρόκομ, αλλά και Μαρούσι, ΑΕΚ, Πανελλήνιο. Στα ταξίδια του, όμως, ηττήθηκε από Μπαρτσελόνα, Λιέτουβος, Τσιμπόνα, αλλά και... Λάρισα. Πολλά απ' αυτά τα παιχνίδια τα άφησε να ξεγλιστρήσουν μέσα από τα χέρια του.

Για ποια σκληραγώγηση μιλάμε, λοιπόν; Τα μοναδικά της «διπλά» η ομάδα του Πειραιά τα έβγαλε σ' έδρες μαλακές σαν βούτυρο: Πυλαία, Πάτρα, Ιβανώφειο. Στο Τελ Αβίβ, στην Πόλη, στο Μιλάνο, στο ΟΑΚΑ, στο Αλεξάνδρειο, ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου, βέβαια.

Πέρα από τις ενστάσεις, η ολική επαναφορά του Ολυμπιακού είναι ασφαλώς το θέμα της χρονιάς σ' ό,τι έχει να κάνει με το εντός των τειχών μπάσκετ μας. Ο Στηβ Γιατζόγλου άγγιξε με ακρίβεια τον τύπον των ήλων όταν είπε (στην εκπομπή του Συρίγου στο SuperSport 3) ότι «κινδυνεύουμε να γίνουμε Ισραήλ, με τον Παναθηναϊκό σε ρόλο Μακάμπι». Οι οπαδοί βλέπουν φυσικά μέχρι τη μύτη τους, αλλά όσοι ενδιαφέρονται για το ίδιο το μπάσκετ θέλουν ισχυρό Ολυμπιακό, αλλά και ισχυρό Αρη, ισχυρό ΠΑΟΚ, ισχυρή ΑΕΚ. Πρώτοι το εύχονται κατά βάθος οι ίδιοι οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού. Αλλωστε, η αξία του ηττημένου δίνει το στίγμα του νικητή.

Να γιατί καμαρώνει ο Καζλάουσκας, τώρα που -έστω για μια νύχτα- έβαλε πλάτη τον Ομπράντοβιτς.