Το παράπονο του Στίβεν από τους οπαδούς... (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Στην καρδιά του αγγλικού ποδοσφαίρου πνέει ακόμα μια αύρα ιπποτισμού. Είναι κάτι σαν το μοναχικό γαλατικό χωριό στον «Αστερίξ»

Μαύρο Ή άσπρο, έτσι γίνεται συνήθως: με θερμό χειροκρότημα ή με οργισμένες αποδοκιμασίες υποδέχονται οι οπαδοί τους τέως άσους της ομάδας τους όταν αυτοί εμφανίζονται στα «παλιά λημέρια» ως νυν αντίπαλοι. Το αν η «μπίλια» των «λαϊκών διαθέσεων» θα στρογγυλοκαθίσει στο άσπρο ή το μαύρο εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, εκ των οποίων δύο διαδραματίζουν καταλυτικό ρόλο: υπό ποιες συνθήκες είχε αποχωρήσει το ίνδαλμα και σε ποια ομάδα κατέληξε.

Ο συνυπολογισμός των δύο αυτών κριτηρίων εξηγεί πολλά: γιατί οι οπαδοί της Μπαρτσελόνα «έραναν» τον Φίγκο με... γουρουνοκεφαλές και μποτίλιες ουίσκι. Γιατί ο Νικοπολίδης ως τερματοφύλακας του Ολυμπιακού βίωσε την απόλυτη κόλαση στη Λεωφόρο, εκεί που είχε καταχειροκροτηθεί ο «κιτρινόμαυρος» Λυμπερόπουλος -και μάλιστα δευτερόλεπτα αφότου σκόραρε. Γιατί κάποτε το Καραϊσκάκη κόχλαζε από μένος εναντίον του «τριφυλλοφόρου» Δεληκάρη. Γιατί, δεκαετίες αργότερα, σε έναν τελικό Σούπερ Καπ στο ΟΑΚΑ οι οπαδοί του Ολυμπιακού αποθέωσαν τον Τάσο Μητρόπουλο την ώρα που ο προπονητής της ΑΕΚ, ο Μπάγεβιτς, τον έριχνε στον αγώνα. Και πάει λέγοντας.

Η επιστροφή του Μάικλ Όουεν στο «Ανφιλντ» στάθηκε αφορμή να καταγραφούν δύο εξαιρέσεις στον κανόνα. Μία (εξαίρεση) μικρή και μία πολύ σημαντική. Η μικρή: στην περίπτωση του Όουεν δεν τηρήθηκε ο κανόνας του απόλυτου μαύρου ή άσπρου. Κάμποσοι τον χειροκρότησαν, ορισμένοι τον αποδοκίμασαν, πολλοί αδιαφόρησαν. Η σημαντική εξαίρεση όμως ήταν άλλη: δεν συμβαίνει δα και τόσο συχνά να στηλιτεύει ποδοσφαιριστής μιας ομάδας τους οπαδούς της επειδή δεν αποθέωσαν τον τέως! Το έπραξε ο Στίβεν Τζέραρντ. Επί της ουσίας καταλόγισε αχαριστία στους οπαδούς της Λίβερπουλ, τονίζοντας πως ο Όουεν άξιζε standing ovation.

Αν φιλοδοξείτε να εξηγήσετε την πίκρα του Τζέραρντ, αφήστε το νήμα του χρόνου να ξετυλιχτεί. Το ίδιο νήμα συνδέει τη διαμαρτυρία του Στίβεν με ανάλογες εκδηλώσεις ποδοσφαιρικού ιπποτισμού στη γηραιά Αλβιώνα. Κάποτε ο Ντι Κάνιο -ναι, αυτός ο νταής που χαιρετά φασιστικά στα ιταλικά γήπεδα- απέφυγε να στείλει την μπάλα στην κενή εστία των αντιπάλων επειδή αντελήφθη ότι ο τερματοφύλακάς τους είχε μόλις τραυματιστεί. Ο Ντι Κάνιο τότε αγωνιζόταν στη Γουέστ Χαμ. Κάποτε ο Αρσέν Βενγκέρ ζήτησε να ακυρωθεί το νικηφόρο για την Αρσεναλ αποτέλεσμα ενός αγώνα και να επαναληφθεί το παιχνίδι, διότι έστω και εκ... παραδρομής οι παίκτες του δεν εφάρμοσαν το fair play σε μια φάση που απέφερε γκολ των «κανονιέρηδων».

Δεν ξέρω αν ο Τζέραρντ, ο Βενγκέρ κι ο Ντι Κάνιο θα τηρούσαν ακριβώς την ίδια στάση σε πανομοιότυπες περιπτώσεις εκτός Αγγλίας (για τον τελευταίο θα ρίσκαρα πρόβλεψη: όχι). Αυτό όμως που δεν αμφισβητείται είναι πως στην καρδιά του αγγλικού ποδοσφαίρου πνέει ακόμα μια αύρα ιπποτισμού. Είναι κάτι σαν το μοναχικό γαλατικό χωριό στον «Αστερίξ». Επηρεάζει -ακόμα- πρόσωπα και κώδικες συμπεριφοράς. Ξεχάστε τον περίγυρο -τα ήθη Αμπράμοβιτς, τον πακτωλό των χρημάτων, το δόγμα «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, γιατί αν δεν κερδίζουμε στο γήπεδο δεν θα κερδίζουμε και στα ταμεία». Δείτε αυτή την ελαφρώς «παλιομοδίτικη» -μα τόσο ευεργετική- νότα κι απολαύστε την, όσο επιβιώνει...