Οφορίκουε, ζεις. Στο σώμα του Τουρέ (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Tη διαφορά δεν την καταλαβαίνω. Καταδίκη έχει ο Γούμενος, καταδίκη έχει κι ο Χούλης. Τα αδικήματα βέβαια είναι διαφορετικά, μιας και ο Γούμενος έχει καταδικαστεί για χρηματιστηριακό αδίκημα και ο Χούλης για παράβαση του νόμου περί ναρκωτικών, αλλά και οι δύο έχουν καταδικαστεί με αναστολή. Μόνο που τον Γούμενο στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού τον αντιμετωπίζουν σαν προϊστάμενο και τον Χούλη σαν τον Γιάννη Αγιάννη. Κι αν η Δικαιοσύνη είναι τυφλή, ο Παπαλάκης πάντα κρατάει ένα μάτι ανοιχτό προς το γραφείο του υφυπουργού.

Αν παίκτης πάει στον Γούμενο για τις δόσεις των συμβολαίων του, μπορεί να χάσει και το στυλό του, αν το δώσει στον Γούμενο για να υπογράψει την επιταγή. Στέγνα πικρή… Έλα, όμως, που ο Γιάννης Γούμενος έχει φιλανθρωπικές τάσεις. Ο Γούμενος παραβρέθηκε στη δημοπρασία αθλητικών αντικειμένων που έγινε στη Θεσσαλονίκη για παιδιά με πρόβλημα Down και χτύπησε με 3.000 ευρώ φανέλα του ΠΑΟΚ με τις υπογραφές όλων των παικτών. Τώρα, το έκανε για να ενισχύσει την εκδήλωση, το έκανε επειδή οι παίκτες δεν θα του υπογράφανε τη φανέλα, κανένας δεν ξέρει. Όπως επίσης κανένας δεν ξέρει το πότε θα παραλάβει τα λεφτά το ίδρυμα.

Αυτό που όλοι καταλαβαίνουν, αν διαβάσουν το ρεπορτάζ της εκδήλωσης, είναι ότι οι Ελληνες δεν έχουν παράδοση στη συλλογή αθλητικών αντικειμένων. Έχουν όμως μεγάλη παράδοση στην αισθητική και φιλοσοφία της λαχειοφόρου αγοράς, όπου αυτός που χτυπάει τους λαχνούς, το κάνει για να δείξει ότι «το φυσάει το χρήμα». Ετσι είχαμε τον Χρήστο Πανόπουλο της Ξάνθης να δίνει 10 χιλιάδες ευρώ για τη στολή που φορούσε η Έλλη Μυστακίδου στο Παγκόσμιο του 2003, αλλά τα τέσσερα μετάλλια του Χατζηπαυλή έπιασαν 200 ευρώ. Είναι τα τέσσερα μετάλλια που δημοσιεύτηκαν στο ρεπορτάζ της δημοπρασίας στη χθεσινή «SportDay» με τη λεζάντα «ο Ολυμπιονίκης, Πέτρος Γαλακτόπουλος, προσέφερε μετάλλια από το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 1962». Δεν το κάνω για να καρφώσω τον συνάδελφο που έκανε τη λεζάντα μούτι, αλλά για να καταχωρισθεί ότι ο Γαλακτόπουλος δεν άλλαζε τέσσερις φορές στο πρωτάθλημα για να κερδίζει τέσσερα μετάλλια κι ότι τη δεκαετία του '60 δεν ήταν βλαμμένοι να παλεύουν μέσα σε βάρκες και να τις βάζουν και στα μετάλλια, όπως φαίνεται στη φωτογραφία.

Αυτό που δεν κρύβεται εύκολα είναι η κοιλιά. Τουλάχιστον όταν είσαι ποδοσφαιριστής. Μία μέθοδος είναι να βγάζεις τη φανέλα έξω από το παντελόνι, αλλά αν τα χρώματα είναι ανοιχτά, το κόλπο δουλεύει λίγο κι αν η φανέλα είναι μαύρη και ο παίκτης ξανθός μοιάζει σαν τη Μαρίζα Κωχ σε συναυλία συμπαράστασης στην Κύπρο. Ακόμα κι αν ο παίκτης το προσπαθήσει, υπάρχει πάντα η ζυγαριά. Η οποία δείχνει ακόμα και τα γραμμάρια, πόσο μάλλον τα πέντε κιλά που πήρε ο Βόουτερ μέσα σε μία εβδομάδα. Τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με το φαγητό.

Καλύτερα να τον ταΐζεις, παρά να τον ποτίζεις

Οταν ένα παλικάρι 23 ετών μέσα σε τρεις μήνες καταλαβαίνει ότι η ομάδα βασίζεται οικονομικά στην πώλησή του δεν είναι λογικό να νιώθει ανεκτίμητος και ανώτερος των συμπαικτών του; Οταν παίρνει τέσσερα κατοστάρικα τον χρόνο, ενώ ο προπονητής του λέει ότι η τιμή πώλησής του μπορεί να ξεπεράσει τα τριάντα εκατομμύρια δεν έχει δικαίωμα να νιώθει ότι δουλεύει για ψίχουλα; Οταν την προηγούμενη φορά που πήγε στην πατρίδα του αρνιόταν να γυρίσει αν δεν συνοδευόταν από τη γυναίκα του και η διοίκηση το δέχτηκε, είναι δύσκολο να καταλάβει ότι τον παίρνει να κάνει το εκάστοτε νάζι; Οταν ο Ριβάλντο, που βρίσκεται στα τελειώματα, μπορεί να απαιτεί να παίζει στ' αριστερά, ο Τουρέ, που βρίσκεται στα ντουζένια του, δεν μπορεί να ζητεί διακριτικά από τον προπονητή του να μην τον βάζει στόπερ, αλλά επιθετικό χαφ; Ο Τουρέ είναι λογικός και καταλαβαίνει ότι ο Ολυμπιακός ήδη του έβαλε ταμπελίτσα με τιμή κι είναι αρκετά ρεαλιστής ώστε να ζητεί από τον προπονητή του να μην τον θάβει στα στόπερ, αλλά να τον αφήνει να δείχνει τα προσόντα του, κατεβάζοντας την μπάλα. Ο Γιάγια Τουρέ έχει αποφασίσει ότι ο Ολυμπιακός είναι σκαλοπάτι στην καριέρα του, όπως κι ο Ολυμπιακός έχει αποφασίσει ότι ο Τουρέ είναι πάρα πολύς για τις φιλοδοξίες του. Μέχρι λοιπόν να χωρίσουν οι δρόμοι τους το αντικείμενο είναι να κρατιούνται τα προσχήματα. Ο Τουρέ να κάνει δηλώσεις ότι όνειρό του είναι να νικήσει τον Παναθηναϊκό και να κατακτήσει τίτλους στην Ελλάδα και ο Ολυμπιακός να τον αφήνει να δείχνει τα προσόντα του στις διεθνείς διοργανώσεις, χωρίς να τον υποβάλλει στην ταλαιπωρία να επιστρέψει για τέσσερις παλιομέρες προπόνησης. Τόσο απλό.

Από τον Οφορίκουε μέχρι τον Τουρέ πάντα υπήρχε η «βίζα που είναι πρόβλημα σ' αυτές τις χώρες». Τώρα, το ότι τις βίζες τις δίνουν τα ελληνικά προξενεία κι αν ο Σωκράτης Κόκκαλης πάρει τηλέφωνο τον πρόξενο της Ακτής Ελεφαντοστού η γραφειοκρατία δεν θα είναι πρόβλημα, ξεπερνιέται διακριτικά. Το αντικείμενο είναι να τηρηθούν τα προσχήματα. Ο Σόλιντ θα κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και θα λέει «του έδωσα άδεια». Η διοίκηση θα λέει ότι αυτά που γράφονται για τον Τουρέ έχουν αντικείμενο να βλάψουν τον Θρύλο. Η πραγματικότητα όμως θα είναι ότι το ψάρι μεγάλωσε πολύ και η γούρνα του είναι μικρή. Οσο γρήγορα ο Ολυμπιακός πουλήσει το χρυσόψαρο που λέγεται Τουρέ τόσο γρήγορα θα πάρει τα λεφτά κι άλλο τόσο γρήγορα θα σταματήσουν να μουρμουράνε οι παίκτες για έναν 22χρονο που ήρθε στον Ολυμπιακό και σε πέντε μήνες έγινε βεντέτα.