Ο Ολυμπιακός της Γ' Λυκείου (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Πώς γίνεται μια ΠΑΕ να παρακολουθεί αμέριμνη την ιστορία του Τουρέ και του Μπαμπαγκίντα; Σε ποια άλλη ομάδα, από τις 24 που πήραν μέρος στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ, υπάρχει πιθανότητα δύο παίκτες να εξαφανιστούν και να μην ξέρει κανείς πού βρίσκονται; Πώς γίνεται δύο ποδοσφαιριστές που ήρθαν στον Ολυμπιακό το περασμένο καλοκαίρι να ξεψαρώσουν τόσο γρήγορα και μάλιστα χωρίς να έχουν κερδίσει ακόμα τίποτα; Αυτά και άλλα ανόητα ερωτήματα ακούω και διαβάζω εδώ και μέρες. Η απόλυτα σουρεαλιστική απάντηση, που έρχεται από τον Ολυμπιακό, είναι «ναι, αλλά εμείς θα πάρουμε το πρωτάθλημα».

Πριν από πέντε χρόνια, στο αεροπλάνο της επιστροφής του Ολυμπιακού από την Κορούνια επικρατούσε ατμόσφαιρα κηδείας. Ο Αλέκος Αλεξανδρής μονολογούσε ότι η ομάδα κατάφερε για πρώτη φορά έπειτα από καιρό να πάρει μια ισοπαλία εκτός έδρας και κάποιοι με τη συμπεριφορά τους δεν άφησαν κανέναν να τη χαρεί. Ο Τάκης Λεμονής έλεγε ότι δεν γίνεται προκοπή όταν παίκτες σαν τον Μπερμούδες και τον Ελευθερόπουλο πλακώνονται στο ξύλο. Ο Γιώργος Αμανατίδης –ίσως ο πιο «ψημένος» από όλους– φοβόταν ότι θα φάνε όλοι πρόστιμο, αφού αυτές οι συμπεριφορές δεν ταιριάζουν ούτε σε ομάδα παιδικής χαράς.

Πρόστιμο

Δύο μέρες μετά την επιστροφή –και ενώ είχε βουίξει το σύμπαν– ο Σωκράτης Κόκκαλης κατέβηκε στου Ρέντη. Όλοι περίμεναν ένα ξέσπασμα του προέδρου και μάλιστα είχαν πέσει και στοιχήματα για το ύψος του προστίμου, όπως και για το ποιος ανάμεσα στον «Ελέ» και τον «Ελ Πατρόν» θα πληρώσει περισσότερα. Ο Μπερμούδες, μάλιστα, είχε πει στον μάνατζέρ του ότι αν το πρόστιμο που θα φάει αυτός είναι μεγαλύτερο από αυτό του τερματοφύλακα, θα κάνει φασαρία!

Κατσάδα

Ο Κόκκαλης έβγαλε τον καθιερωμένο λόγο κατά των δημοσιογράφων (!) και μετά πήρε τον Ελευθερόπουλο λίγο πιο πέρα. Ο «Ελέ» ήξερε ότι είχε κάνει κουταμάρα και με κατεβασμένο το κεφάλι περίμενε την κατσάδα. Ο πρόεδρος τον χτύπησε στην πλάτη και του είπε ότι το θέμα του στρατιωτικού του αδερφού του (!) είχε κανονιστεί!

Εξώφυλλο

Η όλη σκηνή παραξένεψε ακόμα και τον Γιώργο Λούβαρη, που, μολονότι έχει δει πολλά, αυτό δεν το περίμενε. «Πρόεδρε», του είπε, «τι θα κάνουμε με το επεισόδιο;». «Τίποτα, Γιώργο μου! Μην ξεχνάς ότι είναι παιδιά. Ευτυχώς που άναψαν τα αίματα. Γκολ στις καθυστερήσεις φάγανε. Έπρεπε να εκτονωθούν!». Ηταν, μάλιστα, τόση η χαρά του Κόκκαλη για το γεγονός ότι οι δύο μάλωσαν για το ποιος έφερε ευθύνη για τη φάση της ισοφάρισης, που πρότεινε μεταξύ σοβαρού κι αστείου να φωτογραφηθούν σε ένα ρινγκ σαν μποξέρ και να γίνει η φωτογραφία εξώφυλλο στο περιοδικό του Ολυμπιακού!

Παιδιά

Η ιστορία είναι διδακτική για το πώς σκέφτεται ο Κόκκαλης και το πώς λειτουργεί ο Ολυμπιακός. Ο σύλλογος διοικείται σαν να πρόκειται για τάξη μαθητών της Γ' Λυκείου. Τα παιδιά είναι μεγάλα ώστε να είναι υπεύθυνα, υπάρχουν καθηγητές που παίζουν τον ρόλο του καλού ή του κακού (Λούβαρης, προπονητής, Τάσος Μητρόπουλος ενίοτε, Πέτρος Κόκκαλης αραιά και πού, Κούλης Δουρέκας σπανίως) και αν καμιά φορά το πράγμα φτάσει στο απροχώρητο, επεμβαίνει ο Σωκράτης σαν λυκειάρχης. Τα παραπτώματα αντιμετωπίζονται παιδαγωγικά: σε κανένα από τα παιδιά δεν δημιουργούνται τραυματικές εμπειρίες και οι πλέον απείθαρχοι το πολύ πολύ καλούνται να πάνε στην ΠΑΕ με τον κηδεμόνα τους! Τυχαία νομίζετε ότι στον Ολυμπιακό έχουν εμφανιστεί τόσοι μπαμπάδες; Ο μπαμπάς Χούτος, ο μπαμπάς Κονέ, ο μπαμπάς Καστίγιο, ο μπαμπάς Καρτερουλιώτης (που μεταμφιεζόταν για να βλέπει τις προπονήσεις) έγιναν γνωστοί γιατί χρειάστηκε να συζητήσουν με τους καθηγητές για τα παιδιά τους…

Καθηγητής

Ο Τουρέ και ο Μπαμπαγκίντα κατάλαβαν πού βρίσκονται. Ο Ολυμπιακός είναι έτσι δομημένος ώστε όλα να καταλήγουν στον καλό λυκειάρχη. Το πιο απλό πράγμα για έναν μαθητή είναι να πιστέψει ότι έχει τον καθηγητή του χεριού του. Από εκεί και πέρα, το να γίνει η κοπάνα κανόνας είναι πανεύκολο: αν καταλαβαίνεις ότι σε παίρνει, χαίρετε. Ο σκοπός, άλλωστε, δεν είναι να είσαι επιμελής μαθητής, αλλά να γράψεις καλά στις εξετάσεις τον Μάιο, ακόμα και με σκονάκι. Στον Ολυμπιακό μετράει μόνο ο Μάιος: τίποτε άλλο.

Καταχείμωνο

Για τον Σωκράτη Κόκκαλη δεν υπάρχει πιο επιτυχημένη συνταγή από αυτήν. Η ομάδα κερδίζει το πρωτάθλημα και όλα συγχωρούνται. Γι' αυτό, άλλωστε, σου λένε γίνονται όλα. Για τη φιέστα τον Μάιο. Τώρα αν ο Τουρέ και ο Μπαμπαγκίντα αποφάσισαν να πάνε πενταήμερη μέσα στο καταχείμωνο, αυτό είναι πρόβλημά τους. Στο φινάλε, ό,τι και να γίνει κάποια στιγμή θα γυρίσουν…

Πρόβλημα

Τις προάλλες έγραφα ότι από τους περίπου τριάντα παίκτες που έφυγαν από τον Ολυμπιακό τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν πρόκοψε κανείς. Ο Γιαννακόπουλος είναι η κλασική εξαίρεση στον κανόνα –το πρόβλημα είναι τι συμβαίνει με τους υπολοίπους. Ξέρετε τι συμβαίνει; Κανείς από αυτούς που έφυγαν δεν βρήκε τις συνθήκες υπό τις οποίες στον Ολυμπιακό είχε συνηθίσει. Το καλύτερο παράδειγμα είναι ο Γεωργάτος.

Μαλθακότητα

Η ανοχή στα παραπτώματα και η συγκαταβατικότητα στις αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές αποτελούν έναν τρόπο διοίκησης. Ο τρόπος αυτός δημιουργεί (παραδόξως, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μιλάμε για την Ελλάδα) τις συνθήκες που η ομάδα χρειάζεται για να κάνει πρωταθλητισμό. Στις υποδείξεις εχθρών και φίλων ότι το καράβι ταξιδεύει στραβά, η ομάδα αντιδρά παθιασμένα για να κρατήσει το προνόμιο της ανοχής. Οι παίκτες κερδίζουν για να κλείσουν τα στόματα των επικριτών –πρόκειται για μια μέθοδο την οποία ζηλεύει εσχάτως και ο Παναθηναϊκός. Δεν είναι όμως ο κατάλληλος τρόπος για να φτιάξεις μια σοβαρή ομάδα. Και, κυρίως, δεν σε βοηθά να βλέπεις τους ποδοσφαιριστές σου κάθε χρόνο καλύτερους. Και στην Ευρώπη, απαίδευτος και μαλθακός όπως είσαι, κλατάρεις.

Εκτός ύλης

Ο Τουρέ θα γυρίσει, ο Μπαμπαγκίντα το ίδιο. Αυτή που αγνοείται χρόνια τώρα είναι η αξία της οργάνωσης, η επαγγελματική νοοτροπία του συλλόγου, η διοικητική σοβαρότητα. Αυτά, άλλωστε, δεν αποτελούν ύλη της τρίτης λυκείου, χρειάζονται για να χτίζεις μεγάλες ομάδες…