Σεισμός, σεισμός, Παναθηναϊκός (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ο σεισμός, σε αντίθεση με τον πόλεμο, δεν έχει κάτι το ηρωικό. Άλλο να λες «Μαρία Καρχυλάκη, Βαγδάτη, Ιράκ, τώρα» και άλλο να λες «Γωγώ Μητάκου, Κύθηρα, Ελλάδα, τώρα. Με μισή στέγη έτοιμη να μου πέσει στο κεφάλι». Με το ένστικτο του ζώου, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι καταλαβαίνουν ότι αν δεν υπάρχουν θύματα και δεν είσαι Ευαγγελάτος να πάρεις τη Ρικομέξ με φασόν, με τους σεισμούς όνομα δεν γίνεσαι. Ανάλογα λοιπόν ήταν και τα ρεπορτάζ.

Αντε, είδαμε την εκκλησία του χωριού που της πέφτανε οι σοβάδες, είδαμε και τις πλαστικές κορδέλες ασφαλείας που είχαν βάλει οι δήμαρχοι κοντά στα ετοιμόρροπα ντουβάρια, αλλά η εικόνα δεν έπειθε ότι ήταν και του θανάτου. Το μοναδικό που φαινόταν ήταν ότι η νυκτερινή ζωή των Μυτάτων Κυθήρων δεν απειλεί την περιοχή του Ψυρρή. Τέλος πάντων, είπαμε πόσο φοβηθήκαμε, ψάξαμε και για κανέναν σεισμολόγο από εκείνους τους καλούς που λένε ότι κανένας δεν μπορεί να προβλέψει, αλλά έτσι και πέσουμε στο επάρατο ντόμινο, κάθε Αθηναίος θα μένει είτε σε διαμπερές διαμέρισμα ή σε μεζονέτα και το θέμα έληξε. Από τηλεοπτικές εικόνες, αυτό που μου έμεινε από τον σεισμό ήταν ο Κωνσταντίνος Ζούλας στο Press της ΝΕΤ, που εμφανιζόταν σε γκρο πλαν να λέει: «Σημειώθηκε σεισμός». Σε γκρο πλαν, επειδή πιθανόν την είχανε πουλέψει όλοι. Δεύτερη αξέχαστη εμφάνιση της Εύας Καϊλή στις ειδήσεις του Mega, με το πρόσωπο σε ένα όμορφο ασβεστί χρώμα να προσπαθεί να πει τις ειδήσεις. Τώρα φοβόταν για τη ζωή της, φοβόταν για τη ζωή των αγαπημένων της προσώπων, ποιος άραγε να ξέρει... Όπως ποιος άραγε ποτέ θα μάθει αν ο Στραβελάκης στα πλαίσια του ρεαλισμού της κουνούσε το πόδι του τραπεζιού για να δημιουργεί ατμόσφαιρα.

Μιλώντας, λοιπόν, για τα «αγαπημένα πρόσωπα», όταν με τον «Κάρπετ» κάναμε τις εκπομπές για το Euro στην ΕΡΤ, μια φορά είχαν πάρει τηλέφωνο να πουν ότι έχουν βάλει βόμβα στο κτίριο της Αγίας Παρασκευής. Περισσότερο από επίγνωση του γεγονότος ότι τίποτα δεν λειτουργεί, άρα αποκλείεται να δουλέψει και η βόμβα, και λιγότερο από εγωισμό «γράψαμε» το τηλέφωνο και είπαμε στο κοντρόλ ότι συνεχίζουμε. Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε μια άγνωστη φωνή ενός γνωστού προσώπου. Ηταν μια κυρία που μέχρι εκείνη την ημέρα σιωπηλή ασχολείτο να πλέκει πουλόβερ. «Δεν θα κάτσω να σκοτωθώ εδώ μέσα για τη δουλειά», φώναξε και με το πλεκτό στην αγκαλιά έδωσε το σήμα της μεγάλης φυγής.

Δεν κατάλαβα από σεισμό. Εκείνη τη στιγμή προσπαθούσα να χτυπήσω το drive στο γκολφ της Γλυφάδας. Όποιος ξέρει από το σπορ, καταλαβαίνει ότι αν σε πυροβολήσουν, πρώτα χτυπάς το μπαλάκι, μετά κοιτάς πού πήγε, ύστερα αναφωνείς «πάλι μ...κία έκανα» και στο τέλος φωνάζεις «με φάγανε μπαμπέσικα και δεν θα προλάβω να παίξω το 4 iron» και πέφτεις νεκρός. Οπότε ο σεισμός για εμένα, όπως και για τους περισσότερους, πέρασε απαρατήρητος. Οχι ακριβώς από όλους.

Ακριβώς μετά τον σεισμό κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι κάποιος έκανε put και το μπαλάκι έφτασε ένα εκατοστό από την τρύπα. Με τον σεισμό έπεσε μέσα. Από εκείνη τη στιγμή, όποιος το μπαλάκι του πλησίαζε την τρύπα, προσευχόταν να κάνει έναν μικρό σεισμό να το ρίξει μέσα. Και αν χρειαστεί μεγαλύτερος, αν είναι να πέσουν και δύο σπιτάκια, για το άθλημα κομμάτια να γίνει.

Πάει ο Μπάρκογλου να δοκιμαστεί στην Αλκμααρ. Με το καλό να γυρίσει για να απορρίψει την πρόταση του Μπέου για τον Πανιώνιο, που είναι 120 χιλιάρικα, να πει «να το σκεφτώ» στον Πηλαδάκη που του δίνει 150 χιλιάρικα για να πάει στη Λάρισα και να κάνει κωλοτούμπες, αν η ΑΕΚ του πει «δίνουμε διακόσια». Και όσα λένε από την ΑΕΚ ότι δεν ενδιαφέρονται για τον Μπάρκογλου, τα ακούω βερεσέ. Γιατί πριν από έξι μήνες η ΑΕΚ έδινε 300 χιλιάρικα για τον Μπάρκογλου και τώρα να αδιαφορεί, μου φαίνεται δύσκολο.

Εκτός αν η αδιαφορία οφείλεται στις καλές σχέσεις της ΑΕΚ με τον Αχιλλέα Μπέο. Ο Μπέος έχει κάνει σκοπό ζωής να χαλάσει τη μεταγραφή του Μπάρκογλου σε κάθε άλλη ελληνική ομάδα. Οταν ο Μπάρκογλου ήταν να φύγει από το Αιγάλεω, ο Μπέος είχε μεσολαβήσει να πάνε τα 70 χιλιάρικα στον Θωμά, ο παίκτης να μείνει ελεύθερος, αλλά με τον όρο να μεταγραφεί στον Πανιώνιο. Ο Μπάρκογλου, όταν έμεινε ελεύθερος, είπε στον Μπέο ότι άλλαξε γνώμη και θέλει να πάει στο εξωτερικό. Από εκείνη την ημέρα ο Μπέος δεν του το συγχώρησε. Περισσότερο από όλα, επειδή χρειάστηκε να ρίξει τη μούρη και να ζητήσει χάρη από τον Κοκκαλιάρη.

Δεν ταιριάζει στον αρχηγό να κυνηγάει πιτσιρικάδες

Υπάρχει κάποια στιγμή που ο ποδοσφαιριστής πρέπει να κρεμάσει τα παπούτσια. Υπάρχει κάποια στιγμή που ο εργένης ανοίγει σπίτι. Στην περίπτωση του Θοδωρή Ζαγοράκη, η στιγμή ήρθε ταυτόχρονα. Και αν έχει αμφιβολίες σε κάτι από τα δύο, ας είναι για το σπίτι.

Εντάξει, τα χρόνια έχουν περάσει. Εντάξει, ο Χάρης Παππάς είναι από τους πιο γρήγορους Ελληνες ποδοσφαιριστές. Εντάξει, όμως ένα παιδάκι που ονομάζεται Χάρης Παππάς και απορρίφθηκε από τον Σόλιντ το καλοκαίρι, δεν μπορεί να αφήνει στα 40 μέτρα σπριντ με την μπάλα τον αρχηγό της Εθνικής Ελλάδας δύο μέτρα πίσω. Θα πει κάποιος καλοπροαίρετος: «Και τι έγινε; Κάθε ένας μπορεί να το πάθει και στο φινάλε κανένας δεν μπορεί να αφαιρέσει από τον Ζαγοράκη το επίτευγμα της κατάκτησης του Euro». Φυσικά κανένας. Αλλά και κανένας δεν μπορεί να ζητάει από τον φίλαθλο να έχει επιλεκτική μνήμη. Τα πάντα γράφονται και το σύνολό τους κάνουν την καριέρα.

Γιατί χρειάστηκαν χρόνια στον Ζαγοράκη να αποτινάξει από πάνω του την ταμπέλα του «απατεώνα ποδοσφαιριστή», που αναίτια του είχε κολλήσει ο Γεωργίου, για να γίνει στη συνείδηση του κόσμου ο «παίκτης σκυλί» που τίποτα δεν περνάει από δίπλα του και στην ωριμότητά του ο αρχηγός της Εθνικής που όταν δεν παίζει, οι άλλοι χάνονται. Δεν είναι ανάγκη να προσθέσει στη δύση της καριέρας του την ταμπέλα του βολεψάκια, που επειδή θέλησε να ακολουθήσει το παράδειγμα του Ντέμη Νικολαΐδη και να γίνει ιδιοκτήτης της αγαπημένης του ομάδας, της φορτώθηκε την τελευταία σεζόν του. Εχει συμβεί και με άλλους. Παράδειγμα ο Γιώργος Κούδας, που ενώ δεν είναι καθοριστική, θα μπορούσε να λείπει η σκηνή του τελικού του Κυπέλλου του '83 με την ΑΕΚ, με τον αρχηγό να κάνει ένα σπριντ των 30 μέτρων και να διπλώνεται από τον τσιγαρόβηχα.

Δεν ξέρω αν υπάρχει συμφωνία ανάμεσα σε Ζαγοράκη και Γούμενο για τη διαδοχή, αλλά αν υπάρχει, τώρα είναι η στιγμή. Ο Ζαγοράκης δεν μπορεί να προσφέρει ως ποδοσφαιριστής, αλλά ως πρόεδρος ο ΠΑΟΚ θα μπορεί να ενισχύεται κρατικά με το άλλοθι ότι τα χρήματα πηγαίνουν σε έναν εθνικό ήρωα, πολύ ευκολότερα από το ότι πηγαίνουν σε έναν παλιά καταδικασμένο για χρηματιστηριακές ταρζανιές. Όπως έγινε με τον Ντέμη Νικολαΐδη και το άρθρο 44, που με τον Πέτρο Στάθη για παράδειγμα η ένταξη της ΑΕΚ δεν είχε τύχη.

Η ιστορία διδάσκει ότι οι περισσότεροι παίκτες άργησαν να σταματήσουν, παρά σταμάτησαν πρόωρα. Αν μετά το χθεσινό ματς ο Ζαγοράκης πιστεύει ότι συνεχίζει να προσφέρει στον ΠΑΟΚ και στον εαυτό του, έχει καλώς. Διαφορετικά έφτασε η μοιραία στιγμή που, όπως και για κάθε ποδοσφαιριστή, τα παπούτσια του αρχηγού πρέπει να περπατήσουν στον τοίχο.