Δόξα τω Θεώ, βρεθήκαμε Καβάλα στην παράδοση! (Sportday / Ελευθεράτος)

Μια φορά κι έναν καιρό -πολλές δεκαετίες πριν-, στα κρούσματα ποδοσφαιρικής βίας συνήθως πρωταγωνιστούσαν παίκτες, όχι οπαδοί. Τότε, στα μάτια της «καθώς πρέπει κοινωνίας» οι ποδοσφαιριστές ενσάρκωναν ένα τσούρμο κακές έννοιες, ακροβολισμένες σε ολόκληρο το αλφάβητο: στο Αλφα «αγραμματοσύνη», στο Βήτα «βιαιότητα» και πήγαινε λέγοντας. Τον Οκτώβριο του 1971, η χούντα οργάνωσε ένα καλό παράδειγμα... κορυφής: οι αρχηγοί και οι διοικήσεις του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού κλήθηκαν στο γραφείο του Παττακού. Εκεί υποχρεώθηκαν να αρχίσουν τις χειραψίες -όλοι με όλους- και να υποσχεθούν ότι στο μέλλον τα μεταξύ τους παιχνίδια δεν θα στιγματίζονταν από τα συνήθη «παρατράγουδα».

Υπό μια έννοια η υπόσχεση τηρήθηκε: τον Μάρτιο του 1973, στο Στάδιο Καραϊσκάκη, τα συνήθη «παρατράγουδα» εξαφανίστηκαν σαν εξόριστοι και τη θέση τους πήραν... αναβαθμισμένα επεισόδια. Εκείνο το 3-2 υπέρ του Ολυμπιακού έμελλε να μείνει «ιστορικό» ακριβώς επειδή συμβόλισε την εποχή των «άγριων παικτών» που προσέβαλαν τον πολιτισμό των φιλάθλων. Ο Λοσάντα αποχωρούσε υποβασταζόμενος από το γήπεδο, ο Κωνσταντίνου κυνηγούσε τον Συνετόπουλο, οι οπαδοί στις κερκίδες παρέμεναν ήρεμοι και ο Παττακός -λίγο αργότερα- στηλίτευε «τα βάρβαρα λακτίσματα και τα πτυσίματα παικτών προς αλλήλους».

Για λόγους η ανάλυση των οποίων δεν είναι του παρόντος, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει από το δεύτερο μισό της δεκαετίας εκείνης. Με εξαιρέσεις που απλώς επιβεβαίωναν τον κανόνα, οι ποδοσφαιριστές σταδιακά μετατρέπονταν σε «υποδείγματα επαγγελματιών» (άλλωστε, το 1979 απέκτησαν και τυπικά την εν λόγω ιδιότητα), τη στιγμή που κάμποσοι οπαδοί αγρίευαν, νεαροί έσπαγαν κεφάλια και διαιτητές έχαναν αυτιά.

Τώρα, στον 21ο αιώνα, έχουμε σχεδόν λησμονήσει ότι κάποτε οι παίκτες ήταν πρωταγωνιστές (και) των «παράπλευρων» παιχνιδιών. Διάβολε, ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο είναι πολύ ευρύχωρο για να παίζεται σε αυτό μόνο μπάλα! Χάθηκε λίγο «πολυθέαμα», βρε αδελφέ; Γι' αυτό, το ντέρμπι kick boxing ανάμεσα στους παίκτες της Δόξας και της Καβάλας (με τους οπαδούς απλώς να παρακολουθούν) είναι σαν παλιό σινεμά. Ποιο Δράμα; Δόξα σκέτη είναι! Καβάλα στην παράδοση...

Οι «σύγχρονες» τάσεις πάντως δικαιώθηκαν στη Β' Εθνική. Εκεί εκσυγχρονίζονται ακόμα και τα δημώδη άσματα: «Σαν πας στην Καλαμάτα κι ο ρέφερι είναι χάλι, πιάσε ένα μπουκάλι και ρίχ' του στο κεφάλι». Άλλη παραλλαγή: στον αγώνα Ηλυσιακός- Εθνικός Αστέρας συνεπλάκησαν παράγοντες των δύο ομάδων -ούτε οπαδοί ούτε παίκτες. Θυμηθείτε τα όλα αυτά την επόμενη φορά που θα ακούσετε πως «στις μικρότερες κατηγορίες κυριαρχεί υγεία και αγνή αγάπη προς το ποδόσφαιρο».
Θυμηθείτε πόσα εισιτήρια κόβονται συνήθως στη Β' Εθνική, ειδικά δε στην περιφέρεια, όταν θα ακούσετε πάλι το αφόρητο κλισέ. Ξέρετε ποιο... Ότι η επαρχία συλλήβδην «διψά για μπάλα και μόνο εάν η Α' Εθνική γεμίσει από επαρχιακές ομάδες θα τονωθεί το ποδόσφαιρό μας». Τούτη την αγωνιστική στην Καλαμάτα κόπηκαν 628, στον Πύργο 209 και στον αγώνα Ολυμπιακός Βόλου-Παναχαϊκή μόλις 194 εισιτήρια.

Έλεος, δεν χρειαζόμαστε αφελή κλισέ που αποκρύπτουν (;) την έκταση και το βάθος των κουσουριών του ποδοσφαίρου μας. Δυστυχώς, τα κλισέ είναι χρόνια, δεν φεύγουν με τον παλιό τον χρόνο...