Το πρωτάθλημα των λούζερ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Τον πρωταθλητή μεταξύ των λούζερ του πρώτου γύρου στην Α' Εθνική, δεν χρειάζεται πολλή δουλειά για να τον βρούμε. Γυρίζουμε ανάποδα τη βαθμολογία. Αρκεί αυτό. Η Καλλιθέα (μου). Τελειώνει η ιστορία, εκεί. Και δεν είν' ανάγκη να βγάλουμε το DVD της δικής μας οργής. Ας οργιστούμε, πρώτα, με τον εαυτό μας. Στην εξής σκέψη: Έστω ότι η Καλλιθέα συνέχιζε εφέτος, όπως είχε μάθει να δουλεύει (κι είχε βρει τη γραμμή της) τον προηγούμενο ενάμιση χρόνο, με τον Τάκη Λεμονή. Έστω, επίσης, ότι ο νεοφώτιστος Λεβαδειακός πορευόταν στην αρχή της σεζόν με τον Μλαντένοφ κι έπειτα με τον Ντουμιτρέσκου, ή με τον όποιον επόμενο που... όπου να 'ναι έρχεται!

Δεν θέλει φιλοσοφία: Σήμερα η Καλλιθέα θα γυρόφερνε στην ευρύτερη «ζώνη OYEΦΑ» (από 6η-7η έως 9η-10η), και ο Λεβαδειακός θα ξέραμε από τώρα πως είναι η πρώτη ομάδα που, τον Μάιο, θα υποβιβαστεί. Θα ψάχναμε τη δεύτερη και την τρίτη. Τι στ' αλήθεια, απεναντίας, συμβαίνει; Η Καλλιθέα είναι η πρώτη ομάδα που έχει μπει στη σειρά, και ο Θεός να βάλει το χέρι Του πια, για τα μοιραία του Μαΐου. Ο Λεβαδειακός δε, μολονότι πρόκειται για την by far πιο άμπαλη ομάδα της κατηγορίας, αναπνέει. Καθαρό οξυγόνο. Ελπίζει. Αντλεί κουράγιο να μάχεται. Μπράβο τους.

Πάντοτε με τον πίνακα ανάποδα, απ' τον Ακράτητο είν' η αλήθεια πως δεν περίμενα, αφότου περιήλθε εις χείρας Ψωμιάδη, κάτι άλλο. Ηταν που θα πήγαινε για Ευρώπη! Καμία τύχη. Η ομάδα, στην ουσία, ευθύς εξαρχής καταδικάστηκε ν' ακολουθήσει και να συμπαρασυρθεί στον θολωμένο κόσμο του αόρατου αφεντικού. Η διάρκεια δεν λέει ψέματα, ποτέ. Ακράτητος-Ηρακλής 3-1 στην πρεμιέρα, ποια διαδρομή έκανε μετά ο ένας, ποια (με παρεμφερή ιδιοκτησιακά προβλήματα) ο άλλος. Ο Ακράτητος θα πάει από εκεί που ήρθε. Και θα 'χω να το προσάπτω στον καλό φίλο μου Μπάμπη Τεννέ. Οτι, κατά καιρούς, μ' έχει κάνει να υποστηρίξω (επειδή υποστηρίζω όλες τις ομάδες στις οποίες εργάζεται) μεταξύ άλλων τον Ακράτητο και τον Αθηναϊκό. Ελπίζω ότι, στο μέλλον, δεν μου επιφυλάσσει να πέσω ακόμη πιο χαμηλά!

Έπονται, με τη βαθμολογία σταθερά αντεστραμμένη, οι μεγάλες απογοητεύσεις. Για την ακρίβεια, η απογοήτευση. Ο ΟΦΗ. Διότι ο Πανιώνιος δεν είν' απογοήτευση. Είναι η έλευση του, αργά ή γρήγορα, αναμενόμενου. Απ' τη στιγμή που η ομάδα έχει γίνει τρόλεϊ, σε κάθε στάση δέκα να κατεβαίνουν κι άλλοι τόσοι ν' ανεβαίνουν, το πλήθος θα παραμένει εσαεί ετερόκλητο. Θα 'ναι ρόστερ, όχι σύνολο. Καμία συνέχεια, καμία αξιοπιστία, καμία συνέπεια. 'Η, μάλλον, μία και μοναδική συνέπεια. Η πιο βαριά φανέλα της Αττικής μετά τις τρεις, να 'ναι βαθιά μέσα στο χοντρό πρόβλημα.

Ο ΟΦΗ, όμως, είναι πραγματική απογοήτευση. Το καλοκαίρι, η ομάδα που ταίριαζε τέλεια στην περιγραφή «η πρώτη που θα πέσει» ήταν ο Απόλλωνας Καλαμαριάς. Έκτοτε, χάρη και στην απρόοπτη επιστροφή του κοντορεβυθούλη Παππά, επιτέλεσε θαύμα. Ο ΟΦΗ είναι κάτω (και) απ' τον Απόλλωνα Καλαμαριάς. Και δεν έχει, μη κοροϊδευόμαστε, πρόβλημα... Μπέου. Στενοχωριέμαι να το γράφω, αλλ' η αποτυχία είναι στον προπονητή. Διαθέτει υλικό, για να μπαίνει χαλαρά στο top-ten και (με τις μικρές λεπτομέρειες συμμάχους) να διεκδικεί, στα πολύ σοβαρά, 6η-7η θέση. Είναι προφανές, όμως, ότι το υλικό έχει υποστεί διαχείριση, εκ μέρους του Βλάχου, δίχως ισορροπία. Διαχείριση που φέρνει μόνιμα νεύρα. Μια ζεστό, μια κρύο, μια έτσι μια αλλιώς, όχι το μάξιμουμ εφικτό δεν έχει απομυζήσει από τους παίκτες ο τεχνικός, αλλά πολύ αμφιβάλλω ακόμη και για το μίνιμουμ. Η παράλληλη (εντυπωσιακά πιο δυνατή, στη μετά Βλάχο εποχή) πορεία του Ιωνικού δεν βοηθάει, επίσης, τα όποια επιχειρήματα του κόουτς.

Λούζερ, ωστόσο, δεν εντοπίζει κανείς μονάχα με τη μέθοδο αντιστροφής της βαθμολογίας. Λούζερ υπάρχουν και στα μεσαία πατώματα. Οχι ο Ατρόμητος, τόσο. Ο Ατρόμητος, περισσότερο, διανύει τη μεταβατική, από Χαλκηδόνα, χρονιά του. Σαν άνθρωπος που μαθαίνει να ζει με άλλο όνομα, με άλλα ρούχα, με άλλους φίλους, σε άλλο σπίτι. Μοιάζει με χρονιά στασιμότητας, παρά σταθερότητας. Το σαφές παράδειγμα, λούζερ στη μέση της κατάταξης, είναι το Αιγάλεω. Η πολιτική του μπος απέναντι στο προσωπικό έφερε αποτέλεσμα να του μείνουν όλα τα ζουμερά μήλα στο δέντρο επάνω. Και, φυσιολογικά, να σαπίσουν. Πού είναι ο Αγρίτης, πού είναι ο Φωτάκης, πού είναι ο Ψωμάς, πού είναι ο Μπάρκογλου, πού είναι ο Χλωρός, πού είναι ο Μακρής, πού είναι ο Μανουσάκης; Όλη αυτή η χρυσή γενιά. Στη μετριότητα και στα αζήτητα. Έφτασαν κάπου, έχασαν το κίνητρο, έπιασαν να κατέρχονται. Μόνο ο Αλεξόπουλος τη γλίτωσε. Κι ο κάπτεν ετούτης της γενιάς, ο Σκοπελίτης, έχει όλη την ειλικρινή συμπάθειά μας για το βέβαιο πολιτισμικό σοκ που υπέστη επιστρέφοντας απ' το φωτεινό διάλειμμα στην Αγγλία, πίσω στα ίδια και στα ίδια. Μεσ’ απ' την καρδιά, η ευχή είναι να βρει κάποιον δρόμο που να μοιάζει μ' εκείνον του Αλεξόπουλου...