Ο σεβασμός στην αντιπαλότητα (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το παιχνίδι, αυτό που οι Αγγλοι λένε beautiful game, είναι ένα (και μοναδικό). Ο κόσμος του ποδοσφαίρου είναι, επίσης, ένας (και ενωμένος). Οι εθνικοί ή συλλογικοί διαχωρισμοί, τεχνητοί κατά βάσιν, απλώς εξυπηρετούν το να γίνεται παιχνίδι. Αυτοί που παίζουν το παιχνίδι, οφείλουν να λαμβάνουν υπ' όψιν και να σέβονται τους διαχωρισμούς. Ο ασφαλέστερος σύμβουλος, πώς να το κάνουν, είναι ανέκαθεν η κοινή λογική. Το παιχνίδι είναι ένα. Πάνω απ' όλους και απ' όλα. Τα πάντα υπάρχουν εξαιτίας του και μόνον. Η εθνική Βραζιλίας, οι διαιτητές, η Λίβερπουλ, οι εταιρείες που κατασκευάζουν μπάλες και σημαιάκια, ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός. Τίποτα και κανείς δεν είναι πιο σημαντικό(ς) από το παιχνίδι.

Ο κόσμος του ποδοσφαίρου είναι ένας, είτε το ξέρει είτε δεν το 'χει συνειδητοποιήσει. Είδα, τις προάλλες, τη γλυκύτατη φωτογραφία με τον Γιώργο Ανατολάκη να βαστά στοργικά, σαν να 'χε το πιο εύθραυστο και πολύτιμο αντικείμενο, στην αγκαλιά τον εγγονό Γιάννη Κυράστα τζούνιορ. Ηταν από τη βάφτισή του. Τον βάφτισε η σύζυγος του Ανατολάκη. Πέντε χρόνια πριν, τον καιρό της (υπερ)έντασης του πρωταθλητισμού, θα 'ταν το αδιανόητο. Πέντε χρόνια μετά, το ενσταντανέ βοηθά να συνειδητοποιούμε τι μένει (από μια ζωή στο ποδόσφαιρο) και τι, απεναντίας, γίνεται αέρας. Μένει η ανθρώπινη σχέση, εντός του (ενός και μοναδικού) κόσμου του ποδοσφαίρου. Αέρας έχει, κιόλας, γίνει η αντιπαλότητα της στιγμής. Ή, έστω, της εποχής. Οι διαχωρισμοί χρειάζονται, για να γίνεται το παιχνίδι. Ολλανδία-Γερμανία, Σίτι-Γιουνάιτεντ, ΑΕΚ-ΠΑΟΚ. Ειδάλλως, ποιοι θα 'παιζαν εναντίον τίνων; Το παιχνίδι προϋποθέτει αντίπαλους. Οι αντίπαλοι δεν προϋποτίθεται ότι είναι (και) εχθροί.

Οι διαχωρισμοί ωστόσο, ακριβώς επειδή μόνον έτσι γίνεται παιχνίδι, αξίζουν τον σεβασμό. Εκείνων που παίζουν το παιχνίδι. Να ξέρουν πού ανήκουν, ποια φανέλα φορούν, τι αυτό συνεπάγεται. Ο Αλεξ ΜακΛις και ο Γκόρντον Στράκαν ήταν μαθητές του Αλεξ Φέργκιουσον, συνοδοιπόροι στην Αμπερντίν που είχε σπάσει το κλασικό δίπολο Ρέιντζερς-Σέλτικ και πήρε, επιπλέον, το Κύπελλο Κυπελλούχων σε τελικό με τη Ρεάλ Μαδρίτης! Συμμαθητές, συμπαίκτες στην εθνική Σκωτίας, βιωματικά άρρηκτα δεμένοι, σήμερα προπονητές ο ΜακΛις στη Ρέιντζερς κι ο Στράκαν στη Σέλτικ. Διάβαζα προ καιρού τη συνέντευξη του ΜακΛις στο περιοδικό «Champions», το επίσημο περιοδικό του Champions League. Έλεγε πως διατηρούν με τον Στράκαν μια κάποια τηλεφωνική επαφή, πως άμα τον δει σε δρόμο της Γλασκώβης να έρχεται... φυσικά δεν θα αλλάξει πεζοδρόμιο για να τον αποφύγει, αλλά πάλι, ως εκ των τρεχόντων ρόλων τους, «το να είμαστε φίλοι είναι δύσκολο πράγμα». Το να επιδεικνύουν, δε, σε δημόσια θέα πόσο φίλοι είναι, μάλλον καθόλου σοφό. Έως και ασεβές, έναντι της ιστορίας. Κοινή λογική.

Είναι ο,τι θα μπορούσαν, ίσως θα όφειλαν, να έχουν προσέξει ο Αντώνης Νικοπολίδης και ο Δημήτρης Παπαδόπουλος. Τον σεβασμό στους διαχωρισμούς, σε συνδυασμό ιδίως με το λεγόμενο τάιμινγκ. Απαιτείται λεπτότητα και συναίσθηση (της στιγμής). ΜακΛις και Στράκαν. Κι ο Κατσουράνης με τον Καφέ κάνουν καλή παρέα. Δεν ενοχλεί. Εάν δεν σεβαστούν την ντελικάτη στιγμή, όποτε (και αν) αυτή είναι, ενδέχεται να ενοχλήσει. Οι εκ των υστέρων χειρισμοί, εκ μέρους των ομάδων, είναι τελείως άλλης τάξεως ζήτημα. Ο Ολυμπιακός, εν προκειμένω, δεν ασχολήθηκε. Προφανώς επειδή δεν φοβάται ότι υπάρχει περίπτωση... ο Νικοπολίδης να (ξανα)πάει στον Παναθηναϊκό. Ο Παναθηναϊκός, ωστόσο, οπωσδήποτε ενοχλήθηκε. Επειδή, πιθανότατα, δεν είναι και τόσο βέβαιοι ότι ο Παπαδόπουλος δεν θα πάει ποτέ στον Ολυμπιακό.

Το αποτέλεσμα των χειρισμών είναι ότι ο Ολυμπιακός προσέρχεται απόψε στο ντέρμπι με τερματοφύλακα που μπορεί να συγκεντρωθεί απερίσπαστος στο παιχνίδι του, a priori υπεράνω (εξωποδοσφαιρικών) σχολίων για το οποιοδήποτε λάθος του απέναντι στον οποιονδήποτε αντίπαλο. Ενώ ο Παναθηναϊκός διαθέτει στις τάξεις του τον μοναδικό, από τους 36 επί σκηνής απόψε, άνθρωπο που «δεν δικαιούται» να ξοδέψει ούτε... υποψία ευκαιρίας. Ο μπούσουλας της κοινής λογικής δεν είναι μόνον γι' αυτούς που παίζουν, αλλά και για εκείνους που διευθύνουν (ή, αν θέλετε, οργανώνουν) το παιχνίδι.