Put the DVD down! (Ο ΠΑΟ μεταξύ Εντισον και Βαμβακάρη) (Sportday / Ελευθεράτος)

Το σύνθημα εφεξής πρέπει να είναι: «Τέρμα τα μοντάζ και τα κρασιά στην κάβα - σαμπάνιες θα κεράσουμε σαν φτιάξουμε ομάδα»

Ναι, put it down... quickly. Και τα κρασιά που γίνονται «ξίδι» στα χείλη της ομάδας, επίσης. Για να γίνει αξιόμαχη ομάδα ο ΠΑΟ, πρέπει η διοίκησή του να επικεντρωθεί αμέσως σε αυτόν τον σκοπό. Να σπαταλά περισσότερες δυνάμεις, ευρηματικότητα και φαιά ουσία για την... ουσία και λιγότερο για την επικοινωνιακή διαχείριση των αποτυχιών. Σε τελική ανάλυση, τίποτε δεν λειτουργεί αποτελεσματικότερα στο πεδίο των εντυπώσεων από την παροχή απτών δειγμάτων αγωνιστικής βελτίωσης -έστω και με αργό ρυθμό- της ομάδας. Ετσι απλά (όταν το πετυχαίνεις), έτσι αμείλικτα (όταν αποτυγχάνεις).

Αντ' αυτού, στον Παναθηναϊκό των σπασμωδικών αποφάσεων (εξοβελισμός σημαντικών παικτών), των επιλογών που δεν δικαιώθηκαν (Φλάβιο) και των άστοχων ιδεών (Μπίσκαν κεντρικός αμυντικός) δείχνουν να παίρνουν στα σοβαρά το ρητό το οποίο κάποτε είχε εκστομίσει αυτοσαρκαστικά ο Τόμας Εντισον: «Οχι, δεν απέτυχα. Βρήκα χιλιάδες μεθόδους, απλώς δεν δουλεύουν!».

Στη συνέχεια, τη σκυτάλη παραλαμβάνει ο «πολυτεχνίτης» του Μάρκου Βαμβακάρη: «Όλες τις τέχνες που 'κανα ακούστε που τις λέγω, τις γράφω και σαν θυμηθώ μου 'ρχεται για να κλαίγω». Εδώ οι καλές διαφημίσεις του playstation -για να «μαζεύονται» οι οπαδοί, που άλλα άκουγαν καλοκαιριάτικα κι άλλα διαπίστωσαν. Εδώ τα «βολικά» DVD, εδώ και η γενναιόδωρη κάβα! Πού 'ναι η ομάδα; (Οέο...). Πού 'ναι η ομάδα; (Οέο...). Πάντως, όχι στο επίκεντρο των διοικητικών ανησυχιών και δραστηριοτήτων. Σκληρό μεν, πασιφανές δε.

Ειδικά η αυτοκαταστροφική επίκληση των διαιτητικών λαθών πρέπει να τερματιστεί αμέσως, πριν τραυματίσει κι άλλο το ηθικό των παικτών του «τριφυλλιού». Πριν βαρύνει ανεπανόρθωτα την ψυχολογία των ταλαντούχων νεαρών της ομάδας. Πριν οδηγήσει τον Εκι σε σημείο να απειλεί με νέο πόλεμο των Φόκλαντ για ένα πλάγιο άουτ.

Θέλετε να καταλάβετε πώς νιώθει ένας «πράσινος» ποδοσφαιριστής; Απλώς σκεφθείτε έναν μαθητή, του οποίου ο πατέρας (διοίκηση) παραπονιέται συνεχώς στον διευθυντή του σχολείου πως οι δάσκαλοι (διαιτητές) παραμελούν το παιδί. Οταν το παράπονο αυτό διατυπώνεται «διά πάσαν νόσον», τι θα πιστέψει ο μαθητής; Πως ο αυστηρότατος, κατά τ' άλλα, μπαμπάς -αυτός που τιμωρεί τα παιδιά του, όταν γλεντούν μέχρι πρωίας με κακές παρέες- δεν έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του κανακάρη του. Αναπόφευκτο.

Ο ΠΑΟ αντιμετώπισε φέτος δύο φορές τον Ολυμπιακό και μία την ΑΕΚ. Τρία ντέρμπι, ισάριθμες ήττες, συντελεστής τερμάτων 2-8. Το πράγμα βοά. Αδύνατον να καλύψουν τη βοή οι δικαιολογημένες διαμαρτυρίες για το ακυρωθέν γκολ του Γκέκα στο ΟΑΚΑ. Αντε, και για ένα πέναλτι που δεν δόθηκε στη Νίκαια. Αλλωστε, σε ισάριθμους αγώνες (Καλλιθέα, Ηρακλής) η διαιτησία στάθηκε πολύτιμος αρωγός του ΠΑΟ, σε βάρος του οποίου -ειρήσθω εν παρόδω- έχει να καταλογιστεί πέναλτι από τότε που τα κρασιά-δώρα της ΠΑΕ ήταν ακόμα σταφύλια!

Αν δεν τερματιστεί αμέσως αυτή η ολέθρια γραμμή πλεύσης (κληροδότημα της διοίκησης Φιλιππίδη), τότε θα επιβιώσει το σαράκι, που θα φθείρει κάθε μελλοντική απόπειρα ανάκαμψης ή διορθωτική κίνηση. Για τα άλλα, υπάρχει χρόνος. Για αυτό, όχι. Το σύνθημα εφεξής πρέπει να είναι: «Τέρμα τα μοντάζ και τα κρασιά στην κάβα - σαμπάνιες θα κεράσουμε σαν φτιάξουμε ομάδα».