Η μυθική αρπαχτή του αφελούς Ερικσον (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Αν ποτέ (συγ)γραφεί το βιβλίο «Η Ιστορία της Αρπαχτής στο Παγκόσμιο Ποδόσφαιρο», το έργο θα αρχίζει και θα τελειώνει με το χρονικό της θητείας του Σβεν-Γκόραν Ερικσον στην εθνική Αγγλίας! Από τότε που υπάρχει, σε οργανωμένη μορφή, επαγγελματικό ποδόσφαιρο (δηλαδή, από τον 19ο αιώνα) έως και σήμερα, κατά πάσα πιθανότητα ουδέποτε άνθρωπος, παίκτης ή προπονητής, πήρε τόσα πολλά κι έδωσε πίσω τόσα λίγα.

Ο Σουηδός αμείφθηκε κι εξακολουθεί να αμείβεται με λεφτά μαικήνα, που απλώς «δεν υπάρχουν» πουθενά στην υφήλιο για ομοσπονδιακό τεχνικό. Στο EURO 2004 θυμάμαι, επί τη ευκαιρία του ματς Αγγλίας-Γαλλίας στη Λισσαβώνα, ο Σαντινί είχε γουρλώσει τα μάτια και είπε ότι δεν έχει ονειρευτεί καν, όχι να έχει εισπράξει ή έστω απαιτήσει, τέτοια χρήματα. Σ' όποιον θα του πρότεινε τόσα, πρόσθεσε ο Γάλλος, θα πήγαινε... κολυμπώντας.

Τι παρέδωσε ο Σουηδός; Δύο τουρνουά, ένα Παγκόσμιο κι ένα Ευρωπαϊκό, που για την Αγγλία ολοκληρώθηκαν στο ίδιο σημείο-ταμπού (στους προημιτελικούς, το 2002 απέναντι στη Βραζιλία, πρόπερσι απέναντι στην Πορτογαλία). Και το 5-1 επί της Γερμανίας στο Μόναχο, την πρώτη χρονιά του στον πάγκο. Αλησμόνητο (ως γεγονός) μεν, μεμονωμένο δε. Δίχως κανένα, στην πράξη, αντίκρυσμα. Δίχως καμία, κάπου εκεί κοντά, συνέχεια.

Φυσικά, τον καιρό της πρόσληψης, το βιογραφικό του Ερικσον (στα κλαμπ) ήταν πειρασμός. Πειστικό, εκατό τοις εκατό. Από την Γκέτεμποργκ, με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ στις αρχές των '80s, κι αργότερα την Μπενφίκα, με την οποία έφτασε σε τελικό Πρωταθλητριών το '90, ως τα (πολλά) χρόνια στη Serie A. Επιπλέον, το μειλίχιο προφίλ του ατάραχου διπλωμάτη ήταν για τους Αγγλους, εκείνη την εποχή, η ανακουφιστική διέξοδος από την... πανήγυρη Βέναμπλς, Χοντλ, Κίγκαν. Σωστή λύτρωση.

'Η, τουλάχιστον, έτσι νόμιζαν. Διότι στο παιγνίδι που λέγεται εθνική Αγγλίας είναι εδραιωμένη, πλέον, παράδοση ότι υπεισέρχεται πάντοτε ο κίτρινος Τύπος. Η επιτομή των αδίστακτων. Αν φτάνουν να πωλούν τη μάνα τους στον διάβολο για σκάνδαλο, εννοείται ότι θα τους ήταν πολύ εύκολο να πωλούν το όποιο «συμφέρον της Εθνικής». Έκαναν κόσκινο τους προηγούμενους, θα το 'καναν και μ' αυτόν.

Τα ταμπλόιντ, λοιπόν, ήταν που (με τα λεφτά της FA για τον Ερικσον) έζησαν, πρωτίστως, περίοδο ευημερίας. Από τα ερωτικά του Σουηδού με τη συμπατριώτισσά του, Ούλρικα Γιόνσον, διάσημη τηλεπαρουσιάστρια στο Βασίλειο, κι αργότερα με τη γραμματέα της ομοσπονδίας (ενώ συζεί επί σειρά ετών με την Ιταλίδα δικηγόρο, που επίσης, ως περσόνα, κάνει τρομακτικό γκελ), έως την τελευταία ιστορία, μνημείο αφέλειας, με τον ψευτοσεΐχη-ρεπόρτερ κι εκείνα που ο κόουτς «έφτυσε» για τους Αγγλους διεθνείς και για τις μίζες των ατζέντηδων, με ολίγη από το ραντεβού με Κένιον-Αμπραμόβιτς για να αναλάβει την Τσέλσι (πίσω από την πλάτη του Ρανιέρι), το σίριαλ, μάλλον τα σίριαλ, ήταν για τις εφημερίδες δώσε-και-μένα-μπάρμπα.

Το καλοκαίρι ο Ερικσον θα κλείσει πεντέμισι χρόνια στο Σόχο... ζωή και κότα. Πεντέμισι χρόνια (ταξίδευε χαλαρός κι) έβλεπε μπάλα στην άνεση των θεωρείων για τους VIP, είχε το προκάτ 4-4-2, στο οποίο έβαζε τους προφανείς παίκτες στις προφανείς θέσεις, κι αυτό ήταν όλο. Κουράστηκε να απολαμβάνει! Οταν τον ζόρισαν με την υπόθεση Κένιον-Αμπραμόβιτς, έριξε στάχτη στα μάτια, υπογράφοντας επέκταση συμβολαίου έως το 2008. Και τώρα που μπούχτισε από ζωή και κότα, φεύγει μετά το Μουντιάλ το καλοκαίρι. Οπου, υπ' αυτές τις συνθήκες, υποτίθεται ότι καλείται να οδηγήσει στη δόξα την πιο χαρισματική φουρνιά Αγγλων διεθνών εδώ και μιάμιση δεκαετία (από εκείνη που οδήγησε τη χώρα ως τους ημιτελικούς του Italia '90). Υποτίθεται. Οχι το (δεδομένο) χάρισμα τόσο, όσο η (επερχόμενη) δόξα.

Οι αποκαλύψεις των ταμπλόιντ έχουν την εξής χρησιμότητα: Ότι αποδεικνύουν πόσο αγαθιάρης είναι, κατά βάθος, ο Ερικσον. Δεν πρόκειται για τον τύπο του κωλοπετσωμένου τυχοδιώκτη, π.χ., Μπόρα Μιλουτίνοβιτς. Είναι ο naive Ερικσον των καλών τρόπων, της καλής ζωής και της καλής κοινωνίας. Εγκληματικά απονήρευτος. Πράγμα που κάνει, ως επίτευγμα, την αρπαχτή... μυθική!