Τετράχρονα, ετών είκοσι πέντε (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ότι Αμερικανοί παίκτες ενδέχεται ανά πάσα στιγμή να την κοπανήσουν από τις (ελληνικές) ομάδες τους και να επιστρέψουν στις ΗΠΑ, είναι κοινό μυστικό. Οι λόγοι είναι, συνήθως, οικονομικοί. Δεν με πλήρωσες, κύριε; Αντίο. Τα υπόλοιπα θα τα βρεις με τον δικηγόρο μου. Εάν τα κρούσματα σπανίζουν, ας όψεται η ανεργία. Προκειμένου να φύγει ο παίκτης και να ψάχνει δουλειά από το πουθενά (έχοντας μάλιστα κολλημένη στο κούτελό του την ετικέτα του «αντάρτη»), προτιμά να κάνει υπομονή και να ποντάρει στις υποσχέσεις τις οποίες εισπράττει αντί επιταγών.

Yποψιασμένοι, άλλωστε, οι περισσότεροι ατζέντηδες, ζητούν εγγυήσεις και γενναίες προκαταβολές πριν πρωτομπούν στο αεροπλάνο για την Ελλάδα. Σε περισσότερες από μία ΚΑΕ της Α1, η συνταγή της επιβίωσης είναι γνωστή: πληρώνουμε κανονικά τους ξένους για να μη φύγουν και αφήνουμε τους Ελληνες στο «περίμενε». Ετσι δεν είναι, αγαπητοί «γηραιοί»;

Νόμιζα ότι ο καλοπληρωτής (για τα ελληνικά δεδομένα, τουλάχιστον) Ολυμπιακός ήταν υπεράνω υποψίας και κινδύνου. Κι όμως, αυτός ήταν που την έπαθε τη ζημιά. Χθες το πρωί, η υπόλοιπη αποστολή περίμενε τον Ματ Φρίτζι στο αεροδρόμιο, για να ταξιδέψει στην Πολωνία. Όμως ο Αμερικανός είχε πακετάρει τα μπαγκάζια του και βρισκόταν ήδη εν πτήσει για τις ΗΠΑ ή τέλος πάντων κάπου κρυμμένος μέχρι να φτάσει η ώρα της αναχώρησής του. Ετσι, ξαφνικά. Ούτε έδωσε λογαριασμό σε κανέναν, ούτε εκτόξευσε προειδοποιητικές βολές, ούτε έκανε κόνξες και κακορέξια (που λένε και στην πατρίδα μου...), ούτε τίποτε.

Να πεις ότι καθυστέρησαν τα δολάρια; Μα... ίσα ίσα πρόλαβε να κλείσει μήνα ο Ματ στην Ελλάδα. Ζήτημα χαρακτήρα; Στα δύο ταξίδια στα οποία τον έζησα έδειχνε κάπως κλειστός τύπος, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό, αφού μιλάμε για έναν νέο που δεν είχε ζήσει ποτέ στο εξωτερικό. Τα ίδια, όμως, ισχύουν και για τον Κόπενραθ. Και για τον Τσάλμερς. Και για τον «πράσινο» Χάντερ. Και για τον Εν'Ντιαγιέ. Και για πολλούς άλλους. Ο Ματ Φρίτζι αποδείχθηκε... λιγότερο ίδιος από τους άλλους. Πεθύμησε (εικάζεται) την αρρεβωνιάρα του. 'Η το σπίτι του. 'Η τα τσίζμπεργκερ. Τα τετράχρονα βγαίνουν πότε πότε σε συσκευασία 208 εκατοστών.

Εκτός πια κι αν το πρόβλημα ήταν το μπάσκετ. Ενδεχομένως να πίστευε ο Φρίτζι ότι θα έπαιζε ρόλο μεσσία στον Ολυμπιακό. Ότι θα ήταν αναντικατάστατος και θα αγωνιζόταν 40 λεπτά σε κάθε αγώνα. Οπότε... πάλι αδιάβαστος πιάστηκε. Η μπασκετική Ευρώπη έπαψε να αποτελεί αποικία της Αμερικής εδώ και χρόνια. Επί του πιεστηρίου, μαθαίνω ότι δεν του άρεσε η Ελλάδα. Σε αυτό δεν έχει άδικο. Οπουδήποτε αλλού κι αν έχει ζήσει κανείς (πόσο μάλλον στην υπέροχη Νέα Ορλεάνη), την Αθήνα τη θεωρεί κόλαση, ειδικά αν τη βρει παγωμένη και αφιλόξενη.
«Έπεσες στις πιο κρύες μέρες της χρονιάς», έλεγε στον Φρίτζι ο Σταύρος Ελληνιάδης, λίγο πριν ο Αμερικανός μπει στο αεροπλάνο για το Τελ Αβίβ (στις 3 του Γενάρη). Μετά ήρθαν τα χιόνια και ο Αμερικανός συμπέρανε ότι τον κοροϊδεύουν. Ε, να μη φύγει;

Χωρίς αστεία, τώρα, ο Φρίτζι άφησε πίσω του κενό. Με τον Βασιλόπουλο στα «πιτς», ο Ολυμπιακός υστερεί αισθητά στο «4», απέναντι σε δύο ομάδες (Πρόκομ, Τσιμπόνα) ισχυρές στις θέσεις των φόργουορντ. Και επειδή οι δύο αγώνες μπορούν να κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στην επιτυχία και την αποτυχία, η ζημιά που έκανε ο Φρίτζι με το ξαφνικό φευγιό του μπορεί να αποδειχθεί οδυνηρή.