Δουλειά αθόρυβη, αποτελέσματα πολλών ντεσιμπέλ (Sportday / Ελευθεράτος)

Σλόγκαν του πανκ ροκ ήταν: «Δεν ξέρω τι θέλω, ξέρω πώς να το αποκτήσω». Ο Σάββας Κωφίδης όμως λατρεύει το χέβι μέταλ, όχι το πανκ: ξέρει και τι θέλει

Ο Βενιαμίν Φρανκλίνος έλεγε πως όποιος είναι καλός στις δικαιολογίες, σπανίως είναι καλός σε οτιδήποτε άλλο. Η εξαιρετική δουλειά του Σάββα Κωφίδη και των παικτών του αποδεικνύει ότι ισχύει και το (περίπου) αντίστροφο: όταν κάνεις σωστά όσα πρέπει, σπανίως χρειάζεσαι δικαιολογίες -κι ας σου προσφέρονται αυτές εν αφθονία!

Ναι, αν τυχόν ο φετινός Ηρακλής ήταν βυθισμένος στη μετριότητα, το τεχνικό επιτελείο και οι ποδοσφαιριστές του θα μπορούσαν να αναζητήσουν -αν μη τι άλλο- ελαφρυντικά: στο ελληνικό ποδόσφαιρο, διοικητικές ανακατωσούρες και μισθολογικές αβεβαιότητες είναι σύνηθες σαράκι και «εύκαιρη» δικαιολογία, ταυτοχρόνως.

Αφήστε το άλλο, το ανομολόγητο «βαρίδι» που συχνά καθηλώνει τις λεγόμενες «μεσαίες» ομάδες: δεν νιώθουν κάποιον κίνδυνο να τις απειλεί, δεν έχουν μεγαλεπήβολους στόχους ικανούς να τις συνεγείρουν κι έτσι ξεμένουν εύκολα από κίνητρα. Έπεται η παράδοση στο βόλεμα της αποτελμάτωσης και -αν δεν ηχήσει αποτελεσματικά κάποιο καμπανάκι- η βύθιση. Η κατάπτωση του ΟΦΗ και του Πανιωνίου επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.

Ελα όμως που ο λιγομίλητος Σάββας και τα «πουλέν» του έκαναν πράξη εκείνο ακριβώς που είχε καταστήσει επί χρόνια κενό γράμμα ο μονότονος βερμπαλισμός των στελεχών του ΠΑΣΟΚ: «Φυγή προς τα εμπρός». Αντί να κλαις τη μοίρα σου, κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου για να την αλλάξεις. Σλόγκαν του πανκ ροκ ήταν: «Δεν ξέρω τι θέλω, ξέρω πώς να το αποκτήσω». Ο Σάββας Κωφίδης όμως λατρεύει το χέβι μέταλ, όχι το πανκ: ξέρει και τι θέλει. Επί των ημερών του ο Ηρακλής αποκτά άλλο «μέταλλο». Η αλλαγή είναι ευδιάκριτη έως και εντυπωσιακή.

Όχι, ο «ξανανιωμένος» «Γηραιός» δεν είναι απλώς μια ομάδα που βρήκε έμπνευση και πάθος. Αυτά τα δύο, μόνα τους, δεν θα αρκούσαν. Οι αυτοματισμοί, η τέλεια εκμετάλλευση των αδυναμιών του αντιπάλου, το όμορφο ποδόσφαιρο, το έξυπνο «άπλωμα» του παιχνιδιού στα άκρα, όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά συνόλου καλοδουλεμένου και όχι απλώς παθιασμένου. Αν κάποιος νομίζει ότι με ολίγο ντοπάρισμα ηθικού μια ομάδα μπορεί να «φορτώσει» στην ΑΕΚ τέσσερα γκολ και να κινδυνεύσει σοβαρά μόνο σε μία φάση, μάλλον συγχέει το ποδόσφαιρο με άλλο άθλημα -άγνωστο ποιο ακριβώς.

Με τον τρόπο του ο Κωφίδης και οι παίκτες του διαμηνύουν στους παράγοντες του Ηρακλή: «Να τι μπορούμε εμείς να κάνουμε. Εσείς;». Κακά τα ψέματα, η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα καθορίσει το μέλλον της ομάδας καταλυτικότερα απ’ όσο η έκβαση του προσεχούς ντέρμπι με τον «άσπονδο» συμπολίτη στην Τούμπα. Ηδη όμως η δουλειά του Κωφίδη προσφέρεται -αυτοτελώς- για άντληση διδαγμάτων: δεν πουλά «πίστη» στη διοίκηση και τα ποδοσφαιρικά πεπρωμένα της πόλης, απλώς πιστεύει στη δουλειά του. Δεν τρέχει σε κανένα Αγιον Ορος, παίζει με τους δικούς του όρους. Ξέρει ότι τα πολλά ντεσιμπέλ ενδείκνυνται για τη μουσική που αγαπά, όχι για τη δουλειά του προπονητή. Ισως για όλους αυτούς τους λόγους την κάνει τόσο καλά.