Με κίνητρο μόνο το γόητρο (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Από την Κυριακή το βράδυ αναρωτιέμαι ποιος είναι ο πραγματικός Ηρακλής. Αυτός που δεν μπορεί να βάλει γκολ στην Καλλιθέα και συμβιβάζεται με μια ισοπαλία με την ουραγό του πρωταθλήματος ή αυτός που βάζει τέσσερα γκολ στην ΑΕΚ; Και πώς γίνεται η ομάδα που διαλύει την καλύτερη άμυνα του πρωταθλήματος να είναι τόσο πίσω στη βαθμολογία;

Η ιστορία του θριάμβου του Ηρακλή επί της ΑΕΚ δίνει αφορμή για κάποιους χρήσιμους προβληματισμούς. Μπορεί κάποιος να διαχωρίσει την εν δυνάμει απόδοση μιας ομάδας από τη βαθμολογική της θέση; Θα έλεγα ναι. Ας περιοριστούμε στο παράδειγμα του Ηρακλή. Στην καλή του μέρα ο «Γηραιός» διαλύει την ΑΕΚ και κάνει ένα υποδειγματικό ματς στο ΟΑΚΑ απέναντι στον ΠΑΟ. Στην κακή της μέρα η ίδια ομάδα χάνει με 3-0 από τον Ακράτητο. Μολονότι τα αποτελέσματα αυτά είναι πραγματικά, εν τούτοις κινδυνεύει κανείς σοβαρά να οδηγηθεί σ' ένα λάθος συμπέρασμα, να πιστέψει δηλαδή ότι φτάνει ο Ηρακλής να μην έχει «κακές» μέρες για να κάνει ενδεχομένως πρωταθλητισμό. Λάθος.

Αποτελέσματα

Το κακό στην περίπτωση του Ηρακλή είναι ότι όλα αυτά τα αποτελέσματα, καλά και άσχημα, εντυπωσιακά και μέτρια, ανεκτά ή ανυπόφορα, είναι εντελώς προβλέψιμα ακόμα και μέσα στην παραδοξότητά τους. Ο Ηρακλής δεν στερείται δυνατοτήτων: μπορεί να παίξει καλή μπάλα, μπορεί να κερδίσει στην Ελλάδα οποιονδήποτε και μπορεί και να σε εντυπωσιάσει. Το πρόβλημα είναι ότι δεν φαίνεται να έχει στόχους.

Συνέχεια

Αυτό που κυρίως του λείπει είναι η ικανότητα να αντέξει την απαίτηση των αποτελεσμάτων. Τα καλά του ματς γίνονται εκεί όπου η προσδοκία του αποτελέσματος είναι συγκριτικά μικρότερη. Με την ΑΕΚ ή τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ το βασικό κίνητρο είναι το γόητρο των παικτών. Η συγκεκριμένη ομάδα (στην οποία αντίθετα με αυτό που εντέχνως πλασάρεται, ο εγωισμός των μεγάλων παιδιών -του Γεωργιάδη, του Πουρσανίδη, του Κατσιαμπή- μετράει πιο πολύ από το ταλέντο των μικρών) έχει τεράστια αποθέματα γοήτρου: νιώθει τα μεγάλα ματς και προσπαθεί να τα παίξει σωστά, στο μέτρο που αυτό είναι δυνατό. Δυστυχώς με κίνητρο μόνο το γόητρο κάθε ματς έχει γοητευτικό μυστήριο. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το τι θα δει στη συνέχεια.

Παζλ

Βλέποντας τον Ηρακλή να παίζει ποδόσφαιρο φέτος, συχνά τρίβεις τα μάτια σου. Οι επιταχύνσεις του Λαγού και του Επαλέ, το καταπληκτικό τακτικό παιχνίδι του Γεωργιάδη, η σοφία του Πουρσανίδη, η αθόρυβη δουλειά του Πρίττα συνθέτουν ένα όμορφο παζλ: κρίμα που εξαιτίας της διοικητικής αναταραχής το παζλ γίνεται πολλές φορές κομμάτια. Στο ροκ μυαλό του Κωφίδη κάθε παιχνίδι είναι ένα χάιδεμα της κιθάρας. Ο ήχος μπορεί να είναι μελωδικός όπως με την ΑΕΚ ή γρατσούνισμα όπως με την Καλλιθέα. Ο Κωφίδης είναι κιθαρίστας: ας του δώσουν την ευκαιρία μόνο να ερμηνεύσει (χωρίς άλλες σκοτούρες) και θα δείτε τι έχει να κάνει.

Στόχος

Πολλοί είναι εκείνοι που εντυπωσιάζονται από το γεγονός ότι η διοικητική αποσταθεροποίηση δεν διέλυσε την ομάδα. Δεν είμαι από αυτούς που το βλέπουν έτσι. Πιστεύω αντίθετα ότι όλη αυτή η τρικυμία που ο Ηρακλής πέρασε (;) έκανε πολύ μεγάλο κακό: δικαιολόγησε τα σκαμπανεβάσματα, έγινε άλλοθι για πολλές «κακές» μέρες που δεν ταιριάζουν στη δυναμικότητα του φετινού Ηρακλή. Ο τρόπος και μόνο που νίκησε την ΑΕΚ δείχνει ότι η συγκεκριμένη ομάδα (ύστερα από πολύ καιρό) είναι έτοιμη για πολλά. Κυρίως γιατί δείχνει ότι μπορεί να βρει αυτό που κυρίως έλειπε, δηλαδή αγωνιστικούς στόχους. Δεν είναι μόνο το πρωτάθλημα ή το Κύπελλο. Λίγο είναι να παίζεις το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα; Ρωτήστε όσους λάτρεψαν τον Χατζηπαναγή και θα σας πουν ότι δεν θα άλλαζαν ποτέ μια χρονιά μαγικών του «Βάσια» με έναν τίτλο. Ξέρω πολλούς που δεν θυμούνται ποιος κατέκτησε το πρωτάθλημα του 1977 ή το Κύπελλο του 1979. Την ντρίμπλα του Χατζηπαναγή στον Στυλιανόπουλο ή το γκολ του στον Βασίλη Κωνσταντίνου όμως όποιος τα είδε δεν τα ξέχασε ποτέ του.

Λαγός

Από τη Θεσσαλονίκη φτάνουν συνεχώς πληροφορίες ότι ο Λαγός θα πωληθεί. Πως αναμένονται προτάσεις για τον Αμπάρη, τον Στεφανή, τον Σεγκιρί, τον μικρό Καπετάνο –ακόμα και τον Ερέρα. Το παζλ τώρα που το είδαμε θα καταστραφεί οριστικά και κανένας Κωφίδης δεν θα μπορέσει να το ξαναφτιάξει. Κρίμα δεν είναι; Φέτος αυτή η ομάδα δεν απογειώθηκε (μολονότι αποδεικνύεται έτοιμη) γιατί οι παράγοντες με τους οποίους έμπλεξε την είδαν ως πεδίο ανταγωνισμού. Του χρόνου μπορεί να διαλυθεί για να πληρωθούν τα χρέη ώστε να εξακολουθήσει να υπάρχει. Με ποιο μέλλον όμως; Για να εξαρτάται πάντα η απόδοσή της από το γόητρο των παικτών; Για να πουλάει όποιον καλό παίκτη ξαναβγάλει από τα σπλάχνα της; Για να συνεχίσει να πορεύεται χωρίς να αντέχει το βάρος της απαίτησης; Απλώς αναρωτιέμαι ποιος διάολο μπορεί να αντέξει μια τέτοια ομάδα. Και τι έγκλημα έχει κάνει ο απλός οπαδός του Ηρακλή που την Κυριακή το βράδυ πανηγύριζε ώστε να του πλασάρεται ως προοπτική ένα κυριλέ καλοκαιρινό σκλαβοπάζαρο. Για ποιον ακριβώς λόγο τον τιμωρούν;

Επιστολή

Χθες διάβασα με χαρά ότι ο Ευάγγελος Μυτιληναίος έστειλε μια επιστολή που λέει ότι προτίθεται να βοηθήσει τη διοίκηση του Γιώργου Σπανουδάκη να ρυθμίσει τα χρέη προς το Δημόσιο. Είναι ένα πρώτο βήμα. Περιμένω και μια δεύτερη, με την οποία ο Μυτιληναίος θα λέει ότι θα βοηθήσει τον Σπανουδάκη να διατηρήσει αυτή την ομάδα και να την κάνει καλύτερη. Είναι σπάνιες στην Ελλάδα οι καλές ομάδες κι ο Ηρακλής της περασμένης Κυριακής είναι ένα έργο τέχνης! Τα έργα τέχνης μπορείς να τα βγάλεις σε πλειστηριασμό και να τα «σκοτώσεις». Το βέβαιο όμως είναι ότι όσο τα κρατάς τόσο πιο πολύ ανεβαίνει η αξία τους.