Ο Τζόλε «μπαμ», για τον Μπαμπαγκίντα τα 'πε ο Αβραάμ! (Sportday / Ελευθεράτος)

Πρόσωπα, μύθους ή αποφθέγματα της Άγριας Δύσης θυμίζουν ορισμένοι από εκείνους τους «ερυθρόλευκους» παίκτες
των οποίων η απόδοση κάτι αποδεικνύει ή συμβολίζει ε, να, αυτή η συνήθεια του Ολυμπιακού να εναλλάσσει την απόλυτη επιπολαιότητα με την αγωνιστική στιβαρότητα (όταν η σειρά είναι αντίστροφη, καταφθάνουν τα μεγάλα προβλήματα) είναι που ωθεί τους οπαδούς του να τον αποκαλούν «ομάδα ροκ».

Ο γράφων θα έλεγε και «ομάδα φαρ ουέστ». Όχι επειδή ο αγώνας της Νέας Σμύρνης προσέφερε περίπου ό,τι τα δημοσιογραφικά κλισέ αποδίδουν συνήθως με τον όρο «άγρια ομορφιά», αλλά για έναν άλλο λόγο: πρόσωπα, μύθους ή αποφθέγματα της Άγριας Δύσης θυμίζουν ορισμένοι από εκείνους τους «ερυθρόλευκους» παίκτες, των οποίων η απόδοση κάτι αποδεικνύει ή συμβολίζει.

Δείτε πρωτίστως τον Τζόρτζεβιτς: όταν αποφασίσει να πάρει το όπλο του, γίνεται σκέτος Γουάιατ Ερπ! Όλοι υπέθεταν ότι με την πάροδο του χρόνου ο διάσημος πιστολάς θα έχανε σε ταχύτητα και ανακλαστικά τόσο όσο ακριβώς θα χρειάζονταν οι άλλοι για να τον εξοντώσουν. Εκείνος όμως συνέχιζε να «καθαρίζει».

Η αλήθεια είναι ότι σε ορισμένα φετινά παιχνίδια ο «Τζόλε» θύμισε περισσότερο τον κουρασμένο Κλιντ Ιστγουντ της ταινίας «Οι Ασυγχώρητοι», παρά τον πρωταγωνιστή των κλασικών γουέστερν σπαγκέτι. Αν όμως επρόκειτο απλώς για μία «προγραμματισμένη» οικονομία δυνάμεων εν όψει της τελικής ευθείας, τότε το κέρδος για τον Ολυμπιακό (θα) είναι τεράστιο. Θα το δούμε.

Εν παση περιπτώσει, ο «Τζόλε» δείχνει ότι μπορεί ακόμα να υποχρεώνει τους αντιπάλους του να μοιάζουν με... Χιώτες: δυο-δυο τον μαρκάρουν, δυο-δυο τον ψάχνουν. Αλλά ας επιστρέψουμε στην Αγρια Δύση: θυμάστε τον συμπαθή γενειοφόρο γέρο στο Λούκι Λουκ, εκείνον που κράδαινε μια παμπάλαια καραμπίνα και διαβεβαίωνε πως «αν και γέρικη, δαγκώνει»; Η ατάκα ταιριάζει γάντι στον Μαυρογενίδη.

Τον βλέπεις και νομίζεις πως έχει ξεχάσει τι σημαίνει «κοντρολάρω την μπάλα» ή «βοηθώ στην επίθεση». Τη στιγμή ακριβώς που τον παραλληλίζεις με τους νωχελικούς μεσήλικες θαμώνες του σαλούν, εκείνους οι οποίοι απλώς ενθάρρυναν τους τολμηρούς καβγατζήδες -λέγε με Στολτίδη- όταν έπεφτε ξύλο, ο Μαυρογενίδης κάνει το «μπαμ» (της παλιάς καραμπίνας) και κερδίζει πέναλτι: μια άλλη σελίδα του κεφαλαίου «παλιά φρουρά» στο βιβλίο του Ολυμπιακού.
Η τρίτη παραπομπή μας στο φαρ ουέστ οφείλεται σε μια ρήση του Αβραάμ Λίνκολν: «Εκείνοι που δεν έχουν ελαττώματα διαθέτουν ελάχιστες αρετές». Ο άχρωμος Μπαμπαγκίντα «κατόρθωσε» κάτι χειρότερο: έκανε κάμποσα λάθη, αν και δεν τόλμησε να πάρει μία, έστω, πρωτοβουλία της προκοπής. Έτρεχε, πάσαρε δίπλα του (στην καλύτερη περίπτωση σωστά), τελείωνε. Βρέθηκε τόσες φορές στο «ένας εναντίον ενός» με ολόκληρα... στρέμματα ελεύθερου χώρου δίπλα του, αλλά αντιμετώπισε τον Κουτσόπουλο λες κι ήταν ο Ρομπέρτο Κάρλος.

Εξαιτίας της προτίμησης που έδειξε ο Σόλιντ στον Μπαμπαγκίντα (ακόμα και σε μέτρια μέρα ο Καστίγιο θα ταλαιπωρούσε ασυγκρίτως περισσότερο την άμυνα του Πανιωνίου), ο Ολυμπιακός έμοιαζε χθες με τη φάλαγγα του Επαμεινώνδα στη μάχη των Λεύκτρων: ήταν ισχυρή μόνο στην αριστερή πλευρά. Με τέτοιες ανισορροπίες μια δυο μάχες τις κερδίζεις, ολόκληρους πολέμους όμως όχι τόσο εύκολα. Σε τελική ανάλυση, στην Αγρια Δύση πάντοτε είχαν μεγάλο πλεονέκτημα οι πιστολέρο που απειλούσαν εξίσου καλά και με τα δύο περίστροφα...