Το πολύ πολύ όσο ένας Καπετάνος; Ή έξι εκατομμύρια λίρες; (Sportday / Σπυρόπουλος)

Μ’ αρέσουν οι υποθέσεις εργασίας. Έχουν πλάκα, δεν κοστίζουν, γυμνάζουν τη σκέψη, καμιά φορά διδάσκουν κιόλας. Ας δοκιμάσουμε μία τέτοια και σήμερα: έστω ότι ο Γιώργος Σαμαράς είχε μείνει στο Ηράκλειο. Τι ποιότητας παίκτης θα 'ταν, τώρα; Πού θα ευρισκόταν; Πόσο θα 'ταν η ονομαστική αξία του;

Στο καλύτερο σενάριο, η απάντηση έχει ως εξής: θα είχε μάθει, από ποδόσφαιρο και επαγγελματισμό, το 10% όσων έμαθε στο σχολείο της Χεϊρενφέιν. Θα είχε (κάτι κοντινό σε) μονοψήφιο αριθμό συμμετοχών στην Α' Εθνική, μόνον σε πολύ στενό κύκλο μπορεί να συζητούσαν τον διάδοχο του Νίκου Μαχλά για τη φανέλα με το «9» στον ΟΦΗ, την Ευρώπη θα την είχε δει με τα κιάλια, θα περίμενε την ευκαιρία. Εάν ήταν... σκανδαλωδώς τυχερός στη διαδρομή του, θα κόστιζε περίπου όσα ο Παντελής Καπετάνος. Τρία-τέσσερα κατοστάρικα (χιλιάρικα ευρώ).

Στην πραγματική ζωή, η απάντηση έχει ως εξής: οπλίστηκε με όλα τα εφόδια στο φημισμένο σχολείο της Φρίσλαντ. Έμαθε τον ανταγωνισμό στο ολλανδικό πρωτάθλημα. Έπαιξε σε δεκάδες αγώνες. Έπαιξε στο Κύπελλο UEFA. Έπαιξε στην Εθνική Ελπίδων. Τον είδαν εκείνοι που έπρεπε να τον δουν. Το όνομά του πέρασε στους υπολογιστές όλων των σκάουτερ. Στα 20 χρόνια του η Πρέμιερσιπ τον καλωσόρισε, όχι υπό δοκιμήν, με όρους, εάν, εφόσον. Αλλά με αγορά... μόλις έξι εκατομμυρίων λιρών!

Είναι, ενδεχομένως, η πορεία που θα ακολουθούσε και ο Λάμπρος Χούτος εάν στη ζωή του δεν έμπαινε τότε, και της άλλαζε κατεύθυνση εντελώς, η λογική του (διά της επιστροφής στην Ελλάδα, ώστε να εξαργυρώσουμε μονομιάς τα χρόνια της μαθητείας στο εξωτερικό) εύκολου και γρήγορου πλουτισμού. Χθες παρεμπιπτόντως, για την ειρωνεία του πράγματος, την ώρα που η Μάντσεστερ Σίτι παρουσίαζε τον Σαμαρά, η Ιντερ έστελνε (για ακόμα μία φορά δανεικό) τον Χούτο, από τη Μαγιόρκα, στο Ρέτζο Καλάμπρια.

Ο ένας συνεχίζει την περιπλάνησή του. Δίχως σκοπό, δίχως πυξίδα, δίχως τελειωμό. Ο άλλος έχει τροχοδρομήσει και προχωρεί. Με παρωπίδες, που αποτρέπουν το να περισπάται από τον στόχο. Εδώ υπεισέρχεται η επήρεια του παράγοντα-οικογένεια. Ο Γιάννης Σαμαράς, όταν πήρε την απόφαση ζωής να φύγει από την Κρήτη, έστειλε τον γιο του στο σχολείο... κατά κυριολεξίαν. Όχι μόνο στο ποδοσφαιρικό σχολείο με την παράδοση και τη φήμη, τους διάσημους μαθητές τύπου Τόμασον ή Φαν Νίστελροοϊ, για τις εγγυημένες σπουδές στην μπάλα.

Αλλά και σε κανονικό, αληθινό, σχολείο. Να μάθει ο μικρός ξένη γλώσσα και να σπουδάσει (κομπιούτερ, αν δεν απατώμαι) στις, εκτός μπάλας, ώρες του. Να μη λοξοδρομήσει ποτέ και πουθενά. Ο πατέρας Γιάννης πήγε μαζί του. Η μαμά, επίσης. Όχι για να τον βοηθήσουν να γίνει, αμέσως αμέσως, πλούσιος στα λεφτά. Μόνο για να επιτηρούν τη διαδικασία να γίνει ο γιος τους πλούσιος σε προσόντα. Τώρα δρέπουν καρπό. Για την ακρίβεια, απλώς ξεκίνησαν να δρέπουν τους καρπούς της επιλογής τους.

Η τοποθέτηση του (νέου προπονητή του) Πιρς, χθες στην επίσημη παρουσίαση, υπήρξε ύμνος στην επήρεια του παράγοντα-οικογένεια. Ο τεχνικός της Σίτι δεν στάθηκε, τόσο, στο κομμάτι-παίκτης. Οσο στον χαρακτήρα. Στην προσωπικότητα. Στη νοοτροπία. Είπε τρία, καίρια, λόγια. Ότι (απ' όσα κατάλαβε μιλώντας μαζί του) ο Σαμαράς τζούνιορ:

• Εχει «κεφάλι επιπέδου» (he's a very level-headed lad), ισορροπημένο νου, υψηλό δείκτη σκέψης.
• Ξέρει τι θέλει από το ποδόσφαιρο (he knows what he wants out of football).
• Είναι προσανατολισμένος, αν θέλετε προσηλωμένος, στη σταδιοδρομία του (very career-minded).

Δεν ξέρω τι θα καταφέρει ο Γιωργάκης στην Αγγλία. Θα μετρήσουν, ως συνήθως, πολλά. Και, κατά κανόνα, αστάθμητα. Ο Τόμασον πήγε, με τις πάνω-κάτω ίδιες προϋποθέσεις, στη Νιουκάσλ και δεν κόλλησε, εκεί, ποτέ. Αλλά τα εφόδιά του ήταν τόσο ισχυρά, ώστε μετά έκανε την καριέρα που έκανε (και τη συνεχίζει) στη Φέγενορντ, στη Μίλαν, στην εθνική Δανίας, πλέον στη Στουτγκάρδη.

Εκείνο που ξέρω είναι ότι, στη λογική του ενδιάμεσου βήματος, η Μάντσεστερ Σίτι ακούγεται το ιδανικό. Ο Σαμαράς δεν είναι, ακόμα, έτοιμος για το π.χ. επίπεδο Αρσεναλ. Είναι άγουρος, προς το παρόν, γι' αυτό. Οπως ήταν ο Ταβλαρίδης, όταν πήγε στο Λονδίνο. Οπως ήταν ο εκ Τσεχίας Μίχαλ Παπαδόπουλος. Ή ο Ολλανδός εκ Γκάνας Οούσου-Αμπέγε που χθες η Αρσεναλ τον ξεφόρτωσε στη Σπαρτάκ Μόσχας.

Εκείνο που, επίσης, ξέρω είναι ότι δεν έχει πια νόημα να καλείται, στο εξής, ο Σαμαράς στην Εθνική Ελπίδων. Δεν τον χωράει η U-21, ούτε του προσφέρει κάτι. Ο Σαμαράς είναι ή για να κληθεί στους Άνδρες ή... πουθενά. Ή να ενσωματωθεί οσονούπω ή να τον αφήσουμε στην ησυχία του να δουλέψει. Ο Ρεχάγκελ, στους επόμενους έξι μήνες, καλείται να (έχει ασχοληθεί και να) αποφασίσει. Νέτα-σκέτα. Θα 'ναι ο Σαμαράς, ή δεν θα 'ναι, ο σέντερ φορ της Εθνικής στην αφετηρία των προκριματικών του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος;