Τα βρόμικα χέρια και το άλας της γης (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

H απουσία της στήλης από το χθεσινό φύλλο, ασυγχώρητη ομολογώ, ήταν προϊόν αποπροσανατολισμού και όχι κοπάνας. Εδώ στην Αυστραλία, έχουμε 9 ώρες διαφορά και έτη φωτός απόσταση, από κάθε άποψη. Όταν πια θυμήθηκα ότι ήταν Δευτέρα και όχι Κυριακή, έξω ξημέρωνε. Ξημέρωνε όμως Κυριακή, Δευτέρα ή Τρίτη; Ξημέρωνε στην Αυστραλία ή μήπως στην Ελλάδα; Ένιωθα χαμένος. Ύστερα από 40 ώρες ταξιδιού, ατέλειωτα αεροπορικά μίλια και αμέτρητα πηγαινέλα της μικρής, κίτρινης μπάλας (του τένις), το παθαίνει εύκολα κανείς αυτό.

Αργότερα, το ξανασκέφτηκα και έφτασα σε διαφορετικό συμπέρασμα. Αυτό που με αποπροσανατόλισε δεν ήταν η διαφορά της ώρας ούτε η μαραθώνια πτήση. Με έβγαλε από τα νερά μου εκείνο που έζησα την Κυριακή, στη «Ροντ Λέιβερ Αρίνα» της Μελβούρνης, όπου, απεσταλμένος της «Ελευθεροτυπίας», κάλυψα τον τελικό του Μάρκου Παγδατή με τον ασύγκριτο Φέντερερ.

Τυχεροί όσοι δεν πέρασαν ποτέ τα ελληνικά σύνορα για να παρακολουθήσουν ένα αθλητικό γεγονός. Τυχεροί όσοι δεν ταξιδεύουν, γενικώς. Μακάριοι στην άγνοιά τους. Πιστεύουν ότι «η Ελλάδα είναι η ωραιότερη χώρα του κόσμου», ξεσπαθώνουν ότι «καλή είναι και η Αθήνα μας», παραμυθιάζονται ότι οι Έλληνες είναι το άλας της γης, βαυκαλίζονται ότι αθλητισμός είναι τα βρόμικα παπούτσια και τα βρόμικα χέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου, γυρίζουν από τ' άλλο πλευρό και περνούν ζάχαρη. Η γλυκιά εμπειρία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 θα έπρεπε να ανοίξει μάτια και μυαλά, ωστόσο το τέλμα είναι βαθύ και εγκυμονεί μεταδοτικές ασθένειες.

Οι Αυστραλοί, έθνος-μωσαϊκό με τους Έλληνες εμιγκρέδες σε περίοπτη θέση, είναι ένας λαός που σε σκλαβώνει. Φιλόξενος, χαμογελαστός, εγκάρδιος, ευγενικός, εξωστρεφής. Η Μελβούρνη, πάλι, είναι μια πόλη που αναπνέει. Καθαρή, χωρίς μποτιλιάρισμα, χωρίς τρεχαλητό και πλημμυρισμένη στο πράσινο. Οπως και το Σίντνεϊ, το οποίο έζησα το 2000. Οι αστραφτερές αθλητικές της εγκαταστάσεις (αυτές που θα φιλοξενήσουν φέτος τους Αγώνες της Κοινοπολιτείας) καθρεφτίζουν τόσο τη νοοτροπία των κατοίκων της όσο και την ίδια την ταυτότητα της πόλης.

Το Οπεν του τένις έμοιαζε για τους ντόπιους σαν μια «Big Day Out», όμοια με αυτήν που μάζεψε τους νέους της πόλης τη μέρα του τελικού για ένα μουσικό φεστιβάλ-μαμούθ (με Franz Ferdinand, White Stripes, Iggy Pop, Kings of Leon, Mars Volta) λίγα χιλιόμετρα παραπέρα. Bαθιά φίλαθλοι, γνώστες του αντικειμένου αλλά και πρόθυμοι να ξεφαντώσουν με την παραμικρή αφορμή, οι Αυστραλοί ευχαριστήθηκαν το πάρτι φορώντας το καλύτερο χαμόγελό τους και αφήνοντας στο σπίτι τα πάθη και το άγχος.

Με έναν ντόπιο ταξιτζή, μιλούσα προχθές μισή ώρα για τον Φέντερερ. Τι πιθανότητες έχει αυτό να συμβεί στην Ελλάδα; Ευτυχώς, τους Αυστραλούς (όπως και τους Αμερικανούς) δεν τους έχει ποτίσει το χτικιό του ποδοσφαίρου. Όταν γίνονται φασαρίες σε γήπεδο, σπάνια δηλαδή, φταίνε συνήθως οι Έλληνες ή οι Κροάτες ή οι Τούρκοι μετανάστες και οι εθνικές τους έχθρες.

Στο τένις, οι δικοί μας με τις φανέλες που έγραφαν «Charisteas» ήσαν παράταιροι με το κλίμα ξεγνοιασιάς, τουλάχιστον όμως φέρθηκαν πολιτισμένα και δεν υπερέβησαν τα εσκαμμένα του αθλητισμού. Θυμάστε πώς προσπαθήσαμε εμείς να υποστηρίξουμε τη Λένα Δανιηλίδου πρόπερσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Ε, καμία σχέση.

Από σήμερα, το κεφάλι πάλι μέσα. Είναι τόσο διαφορετικός, απωθητικά διαφορετικός ο κόσμος μας από αυτόν που γνώρισα στη Μελβούρνη, ώστε ένιωσα για λίγο σαν επισκέπτης από άλλον πλανήτη. Και μέσα στη σύγχυση του διαπλανητικού ταξιδιού, λησμόνησα το χθεσινό μας ραντεβού.