Μachsimo (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

«Στην Αργεντινή ο ποδοσφαιριστής πρέπει να δείξει αυτό που έχει σε μικρή ηλικία. Οι ομάδες δεν έχουν λεφτά να περιμένουν». Κάπου ανάμεσα στη φασαρία του κοινού της «Σούπερ Μπάλας» και τις οδηγίες από το κοντρόλ «όταν τελειώσει πάμε για διαφημίσεις», η φράση του Ρότσα από το ένα ακουστικό μπήκε και από το άλλο βγήκε.

Όσο περνούσε όμως ο χρόνος γινόταν και πιο σημαντική. Από εκείνη τη μέρα, όταν βλέπω Αργεντινό ποδοσφαιριστή στην Ευρώπη, το πρώτο που σκέφτομαι είναι ότι για να επιζήσει ποδοσφαιρικά πέρασε διά πυρός και σιδήρου. Κάθε μάχη δεν μπορεί παρά να αφήσει και ουλές και πίσω από την πάλη της επιβίωσης πιθανότατα βρίσκεται η εξήγηση στον χαρακτήρα του Γκονζάλες.

Πρώτον, η υπακοή του στη διοίκηση. Οι αντιεξουσιαστικές χαριτωμενιές τύπου Γεωργακόπουλου ανήκουν στις χορτασμένες μεταπολεμικές δυτικές κοινωνίες. Σε μια κοινωνία όπως η Αργεντινή, που οι δικτατορίες είναι πρόσφατες και οι οικονομικά ισχυροί έχουν τη δύναμη να σε εξαφανίσουν από τον χάρτη, είτε ακολουθείς είτε γίνεσαι επαναστάτης.

Όσο όμως μένεις, το αφεντικό είναι ο ιδιοκτήτης της χασιέντα και εσύ ο πεόν. Αν κάνεις τα σωστά πράγματα και λες τις σωστές κουβέντες, μια μέρα μπορεί να γίνεις ο επιστάτης του. Πεόν ονομάζεται και το πιόνι στο σκάκι.

Όσο για τον βασιλιά, δεν το γνωρίζω, αλλά υποθέτω ότι το μικρό του είναι Γιάννης και το επίθετό του αρχίζει από «Β».

Μαζί με την υπακοή στο αφεντικό έρχεται και η αφοσίωση στην περιουσία του. Όταν η ομάδα πάει καλά, θα πας κι εσύ. Αντίθετα με την αγγλική νοοτροπία, ο αντίπαλος είναι ο εχθρός. Όχι σε ένα παιχνίδι, αλλά σε αγώνα για σένα και τα παιδιά σου. Σε συνδυασμό με τον λατινοαμερικανικό machsimo, που κάθε προσβολή είναι αμφισβήτηση του ανδρισμού, η φράση του Γκονζάλες για επικείμενη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό «δεν θα πάω σε αυτούς που με βρίζανε» έχει πολύ περισσότερη ειλικρίνεια από τις συνηθισμένες ελληνικές δηλώσεις για πίστη στη φανέλα.

Το χαρακτηριστικό όμως του machismo, σε συνδυασμό με τον σκληρό χαρακτήρα που χρειάζεται ο Αργεντινός παίκτης για να επιβιώσει, είναι και η αχίλλειος πτέρνα του Εκι Γκονζάλες. Ο Γκονζάλες δεν πλακώνεται επειδή πρέπει να πλακωθεί για κάποιον σκοπό. Πλακώνεται με έναν απίθανο σε σούπερ μάρκετ επειδή είναι Ολυμπιακός και του είπε την παραπάνω κουβέντα. Ρίχνει μπουνιά στον Δημήτρη Παπαδόπουλο στα αποδυτήρια και μετά του ζητάει εξηγήσεις για το τι μουρμούριζε στο ματς.

Σβερκώνει τον Δάρλα στη μέση του ματς επειδή έκανε fair play με τον Ιωνικό. Αποβάλλεται στη Σεβίλλη επειδή ο διπλανός του κάτι μουρμούρισε γα την εντιμότητα της κυρίας του στα ισπανικά. Ο Παναθηναϊκός τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα έχει στο κέντρο του έναν παίκτη που θα κάνει το μοναδικό, γιατί στην Αργεντινή μόνο το μοναδικό μπορεί να εξασφαλίσει τη ματιά των θεατών σε έναν δεκαοκτάχρονο. Θα έχει έναν πολεμιστή, γιατί αυτός είναι ο τρόπος που έμαθε για να επιβιώνει στο ποδόσφαιρο. Θα έχει όμως και έναν παίκτη που οποιοσδήποτε αντίπαλος ξέρει ότι βιδώνεται, δεν χρειάζεται παρά να ξέρει τη λέξη puta για να τον στείλει στ' αποδυτήρια.

Leave the rofos down. This is Limeniko

Τον Ιανουάριο του 1970 η εθνοσωτήριος αποφάσισε να αλλάξει τις στολές των Ενόπλων Δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, αντικαθιστώντας τις αγγλικές σχεδιάσεις με γκαγκάν αμερικάνικες. Τον Δεκαπενταύγουστο το Λιμενικό Σώμα είχε ακόμα τις παλιές. So what, μπορεί να πει κάποιος απλά και λαϊκά.

So πήδηξέ τα κι άφησέ τα, απαντάει ο υπογράφων, αφού με τα καράβια να φεύγουν από το λιμάνι του Πειραιά για τις διάφορες Παναγίες και με το αρχηγείο να μη δίνει την άδεια να φορεθούν οι παλιές καλοκαιρινές, όσοι υπηρετούσαν έπρεπε να κάθονται 14 ώρες στον ήλιο με δυο κιλά τσόχα. Μέσα στην τρέλα από τη ζέστη έρχονταν καπάκι και οι ακαταμάχητες θεούσες γριές, που αγωνίζονταν να πηδήξουν την ουρά για να πάρουν πρώτες θέση στο καράβι.

Άλλες το πάλευαν στο ύπουλο και άλλες στο παρακαλετό. Το να βγάζεις την μπέμπελη και να έχεις μια γιαγιά εβδομηνταφεύγα χρόνων να σου λέει «ασε με να περάσω, παιδάκι μου, γιατί είμαι έγκυος», κάνει άθεο γιο αρχιμανδρίτη. Τέλος πάντων, μέσα στο χάος με τις γριές ένα γατόνι επικελευστής βρήκε τη λύση. Μια γριά, προσπαθώντας να φτάσει τη σκάλα του πλοίου από την εξωτερική, πήγαινε τσίμα τσίμα με την άκρη της προκυμαίας.

Ο επικελευστής, περνώντας από δίπλα της, της έχωσε μια αγκωνιά στα πλευρά και την έστειλε φούντο στο λιμάνι. Την ακολούθησε αυτόματα με βουτιά, τη μάγκωσε από τον λαιμό και με τη βοήθεια του βαρκάρη την ανέβασε σε μια βάρκα που περίμενε να φύγει για Κούλουρη. Μερικές μέρες αργότερα, στο Παλατάκι, παραταγμένοι με τις χειμερινές στολές, ακούγαμε τον διοικητή να αποτίει τιμή στον ήρωα που έσωσε μια ζωή και να του ανακοινώνει μια περιποιημένη τιμητική άδεια.

Μερικούς μήνες αργότερα κάποιος λιμενικός, που πίστευε ότι η επαφή μεταξύ των λαών φέρνει τη φιλία, αποφάσισε να βάλει ένα ισραηλινό και ένα αραβικό πλοίο να αράξουν δίπλα δίπλα στο κέντρο του λιμανιού. Μέσα σε λίγες ώρες οι ναυτικοί των δύο πλοίων, χαρούμενοι, πλακώνονταν στο ξύλο, ρίχνοντας και καμιά-δυο μαχαιριές για τους λάτρες του hardcore.

Το θέαμα είχε γιγάντιο ενδιαφέρον όταν το παρακολουθούσες από παράθυρο του πρώτου ορόφου του Λιμεναρχείου Πειραιώς. Είχε όμως λιγότερο ενδιαφέρον να το παρακολουθήσεις από κάτω, όπως τουλάχιστον είχε την απαίτηση ο υποπλοίαρχος -Καψοκαβάδης, αν θυμάμαι καλά- που είχε μπει στο γραφείο φωνάζοντας: «Πάμε όλοι κάτω, παιδιά, να τους χωρίσουμε». Αυτόματα υπήρξε ένας πυρετός δραστηριότητας. Ο ένας έψαχνε το καπέλο του, ο άλλος έσκυψε να δέσει τα κορδόνια, ο τρίτος άρχισε να ξεσκονίζει τον επενδύτη.
Ο Καψοκαβάδης ανυπομονούσε: «Άντε, ρε, κάντε γρήγορα». Η ομάδα ανέβασε στροφές. Αυτός που είχε σφίξει τα κορδόνια ξεσκόνισε τον επενδύτη, αυτός που είχε βρει το καπέλο του έσκυψε να δέσει τα κορδόνια. Ευτυχώς που το πλήρωμα των δύο πλοίων βαρέθηκε να μαχαιρώνεται και σταμάτησε. Διαφορετικά έπρεπε να βρούμε σιδερώστρα για να περάσουμε τις στολές.

Ήταν οι εικόνες που περνούσαν σαν φιλμ μπροστά απ' τα μάτια μου την ώρα που έβλεπα στην τηλεόραση δύο λιμενικούς σκυμμένους στο ένα γόνατο, να κρατάνε τα όπλα καλυμμένοι πίσω από ένα αυτοκίνητο, και δίπλα τους τρεις –στην ίδια στάση αλλά χωρίς αυτοκίνητο–, περιμένοντας τον κακό ληστή που κρυβόταν στο οχηματαγωγό. Τα μεγάλα Σώματα πρέπει να σέβονται την ιστορία τους, κομμάτι της οποίας είναι ο ναύτης Λιμενικού Σώματος Αντώνιος Πανούτσος, αριθμός μητρώου 28326, ευπειθώς αναφέρω έτοιμος και με τη βοήθεια της πείρας να βοηθήσω στην επόμενη επικίνδυνη αποστολή.

«Τώρα το να διαβάζεις Θρασύβουλος - Αρης είναι σαν να βλέπεις κουδούνι σε διαμέρισμα με gay ζευγάρι». Απόφθεγμα το οποίο δείχνει για ποιον λόγο οι δύο συμπαθείς ομάδες δεν αντέχονται στην ίδια κατηγορία.

Δηλαδή αν ο Μπιλ Γκέιτς αγοράσει τον Θρασύβουλο, ο Κωνσταντίνος Παπαλάκης θα τον φωνάξει να του ζητήσει το «πόθεν έσχες»; Αν ναι, εντάξει, αν όμως όχι, με τι φόντα και δυνατότητες ο Κωνσταντίνος φωνάζει τον Κώστα Μακρή στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού για να μάθει πού βρήκε τα λεφτά για να αγοράσει την ιστορική Πανάχα;
Η απάντηση «καλά, δεν διαβάζετε αυστραλιανές εφημερίδες, να μάθετε ποιος είναι ο Γκας Μακρής;», ήταν το λιγότερο που μπορούσε να απαντήσει ο τίμιος περουκοφόρος ηγέτης.

Να υπογραμμιστεί ότι ο Μακρής όταν αναφέρεται στον εαυτό του μιλάει, όπως και ο Καίσαρας, σε τρίτο πρόσωπο. Πάντα με το επίθετο «ο τίμιος». Παράδειγμα: «Ο τίμιος Μακρής έχει βενζίνη για την Παναχαϊκή», είναι μία από τις αγαπημένες φράσεις του ηγέτη με τον πλαστικό τάπητα τέταρτης γενιάς στο κεφάλι. Αλλά πιο εύκολα θα κάνουν φωλιά οι πελαργοί στο κεφάλι του Γκας παρά θα καταλάβει με ποιον έχει να κάνει ο Παπαλάκης. Δικαίωση... Ακόμα και να αγοράσει τη «Sunday Herald» και να διαβάσει στον πρώτο τίτλο «Honest Makris has petrol for Panaxa», ανάθεμα αν ξεστραβωθεί.