Να λείπει το βύσσινο (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Διαβάζω το ρεπορτάζ της ΑΕΚ τον τελευταίο καιρό με τη βοήθεια φίλου μαθηματικού που κάνει φροντιστήρια. Ο Σάντος λέει ότι θα αφήσει το 4-1-2-3 για να παίξει 4-2-1-3, αν και προβληματίζεται μήπως το 4-1-2-1-2 (χιαστί και ασανσέρ) είναι προτιμότερο από τη στιγμή που η ομάδα δεν ξέρει καλά το 3-4-3. Το σκίτσο στο κέντρο της σελίδας, που είχε δημοσιευτεί ντάλα καλοκαίρι, αποδεικνύεται προφητικό. Ο Πορτογάλος ξεκίνησε ως προπονητής, έγινε δάσκαλος και θα φύγει κάποτε σαν τρελός επιστήμονας…

Γενικά είναι δύσκολο να συναντήσεις Έλληνες και να μην τρελαθείς. Πάρτε για παράδειγμα την περίπτωση του νεαρού Κύπριου τενίστα με το υπέροχο σκληρό look, του Μάρκου Παγδατή. Για το χατίρι του εκατοντάδες Έλληνες της Αυστραλίας γέμισαν το γήπεδο την περασμένη Κυριακή φωνάζοντας συνθήματα. Μέχρις εδώ όλα μοιάζουν λογικά, μολονότι μιλάμε για τένις, που επιβάλλει άλλες συμπεριφορές.

Όμως τι λογικό μπορεί να υπάρχει στο σύνθημα «Μάρκο, ζεις, εσύ μας οδηγείς;», το οποίο οι Ελληνάρες φώναζαν στο τέλος του ματς; Τι συνέβη δηλαδή; Τον σκότωσε ο Φέντερερ τον Παγδατή και δεν το κατάλαβα; Τι άλλο, άραγε, μας περιμένει στη συνέχεια; Να κάνει συναυλίες για τη μνήμη του ο Γιώργος Νταλάρας; Εν πάση περιπτώσει, πού μας οδηγεί ο νεκρός αδελφός; Στις φυλακές του Ρολάν Γκαρός; Στην εξορία του Γουίμπλεντον; Ή στα Γκουαντανάμο του USA Open;

Εχω τα νεύρα μου, φίλε αναγνώστη, και η αιτία είναι ότι νόμιζα πως έκοψαν από το «Sportime» τον Κώστα Καραπαπά, τον οποίο διάβαζα καθημερινά. Στην αρχή ο Καραπαπάς ήταν στην προτελευταία σελίδα και τον έβρισκα. Μετά τον πήγαν στη δεύτερη και πάλι τον έβρισκα. Ώσπου τον έχασα! Ομολογώ ότι ανησύχησα και για τον Παύλο Παπαδημητρίου, τον Βασίλη Μάστορα, τον Γιάννη Καραλή. Για λίγες μέρες άνοιγα την εφημερίδα, τους έψαχνα εκεί που ήταν και δεν μπορούσα να τους βρω.

Μετά κατάλαβα ότι όλοι οι καλοί συνάδελφοι είναι εκεί και συνεχίζουν, αλλά απλώς έκανε φενγκ σούι η εφημερίδα και τους άλλαξαν θέση. Χθες τον Καραπαπά τον ξαναβρήκα στη σελίδα 35.

Σ’ εμάς τους φανατικούς, που τον ψάχναμε, κανένας δεν απολογήθηκε. Γιατί του αλλάζουν συνέχεια θέση; Δηλαδή άλλοι παίζουν τον παπά κι άλλοι τον Καραπαπά; Τι θέλουν δηλαδή; Να μένει ο αναγνώστης τη νύχτα ξάγρυπνος και να αναρωτιέται ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα «εδώ Καραπαπάς, εκεί Καραπαπάς, πού είναι ο Καραπαπάς;».

Αναζητούσα κάτι για να ηρεμήσω (ένα χάπι, ένα χάδι, ένα κουρασμένο βράδυ) και ο Θεός με λυπήθηκε. Η έκπληξη αυτή τη φορά ήρθε με τον ταχυδρόμο. Μου έφερε το τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Crimson Coach», που είναι το επίσημο περιοδικό των Λαρισαίων φιλάθλων. Δεν ξέρω αν υπάρχει και ανεπίσημο, αλλά αυτό είναι καταπληκτικό.

Το ξεφύλλισα και έπεσα στο πιο ενδιαφέρον άρθρο που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια. Το επιμελήθηκε η συνάδελφος Εύη Δοδοντσάκη. Ο τίτλος του είναι ο εξής: «Ο πιο όμορφος "βυσσινί"». Μιλάμε για ένα φοβερό γκάλοπ, με θέμα τι ψηφίζουν οι Λαρισαίες για τον πιο όμορφο «βυσσινί» άνδρα.

Και μόνο στην ανάγνωση της φράσης «όμορφος "βυσσινί" άνδρας», η φαντασία μου άρχισε να καλπάζει πιο γρήγορα και από το λαρισαϊκό άτι, το έμβλημα της ομάδας. Εξάλλου, «"βυσσινί" άνδρας» είναι κάτι που δεν συνάντησα ποτέ, ακόμα κι εγώ, που έχω κάνει αληθινή συλλογή γνωριμιών με έγχρωμους….

Φαντάστηκα, λοιπόν, τις τρελές αυτές Λαρισαίες να βγαίνουν γεμάτες έξαψη από τα φημισμένα κλαμπ της πόλης, όπως το «Δουκάτο», το «Υou hoo», το must «Χίλια χείλια» και το «People» (αλήθεια, γιατί δεν υπάρχουν πια το «Μονοπώλιο» και το «Xάι Κιμπούμπου;») και να απαντούν με τα μάτια κλειστά, σαν να ονειρεύονται, στις ερωτήσεις της Εύης. Ομολογώ ότι θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους. Ποιος είναι πιο ευχάριστος πονοκέφαλος από το να αξιολογείς άνδρες…

Η τελική κατάταξη –που σε γενικές γραμμές με βρίσκει σύμφωνο– έχει ως εξής: πρώτος –και με διαφορά– ο Στέφανος Κοτσόλης. Ο Στέφανος έφυγε από τον ΠΑΟ και, σε αντίθεση με τους συμπαίκτες του στην Παιανία, πήρε κιόλας τον πρώτο τίτλο. Αυτόν του ωραιότερου άνδρα της ομάδας της ΑΕΛ. Ακολουθούν οι Κυπαρίσσης, Γαβριλόπουλος, Σίμος, Διγκόζης, Καλατζής, Στουρνάρας, Χριστόπουλος, Γκαλίτσιος (τζούνιορ φυσικά) και τελευταίος ο Αλωνεύτης, κάτι που θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά τον μάνατζέρ του, τον Κώστα Μπότο. Αν κάποιος του πει ότι «ο παίκτης δεν βλέπεται», θα πρέπει να ξέρει αν αναφέρεται στα όσα ο Στάθης κάνει στον αγωνιστικό χώρο ή αν η κρίση αφορά καθαρά στην εμφάνισή του. Αν και πρέπει να πω ότι με βάση την απόδοση του Αλωνεύτη τον τελευταίο καιρό, εμφάνιση και αγωνιστική εμφάνιση δεν έχουν διαφορά –τουλάχιστον για τις Λαρισαίες που ξέρουν από μπάλα.

Αυτό όμως που έχει τεράστιο ενδιαφέρον είναι να διαβάσετε τις τοποθετήσεις των κοριτσιών που ψήφισαν, να εντρυφήσετε στις απόψεις τους, να καταλάβετε τα «γιατί» μιας κρίσης. Γι' αυτό κι εγώ αναδημοσιεύω σήμερα τις πλέον ενδιαφέρουσες:

Τερζούδη Μαρία, 21 ετών, δασκάλα: «Πιστεύω πως ο Σπύρος Χριστόπουλος έχει ένα βλέμμα που σε μαγεύει με μια του ματιά. Το στυλ που διαθέτει εκπέμπει άπειρη γοητεία. Πιστεύω πως είναι ο πιο ωραίος τερματοφύλακας της ΑΕΛ».

(Έχω την αίσθηση ότι η κοπέλα γνωρίζει τον Σπύρο προσωπικά, γιατί έψαξα μέχρι και στο σάιτ της ομάδας να βρω φωτογραφία του, να δω ποιος είναι αυτός ο κούκλος, και δεν βρήκα).

Ελπίδα Τσινίδου, 20 ετών, φοιτήτρια: «Στον Στέφανο Κοτσόλη μου αρέσει η σοβαρότητα, η οποία τραβάει τα γυναικεία βλέμματα, που είναι άκρως ερεθιστική και μυστηριώδης».

(Αυτή τη μυστηριώδη σοβαρότητα είμαι σίγουρος ότι την εκτίμησε και ο Ρεχάγκελ. Αυτό για όσους αναρωτιέστε γιατί τον κάλεσε στην Εθνική…)

Μαρία Σμαρλαμάκη, 23 ετών, στέλεχος μάρκετινγκ: «Το χαμόγελο του Γιώργου Σίμου είναι απίστευτα ελκυστικό και το βλέμμα του σε καθηλώνει. Πιστεύω πως καμία γυναίκα δεν μπορεί να αντισταθεί στη γοητεία του… Επίσης, πιστεύω πως ο φακός τον αδικεί πολύ και αν τον δείτε από κοντά είναι μεγάλος ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ».

(Εκτός από τον φακό πρέπει να τον αδικεί και ο Δώνης, γιατί δεν τον βάζει ποτέ βασικό τον τελευταίο καιρό, Μαρία μου…)

Ζωή Ευθυμίου, 28 ετών, ιδιοκτήτρια ζαχαροπλαστείου: «Μου αρέσει πολύ ο Αγγελος Διγκόζης, επειδή είναι μελαχρινός, διαθέτει μεσογειακό ταμπεραμέντο, έχει θεληματικό πιγούνι, ωραίο βλέμμα και φοβερό χαμόγελο. Πιστεύω πως ένα κορμί από μόνο του δεν φτάνει όταν δεν συνοδεύεται από ένα υπέροχο πρόσωπο. Δυστυχώς, όμως, φοράει το νούμερο 66 στη φανέλα του. Αν είχε ακόμα ένα 6 θα ήταν ο διαβολάκος του ΕΡΩΤΑ…».

(Δεν σου το λέει, Αγγελε, γι' αστείο, η Ζωή έχει ζαχαροπλαστείο!
Τσακασιάνος, τραλαλαλα, τραλαλαλα.)

Νάνσυ Τόλια, 25 ετών, μπαργούμαν: «Ο Στέφανος Κοτσόλης έχει αυτό που θέλει μια γυναίκα, έχει τέλειο πρόσωπο που προσελκύει τις γυναικείες υπάρξεις και πάνω απ' όλα ένα κορμί που ανάβει φωτιές».

(Ανάβεις φωτιές, ανάβεις κι όλα τα καις κι απ' όπου περάσεις κάνεις καταστροφές…)

Ζωή Παπαθεοδώρου, 25 ετών, δημόσια υπάλληλος: «Ο Αλέξης Γαβριλόπουλος είναι ένας από τους πιο ωραίους άνδρες που έχω δει μέχρι σήμερα. Η κορμάρα του, όπως και το πρόσωπό του, σου διεγείρουν τη φαντασία. Με λίγα λόγια, είναι το ΑΛΟΓΟ της ΑΕΛ».

Ύστερα από αυτή τη δήλωση της Ζωής, χωρίς να καταλάβω πώς, χλιμίντρισα. Με το ζόρι με συνέφερε η θεία μου η Λουκρητία. Αλλά ακόμα και τώρα νιώθω την επιθυμία να καλπάσω…