Ο λογαριασμός στο εξάμηνο, με τους νόμιμους τόκους (Sportday / Σπυρόπουλος)

Ουδείς στην ιστορία έσπασε ρεκόρ κυκλοφορίας αναλύοντας μεθοδολογίες πενταετών σχεδίων, διαδικασίες ανανέωσης, ρεαλιστικούς στόχους που είναι κάτι άλλο (κατώτερο) απ' την πρωτιά. Ολοι «υποχρεούνται» να βγουν πρώτοι

Η δημοσια έκκληση του Θοδωρή Ζαγοράκη, προ ημερών, ακούστηκε σχεδόν δραματική. Δεν μ' ενδιαφέρει να την... ερμηνεύσω, σε σχέση με τα ενδεχόμενα μελλοντικά σχέδιά του. Απλώς εκτιμώ ότι, εάν πράγματι σκοπεύει να γίνει στον ΠΑΟΚ ό,τι ο Νικολαΐδης στην ΑΕΚ, αυτό ο κάπτεν (μακάρι, αλλά) «δεν το 'χει». Είναι, ωστόσο, μόνο μία εκτίμηση. Και οι εκτιμήσεις είναι, πολύ συχνά, για να διαψεύδονται.

Εκεινο που ενδιαφέρει, στην παρέμβαση του Ζαγοράκη, είναι ότι αναδεικνύει θεαματικά το χάσμα ανάμεσα στο καλοκαίρι και στον χειμώνα. Στο ποδόσφαιρο, όπως και σε τόσα άλλα πράγματα στη ζωή, το καλοκαίρι όλα είναι (για την ακρίβεια, μοιάζουν) διαφορετικά. Το μυαλό, με τον ήλιο και την απραξία, σκέπτεται αλλιώς. Τον χειμώνα, στον ανήφορο μες στην κακοκαιρία, φτάνει η στιγμή που το συνειδητοποιείς.

Δεν επρεπε λέει, στερνή μου γνώση, να επιτρέψουμε την (υπέρ)αισιοδοξία. Η (υπέρ)αισιοδοξία πωλεί διαρκείας, πωλεί φανέλες, τραβάει χορηγούς, δημιουργεί ενθουσιασμό, δυναμική. Κι ο ενθουσιασμός (υποτίθεται ότι) χρειάζεται, δεν είν' εύκολο να τον φρενάρεις, για ώθηση. Η στερνή γνώση έρχεται, σαν λογαριασμός δανείου, στο εξάμηνο. Με τους νόμιμους τόκους. Υπερημερίας!

Η ειλικρινησ επικοινωνία των ΠΑΕ κορυφής με το κοινό τους, οι ευθύς εξαρχής καθαρές εξηγήσεις, δεν είν' εύκολη ιστορία. Ο υπέροχος λαός θέλει, κατά βάθος, το θερινό παραμύθιασμα. Κι οι εταιρείες δεν... σκοτώνονται, δα, να 'ναι σαφείς (με το όποιο κόστος) απέναντί του. Ασε (να δούμε πώς θα μας πάει) και βλέπουμε, είναι το σκεπτικό. Εντελώς ελληνικό, ομολογουμένως.

Η επικοινωνια δεν είν' εύκολη, για -κυρίως- δύο λόγους. Ο ένας έχει να κάνει με τον, κυρίαρχο στο τοπίο, παραλογισμό ότι η μεγάλη ομάδα (είτε μπορεί είτε δεν μπορεί) «δεν μπορεί παρά» να πηγαίνει για πρωτάθλημα. 'Η, τουλάχιστον, για Τσάμπιονς Λιγκ. Κι άμα... δεν μπορεί; Αυτό δεν υπάρχει. Να μπορέσει! Διότι έντεκα ή είκοσι ή δεν ξέρω πόσα χρόνια δίχως πρωτάθλημα «είναι πάρα πολλά».

Ο δευτεροσ λόγος είναι ότι η επικοινωνία των ΠΑΕ με τους φιλάθλους γίνεται, κατά κόρον, μέσω του αθλητικού Τύπου. Δηλαδή με εργαλείο, εκ των προτέρων, προβληματικό. Διότι ο αθλητικός Τύπος δεν πιστεύει, ούτε αναγνωρίζει, άλλον θεό απ' τον Εδώ-και-τώρα. Τίποτε άλλο. Ούτε μεσομακροπρόθεσμα πλάνα ούτε δόμηση ομάδων ή δεν-πάμε-για-πρωτάθλημα (άμπελο)φιλοσοφίες.

Δεν τ' αναγνωριζει αυτά, ίσα ίσα τα χλευάζει... αντανακλαστικά, τα καταπολεμά, από ένστικτο αυτοσυντήρησης! Επειδή, απλούστατα, τίποτε απ' όλα αυτά δεν πουλάει, κρεμασμένο απ' τα μανταλάκια, στο περίπτερο. Ουδείς στην ιστορία έσπασε ρεκόρ κυκλοφορίας αναλύοντας μεθοδολογίες πενταετών σχεδίων, διαδικασίες ανανέωσης, ρεαλιστικούς στόχους που είναι κάτι άλλο (κατώτερο) απ' την πρωτιά. Ολοι «υποχρεούνται» να βγουν πρώτοι. Τα ρεκόρ γίνονται, αποθεώνοντας (ή, άμα τα πράγματα στραβώνουν, ξεπατώνοντας) το σήμερα.

Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, θέλοντας και μη, έβαλε (ή... τον έβαλαν αλόγιστα, αφού «δεν μπορεί παρά», να βάλει) πλώρη για «τίτλο ή τουλάχιστον Τσάμπιονς Λιγκ». Εξι μήνες μετά, ποια είν' η διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια του; Οτι ακόμα και για το Κύπελλο UEFA, άλλοτε προκαταβολικά δεδομένο, τώρα καλείται να τρέξει! Με τα τέσσερα ντέρμπι στην Τούμπα (Ηρακλής, Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ) και με την εν γένει αγωνιστική συμπεριφορά του εκτός έδρας, θα χρειαστεί να τρέξει, πια, πολύ. Τα πόδια, να φτάνουν ως την πλάτη.

Κι όμως, δεν υπάρχει τίποτα το αληθινό παράξενο. Ούτε για τον ΠΑΟΚ ούτε για τον Παναθηναϊκό ή την ΑΕΚ. Η μοναδική μεγάλη ομάδα της χώρας που, όντως, «δεν μπορεί παρά» να πηγαίνει για πρωτάθλημα είναι και η μοναδική, στο τοπίο, πραγματικά ώριμη να το κατακτήσει. Ο Ολυμπιακός. Ο μοναδικός, για τον οποίο ο τίτλος είναι το αυτονόητο ζητούμενο. Για τους άλλους το ίδιο πράγμα, ο τίτλος, όχι πως... απαγορεύεται ως φιλοδοξία, τίποτα δεν απαγορεύεται, αλλά δεν είναι (όσο και να το τεντώσουμε σε κάποια προκρούστεια κλίνη) ακριβώς το αυτονόητο.

Είναι από επίτευγμα (για τον Παναθηναϊκό) έως υπέρβαση (για την ΑΕΚ) και όνειρο (για τον ΠΑΟΚ).