Το σκάκι έγινε άθλημα μαζικού θεάματος; (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Ο Φερνάντο Σάντος και ο Χρήστος Χατζάρας τίμησαν την ιστορία τους ως παροχών ανίας στη μονομαχία του Κυπέλλου Orphee Beinoglou. Είκοσι φιλότιμοι μεταφορείς ανεβοκατέβαζαν την μπάλα σαν να ήταν χαρτόκουτο, έντρομοι μπροστά στην πιθανή κατσάδα από τους προπονητές τους αν έπαιρναν πρωτοβουλία που δεν θα έβγαινε, περιμένοντας στωικά κάποιο άνοιγμα για να ανοίξουν το σκορ. Το άνοιγμα ήρθε από τον Ομο του Αιγάλεω, ο οποίος έριξε ένα περιποιημένο κλάδεμα στο κέντρο του γηπέδου. Η ΑΕΚ με επιπλέον παίκτη βγήκε μπροστά και έβαλε δύο γκολ από rebound.
Τώρα το πού είδε ο Σάντος τις «πολλές ευκαιρίες» και το ότι ο Χατζάρας είπε πως το Αιγάλεω «πήρε ρίσκο μετά το γκολ», επειδή κατέβηκαν δύο παίκτες παραπάνω στο κόρνερ μπας και ισοφαρίσει, δείχνουν ότι το κοινότοπο «οι προπονητές βλέπουν άλλα πράγματα» έχει πραγματική βάση. Θέτοντας ένα άλλο ερώτημα, αυτά που βλέπουν υπάρχει κάποιος άλλος που τα βλέπει ή θέλει να τα δει; Εάν το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έχει γίνει μια μονομαχία «στη σκακιέρα του αγωνιστικού χώρου» ανάμεσα σε ultra συντηρητικούς προπονητές, ποιος τους έχει πει ότι το σκάκι έγινε άθλημα μαζικού θεάματος;
Οπως παλιά οι θεολόγοι τσακώνονταν για το πόσοι άγγελοι μπορούν να κάτσουν στο κεφάλι μιας καρφίτσας, οι κριτικοί ποδοσφαίρου θα τσακώνονται για το πόσα αμυντικά χαφ μπορούν να χωρέσουν σε μια ενδεκάδα του Σάντος. Γιατί αν αυτό το 4–1–2–3 σημαίνει δύο χαφ που η εξέδρα αναστενάζει όταν περνούν τη σέντρα και ένα χαφ που παίζει με την πλάτη κολλημένη στα στόπερ μέχρι παρεξήγησης, με δύο ακριανούς να δίνουν βοήθειες πίσω, το σύστημα λέγεται 5–4–1, με το λίμπερο μπροστά από τα στόπερ και απλώς ντρεπόμαστε να πούμε το όνομά του. Γιατί 4–3–3 παίζει ο Ολυμπιακός με τον Ριβάλντο στα χαφ, 4–3–3 παίζει και η ΑΕΚ. Αν το ένα σύστημα έχει σχέση με το άλλο, μου διαφεύγει. Και όταν ο Εμερσον παίζει, είναι το επιθετικό χαφ. Ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω, τουλάχιστον για μια ομάδα που ευτύχησε να έχει στην ενδεκάδα της ένα χαρισματικό 10άρι πολυτελείας, επιπέδου Βασίλη Τσιάρτα.

Το ματς του Παναθηναϊκού ήταν άλλη κατάρα. Μια μεγάλη ομάδα που βάζει δύο γκολ στο πρώτο μισάωρο απέναντι στην ομάδα με το χειρότερο, πιθανότατα, έμψυχο υλικό της Α' Εθνικής θέλει να έχει κάτι παραπάνω από αυτό που έχει ο φετινός Παναθηναϊκός για να συνεχίσει να προσπαθεί. Να βλέπει ότι πλησιάζει την αντίπαλό της στη βαθμολογία, αλλά η νίκη της ΑΕΚ με το Αιγάλεω δεν άφηνε τέτοια περιθώρια, ή να πρέπει να ικανοποιήσει ένα απαιτητικό κοινό ή προπονητή. Η φράση του Αλμπέρτο Μαλεζάνι μετά το ματς «ελπίζω ότι ο κόσμος έμεινε ευχαριστημένος» δείχνει ότι είτε ο Ιταλός νομίζει ότι ο κόσμος του Παναθηναϊκού είναι φυτά είτε ότι κοροϊδεύει τον κόσμο και επαναλαμβάνει κάτι, μπας και ο κόσμος πειστεί. Θα χρειαστεί, όμως, μεγάλη προσπάθεια. Αν ικανοποιεί τον κόσμο ένα ματς που και στα δύο γκολ η μπάλα πρέπει να χτυπήσει σε σώματα αντιπάλων για να περάσει τη γραμμή και που στο δεύτερο ημίχρονο καταγράφονται ως φάσεις δύο σουτ άουτ, τότε η αλλαγή φρουράς των ευζώνων είναι υπερθέαμα. Οταν μια ομάδα έχει βγει τόσο νωρίς εκτός στόχων και ο μόνος τρόπος να ικανοποιήσει τους οπαδούς είναι τέτοια ματς και αντί οι παίκτες να σκιστούν, κάνουν οικονομία δύναμης –ξέρω κι εγώ γιατί, για να πάνε στην Πέγκυ Ζήνα– το πρόβλημα είναι νοοτροπίας. Και, κε κάτσο, τη νοοτροπία στην ομάδα ξέρουμε ποιος τη δίνει...