Αν ο Μπρεχτ είχε προλάβει τα σημερινά επιτόκια (Sportday / Ελευθεράτος)

Αν θέλουμε, μπορούμε να συνεχίσουμε να παριστάνουμε τις στρουθοκαμήλους, όμως ό,τι συμβαίνει στις τράπεζες είναι ένα ακόμα καμπανάκι

Μπα, δεν αποκαλύπτουν μόνο οι λανθάνουσες γλώσσες τις μύχιες προθέσεις. Το κάνουν και οι γλώσσες που έχουν αποθρασυνθεί! Μάθατε ποια «επιχειρήματα» επιστρατεύουν οι διοικήσεις των μεγάλων τραπεζών για να «δικαιολογήσουν» την άρνησή τους να διαπραγματευτούν συνολική συλλογική σύμβαση με τους υπαλλήλους;

Επικαλέστηκαν, πρώτον, τις «ανάγκες του ανταγωνισμού». Οπερ μεθερμηνευόμενον: τι κι αν τα κέρδη τους είναι ιλιγγιώδη; Τι κι αν επίκειται μία ακόμα εκτόξευσή τους χάρη στα έργα της περιόδου 2006-07, ύψους 12 δισεκατομμυρίων ευρώ;
Προς Θεού, αυτό δεν σημαίνει πως οι εργαζόμενοι δικαιούνται αξιόλογες μισθολογικές αυξήσεις. Ξεχάστε το μύθευμα του... ανελκυστήρα: δεν ανεβαίνουν όλοι μαζί. Εδώ έχουμε τραμπάλα: οι «πάνω» ανεβαίνουν τόσο, όσο καθηλώνονται οι «κάτω». Η προφανής διαφορά είναι ότι στο αθώο παιδικό παιχνίδι οι ρόλοι εναλλάσσονται.

Ο κυνισμός του δεύτερου «επιχειρήματος» είναι αυτός που τσακίζει κόκαλα και, κυρίως, στερεότυπα: «Δεν κυριαρχεί πλέον το Δημόσιο στο τραπεζικό σύστημα».
Το... πιάσατε; Οι συλλογικές συμβάσεις είναι «ασύμβατες» με τον ιδιωτικό τομέα και «πρέπει» να αντικατασταθούν από τις επιχειρησιακές ή τις ατομικές, έτσι ώστε -μέσω του πλήρους κατακερματισμού- να εξασθενίσει ακόμα περισσότερο η όποια διεκδικητική ικανότητα των εργαζομένων. Ετσι ωμά.

Μέχρι χθες οι «μουτζαχεντίν» της αγοράς -από τον Μάνο και τον Ανδριανόπουλο έως κάποιους ανανήψαντες «αριστερούς»- κόντευαν να μας πνίξουν στα κροκοδείλια δάκρυα για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. «Τα συνδικάτα ενδιαφέρονται μόνο για τις συντεχνίες του Δημοσίου» ήταν η μόνιμη επωδός τους. Τι έχουν να πουν τώρα που τα ίδια τα λόγια των διοικήσεων των τραπεζών κονιορτοποιούν κάθε αυταπάτη;

Κάποτε, η αλήστου μνήμης εκστρατεία του Α. Παπανδρέου εναντίον των λεγόμενων «ρετιρέ» προανήγγειλε την έναρξη της λιτότητας, το 1985. Η σημερινή «σταυροφορία» εναντίον των «προνομιούχων» εργαζομένων δεν προηγείται καν της αφαίρεσης στοιχειωδών δικαιωμάτων από τους «μη έχοντες»: είναι ταυτόχρονη.
Οι βιομήχανοι απαιτούν να καταργηθεί και ο κατώτατος μισθός (διάβολε, για 495 ευρώ καθαρά μιλάμε!) χρησιμοποιώντας ως κερκόπορτα τις περιοχές με υψηλή ανεργία -λες κι αυτή δεν αυξήθηκε κατακόρυφα ακριβώς στα χρόνια κατά τα οποία πολλαπλασιάζονταν τα κέρδη των επιχειρήσεων του ΣΕΒ.

Οχι κερκόπορτες, αλλά κανονικές... πύλες έχουν ανοίξει για να «παρελάσει» η επιβολή περισσότερης και μη αμειβόμενης εργασίας. Πρώτα στα εμπορικά καταστήματα, στη συνέχεια σε μία -προς το παρόν- τράπεζα. Ποιος είναι άραγε τόσο αφελής ώστε να μην αντιλαμβάνεται τι έπεται;

Ποιος είναι τόσο κοντόφθαλμος ώστε να χαίρεται επειδή σήμερα ως «πελάτης» έχει στη διάθεσή του μια ώρα παραπάνω, αγνοώντας πως (αν δεν αναχαιτιστεί η... μαύρη μαυρίλα) αύριο θα χάσει πολλαπλάσιο ελεύθερο χρόνο ως άνθρωπος;
Κι όλα αυτά πού, παρακαλώ; Εδώ όπου, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, το 2004 δουλέψαμε κατά μέσο όρο 1.925 ώρες, δηλαδή 101 ώρες περισσότερες απ' όσο στις «εργασιομανείς» ΗΠΑ!

Αν θέλουμε, μπορούμε να συνεχίσουμε να παριστάνουμε τις στρουθοκαμήλους, όμως ό,τι συμβαίνει στις τράπεζες είναι ένα ακόμα καμπανάκι. Ναι, στις «αξιότιμες» τράπεζες. Ο Μπρεχτ είχε πει ότι η ίδρυση μιας τράπεζας εγκαινιάζει μια ακόμα ληστεία διαρκείας. Σκεφθείτε να είχε προλάβει και την εξοργιστική «ψαλίδα» ανάμεσα στους τόκους που σε βαρύνουν όταν χρωστάς στην τράπεζα (δάνεια) και σ' εκείνους που οφείλει εκείνη στους καταθέτες!