Τα μάθατε; Ο ΠΑΟΚ αναπνέει ακόμα (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Χρήσιμη, πολύ χρήσιμη η Κυριακή που πέρασε. Οι δύο αγώνες που έγιναν στην Αθήνα προσφέρονται για συμπεράσματα, ασφαλή όσο ποτέ άλλοτε στο πρώτο τετράμηνο της σεζόν...

•Ο ΠΑΟΚ έχει μέσα στο DNA του το σπέρμα μιας καλής ομάδας. Το έγραψα από το ξεκίνημα της περιόδου, από τότε που τον είδα να συντρίβει τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη, και έκτοτε... δεν ξέρω πού να κρυφτώ. Προχθές, ένιωσα δικαιωμένος. Λίγες ομάδες διαθέτουν ελληνικό πυρήνα γεμάτο ταλέντο, νιάτα και ενθουσιασμό όπως αυτός που απαρτίζεται από Βασιλειάδη, Μαυροκεφαλίδη, Γκαγκαλούδη, Ξανθόπουλο. Ο Σούλης Μαρκόπουλος, καλύτερος προπονητής από τον Πρέλεβιτς αν και παλαιάς κοπής, έβαλε τάξη, έφερε χρήσιμους παίκτες από το εξωτερικό και μοίρασε ρόλους. Το διοικητικό χάος αδικεί τον ΠΑΟΚ και του πριονίζει το παρόν. Το μέλλον, δίχως τον Βασιλειάδη, δύσκολα θα είναι λαμπρό.

•Η ΑΕΚ δεν ήταν καμωμένη για να κρατήσει δύο βαριά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Ακόμα και οι πρωτοκλασάτοι παίκτες της υστερούν σε πείρα και προσωπικότητα. Οι θεαματικές εκλάμψεις απέδειξαν ότι στην ομάδα γίνεται καλή δουλειά, ωστόσο το κλατάρισμα ήταν αναμενόμενο. Αν ήλθε πιο γρήγορα απ' όσο ήλπιζαν οι ελάχιστοι πιστοί οπαδοί της, φταίνε η λειψανδρία και η κόπωση. Κάτι οι τραυματισμοί, κάτι τα σφάλματα στην επιλογή των κοινοτικών, κάτι η καθυστερημένη άφιξη του Τσάλμερς, έφυγε το χαλί κάτω από τα πόδια της ομάδας. Η τετράδα θα είναι θαύμα.

•Ο Ολυμπιακός πλησιάζει όλο και περισσότερο στο προσκήνιο. Το πρώτο σημαντικό βήμα για να λέγεται μια ομάδα μεγάλη, είναι να ξεπαστρεύει με στεγνό καθάρισμα τις «μικρομεσαίες» και «μεγαλομεσαίες» της παρέας, εντός κι εκτός έδρας. Να αποφεύγει ήττες σαν αυτή του Δεκεμβρίου, από τον Γυμναστικό στη Λάρισα. Γεμάτος ταλέντο και λύσεις, αλλά ευάλωτος ακόμα στα σκαμπανεβάσματα (ειδικά σε αφιλόξενες έδρες), ο Ολυμπιακός καλείται να μαζέψει τα κουκιά που θα του εξασφαλίσουν τη δεύτερη, τουλάχιστον, θέση στην κανονική περίοδο. Η πρόβλεψη ότι αυτή η ομάδα θα βελτιώνεται με το πέρασμα των εβδομάδων δικαιώνεται πανηγυρικώς.

Για τον θαρραλέο Πανελλήνιο, είναι ακόμα νωρίς...

Αντί υστερόγραφου, τώρα: Διαβάζοντας ξανά το σημείωμα που έγραψα την προηγούμενη Παρασκευή, ομολογώ ότι αδίκησα τον Μίλαν Τόμιτς. Παραήμουν σκληρός στην κριτική μου. Αυτά που ο ίδιος ισχυρίστηκε στη μεταξύ μας επικοινωνία είναι αλήθεια. Και πολλά προσέφερε στον Ολυμπιακό και θυσιάστηκε πολλές φορές για την ομάδα όπου ανδρώθηκε και με σπασμένο χέρι έπαιξε μπάσκετ και τόνους ιδρώτα έχυσε στο γήπεδο. Δεν γίνεται τυχαία «σημαία» ολόκληρου Ολυμπιακού ένας αθλητής, ειδικά ξενόφερτος.

Ο Τόμιτς ήλθε στην Ελλάδα αμούστακος τινέιτζερ κι έγινε σταρ με την αξία του, κερδίζοντας αμέτρητους τίτλους, φτάνοντας ως την Εθνική Γιουγκοσλαβίας. Nόμιζα πάντως ότι αυτά ήταν γνωστά, δεδομένα και πανθομολογούμενα. Εμαθα ότι πικράθηκε όταν διάβασε αιχμηρή κριτική σχετικά με την περιπέτειά του στη Ρόδο. Και μόνη η ευαισθησία του αρκεί για να εξωραΐσει την εικόνα του. Ισχυρίζεται μάλιστα ο Μίλαν ότι αρχικά ζήτησε να μην παίξει κόντρα στον Ολυμπιακό.
Δεν είναι πάντως κακό να θέλει ένας αθλητής να δώσει απαντήσεις στην ομάδα η οποία τον έδιωξε. Πρόκειται για θεμιτή αθλητική και προσωπική φιλοδοξία.