Ο σταχανοβίτης, ο λαοφιλής και το λουκάνικο Φρανκφούρτης (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Υπάρχουν παλαίμαχοι και παλαίμαχοι. Δεν μπαίνει ζήτημα διαβάθμισης της αξίας, όλοι στον καιρό τους είχαν ο καθένας τη δική του.

Παλαίμαχος είναι, παράδειγμα, ο Τόνι Σαβέβσκι. Δουλεύει από το πρωί έως το βράδυ σαν τον σταχανοβίτη, μυρμήγκι αθόρυβο κι ακούραστο, τις προάλλες τον είδαν σ' ένα κουτσοχώρι και... καράφλιασαν, ήταν ένας απ' τους 15 θεατές του ματς ΕΠΣ Φλώρινας με ΕΠΣ Γρεβενών, τον βλέπουν παντού ανά την επικράτεια. Ο ίδιος δεν φαίνεται (στα μέσα και στις λεζάντες) πουθενά. Δεν δουλεύει για να φαίνεται, να διαφημίζεται, να κάνει δηλώσεις. Πολύ περισσότερο, δεν δουλεύει για... να αποθεώνεται. Μόνο δουλεύει για να διεκπεραιώνει το έργο που δέχθηκε να αναλάβει.

Προφανώς, ο αφελής Σκοπιανός (με τέτοια κούραση που τραβάει) δεν έχει αντιληφθεί, τόσον καιρό, ότι εργάζεται για την ΑΕΚ «των μουσικών παραγωγών, των σι-ντι και των ποπ κορν». Το αντιλήφθηκε, απεναντίας, παρατηρώντας το τοπίο απ' τα βενζινάδικά του στη Θεσσαλονίκη, ο Βασίλης Δημητριάδης. Παλαίμαχος, επίσης. Της ιδίας εποχής με τον Σαβέβσκι. Ο Δημητριάδης δεν εργάζεται για την ΑΕΚ. Δεν έχει και χρόνο, είπε προ ημερών στο ραδιόφωνο. Δεν αδειάζει από τις επαγγελματικές δραστηριότητές του.

Αποθεώνεται, ωστόσο. Λέγοντας, δίχως αυτό να του κοστίζει (ή να αναλαμβάνει το βάρος της ευθύνης για) κάτι, ό,τι θέλει να ακούσει το ακροατήριο («Νέα Φιλαδέλφεια» ή ίσως, αύριο-μεθαύριο, και «λευτεριά στον αγωνιστή-σύντροφο που φέρεται να χτύπησε τον Πολυζωγόπουλο»!). Ο Δημητριάδης έχει ζήσει την ΑΕΚ των δακρυγόνων και των προβολέων που έσβηναν, του Μπάκα και του Δερμετζόγλου, της ομορφιάς του ποδοσφαίρου με τον Καρκαμάνη. Φυσιολογικά, δεν το αντέχει να τη βλέπει να γίνεται η ΑΕΚ των μουσικών παραγωγών, των σι-ντι και των ποπ κορν. Του Κανελλόπουλου και του Κιντή. Ας ήταν, τουλάχιστον, του Ψωμιάδη, του Σκλαβενίτη, του Λεωντσινίδη, του Βαλασόπουλου, του Στάθη, του Τροχανά, κάποιου τέλος πάντων...

Παλαίμαχος είναι, άλλο παράδειγμα, και ο Στέλιος Μανωλάς. Δεν δουλεύει για την ΑΕΚ. Δεν δουλεύει καν για το ποδόσφαιρο. Του δόθηκε από την ομοσπονδία (κατ' απονομήν, λόγω ονόματος –και ορθώς) η γενναιόδωρη ευκαιρία να το κάνει, το έκανε έως ένα σημείο, κουράστηκε γρήγορα, δεν άντεχε το άγχος. Οτιδήποτε εναλλακτικό, να ασχοληθεί με κάτι, δεν έλαβε σάρκα και οστά ποτέ. Κατά σύμπτωση, ήταν η ίδια περίοδος που το χρήμα στο ταμείο της ΕΠΟ είχε σωθεί. Ηρθε ο Νίκος Νιόπλιας. Εκείνος ούτε που ρώτησε πόσα θα παίρνει.

Από τον καναπέ του σπιτιού του λοιπόν (κι όχι έστω απ' το γήπεδο, διότι ούτε αυτός, μάλλον, το αντέχει) ασκείται στο προσφιλές σπορ όλων των παλαιμάχων στα μήκη και στα πλάτη της οικουμένης: κριτική. Την 3η αγωνιστική φέτος, μετά το ματς ΑΕΚ-Αιγάλεω, βγήκε και είπε ότι η ισοπαλία (1-1) δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν, διότι ΑΕΚ και Αιγάλεω δεν έχουν καμία διαφορά στην ποιότητα. Εναν γύρο μετά, πάλι ύστερα από ματς της ΑΕΚ με το Αιγάλεω (2-0), βγήκε και είπε ότι η ΑΕΚ έχει σοβαρότητα, προσανατολισμό, καλή φυσική κατάσταση. Και, παρά τις αδυναμίες της, «πρέπει» να κυνηγήσει το πρωτάθλημα, διότι είναι καλά δουλεμένη και ο Ολυμπιακός δεν πείθει.

Οχι κάτι μη αναμενόμενο. Πριν από δύο χρόνια στη Φρανκφούρτη, ο Μανωλάς, προπονητής στην Εθνική Ελπίδων, με τον Ντέμη Νικολαΐδη ακόμα τότε παίκτη στην Εθνική Ανδρών, σε «ορθάδικο» για βουρστ και μπίρα χτυπιόταν ότι ο παίκτης που κάνει τη διαφορά στην επίθεση της Ατλέτικο Μαδρίτης δεν ήταν ο Νικολαΐδης, ήταν... ο Πάουνοβιτς! Ο συνομιλητής του, ο ανυποψίαστος Γιάννης Τοπαλίδης, γούρλωσε τα μάτια και κινδύνευσε να του μείνει το λουκάνικο στον λαιμό. Ο τρίτος της παρέας απλώς χαμογελούσε, δεν θέλω να γράψω ποιος είναι, εμβρόντητος.

ΕννοεΙται ότι ο Μανωλάς... αποθεώθηκε απ' το ακροατήριο, ετούτος (σε αντίθεση με τον Δημητριάδη) δίχως να πάρει τον λόγο καν! Γιατί, όμως, να μη μιλήσει; Θα είχε ενδιαφέρον η ανταλλαγή και η ζύμωση των απόψεων. Ενας διάλογος Μανωλά-Δημητριάδη. Να μαθαίναμε π.χ. τι γνώμη έχουν για τον Δημήτρη Μελισσανίδη. Είναι τίγρης και λογοτιμήτης, όπως θα 'λεγε ο Βασίλης; Ή λαμόγιο, όπως τον είχε στολίσει ο Στέλιος ένα βράδυ που σκυλοβρίζονταν στα ερτζιανά, αυτός κι ο Μελισσανίδης, για τα παλαιά;

Υπάρχουν παλαίμαχοι και παλαίμαχοι. Οπως και στο γήπεδο, έτσι και μετά το γήπεδο, ο καθένας ακολουθεί τον δρόμο του και γράφει την ιστορία του. Φυσικά, όσο το κάνει εξακολουθεί να αξιολογείται.