Τι είχες, Γιάννη (Γκούμα)... (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Θυμάστε «τα παιδιά του Ζεβεδαίου», μια παλιά τηλεοπτική σειρά; Ο Θύμιος Καρακατσάνης ήταν απολαυστικός στον ρόλο του υπαλλήλου, ο οποίος κάποτε μπήκε στο γραφείο του διευθυντή «φουριόζος», για να ζητήσει αύξηση μισθού. Την κρίσιμη στιγμή, όμως, δείλιασε και ψέλλισε πως αυτά που είχε να πει θα τα έλεγε την επομένη! Επιδερμικά και μόνο, θυμίζει τον σημερινό... Γιάννη Γκούμα.

Ναι, επιφανειακά. Οι ουσιώδεις διαφορές είναι προφανείς: ο ποδοσφαιριστής δεν δίστασε την τελευταία στιγμή να διευκρινίσει ποιοι και γιατί, κατά την άποψή του, «σκάβουν τον λάκκο του Παναθηναϊκού». Κινήθηκε στις ράγες του προκαθορισμένου επικοινωνιακού σεναρίου. Υπό αυτή την έννοια, το κατ' ευφημισμών «ξέσπασμα Γκούμα» είχε με εκείνη την απολύτως εξηγήσιμη, ανθρώπινη έκρηξη Μαλεζάνι τόση σχέση, όση περίπου και η Ελβετία με τη Νέα Ελβετία.

Δεύτερη διαφορά -πολύ σημαντικότερη: ο Γκούμας δεν απευθύνθηκε σε προϊσταμένους ή υφισταμένους, αλλά σε επαγγελματίες που δικαιούνται να ασκούν κριτική, όπως ακριβώς οφείλουν να την υφίστανται. Ο ίδιος όμως έβγαλε διάγγελμα ως μεγαλόψυχος κυβερνήτης αμερικανικής πολιτείας, ο οποίος δίνει αναστολή εκτέλεσης ποινής σε θανατοποινίτες. Η αλησμόνητη προειδοποιητική ατάκα του Αγγελου Αναστασιάδη «θάνατος» τώρα δικαιώνεται! Ουδόλως όμως δικαιώνεται το κράμα θολούρας (του στυλ «κρατιέμαι και δεν μιλάω») και απειλής χρήσης... μαγκούρας. Το γενικόλογο της καταγγελίας δεν απαλύνει τον βοναπαρτισμό του ύφους. Αντιθέτως, τον καθιστά έωλο, άρα περισσότερο απωθητικό.

Ο «επαναστάτης» με... κρυφή αιτία Γιάννης Γκούμας δεν μας άφησε περιθώρια να κρίνουμε αν είχε δίκιο-«βουνό», «λόφο», «πεδιάδα» ή άδικο. Ομολογώ ότι απεχθάνομαι τους «χρησμούς» από τότε που οι μισοί δημοσιογράφοι της Ελλάδας πάσχιζαν να ερμηνεύσουν τις «σημαδιακές» (ενίοτε ακατάληπτες) φράσεις του υπέργηρου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Θεωρώ αδύναμα τα επιχειρήματα που αιτιολογούν το «αορίστως καταγγέλλειν» και μάλιστα... μέχρι νεωτέρας. Είναι μήπως προτιμότερη η παροχή της ευχέρειας στον καθένα (ας πούμε φανατικό οπαδό) να εικάζει ό,τι νομίζει για οποιονδήποτε δημοσιογράφο, πλάθοντας στον νου του υπόπτους και μάλιστα για διάπραξη ακαθόριστων αδικημάτων; Δεν θα μπορούσαμε να μάθουμε, έστω, ποια γεγονότα παραποιήθηκαν στα αναληθή (αν υπήρξαν τέτοια) ρεπορτάζ;

Εφόσον τίποτε από αυτά δεν έγινε, ο ΠΣΑΤ είχε κάθε δικαίωμα να εκφέρει γνώμη για τα κίνητρα της σταυροφορίας του παίκτη «κατ' αγνώστων» δημοσιογράφων. Αν δεν το έπραττε, θα κινδύνευε να επικριθεί για στρουθοκαμηλισμό. Η απάντηση της ΠΑΕ Παναθηναϊκός επί της ουσίας αμφισβητεί αυτό το δικαίωμα του ΠΣΑΤ, με το επιχείρημα -προσέξτε- ότι ο ίδιος ο παίκτης λέει πως τα κίνητρά του είναι διαφορετικά. Εδώ υπάρχει ζουμί...

Κάντε μια απλή αναγωγή: να εικάσουμε πως την επόμενη φορά που μία ΠΑΕ (ας πούμε ο ΠΑΟ) θα προβεί σε κάποια κίνηση (ας πούμε DVD), όσοι τυχόν αποδώσουν σε αυτήν επιδιώξεις διαφορετικές από εκείνες τις οποίες η ομάδα επικαλείται θα στιγματίζονται ως... παραχαράκτες της αλήθειας; Με αυτή την επιχειρηματολογία η ΠΑΕ δυστυχώς ενισχύει τις υποψίες ότι οι δηλώσεις του ενεργήσαντος ως «εκπροσώπου Τύπου» Γκούμα (εξ ου και η κατοπινή παρέμβαση της διοίκησης) προδίδουν δυσφορία περισσότερο για την όποια ασκούμενη κριτική, παρά για τυχόν ψευδή ρεπορτάζ που αφορούν σε «πρόσωπα και πράγματα» εντός των τειχών της ομάδας. Σε τελική ανάλυση, είναι μάλλον δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η ΠΑΕ «τα σπάει» με το συνδρομητικό κανάλι επειδή αυτό έκανε ανακριβή ρεπορτάζ για μεταγραφές...