L' art pour l' art (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Πριν από έξι χρόνια, ο Πέτρος Στάθης μαζί με τον Γιάννη Παθιακάκη είχαν ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι στη Νότια Αμερική. Η περιοδεία τους είχε κρατήσει σχεδόν έναν μήνα, αποτέλεσμα ήταν οι μεταγραφές του Νάβας και του Ρουίζ, αλλά αντικείμενο η απόκτηση του Νταμιάν Μάνσο από τους Νιούελς Ολντ Μπόις. Η μεταγραφή είχε χαλάσει. Ο Μάνσο κόστιζε πάνω από τρία δισεκατομμύρια δραχμές. Εξι χρόνια αργότερα, έπειτα από ένα αποτυχημένο πέρασμα στην Μπαστιά και ένα σοβαρό τραυματισμό με τον Ντάνιελ Μάνσο στην Ξάνθη έμελλε να μάθουμε εάν ο προ εξαετίας φραμπαλάς άξιζε τον κόπο. Αξιζε.
Η μετα-Μαραντόνα εποχή κληρονόμησε μια κατάρα στους Αργεντινούς χαφ. Κάτι σαν το Εξκάλιμπερ, που όποιος ήθελε να διεκδικήσει τον θρόνο έπρεπε να το τραβήξει από την πέτρα, κάθε υποψήφιο δεκάρι της Εθνικής έπρεπε να περάσει οκτώ και τον τερματοφύλακα και να πασάρει σε συμπαίκτη να σκοράρει για να μην τον παρεξηγήσουνε για φορ. Το πλησιέστερο που έφτασε κάποιος στον Μαραντόνα ήταν ο Αριελ Ορτέγκα. Ο Ντάνιελ Μάνσο δεν πρέπει να ήταν μακριά. Και μόνη η ντρίμπλα στον Γκάμπριελ Σούρερ, που όταν ο Μάνσο κόβει την μπάλα αριστερά και ο Σούρερ κάνει το τρένο που διασταυρώνεται στο σκοτάδι, είναι L' art pour l' art. Η τέχνη για την τέχνη, και όποιος την εκτιμά, καλώς, οι υπόλοιποι ας βολευτούν με τις «μάχες στη σκακιέρα του αγωνιστικού χώρου» των προπονητών δασκάλων.

Οπως και όποιος εκτιμά την ιαπωνική τέχνη δεν μπορεί παρά να τιμήσει τον εκλεπτυσμένο τρόπο που ο Ριβάλντο χτυπάει τα φάουλ. Η προσέγγιση στην τέχνη των Ιαπώνων ζωγράφων του 18ου αιώνα ήταν ότι ο καλλιτέχνης παίρνει ένα φύλλο, ανεβαίνει σε ένα βουνό για 20 χρόνια και το ζωγραφίζει. Από κάθε γωνία, με κάθε φως και με κάθε λεπτομέρεια. Η φιλοσοφία είναι ότι η πληθώρα θεμάτων αποσυντονίζει τον καλλιτέχνη. Ο Ριβάλντο έχει φτάσει την τέχνη του φάουλ στην τελειότητά της. Δεν είναι μόνο ότι μπορεί να σουτάρει δεξιά και αριστερά και να χαϊδεύει τη μέσα πλευρά των πλαϊνών διχτυών, αλλά ότι με τα δύο κοντά βήματα που κάνει δεν δίνει στον τερματοφύλακα χρόνο να αντιδράσει ή τον υποχρεώνει να κάνει λάθος. Το μπλέξιμο των ποδιών του Πιζανόφσκι που τον κάνει να γυρίσει το σώμα και να μην κάνει εκτίναξη οφείλεται στον μικρό χρόνο αντίδρασης που έχει και που τον υποχρεώνει να σταυρώσει το δεξί πόδι μπροστά από το αριστερό.

Το φάουλ του Ριβάλντο ήταν η επίδειξη του καλλιτέχνη για να αποδείξει ότι πρέπει να μείνει. Το τρέξιμο στο τελευταίο λεπτό στο σημαιάκι του κόρνερ για να κόψει τον Παβιό η απόδειξη ότι θέλει. Και τα δύο μαζί πρέπει να του έκλεισαν ραντεβού με τον Λούβαρη για νέο συμβόλαιο στον Ολυμπιακό.

Πριν από μερικές μέρες έγραφα για την ιστορία του μηχανήματος του SuperSport που το φθινόπωρο του 1997 ο Γιώργος Βαρδινογιάννης είχε καταργήσει επειδή με τη γραμμή είχε φανεί ότι ο Βαζέχα είχε πέσει εκτός περιοχής, αλλά ο Στεφανόπουλος είχε σφυρίξει πέναλτι κατά του Πανηλειακού. Μερικές μέρες πριν, όταν οι πρόεδροι είχαν δηλώσει ότι θα σταματήσουν να ασχολούνται με τη διαιτησία, ο Θωμάς Μητρόπουλος είχε πει «Στο πρώτο σφύριγμα αυτά θα έχουν τελειώσει». Ο,τι είχε πει ο Κοκκαλιάρης ήταν αλήθεια. Στον Ολυμπιακό αμέσως νόμισαν ότι ο Παναθηναϊκός είχε πιάσει άκρη με την παράγκα. Εριξαν γέφυρες. Ηταν το τέλος της ανακωχής και γυρίσαμε στο μία από τα ίδια. Το «Στο πρώτο σφύριγμα αυτά θα έχουν τελειώσει» ακούστηκε όταν έσκασε η ιστορία με τη Σούπερ Λίγκα. Και για μια ακόμα φορά ο Κοκκαλιάρης πρέπει να έχει δίκιο. Βάλτε το DVD του Παναθηναϊκού για οπτικό εφέ και συνεχίζω.

Στην αρχή της εφετινής σεζόν η ανοχή στα διαιτητικά λάθη ήταν εντυπωσιακή. Με τον Γκαγκάτση σολίστ και τη μεγάλη χορωδία των προέδρων να τον συνοδεύει, το χιτ της εποχής ήταν το «Κοράκια είμαστε, λάθη κάνουμε». Η κρίση ήρθε όταν τα γάλατα άρχισαν να σφίγγουν. Πρώτα από τον Παναθηναϊκό. Βλέποντας ότι μένει εκτός Τσάμπιονς Λιγκ και έχοντας να εξηγήσει μια αποτυχημένη σεζόν στους οπαδούς, η διοίκηση του Παναθηναϊκού έπρεπε να ακολουθήσει τον έναν από τους δύο δρόμους. Να ομολογήσει ότι είχε κάνει λάθη και να τα κατονομάσει ή να τα χρεώσει σε άλλους. Και αν κάποιος μου πει σε τι μπορείς να χρεώσεις μια αποτυχία εκτός από τους δημοσιογράφους και τους διαιτητές κερδίζει ένα χρυσούν ωρολόγιο και μια θέση σαν σύμβουλος του Τζίγκερ.

Οι δημοσιογράφοι είναι πάντα καλοί για να παίζουν τον ρόλο της πέμπτης φάλαγγας. Λαοί σώθηκαν με τους μύθους για πέμπτες φάλαγγες. Οι Γερμανοί χρέωσαν την ήττα τους στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στους Εβραίους, που κερδοσκοπούσαν όσο οι νεαροί Γερμανοί σκοτωνόντουσαν στα χαρακώματα. Οι Γάλλοι, που λάνσαραν τον όρο πέμπτη φάλαγγα, χρέωσαν την κατάρρευση του μετώπου στον Β' Παγκόσμιο σε πράκτορες των Γερμανών που παρουσιαζόντουσαν σαν εθνικόφρονες Γάλλοι. Οι δηλώσεις του Γκούμα για παναθηναϊκάρες που σπέρνουν ψευδή ρεπορτάζ και οι αντίστοιχες του Τζίγκερ καταγγέλλουν μια ανάλογη «πράσινη» πέμπτη φάλαγγα και σαν λόγο της «προδοσίας» άφησαν να υπονοηθεί ότι είναι ο αποκλεισμός από την πληροφόρηση.

Στη διαιτησία δεν χρειαζόταν να βρεθούν προδότες. Μόνο οι κουτοί πιστεύουν ότι για έναν διαιτητή Α' Εθνικής παίζει ρόλο τι ομάδα ήταν όταν πήγαινε σχολείο. Οσοι ξέρουν από διαιτησία ξέρουν ότι η μόνη ομάδα που πιστεύουν οι διαιτητές είναι η ΟΦΑ. Οπου φυσάει ο άνεμος. Οπότε για τους διαιτητές δεν υπήρχε ανάγκη να βρεθεί λόγος για το τι σφυρίζουν. Για το αφεντικό. Είτε το αφεντικό είναι αυτός που θα τους κάνει διεθνείς είτε που θα τους δώσει το μεροκάματο. Το πρόβλημα όμως με την ιστορία της Σούπερ Λίγκας ήταν να ονομασθεί το αφεντικό.

Από τον Παναθηναϊκό επιλέχθηκε μία μεσοβέζικη λύση. Ο Μάκης Γερμανάκος. Ο οποίος κατηγορήθηκε σαν Παναθηναϊκός. Φυσικά οι παράγοντες του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να είναι τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουν ότι ο Γερμανάκος θα μπορούσε να στήνει την ομάδα τους επειδή είναι «αντιπαναθηναϊκός», κατά το «αντικομμουνιστής» και το «αντίχριστος». Είπαμε ότι κάθε παράγοντας το ξέρει. ΟΦΑ είναι η μόνη ομάδα. Είχαν όμως πρόβλημα να καταλογίσουν ηθικό αυτουργό. Αν κατονόμαζαν τον Βασίλη Γκαγκάτση, που διάλεξε τον Γερμανάκο, θα ήταν σαν να έλεγαν ότι τους στήνει ο άνθρωπος που προορίζεται για μελλοντικός κουμανταδόρος της Σούπερ Λίγκας. Αν κατονόμαζαν τον Ολυμπιακό, θα ήταν σαν να έλεγαν ότι τους στήνει ο βασικός συνεργάτης τους στην αναμόρφωση του ποδοσφαίρου. Είπαν λοιπόν ένα «Ο Γερμανάκος είναι αντιπαναθηναϊκός», ελπίζουν ότι, αν ο αρχιδιαιτητής φαγωθεί, ο επόμενος θα φοβάται, θα ξέρει ότι και αυτόν μπορούν να τον φάνε, και καθάρισαν.

Τώρα εμφανίζεται η Ξάνθη. Η οποία μετά το χθεσινό ματς έβγαλε ανακοίνωση για να πει ότι έτσι όπως είναι η κατάσταση θα τρώμε στη μάπα τις κάλπικες νίκες των μεγάλων τα επόμενα 30 χρόνια. Και μετά, σαν να το θυμήθηκε στην ανακοίνωση ο Πανόπουλος, πρόσθεσε «φυσικά αυτό δεν έχει σχέση με τη Σούπερ Λίγκα». Εδώ κάναμε τη λογική σουραύλι. Γιατί αν δεν έχει σχέση ο Πανόπουλος, δεν θα είχε βγάλει ανακοίνωση και εάν είναι ας πούμε ανακοινωσιομανής θα έγραφε «Αλλά με το που θα κάνουμε τη Σούπερ Λίγκα αυτά θα εξαφανισθούν». Εκτός αν είναι να κάνουνε τη Σούπερ Λίγκα μετά από 30 χρόνια... Το μόνο συμπέρασμα που βγαίνει από τις τελευταίες αγωνιστικές και τις διαμαρτυρίες είναι αυτό που από την πρώτη ανακοίνωση της Σούπερ Λίγκας είχαν μαντέψει. Οτι η Σούπερ Λίγκα είναι ένα σύστημα διαχείρισης τηλεοπτικών δικαιωμάτων και ότι στα θέματα της διαιτησίας δεν μπορείς να μάθεις σε γέρικα σκυλιά καινούργια κόλπα. Συνεταιρισμό κάνεις μόνο με κάποιον που μπορείς να είσαι στο ίδιο δωμάτιο, να σβήσεις τα φώτα και να μην ανησυχείς ότι θα σου φάει το πορτοφόλι. Οκτώ χρόνια μετά το Παναθηναϊκός - Πανηλειακός, όλοι με το που σβήσουν τα φώτα βάζουν το χέρι στο πορτοφόλι τους. Και η φράση του Κοκκαλιάρη «Αυτοί θα διαλυθούν με το πρώτο ανάποδο σφύριγμα» ισχύει περισσότερο από ποτέ.