Η επιστροφή της δυτικής όχθης (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Πρωτοείδα οργανωμένο μπάσκετ, χειμώνας του 1983 θα ήταν, στο κλειστό του Αιγάλεω. Το χρησιμοποιούσε τότε ως έδρα ο νεοφώτιστος στα μεγάλα σαλόνια Γ.Σ. Περιστερίου, αφού ήταν το μεγαλύτερο (για να μην πω το μοναδικό) κλειστό γυμναστήριο στα δυτικά προάστια. Aργότερα η ομάδα μετακόμισε στον Αγιο Ιερόθεο, περιοχή συμβατή με τις ρίζες της, προηγουμένως όμως φιλοξενήθηκε στο Αιγάλεω για να κάνει τα πρώτα, δειλά της βήματα στην Α' Εθνική. Σταρ του Περιστερίου ήταν τότε ένας Ελληνοαμερικανός, ο Κουτσουφλάκης. Θυμάμαι ακόμα τα πλήθη που συνέρρεαν στους γύρω δρόμους όποτε κατέφθανε για να καταθέσει τη μεγαλοσύνη του στο στενόχωρο γηπεδάκι του Αιγάλεω ο Αρης του Νίκου Γκάλη. Ηταν μια άλλη εποχή.

Φαίνεται ότι το μεγάλο μπάσκετ οσονούπω επιστρέφει στο κλειστό του Αιγάλεω. Οι γηπεδούχοι όμως δεν θα φοράνε κίτρινα, αλλά γαλανόλευκα. Η ομάδα του Α.Ο. Αιγάλεω είναι πρωτοπόρος στην Α2, μόνη στην κορυφή της βαθμολογίας, στο ξεκίνημα του β' γύρου. Στα 50 χρόνια της ιστορίας της, δεν έχει αγωνιστεί ποτέ στα σαλόνια της Α1. Ωστόσο, τα θεμέλια για την υπέρβαση έχουν τοποθετηθεί και είναι ισχυρά. Αξιόλογη ομάδα, ικανός προπονητής, εύρωστος χορηγός, καυτή έδρα, σε ένα πρωτάθλημα που οι ισορροπίες είναι εύθραυστες και οι μονομάχοι λίγο πολύ ισοδύναμοι. Πίσω από το Αιγάλεω «σκοτώνονται» ο ΚΑΟ Δράμας, η Ολυμπιάδα Πατρών, ο ΑΓΕ Χαλκίδας, ο Σπόρτιγκ, το Ρέθυμνο, η Δάφνη, η ΜΕΝΤ. Καμία από αυτές τις ομάδες δεν θα πρέπει να θεωρείται εκτός μάχης. Ο 7ος της 16ης αγωνιστικής μπορεί μέσα σε πέντε-έξι εβδομάδες να βρεθεί μέσα στην προνομιούχο δυάδα. Αλλά το Αιγάλεω (12-4) έχει μαζέψει περισσότερα «κουκιά» απ' όλους και δικαιούται τον τίτλο του φαβορί.

Με κάλεσαν οι άνθρωποι του συλλόγου στην κοπή της πίτας. Πήγα. Και γνώρισα μια συντροφιά ακραιφνών παλαιών μπασκετικών, μια παρέα που πάλλεται από ενθουσιασμό και φιλοδοξία. Πάνε χρόνια από τότε που η γειτονιά αναδείκνυε παίκτες επιπέδου εθνικών ομάδων (Κ. Παναγιωτόπουλος, Αλ. Γιαννόπουλος, παιδιά της διαλυμένης πια Ολυμπιάδας), ωστόσο η συγκυρία μοιάζει ευνοϊκή για τη μεγάλη επιστροφή. Επιστροφή όχι πια του Αιγάλεω, αλλά της δυτικής όχθης. Το Περιστέρι βολοδέρνει στα χαμηλά της Α2, καταδικασμένο να πληρώνει για καιρό ακόμα την εγκληματική διαχείριση προηγούμενων διοικήσεων. Ο Ιωνικός Νίκαιας αγωνίζεται πια στη Β' Εθνική και μάλιστα κινδυνεύει να υποβιβαστεί στη Γ', παρέα με το χρεοκοπημένο συνώνυμό του από τη Νέα Φιλαδέλφεια. Το Αιγάλεω, όμως, ακολουθεί αντίστροφη πορεία. Η Α1 είναι πλέον επί θύραις.

Ξέρω ποια ένσταση ετοιμάζεστε να διατυπώσετε. Οτι το μπάσκετ δεν χρειάζεται έναν ακόμα σύλλογο της Αθήνας στην Α1. Στη γιορτή του Αιγάλεω, ομολογώ ότι το ίδιο σκεφτόμουν κι εγώ. «Αφήστε, ρε παιδιά, να ανεβούν καλύτερα δύο επαρχιακές ομάδες» είπα κάποια στιγμή μεταξύ αστείου και σοβαρού. Αντίθετα όμως με κάτι Νήαρ Ηστ και κάτι Δάφνες, το Αιγάλεω εκπροσωπεί μια ευρύτερη περιοχή η οποία απουσιάζει κραυγαλέα από το επαγγελματικό μπάσκετ.

Στο κάτω κάτω, για ποια επαρχία μιλάμε; Δεν θα 'ναι απαραιτήτως πρόοδος η παρουσία δύο ομάδων της Πάτρας στην Α1, με την Ολυμπιάδα δίπλα στον Απόλλωνα. Η Χαλκίδα είναι πια προάστιο της Αθήνας, ενώ το Ρέθυμνο πάσχει από άλλου είδους ασθένειες. Ο ΚΑΟΔ; Εστω. Αρκεί να αποδείξει ότι μετέτρεψε τα παθήματα της προηγούμενης θητείας του σε μαθήματα. Η Δράμα αγάπησε το μπάσκετ και είναι ευπρόσδεκτη στην παρέα των μεγάλων.