Και στο βάθος Μέθανα (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Οι ξένοι παίκτες, ιδιαίτερα οι Βορειοευρωπαίοι, δεν καταλαβαίνουν από τη διπλωματία της πλάκας που απαιτούμε από τους ντόπιους. Λένε αυτό που συμβαίνει και όποιου του αρέσει. Ανάμεσα λοιπόν στις λαϊκίστικες δηλώσεις του «Μπορούμε το νταμπλ» του Μπρούνο Τσιρίλο και του «Θα κερδίσω τον Ριβάλντο» του Εμερσον, μία δήλωση του Λόλο Τσάνκο «Είμαστε λίγο αγχωμένοι» πέρασε στα ψιλά. Παρά το ότι το ντέρμπι για την ΑΕΚ δεν θα κριθεί στις επιθυμίες, αλλά στην αγωνιστική και ψυχολογική κατάσταση. Η οποία δεν είναι ακριβώς το φόρτε του Σάντος...
Το βάρος στην τακτική είναι καλοκαιρινή υπόθεση. Στους δύο και πλέον μήνες που οι ελληνικές ομάδες προετοιμάζονται για το πρωτάθλημα, ο προπονητής μπορεί να διδάσκει αυτοματισμούς. Οταν όμως η σεζόν αρχίζει, το βάρος πέφτει στη διατήρηση της καλής φυσικής κατάστασης και λιγότερο στην τακτική, η οποία συνήθως για τους προπονητές περιορίζεται στο ποιος παίζει πού. Στα ρεπορτάζ προπόνησης της ΑΕΚ, από την αρχή της σεζόν, η αναφορά επαναλαμβάνεται. «Τέσσερις φορές σε δέκα λεπτά ο Σάντος διέκοψε την προπόνηση για να διορθώσει τον...». «Τις φωνές στον... έβαλε ο Σάντος, όταν είδε ότι δεν ακολουθούσε τις οδηγίες του στην προπόνηση». Το αποτέλεσμα της υπερπροπόνησης είναι αυτό που βλέπουμε σε όλη την εφετινή σεζόν. Μια ΑΕΚ που οι παίκτες κοιτούν με το ένα μάτι τον αντίπαλο και το άλλο τον προπονητή. Η οποία είναι προβλέψιμη και αδυνατεί να νικήσει άλλη ομάδα με περισσότερο από ένα γκολ διαφορά. Οι παίκτες της ΑΕΚ είναι αγχωμένοι, επειδή δεν παίζουν, δουλεύουν. Το αντίθετο με τις ένδοξες γεράκλες του Ολυμπιακού.
Οι οποίοι ξέρουν ότι ένα ματς έμεινε και αν το κερδίσουν, μπορούν να σκέφτονται τα Μέθανα το καλοκαίρι για ιαματικά λουτρά. Οι οποίοι δεν έχουν να αντιμετωπίσουν έναν προπονητή που ψάχνει για κάτι που θέλει, αλλά που αρκείται σε αυτό που βρήκε. Ο Ριβάλντο είπε ότι δεν θέλει να παίζει στο πλάι; «Να μην παίζει», απάντησε ο Σόλιντ. Οι δύο καραφλοί μαρκάρουν με τα μάτια; Ας μη μαρκάρουν. Στο κάτω κάτω γιατί έχουμε τον Στολτίδη; Ο Τουρέ κωλοβαράει μια εβδομάδα μετά το Παναφρικανικό. Εντάξει, δεν θα αρπαχτούμε επειδή το παιδί άργησε. Το θέμα είναι αν μπορεί να παίξει την Κυριακή. Ο Σόλιντ μέσα σε οκτώ μήνες έμαθε να σκέφτεται και να συμπεριφέρεται, όπως κάθε απόφοιτος της σχολής προπονητών Γιάννη Κόλλια. «Να δούμε τι θέλουν τα παιδιά για να μη μουρμουράνε, να έχουμε ευχαριστημένο τον πρόεδρο. Για τα υπόλοιπα, υπάρχει Θεός...».
Η φιλοσοφία υπερπροπόνησης του Σάντος φτιάχνει βαρετές ομάδες που μπορούν να πάρουν αποτελέσματα. Η φιλοσοφία laissez faire του Σόλιντ, ευτυχισμένες, αναρχικές ομάδες. Στη σύγκρουση των δύο, η δεύτερη συνήθως παίρνει το αποτέλεσμα.

Ενα γλυκό μούδιασμα μου τύλιγε το κορμί. Ο D.J. του «Toy» έπαιζε ένα lounge από αυτά που πριν από 20 χρόνια, αν τα έπαιζαν σε ασανσέρ, ανεβαίναμε από τις σκάλες. Το τέλος έφτανε. Το μόνο που με παρηγορούσε ήταν ότι τουλάχιστον δεν είχα πληρώσει τον λογαριασμό. Τη στιγμή που αφηνόμουν για το μεγάλο ταξίδι στο «Big nowhere», μια τελευταία σκέψη ήρθε στο μυαλό. «Θα πάρει ο Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα τον Ριβάλντο στην Εθνική;». Το πνεύμα μου δεν θα κοιμόταν ήσυχο, αν δεν το είχα μάθει. Παράγγειλα ένα δεύτερο Jack Daniels, το κατέβασα με τη μία, σε μισή ώρα το Jack Daniels ακολουθούσε την αντίθετη φορά, αλλά ο Ριβάλντο μου είχε δώσει τη δύναμη να ζήσω. Και θα μένω ζωντανός να καταγγέλνω την αδικία, μέχρι ο αλήτης ο Παρέιρα τον ξανακαλέσει.

Θέλω να ευχαριστήσω όσους ενδιαφέρθηκαν για την υγεία και τα whereabout μου. Στη σημερινή απρόσωπη εποχή, για να ενδιαφερθούν κάποιοι για το πού είσαι και τι κάνεις, πρέπει να έχεις πάρει το χρυσό στα 200 μέτρα και να είναι γιατροί της WADA. Εδώ κάναμε το ΟΑΚΑ ντίσκο για να χορέψει χίπι χίπι σέικ η Γιάννα στην τελετή της λήξης και στις δηλώσεις της στη «Republicca» μόνο που δεν είπε ότι μας έχει χεσμένους. Οχι δηλαδή ότι σε όσα είπε η madame έχει άδικο...
Για παράδειγμα, έχει απολύτως δίκιο στο ότι το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. έχτιζαν γήπεδα χωρίς να έχουν σχέδιο για το τι θα τα έκαναν μετά τους Αγώνες. Ακόμα και σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά τους Ολυμπιακούς, τα περισσότερα γήπεδα είναι στα αζήτητα, εκτός αν πρέπει να παρηγορηθούμε ότι ακουμπήσαμε 2,5 τρισεκατομμύρια ευρώ για να έχουμε ένα νομοθετικό πλαίσιο μούρλια, που λέει και η Πετραλιά.
Από την άλλη, η δήλωση «εγώ έκανα το καθήκον μου και τελείωσα τους Αγώνες με 130 εκατ. ευρώ θετικό ισολογισμό», είναι καλή για συνοπτική εκτέλεση με το τοματοβόλο. Γιατί αν κάνουμε δύο ισολογισμούς, έναν της Οργανωτικής Επιτροπής και έναν κυβερνητικό για να χτίσουμε στάδια και να αγοράσουμε συστήματα ασφαλείας, ευχαριστώ. Φυσικά, η Οργανωτική Επιτροπή, που είχε όλα τα έσοδα από την τηλεόραση και τα εισιτήρια, θα βγάζει θετικό ισολογισμό και λογικό είναι ότι η κυβέρνηση, η οποία έπρεπε μόνο να δίνει χωρίς να εισπράττει, θα πήγαινε μέσα άπατη.

Το πρόβλημα είναι ότι κανένας δεν έχει τον τσαμπουκά να κατεδαφίσει πέντε κτίρια που φτιάχτηκαν για τους Ολυμπιακούς και δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τίποτα, ενώ είναι και αισθητική προσβολή. Δεν αναφέρομαι στα σπίτια της Αρσης Βαρών και τα σχετικά, που τουλάχιστον εκεί όπου τα έβαλαν κανένας δεν τα βλέπει, αλλά για τις αθλιότητες που έχουν χτιστεί στο «Φαληρικό Μέτωπο» και όταν τα βλέπω, μου έρχεται να αποχωριστώ και το υπόλοιπο Jack Daniels. Υποθέτω και όσοι θα τα έβλεπαν από το τραμ. Αν φυσικά αυτό το ρημάδι είχε επιβάτες. Τώρα να έχει χωριστεί μισή πόλη για ένα πράγμα που ελάχιστα χρησιμοποιείται, είναι γελοίο. Το βασικό επιχείρημα να είναι ότι το τραμ δίνει γραφικότητα, αλλά έτσι όπως είναι κλειστό και λαμαρινέ, αντί να μυρίζεις Σαρωνικό, ταξιδεύεις αποστειρωμένος.

*Το «Big Nowhere» είναι βιβλιάρα του James Ellroy. Στο Λος Αντζελες των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων, δύο ντετέκτιβ προσπαθούν να εξιχνιάσουν μια σειρά gay δολοφονιών και τη δράση μιας αριστερής οργάνωσης. Ο Ellroy είναι ο μεγαλύτερος συγγραφέας noir, ανώτερος του Hammet και του Spilane. Με ένα γιγάντιο πρόβλημα ακόμα και για τους Αμερικανούς. Γράφει στο ιδίωμα των δρόμων του Λος Αντζελες της δεκατίας του '50. Λέξεις, όπως το zoot, είναι άγνωστες. Για τους ανθρώπους κάτω των 60 τα βιβλία του είναι δυσανάγνωστα. Οσο για τις μεταφράσεις, είναι ο εφιάλτης του μεταφραστή. Τέλος πάντων, αν κάποιος μιλάει καλά αγγλικά και παρ' όλα αυτά δέχεται ότι θα χάνει μία λέξη στις 50, με το καλό. Και το αγαπημένο μου βιβλίο είναι το «American Tabloid», ιδιαίτερα για το τελευταίο κεφάλαιο που είναι από τα πιο βίαια και αγαπησιάρικα που έχω διαβάσει.

*Πριν από μερικά χρόνια ο Μανώλης Μαυρομμάτης βρισκόταν στο Μονακό για να καλύψει την κλήρωση του Τσάμπιονς Λιγκ. Μετά την κλήρωση περίμενε με την κάμερα για να καμακώσει κάποιον παράγοντα για δηλώσεις. Κάποιος κύριος τον πλησίαζε. Ενας δημοσιογράφος είπε στον Μαυρομμάτη. «Τον βλέπεις αυτόν; Είναι ο αντιπρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Παρέιρα». Ο Μαυρομμάτης είχε ακούσει το «αντιπρόεδρος», το «Μπαρτσελόνα», αλλά δεν είχε πιάσει καθαρά το όνομα. Αλλά μασάει ο Μανόλο από τέτοια; Γύρισε το πρόσωπο στην κάμερα και είπε: «Μας πλησιάζει ο αντιπρόεδρος της Μπαρτσελόνα κύριος...» και έβγαλε μία εφιαλτική κραυγή με πολύ «ε» και άλλο τόσο «α». Τώρα «Παέα» είχε πει, «Πεαέα» είχε πει, ο Θεός και η ψυχή του...