Οι παρεμβάσεις στη μεσαία γραμμή της ΑΕΚ (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ΑΕΚ δεν παίζει (ούτ’εφέτος) ωραία. Το ωραίο άλλωστε, το 'λέγε κι ο Φάμπιο Καπέλο σε συνέντευξή του το περασμένο καλοκαίρι στο Champions, είναι σχετικό. Ατελείωτα... συζητήσιμο. Και, οπωσδήποτε, παροδικό. Φευγαλέο. Εκείνα που μένουν για πάντα στα βιβλία και ιδίως στο ποδόσφαιρο λειτουργούν σαν πανίσχυροι opinion-makers, συντρίβοντας τα όποια αντίπαλα επιχειρήματα, είναι τα αποτελέσματα.
Δiχωw να παιζει ωραία, λοιπόν, από μόνα τα υψηλότερα ποιοτικά χαρακτηριστικά της (εφέτος, σε σχέση με πέρυσι) αρκούν για να φέρνουν στην ΑΕΚ τη διαφορά, προς τα πάνω, στ' αποτελέσματα. Αρκούν, κυρίως, για να κάνουν τις περσινές ισοπαλίες... εφετινές νίκες. Δεν είναι λίγο.

Πέρυσι, σε 19 αγωνιστικές, η ΑΕΚ είχε 10-8-1. Εφέτος, σε 19 αγωνιστικές, 14-3-2. Πρακτικά, δηλαδή, τα μισά απ' τα περσινά ισόπαλα παιγνίδια έγιναν εφέτος νικηφόρα παιγνίδια. Οχι παράξενο. Πέρυσι, στις 19 αγωνιστικές, το μηδέν-πίσω το είχε κρατήσει στις (μόλις) επτά. Εφέτος, σε ίδιο αριθμό αγωνιστικών, το μηδέν-πίσω το 'χει κρατήσει στις (σχεδόν διπλάσιες) 12.
Πέρυσι, θυμίζω, είχαν χρόνο συμμετοχής (μη τα νομίζουμε πολύ μακρινά, πριν από έναν χρόνο συνέβαιναν αυτά) ο Ρούσεφ, ο Καμπάνταης, ο Τόσκας, ο Πέτκοφ, ο Κρασσάς, ο Μπούρμπος, ο Χιώτης κι ο Μιχαηλίδης, ο Κωστένογλου, ο Αμπονσά, ο (...μη γελάτε!) Σολάκης, ο Κωνσταντινίδης. Το ανεξήγητο, συνεπώς, θα 'ταν οι εφετινοί να μη ξεπεράσουν τους περσινούς.

Η ΑΕΚ, με μια φράση, εξακολουθεί να ευρίσκεται στο ανέβασμά της. Οχι έναντι των ανταγωνιστών (το τι κάνουν ετησίως αυτοί, καλύτερο ή χειρότερο, είναι δικός τους λογαριασμός, που η ΑΕΚ δεν μπορεί να τον επηρεάσει παρά μόνον στις τέσσερις απ' τις 30 αγωνιστικές). Μονάχα έναντι του εαυτού της και του όλου πρότζεκτ που εδώ κι ενάμιση χρόνο υπηρετείται (πράγμα που η ΑΕΚ μπορεί να το επηρεάζει... και στις 30 αγωνιστικές).

Αργα η γρηγορα, μάλλον γρήγορα, η φάση του ανεβάσματος (νομοτελειακά) θα τελειώσει. Και θα αρχίσει εκείνη, η ακόμη πιο επίπονη, της εδραίωσης στο ανεβασμένο επίπεδο. Τότε θα τεθεί και το ζήτημα, να αποδίδει η ΑΕΚ ωραία. Να ρέει, στο χορτάρι επάνω, το παιγνίδι της. Να μη γρυλίζει, απ' το ζόρι, η μηχανή. Ει δυνατόν, να (λειτουργεί αλλά να) μη ακούγεται καθόλου. Σαν τα οχήματα με τα πολλά κυβικά.

Στις σημερινές συνθήκες, για να παίξει η ΑΕΚ (εκτός από αποτελεσματικά, και) όσο γίνεται ωραία, κατ' αρχήν θα χρειαζόταν μικροπαρεμβάσεις στη μεσαία γραμμή της. Η εμφάνιση του δεκαριού-Ιβιτς περίπου αναγγέλθηκε απ' τον Τύπο εν όψει του ματς της περασμένης Κυριακής με τη Λάρισα, αλλά στην πράξη δεν την είδαμε ποτέ. Δεκάρι σημαίνει ο «1» στο 4-2-1-3. Με τους «2» (κεντρικούς χαφ) πίσω, κι ο ίδιος ο «1» στα νώτα του σέντερ φορ. Οπως ο Εκι, στον τωρινό Παναθηναϊκό.

Δεκαρι δεν σημαίνει ο ένας απ' τους «2» στο 4-1-2-3. Με τη Λάρισα, είδαμε ξανά ακριβώς αυτό. Τον Κατσουράνη «1», και «2» δεξιό τον Τσάνκο κι αριστερό τον Ιβιτς. Αριστερό, όπως στον Ολυμπιακό ο Στολτίδης (όταν μένει πίσω, στο «1», ο Τουρέ) ή ο Τζόρτζεβιτς (όταν λείπει ο Τουρέ και μένει πίσω, στο «1», ο Στολτίδης). Μόνο που ο «Ιέρο» ή ο «Τζόλε» διαθέτουν αριστερό (πόδι). Ο Ιβιτς, όχι. Και δεν του βγαίνει. Δεν «τον έχει», τον ρόλο. Δεκαεννέα αγωνιστικές είναι αρκετές για τη βάσανο. Ο Σέρβος προσπαθεί φιλότιμα. Αγόγγυστα. Και αναποτελεσματικά. Περαιτέρω επιμονή δεν κάνει καλό. Ούτε στον Φερνάντο Σάντος ούτε στον Ιβιτς. Ούτε, φυσικά, στην «Ενωση».

Ο Φερνάντο Σάντος δεν είναι ο εξερευνητής που ανακάλυψε, πρώτος, τη λογική του ανάποδου ποδιού. Μ' αυτήν έκανε καριέρα επί Ρεχάγκελ στην Εθνική, σαν αριστερός, ο δεξιός Γιαννακόπουλος. Μ' αυτήν χανόταν η μπάλα στα μέσα της δεκαετίας του '90 επί Μπάγεβιτς, όταν ο δεξιός Κωστής στην ΑΕΚ ξεκινούσε από αριστερά κι ο αριστερός Τσάρτας από δεξιά (με τον Μπατίστα, ανάμεσά τους, να ανοίγει τις διόδους για να βλέπουν αυτοί οι δύο την αντίπαλη εστία και, συγκλίνοντας, να εκτελούν).
Απλώς, με τα ανάποδα πόδια, άλλοι μπορούν, άλλοι όχι. Δεν είναι τυφλοσούρτης, για όλους. Αυτήν τη δουλειά, εφόσον καλώς ή κακώς... προβλέπεται, είναι για να την κάνει ο Σαπάνης. Ή, ενδεχομένως, ο Τζιωρτζόπουλος. Ή, φέρνοντάς τον απ' τη γραμμή πιο μέσα, ο Ζούλιο Σέσαρ. Ή, εάν μπορούσαν να τον δανειστούν απ' την Ιντερ, ο... Κίλι Γκονσάλες. Ο Ιβιτς, πάντως, όχι. Ο Ιβιτς, αριστερός ενδιάμεσος, δεν δύναται. Επιπλέον, η ομάδα τον χάνει από εκεί όπου την παίρνει να προσδοκά (καίριες) λύσεις.

Διότι ο Ιβιτς μπορεί να απειλήσει ως, τρόπον τινά, κρυφός στράικερ. Μπορεί να πατήσει στην περιοχή, να ξεφύγει από μαρκαρίσματα, να κοιτάξει το τέρμα, να υποδεχθεί σέντρες, να πιάσει την καλή κεφαλιά, να σουτάρει από τα 20-25 μέτρα. Απλώς (όπως η ΑΕΚ δεν είναι Ολυμπιακός, έτσι κι) ο Ιβιτς δεν είναι... Ριβάλντο. Να βρει μεταφραστή στα ελληνικά τύπου Καστίγιο, να βγει στις κάμερες και να το λύσει δραστικά!

Η ΑΕΚ, όμως, καιρός είναι (και πειστήριο, οι 19 αγωνιστικές) να το αντιμετωπίσει. Οχι επειδή έχει μπροστά της τον Ολυμπιακό. Το ματς του Ολυμπιακού είναι ένα. Η ΑΕΚ, έως τον Μάιο, έχει μπροστά της άλλα 12-15 ματς. Οπότε: Ή ο Φερνάντο Σάντος αντιστρέφει το τρίγωνο στο κέντρο (ώστε οι δύο γωνίες να «βλέπουν» προς τον Σορεντίνο και η μία προς τον άλλον τερματοφύλακα) κι αφήνει τον Ιβιτς, σε τούτη τη μία γωνία, να δρα απελευθερωμένος μπροστά από π.χ. Κατσουράνη-Εμερσον και πίσω από τον Λυμπερόπουλο. Ή, αν ο Πορτογάλος κόουτς νιώθει πως έτσι δεν του βγαίνουν οι λεπτές ισορροπίες και οι πλήρεις καλύψεις των χώρων, διατηρεί το τρίγωνο «ως έχει» και παύει να ταλαιπωρεί τον Ιβιτς (ματαιοπονώντας να του φορέσει αριστερό παπούτσι σε δεξί πόδι).

Ειδάλλως, η ΑΕΚ θα ξοδεύει αφόρητα πολύ ιδρώτα για να μη χάνει τον ρυθμό, την κατοχή της μπάλας, την κυριαρχία στη μεσαία γραμμή. Θα καθυστερεί, επίσης αφόρητα, να κυκλοφορεί την μπάλα και να ξεδιπλώνεται. Εν τέλει θα μπλοκάρει, όσο εύκολα το έπαθε στο β' ημίχρονο (του πανικού) εναντίον της Λάρισας. Στο τέλος της ημέρας, είτε το γκολ έρχεται νωρίς (όπως του Κατσουράνη, με τη Λάρισα, από... περσινό βίντεο!) είτε αργά ή... ποτέ, το χτικιό θα 'ναι το ίδιο.