Η κλάση και το άγχος (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Μία από τις μεγαλύτερες αδικίες είναι το ματς στο Καραϊσκάκη να περάσει στην ιστορία ως την ήττα μιας ομάδας από κότες που έχασαν, επειδή οι αντίπαλοι μάγκες τους πήραν τον αέρα. Οι παίκτες της ΑΕΚ έκαναν πολλά περισσότερα φάουλ από τους παίκτες του Ολυμπιακού. Επίσης θα είναι άδικο να περάσει ως ήττα που οφείλεται στα λάθη του Φερνάντο Σάντος. Ο Πορτογάλος θα μπορούσε να μην ξεκινήσει με τον Λάκη στην κορυφή, αλλά η πρωτοτυπία δεν έπαιξε κανέναν ρόλο στην οικονομία του ματς, αφού το γκολ του Ολυμπιακού δεν είχε σχέση με την επιθετική διάταξη της ΑΕΚ. Το αποτέλεσμα του ματς οφείλεται σε δύο κυρίως παράγοντες. Στη μεγάλη κλάση ορισμένων παικτών του Ολυμπιακού, που ξεκούραστοι και συγκεντρωμένοι σε ένα ματς μπορούν να κερδίσουν κάθε ελληνική ομάδα, και στο άγχος των παικτών της ΑΕΚ, που κρατάει μια ολόκληρη σεζόν και στο τέλος της δεν μπορούσε παρά να αποβεί καθοριστικό.

Εάν κάποιος είχε την υπομονή να διαβάσει όλα τα ρεπορτάζ των προπονήσεων της ΑΕΚ από την αρχή της σεζόν, θα διάβαζε «Δέκα φορές σε πέντε λεπτά ο Σάντος σταμάτησε την προπόνηση για να κάνει παρατήρηση στον Τάδε για τον τρόπο που τελειώνει τις φάσεις. Είκοσι φορές σε δύο λεπτά σταμάτησε την προπόνηση ο Σάντος για να φωνάξει στον Δείνα ότι πρέπει να καλύπτει τον Αποτέτοιον, όταν βγαίνει μπροστά». Συμπέρασμα; Μεγάλος δάσκαλος ο Σάντος, θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος. Μεγάλος σπάστης ο Σάντος, θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος άλλος. Και να είναι κοντύτερα στην πραγματικότητα.

Να σταματάει ο Σάντος την προπόνηση για να κάνει παρατηρήσεις σε πέντε πιτσιρικάδες στην προετοιμασία θα ήταν αποδεκτό. Να τη σταματάει για να κάνει παρατηρήσεις στον Γεωργέα, που από τα πολλά ματς το πρόσωπο του έχει αποκτήσει ρυτίδες Υδραίου ψαρά, και τον Χρήστο Κόντη, που τα μισά μαλλιά του έχουν μαδήσει στα γήπεδα, είναι περισσότερο έκφραση του άγχους του προπονητή παρά διδασκαλία.

Σε τέτοια ηλικία οι παίκτες χρειάζονται περισσότερο ηθική ενίσχυση «τι παιχταράς είσαι, Χρήστο μου», παρά παρατηρήσεις «Γιατί φεύγεις μπροστά, Χρήστο». Σε τέτοια ηλικία, όπως είναι οι περισσότεροι παίκτες της ΑΕΚ, είναι εύκολο ο παίκτης να σταματήσει να παίρνει ρίσκα και να παίζει αυτό που θέλει ο προπονητής του «για να μην τον ακούει». Και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το, αντί να σκέφτεσαι πώς θα κάνεις καλύτερα τη δουλειά σου, να σκέφτεσαι πώς θα είναι ευχαριστημένο το αφεντικό. Ρωτήστε και εμένα, που δούλευα στον Κωστόπουλο και οι μισοί πριν κάνουν οτιδήποτε σκέφτονταν: «Αλλά τι θα πει ο Πέτρος;».

Κλείνοντας και μιλώντας για ηλικίες, να πω ότι το ματς του Καραϊσκάκη ήταν «δικαίωση Πανούτσου» στο ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού στην ηλικία που βρίσκονται αντέχουν μάξιμουμ ένα ματς την εβδομάδα. Του χρόνου θα αντέχουν ένα τις δέκα ημέρες. Και επειδή πρωτάθλημα με αγωνιστική κάθε δέκα ημέρες δεν υπάρχει, το εφετινό πρωτάθλημα είναι το κύκνειο άσμα της σημερινής ομάδας. Σαν παλιοί στρατιώτες θα ξεθωριάσουν, αλλά δεν θα σβήσουν, αλλά η φύση είναι ανώτερη από το συναίσθημα.

Κληρώνει η πίτα στην ΑΕΚ και ο νικητής των παικτών κερδίζει ένα X-Box. Για τους υπαλλήλους υπήρχε ένα ταξίδι για δύο άτομα (εσωτερικού), μια συνδρομή ADSL και ένα κινητό. Στον Ολυμπιακό είχε ένα πεντοχίλιαρο για τους παίκτες και ένα για το τεχνικό τιμ. Χρειάζεται άλλο επιχείρημα για να φανεί η διαφορά στα οικονομικά των δύο ομάδων;

Ο Γιώργος Κιντής πριν από λίγους μήνες αποχώρησε από τη διοίκηση. Ένας από τους λόγους ήταν η αντίθεσή του στην πολιτική του Τάκη Κανελλόπουλου -ότι η ΑΕΚ είναι έτοιμη για πρωτάθλημα- και πρέπει να ενισχυθεί με έτοιμους παίκτες. Ο Κιντής, πρωτεργάτης του σχεδίου εισόδου στο άρθρο 44, πίστευε ότι η ΑΕΚ πρέπει να προχωρήσει στην πολιτική δημιουργίας νεανικής ομάδας.

Η ιδιοκτησία της ΑΕΚ είναι ιδιότυπη. Έχει πρόεδρο έναν πρώην ποδοσφαιριστή, που ασχολείται αποκλειστικά με την ομάδα, αλλά ταυτόχρονα είναι μικρομέτοχος με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες. Αντίθετα, οι τρεις μεγαλομέτοχοι της ΑΕΚ, ο Νίκος Νοτιάς, ο Γκίκας Γκούμας και ο Τάκης Κανελλόπουλος ασχολούνται ελάχιστα με την καθημερινότητα του μάνατζμεντ, έχουν μεγάλη οικονομική επιφάνεια, αλλά δεν αντιμετωπίζουν την ΑΕΚ ως επιχείρηση. Τουλάχιστον ως μία από τις σημαντικές τους επενδύσεις. Η εντύπωση που δίνουν είναι ότι αγαπάνε την ΑΕΚ, αλλά ως χόμπι. Οπως, αν αγαπούσαν την ιστιοπλοΐα, θα ήταν πρόθυμοι να επενδύσουν κάποιο ποσό -ας πούμε μισό εκατομμύριο το κεφάλι- για να βοηθήσουν έναν Έλληνα που θα προσπαθούσε να πάρει μέρος στο America Cup, αλλά μέχρι τόσο. Το ένα εκατομμύριο ευρώ δεν θα σήμαινε και πολλά για μία από τις επιχειρήσεις τους, αλλά η ΑΕΚ δεν είναι επιχείρηση. Για τον Ντέμη Νικολαΐδη είναι επιχείρηση, αλλά το εκατομμύριο αντιπροσωπεύει περίπου το 20% των χρημάτων που έβγαλε από το ποδόσφαιρο. «Αν βρούμε λεφτά από το ομολογιακό δάνειο, αν περάσουμε σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ, υπέροχα. Αν όχι, απλά θα περιορίσουμε τα έξοδα και θα περιμένουμε», είναι η πολιτική της ιδιοκτησίας. Η οποία θα ήταν μια χαρά, αν η διοίκηση της ΑΕΚ δεν είχε κάνει το μέγιστο των σφαλμάτων, να αλλάξει στρατηγική παρασυρμένη από περιστασιακά γεγονότα.

Όταν η ΑΕΚ μπήκε στο 44, χαράχτηκε πενταετής στρατηγική. Σφιχτή οικονομική πολιτική, πιτσιρικάδες στην ενδεκάδα και έπειτα από πέντε χρόνια η ΑΕΚ θα μπορούσε να χτυπάει πρωτάθλημα και καλές εμφανίσεις στην Ευρώπη. Η ειρωνεία ήταν ότι στο ελληνικό πρωτάθλημα είναι πολύ εύκολο να τερματίσεις τέταρτος, εύκολο να τερματίσεις τρίτος, αν ο ΠΑΟΚ είναι χάλια, δυνατόν να πας δεύτερος, αλλά πάρα πολύ δύσκολο να πάρεις πρωτάθλημα, περνώντας τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Στόχος της ΑΕΚ έγινε εφέτος να περάσει και τους δύο. Αλλά, αντί για λεφτά, μπορούσε να αντιπαρατάξει μόνο την ικανότητα του Ιβιτς στις μεταγραφές. Μια αντιπαράθεση συγκλονιστικά άνιση...

Γιατί ο Ιλια Ιβιτς ξεπέρασε τον εαυτό του, φέρνοντας φτηνούς παίκτες με ένα ασυναγώνιστο ποσοστό επιτυχίας. Ενώ ο Παναθηναϊκός αποτύγχανε στον Κονσεϊσάο, τον Τόργκελε και τον Μπίσκαν και του έβγαιναν ο Δάρλας, ο Τζιόλης και ο Λεοντίου, ο Ιβιτς αποτύγχανε στις μεταγραφές του Σαπάνη και του Βενγλίνσκι, αλλά του έβγαιναν ο Τσιρίλο, ο Σορεντίνο, ο Λάκης, ο Τσάνκο και ο Αλεξόπουλος. Μόνο που από ομάδα του μέλλοντος η ΑΕΚ γινόταν ομάδα του παρόντος. Ακόμα περισσότερο με τη μεταγραφή του 34χρονου Εμερσον. Ο Καπετάνος γρήγορα γίνεται Κυριακίδης, ένας καλός παίκτης που σιγά σιγά θα μετακινείται προς την άκρη του πάγκου. Όσο για τον Κονέ, τον Κομβολίδη, τον Κουτρουμάνο και τον Πλιάτσικα, εάν δεν παίζουν σήμερα, μπορεί κάποιος να πει πώς θα παίζουν, όταν η ΑΕΚ θα πάρει τους «τέσσερις παικταράδες» για τους οποίους μίλησε στη συνέντευξή του ο Σάντος; Εκτός αν είναι να φαγωθεί η μισή σημερινή ομάδα, για να χωρούν και πιτσιρικάδες και παικταράδες...

Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα της ΑΕΚ έγινε το κυνήγι του πρωταθλήματος. Μία μετρίων δυνατοτήτων ομάδα έπρεπε να χτυπήσει τις τιμημένες γεράκλες του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη, που γνώριζαν ότι η νίκη σήμαινε ανέβασμα στο πατάρι, για να βρεθεί ο σάκος των καλοκαιρινών διακοπών. Η ατμόσφαιρα στην ομάδα είχε φανεί από την αρχή της εβδομάδας, όταν ο Τσάνκο, με τη σκανδιναβική αθωότητά του, είχε πει: «Είμαστε λίγο αγχωμένοι». Η αρνητική ατμόσφαιρα φάνηκε και με τη διάψευση του Κώστα Κατσουράνη ότι στην κλήρωση της πίτας είχε πει ότι η ΑΕΚ πάει για νίκη και θα κάνει «διπλό» στο Καραϊσκάκη ή ότι τη Δευτέρα είχε βγάλει ομιλία νίκης στα αποδυτήρια. Στη διάψευση του Κατσουράνη υπήρχε το στοιχείο του «μη βάζετε λόγια που ποτέ δεν είπα στο στόμα μου», αλλά ακόμα περισσότερο το στοιχείο του «μη βάζετε λόγια που ποτέ δεν είπα στο στόμα μου, τα οποία αργότερα δεν θα βγουν και θα πρέπει να απολογούμαι άδικα». Και τώρα πάμε στο ματς.

Ο Φερνάντο Σάντος γνώριζε ότι η ΑΕΚ πρέπει να νικήσει. Από την άλλη, γνώριζε ότι δεν μπορούσε να κατακτήσει τη νίκη, αλλά μόνο να την κλέψει. Το θέμα ήταν ότι έπρεπε να κρατήσει το μηδέν και να ελπίσει ότι κάποια στιγμή το τρικ με τον Λάκη στην κορυφή θα έβγαινε. Ο Λάκης θα έβγαινε στην πλάτη των αργών στόπερ του Ολυμπιακού, θα σκόραρε και, από εκεί και πέρα, θα ήταν δουλειά των βράχων της άμυνας Αλεξόπουλου και Τσιρίλο. Δεν είχε υπολογίσει ότι, αν ο Ολυμπιακός προηγείτο νωρίς, το ματς θα πήγαινε στην ποιότητα των παικτών. Εκεί ο Πορτογάλος είχε σοβαρό πρόβλημα. Γιατί οι πλάγιοι αμυντικοί του δεν ήταν χειρότεροι από του Ολυμπιακού, αλλά πιέζονταν πολύ περισσότερο, με βοήθειες από τα χαφ, ενώ του Ολυμπιακού, επειδή τα χαφ της ΑΕΚ δεν ανέβαιναν, είχαν να αντιμετωπίσουν έναν παίκτη. Ο Γεωργάτος έχανε τον Λάκη, αλλά ο Πάντος στο δεκάλεπτο είχε πάρει τα μέτρα του Σέζαρ και του έραβε κοστούμι. Η μεγάλη όμως διαφορά ήταν στον άξονα. Έπειτα από 2/3 της σεζόν, συνεχίζω να πιστεύω ότι ο Τσάνκο είναι ένας ξυρισμένος Σουηδός Παπαχρήστου. Φιλότιμος, τρεχαλατζής, αλλά το ίδιο είναι και η Μαριγώ, η σκύλα μου. Όσο για τον Κατσουράνη, είναι παίκτης κλάσεως, αλλά με το περσινό ξεκατίνιασμα στο τέλος της σεζόν, όταν έπαιζε μπανταρισμένος τα τελευταία ματς και καπάκι το Confederation Cup τον Ιούνιο, σήμερα είναι σκιά του εαυτού του. Απέμενε ο Εμερσον. Συνομήλικος του Ριβάλντο. Μόνο που στον ένα κουβαλούσαν άλλοι την μπάλα και, εάν την έχανε, έτρεχαν να την πάρουν και να του την ξαναδώσουν, ενώ ο δεύτερος έπρεπε να την κουβαλάει από περιοχή σε περιοχή και να κυνηγάει όποιον του την έπαιρνε. Βαριά και ανθιυγεινή αποστολή για έναν 34χρονο...

Στην ΑΕΚ μπορούν να αντιμετωπίσουν τη συντριβή από τον Ολυμπιακό σαν «καταστροφή», χωρίς να βγάλουν τίποτα. Μπορούν όμως να την αντιμετωπίσουν σαν αποτέλεσμα μιας πολιτικής. Τότε θα βγάλουν κάτι. Το λιγότερο, θα βρουν πόσο μακριά είναι η κουβέρτα που τους σκεπάζει τα πόδια τους. Γιατί να την τραβάς επάνω και να τα αφήνεις ξεσκέπαστα είναι τόσο ανώφελο όσο να την σπρώχνεις κάτω και να μένεις γυμνός από τη μέση και επάνω. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η κουβέρτα είναι συνώνυμο του «λεφτά».