Τόσο διαφορετικές, τόσο σπάνιες (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η Τσέλσι και η Μπαρτσελόνα είναι δύο ομάδες που μπορείς να τις χαίρεσαι για διαφορετικούς λόγους. Το μοντέλο που πρεσβεύουν είναι από τους υπολοίπους εντελώς ανεφάρμοστο. Η Τσέλσι και η Μπαρτσελόνα δεν είναι η Δεξιά και η Αριστερά του ποδοσφαίρου. Είναι η Ακρα Αριστερά και η Ακρα Δεξιά. Η πρότασή τους είναι εντελώς ακραία: μπορεί να έχει φανατικούς υποστηρικτές, αλλά παραμένει τόσο δική τους που οι υπόλοιποι δεν μπορούν να την αντιγράψουν. Μπορούν απλώς να χαρούν το μεταξύ τους παιχνίδι, να τοποθετηθούν ανάλογα με την έκβασή του, να το απολαύσουν. Και μετά να επιστρέψουν στα δικά τους.

Οι ιδιαιτερότητες των δύο αποψινών αντιπάλων, που ομορφαίνουν με το ραντεβού τους το Τσάμπιονς Λιγκ, είναι αξιοσημείωτες. Ας πάρουμε την Τσέλσι –η περίπτωση της οποίας μοιάζει πιο κατανοητή. Ποιο είναι το μυστικό της; Ας πούμε το πορτοφόλι του Αμπράμοβιτς. Μάλιστα. Μόνο που ο ίδιος ο Αμπράμοβιτς είναι μυστήριο! Κανείς δεν ξέρει πώς έμπλεξε με την ομάδα, γιατί τη διάλεξε, πώς βρέθηκε στο τιμόνι της, με ποια κριτήρια έκανε την επιλογή της κ.λπ. Κροίσοι και μεγιστάνες στο ποδόσφαιρο έχουν υπάρξει πολλοί, αλλά αν λέγατε σε κάποιον πριν από δέκα χρόνια ότι την ακριβότερη ομάδα του κόσμου θα τη φτιάξει στο Λονδίνο ένας Ουκρανός Kροίσος θα σας απαντούσε να μη διαβάζετε πολλά μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας…

Πορτοφόλι

Το ακόμα πιο παράξενο είναι ότι ο Kροίσος αυτός δεν παρεμβαίνει. Πήρε τον καλύτερο προπονητή του κόσμου και του έδωσε να διαχειριστεί εν λευκώ το πορτοφόλι του, χωρίς να έχει λόγο για τίποτα. Ο Μουρίνιο είναι όντως ένας από τους καλύτερους κατασκευαστές ομάδων του καιρού μας, όμως τέτοιο αφεντικό δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχει: η Τσέλσι είναι δημιούργημα ενός προπονητή που έχει την τύχη ο προϊστάμενός του να σέβεται την άποψή του. Αυτονόητο; Οχι ακριβώς. Κανείς λεφτάς που έχει ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο δεν υπήρξε τόσο διακριτικός. Ο Μπερλουσκόνι είχε γνώμη, όχι μόνο για τη σύνθεση, αλλά και για τον τρόπο που έπρεπε να παίζει η Μίλαν. Ο Σανθ έβαζε τους προπονητές της Ρεάλ Μαδρίτης να χρησιμοποιούν ως βασικό τον γιο του! Οι Ανιέλι είχαν παίκτες τους οποίους αποδεδειγμένα άκουγαν πιο πολύ από τους προπονητές. Αν ο Αμπράμοβιτς έβλεπε την Τσέλσι μία φορά τον χρόνο θα μπορούσα να καταλάβω τη συλλογιστική του: θα 'λεγα ότι ο άνθρωπος έχει εκατό δουλειές κι αφήνει το μαγαζί στον Μουρίνιο και τον Πίτερ Κένιον. Αλλά αυτός είναι πάντα εκεί, με βροχές και κρύα. Θαυμάζει, χειροκροτεί, χαίρεται, λυπάται, αλλά δεν παρεμβαίνει, τη στιγμή μάλιστα που η μισή πλάκα για όποιον έχει ξοδέψει χρήματα για ποδοσφαιρική ομάδα είναι να πείθει τους πάντες ότι ο δικός του ρόλος είναι καθοριστικότερος από αυτόν του προπονητή ή των παικτών. Ρωτήστε όποιον θέλετε: από τον Μάσιμο Μοράτι μέχρι τον Σπύρο τον Καλογιάννη αυτό που θα ακούσετε είναι το παράπονο ανθρώπων που τρέχουν για όλα!

Δεκάρια

Απέναντι στην Τσέλσι, που είναι αδύνατο να αντιγραφεί, γιατί είναι ακατόρθωτο να βρεις πρόεδρο-«λεφτά» με τα μυαλά του Αμπράμοβιτς, παρατάσσεται η Μπάρτσα, η οποία χρόνια τώρα βάζει στοίχημα με την ποδοσφαιρική λογική. Είναι απίθανο να βρεις στον καιρό μας μια ομάδα με τόσους επιθετικούς. Η Ρεάλ Μαδρίτης, που προσπάθησε να φτιάξει μια μπροστόβαρη ομάδα, στην ενδεκάδα της οποίας θα βρίσκονταν ταυτόχρονα παίκτες όπως ο Μπέκαμ, ο Ζιντάν, ο Ραούλ, ο Ρονάλντο, ο Ρομπίνιο, ο Μπαπτίστα (ή πέρυσι ο Οουεν και ο Φίγκο), έσπασε θεαματικότατα τα μούτρα της. Οχι γιατί οι παίκτες αυτοί δεν είναι καλοί, αλλά γιατί δεν γίνεται να συνυπάρξουν. Εκτός αν παίζουν στην Μπαρτσελόνα, η οποία παρατάσσεται ενίοτε με τρία δεκάρια (!) (τον Ροναλντίνιο, τον Ζιουλί και τον Ντέκο) κι αν χρειαστεί, και με δύο επιθετικούς (δηλαδή τον Ετό και τον Λάρσον ή τον Μέσι)! Πώς τους χωράει όλους αυτούς ο Ράικαρντ; Αν ήθελε, ας τολμούσε να κάνει κι αλλιώς! Στην ιστορία της Μπαρτσελόνα αν παρουσιαστεί μια ενδεκάδα της ομάδας στην οποία να υπάρχουν μόνο τρεις κυνηγοί κι ένα «δεκάρι», ο κόσμος κουνάει άσπρα μαντίλια στον προπονητή.

Κόστος

Τι κάνει ξεχωριστή την Μπαρτσελόνα; Οτι σε μια εποχή που όλοι έχουν παραδώσει την ψυχή τους στον θεό που λέγεται αποτέλεσμα, οι Καταλανοί δεν θέλουν να κερδίζουν με κάθε κόστος, αλλά να κερδίζουν με τον τρόπο τους. Κυρίως θέλουν αυτή η επικράτησή τους να συνοδεύεται από θαυμασμό, αναγνώριση της ανωτερότητάς τους και παραδοχή της μοναδικότητάς τους. Η Μπαρτσελόνα έχει χάσει σαφώς περισσότερα τρόπαια από αυτά που έχει κερδίσει, όμως οι παραστάσεις που έχει προσφέρει στους οπαδούς της είναι μοναδικές. Είναι πιθανότατα η μοναδική ομάδα της οποίας η νοοτροπία δεν αλλοιώθηκε με τον χρόνο. Ο «παραλογισμός» της (που είναι αληθινά ιδιαίτερος σε μια εποχή που ακόμα και η εθνική Βραζιλίας για να κερδίσει το Μουντιάλ παρατάσσεται με τρεις κεντρικούς αμυντικούς) την κάνει σήμερα την πιο παλιομοδίτικη και ταυτόχρονα την πιο φουτουριστική ομάδα του κόσμου: η Μπάρτσα έρχεται από ένα παρελθόν στο οποίο δεν υπήρχαν τακτικές κάλυψης των αδυναμιών, αλλά μόνο επιθετικό παιχνίδι, στηριζόταν σε προτερήματα και ταξιδεύει σ' ένα μέλλον στο οποίο οι ποδοσφαιρικές εταιρείες για να επιβιώσουν θα πρέπει να προσφέρουν στον κόσμο τους θέαμα. Η Μπάρτσα είναι παρελθόν και μέλλον ταυτόχρονα, αλλά όχι η κυρίαρχη συνταγή των καιρών μας.

Μοναδικές

Κάτι μου λέει ότι, εν τέλει, ούτε η Τσέλσι ούτε η Μπαρτσελόνα δεν θα κατακτήσουν το Τσάμπιονς Λιγκ. Αν η Τσέλσι προκριθεί στο επόμενο καθοριστικό ματς, ο Αμπράμοβιτς θα μείνει στην εξέδρα και θα χειροκροτεί αντί να κατέβει στα αποδυτήρια και να «γκαζώσει» τους παίκτες ή τον Μουρίνιο. Αν περάσει στα προημιτελικά η Μπαρτσελόνα, θα πέσει πάνω σε κάποια Γιουβέντους ή κάποια Λίβερπουλ, οι οποίες θα καλύψουν για 180 λεπτά σωστά τους χώρους και θα προκριθούν με ένα γκολ στην αντεπίθεση. Ζούμε το ποδόσφαιρο του μεσαίου χώρου: οι (απολαυστικές) ακρότητες τιμωρούνται.

Ολοι ζωντανοί

Όσα έγιναν την 20ή αγωνιστική επιβεβαίωσαν την πρόβλεψή μου ότι οι άρχοντες των αγώνων θα φροντίσουν να γίνει χαμός και να μην πλήξουμε. Στα περισσότερα από τα γήπεδα της Α’ Εθνικής, σύμφωνα με τους ανταποκριτές μου, κάηκε το πελεκούδι:
•Τσαχειλίδης (ΟΦΗ-Αιγάλεω 1-0). Σας είχα επισημάνει ότι στο Αιγάλεω, μετά τις κάρτες της περασμένης Κυριακής που βγήκαν στους παίκτες του στο ματς με τον ΠΑΟΚ, ανησυχούσαν γιατί φοβόντουσαν ότι τα δύο ματς είναι φούστα-μπλούζα. Οι ανησυχίες τους εν μέρει επιβεβαιώθηκαν. Λέω εν μέρει, γιατί ο Ομο κάνει στη φάση του πέναλτι μια κουταμάρα ολκής.
•Κουκλάκης (Λάρισα-ΠΑΟΚ 2-1). Επαιξε έδρα και μάλιστα πολύ και χωρίς να χρειάζεται. Στον ΠΑΟΚ ήταν ψιλοέξαλλοι μετά το ματς, αλλά από τη στιγμή που είχε αποφασιστεί να πληρώσει τα σπασμένα ο Κωστίκος, δεν ασχολήθηκαν.
•Καλόπουλος (Ξάνθη-Ατρόμητος Αθηνών 1-0). Είχα γράψει ότι η παρουσία του στο ματς είναι «καλό για την Ξάνθη, κακό για τον Σπανό». Τελικά το κακό το έκαναν οι επόπτες.
•Ευθυμιάδης (Ιωνικός-Ακράτητος 3-2). Είχα επισημάνει ότι ο Ιωνικός μαζί του είχε να κερδίσει από πρόπερσι και ότι για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Είδε πέναλτι που δεν υπήρχε, άφησε τον Ακράτητο με εννέα παίκτες –αλλά παραδόξως δεν ήταν αυτός που διαμόρφωσε το αποτέλεσμα.
•Κάκος (Πανιώνιος-Λεβαδειακός 1-1). Εδώ γκέλαρα και μάλιστα θεαματικά. Είχα γράψει ότι «για τον Πανιώνιο η παρουσία του μόνο καλό σημάδι δεν είναι, αφού έχει μαζί του τρεις ήττες στη σειρά». Οντως αποδείχτηκε ψιλογκαντέμης, αφού ο Πανιώνιος πάλι δεν νίκησε, αλλά έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να πετάξει από πάνω του τη σχετική ετικέτα, δίνοντας ένα πέναλτι που ο Αχιλλέας δύσκολα θα το καταλόγιζε.
•Φλαμπούρης (Παναθηναϊκός-Καλλιθέα 2-0). Αποδείχτηκε ότι δεν είναι τυχαίο ότι «μέχρι τώρα δεν είχε "άσο" στην Α' Εθνική στα ματς που είχε διευθύνει». Γηπεδούχος να πάρει σπόρια από αυτόν είναι πολύ δύσκολο, ακόμα κι αν είναι ο ΠΑΟ.
•Τσίκινης (Ολυμπιακός-ΑΕΚ 3-0). Οπως είχα προβλέψει, σφύριξε ό,τι έβλεπε και όχι ό,τι δεν έβλεπε, όπως π.χ. το χέρι του Ανατολάκη. Ο Σάββας πάντως είχε τρομερά παράπονα, γιατί δεν απέβαλε τρεις–τέσσερις παίκτες της ΑΕΚ (!) και του τα έψαλε στο ημίχρονο. Θα αργήσει να ξανασφυρίξει Ολυμπιακό…
•Γερμανάκος (Απόλλων Καλαμαριάς-Ηρακλής 2-0). Μιλάμε για έναν Ηλία Δαμήλο πανίσχυρο…