Τα πρωτάκια του swing (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

«Στο back swing πρέπει να σηκώνεις το μπαστούνι ψηλά, στην ευθεία των ώμων. Μην ακούς ό,τι σου λέει ο καθένας. Για να μάθω το swing έχω πάει σε δασκάλους μέχρι και στην Αμερική». Ο Λεωνίδας Κόκκας έβαλε ένα μπαλάκι του γκολφ ανάμεσα στα πόδια του, λύγισε λίγο τα γόνατά του, έφερε το μπαστούνι πίσω και με το iron 7 εξαφάνισε την μπάλα στα 160 μέτρα. Κανονικά το μάθημα θα είχε τελειώσει εκεί. Αλλά επειδή ακόμα δεν έχω δει τον γκόλφερ που μπορεί να κρατηθεί και να χτυπήσει μόνο μία μπάλα, πήρε την επόμενη από τον κουβά. «Κατάλαβες; Περίμενε τώρα να σου το ξαναδείξω για να το καταλάβεις καλύτερα». Το μόνο που σίγουρα είχα καταλάβει είναι ότι το «μάθημα» θα κρατούσε όσο υπήρχαν ακόμα μπάλες στον κουβά.

Ο Τάκης Γκώνιας είχε τελειώσει το swing. Μετά το χτύπημα με το driver η μπάλα είχε περάσει τα 200 μέτρα. Τα μέτρα στο γκολφ είναι σαν τα ψάρια του ψαρά. Λίγο μεγαλύτερα απ’ όσα γράφει το κανονικό μέτρο. «Είδες πού την έστειλα;». «Ναι. Κάπου στα 200 μέτρα». «Ποια 200; Στα 250 και βάλε πήγε. Περίμενε να χτυπήσω μία ακόμα, να δεις πού θα την πάω», είπε ο Γκώνιας. Εστησε την επόμενη μπάλα στο tee. Περίμενα. Κατάλαβα ότι είχα πέσει στην κέντα και για τα επόμενα λεπτά θα έπρεπε να κάνω την γκόμενα και να λέω «αχ, Τάκη. Πόσο όμορφα χτυπάς και τι μακριά μπαλιά έχεις».

Τι στο διάολο κάνει δύο αθλητές, ο ένας Ολυμπιονίκης στην άρση βαρών και ο άλλος ένα από τα καλύτερα «δεκάρια» της τελευταίας δεκαετίας, να πληρώνουν για να χτυπάνε άσπρα μπαλάκια με ένα μπαστούνι, όταν πριν από μερικούς μήνες για να κάνουν οτιδήποτε στο ποδόσφαιρο και την άρση βαρών έπρεπε να πληρωθούν; Οι λόγοι είναι περισσότεροι από ένας.

Πρώτον, όταν ένας αθλητής έχει φτάσει στο ζενίθ του αθλήματός του και η ηλικία τον αποστρατεύει, είναι ανακούφιση να ξαναγίνεται «πρωτάκι» σε κάτι. Δεύτερον, το προφίλ των πρωταγωνιστών του γκολφ. Από τον Τάιγκερ Γουντς, που είναι fitness freak, μέχρι τον Τζον Ντάλι, που για να ανέβει σε ημιώροφο χρειάζεται ασανσέρ, οι πρωταθλητές βγαίνουν σε όλα τα μεγέθη. Τρίτον, στο γκολφ, όπως στη σκοποβολή και το σκάκι, παίζεις εναντίον του εαυτού σου. Είναι και ο λόγος για τον οποίο οι περισσότεροι παγκόσμιοι πρωταθλητές του σκακιού κατέληξαν στα τρελάδικα. Το ότι δεν συμβαίνει με τους γκόλφερ πιθανότατα οφείλεται στα πουλάκια και τον καθαρό αέρα.

Σήμερα στις 14:00 στο γκολφ της Γλυφάδας Κόκκας και Γκώνιας θα συναντηθούν mano a mano. Στο τέλος ο νικητής θα δώσει το χέρι στον ηττημένο. Οπως επιβάλλει η ετικέτα του γκολφ, και οι δύο θα είναι χαμογελαστοί. Τώρα ότι έπειτα από μερικά λεπτά από τις τουαλέτες του clubhouse θα ακούγονται πνιγμένες Παναγίες και «εγώ θα τα πετάξω τα clubs», είναι το ακόμα παραδοσιακότερο κομμάτι της ετικέτας. Ολα αυτά μέχρι την επόμενη μέρα, που το παιχνίδι της αυτομαστίγωσης που ονομάζεται γκολφ θα ξεκινήσει απ' την αρχή...

Με αφήνει παγερά αδιάφορο το αν το Υφυπουργείο Πρωταθλητισμού δίνει πεντακόσια τρισεκατομμύρια ευρώ στους απανταχού Ελληνες και Ελληνες πρωταθλητές για να φέρνουν μετάλλια στην Ελλάδα, να σηκώνουν τη σημαία στον υψηλότερο ιστό και όλες οι άλλες παπαριές. Θα συγκλονιζόμουν αν το Υφυπουργείο έδινε χίλια ευρώ για να κάνω αθλητισμό και όχι να παρακολουθώ έκθαμβος από τον καναπέ τα Ελληνόπουλά μας να δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα εναντίον της WADA.

Τα κόστος του μεταλλίου του κάθε Ηλιάδη είναι μεγαλύτερο από την ετήσια χορηγία της ομοσπονδίας του τένις και τρεις φορές από αυτή της ομοσπονδίας του γκολφ. Αν συνυπολογιστούν οι μηνιαίες αποδοχές, το κόστος της Ολυμπιακής προετοιμασίας, τα χρόνια που θα μείνει στο κλιμάκιο των αθλητών υψηλών επιδόσεων και ο μισθός και η σύνταξη που θα πάρει από τις Ενοπλες Δυνάμεις, στις οποίες θα γίνει αξιωματικός, το ποσό γίνεται ιλιγγιώδες. Κάποιος θα πει ότι, σε αντιστάθμισμα, ο Ολυμπιονίκης προσφέρει προβολή στη χώρα. Παπάρια μάντολες. Σε ορισμένα αθλήματα και σε ορισμένες χώρες πράγματι υπάρχει προβολή. Αλλά το να κερδίσεις το χάλκινο μετάλλιο στην ελληνορωμαϊκή πάλη είναι τόσο σημαντικό όσο το μπάντμιντον για μας.

Θυμάται κάποιος αναγνώστης τις νικήτριες στο διπλό του μπάντμιντον στους Ολυμπιακούς της Αθήνας; Αλλο τόσο θυμούνται στη Δανία τον νικητή του τζούντο στα 85 κιλά. Κανένας δεν αμφισβητεί ότι όποιος κι αν είναι, θα είναι παίδαρος και αθληταράς. Η αμφισβήτηση βρίσκεται στην εθνική σημασία της νίκης του. Μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, όταν η Αμερική και οι σύμμαχοί της μάζευαν μετάλλια με αντίπαλο τη Σοβιετική Ενωση και τους δικούς της συμμάχους, ουδένα ενδιαφέρει, ουδένα αφορά και οι μεγάλες χώρες έχουν αφήσει την ενίσχυση των αθλητών στην ελεύθερη οικονομία. Οποιος γουστάρει να τους τα χώσει, με το καλό, αλλά από εμάς μην περιμένουν δίευρω.

Το τένις και το γκολφ είναι τα μοναδικά σπορ που ξέρω στα οποία αν δεν πάθεις κάποια σημαντική ζημιά μπορείς να παίζεις μέχρι να τα τινάξεις. Επειδή αμφότερα –εκτός των εξαιρέσεων, όταν εμφανίζεται κάποια Δανιηλίδου– δεν ενδείκνυνται για υφυπουργικές λεζάντες, οι εκάστοτε ηγεσίες του Υφυπουργείου Αθλητισμού ελάχιστα ενδιαφέρονται να τα ενισχύσουν. Το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχουν δημόσια γήπεδα και στην Ελλάδα να έχουν γίνει σπορ των πλουσίων -άντε ευπόρων-, που μπορούν να διαθέσουν ένα-δύο χιλιάρικα κάθε χρόνο για να κάνουν το κέφι τους. Για παράδειγμα, στην περίπτωση του γκολφ η Αθήνα έχει ένα γήπεδο στη Γλυφάδα. Πριν από μερικές μέρες, παίζοντας με έναν νεαρό δικηγόρο, Γερμανό, που είναι παντρεμένος με Ελληνίδα, μου έλεγε ότι στην περιοχή του Μονάχου υπάρχουν 172 γήπεδα, που οι τιμές τους κυμαίνονται από την ετήσια συνδρομή των 2.500 ευρώ για τα κυριλέ μέχρι τα 15 ευρώ που στοιχίζουν τα δημοτικά για κάθε παιχνίδι.

Υπάρχει όμως και ο αντίλογος. Οτι τα γήπεδα του γκολφ στερούν από το περιβάλλον πολύτιμους υδάτινους πόρους για να ποτίζεται το γρασίδι και μολύνουν το υπέδαφος με τα ζιζανιοκτόνα που χρησιμοποιούνται για την προστασία του. Παρ' όλο που ο αντίλογος σηκώνει με τη σειρά του αντίλογο, όπως ότι τα περισσότερα γήπεδα μαζεύουν νερό που θα χανόταν στο έδαφος ή θα πήγαινε στη θάλασσα και το χρησιμοποιούν, αλλά και ότι μπορεί να συντηρηθούν με φιλικά στο περιβάλλον ζιζανιοκτόνα, στην πραγματικότητα η αντιπαράθεση είναι ταξική. Αυτοί που δεν γουστάρουν τα γήπεδα του γκολφ είναι εναλλακτικοί οικολόγοι και δεν ταιριάζουν αισθητικά και ταξικά με αυτούς που παίζουν και στη συντριπτική πλειονότητά τους είναι αστοί. Τώρα, για την καταστροφή του περιβάλλοντος, ας μου επιτραπεί να πιστεύω ότι αν στη Γλυφάδα δεν είχε γίνει το γήπεδο του γκολφ, σήμερα αντ' αυτού θα είχαμε πανέμορφες, καλαίσθητες πολυκατοικίες, όπως και στην υπόλοιπη Αθήνα.