Πού είναι τα πουλάκια μας; Να τα τα πουλάκια μας! (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Έμπλεξα με τα ντέρμπι και τις αγωνιστικές και δεν κατάφερα να πάω στο 4ο Φεστιβάλ Cult Κινηματογράφου, που έγινε το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ηθελα να δω από κοντά το είδωλο των νεανικών χρόνων μου, τον πρώτο και μοναδικό Ελληνα πορνοστάρ Κώστα Γκουσγκούνη.

Εγώ, βλέπετε, δεν είμαι όπως κάποιοι καθωσπρέπει της γενιάς μου, που πήγαιναν να δουν τον Γκουσγκούνη κρυφά και όταν μιλούσαν για κινηματογράφο αναφέρονταν μόνο στον Θόδωρο Αγγελόπουλο.

Αντίθετα με όλους αυτούς, εγώ πήγαινα και έβλεπα κρυφά τις ταινίες του Αγγελόπουλου, διότι το θεωρούσα ανωμαλία να μου αρέσουν. Ο καθένας, λοιπόν, με τα βίτσια του. Ο,τι κι αν λέμε, πάντως, ο Γκουσγκούνης είναι ο τελευταίος εν ζωή βασιλιάς της γενιάς μου, αφού ο Ελβις και ο Τζέιμς Ντιν μάς άφησαν νωρίς.

Συγκινημένος διάβαζα τις δηλώσεις του στην εφημερίδα «Espresso», η οποία τώρα που σοβάρεψε και φιλοξενεί στις σελίδες της προσωπικότητες σαν τον Γκουσγκούνη ή τη διεθνούς φήμης πορνοστάρ Claudia Bluebell, μου φαίνεται άκρως πιο ενδιαφέρουσα. Εχω βέβαια κάποιες μικρές αντιρρήσεις όσον αφορά στην εισαγωγή του κειμένου, αλλά μάλλον ο καλός συνάδελφος Θάνος Μακρογαμβράκης είναι νεαρός και δεν έχει δει όλες τις ταινίες του μεγάλου Γκουσγκούνη, αλλιώς δεν δικαιολογείται το ότι ξεκινάει ως εξής:

«Ο Κώστας Γκουσγκούνης, του οποίου οι ατάκες στις ταινίες του έχουν ξεπεράσει και τα όρια του κλασικού "Βάστα, τοίχος, θα σπρώξω", σε μια βραδιά που οργανώθηκε προς τιμήν του μίλησε για τα πάντα».

Αυτή, φίλε αναγνώστη, ήταν η πιο διάσημη ατάκα του μεγάλου ηθοποιού, όπως και η άλλη «πού είναι τα πουλάκια μας, να τα τα πουλάκια μας», αλλά όχι οι καλύτερες. Ποια ήταν αυτή; Θα σας τη διηγηθώ ως έμπειρος ερευνητής του καλλιτεχνικού έργου του. Την έχει πει στην περίφημη ταινία «Στην παγίδα του sex και του εγκλήματος». Ο μεγάλος κοιμάται σε πολυτελή βίλα και ξυπνάει μέσα στη χλιδή. Φοράει ρόμπα και πάει στην κουζίνα. Εκεί τον περιμένει η υπηρέτριά του, σκέτο ξέκωλο. Της ζητάει να του φτιάξει καφέ ελληνικό παρακαλώ. Οταν του τον σερβίρει, τον ρουφάει ηδονικά και ξεστομίζει την ανεπανάληπτη ατάκα:

«Ωραίος καφές! Τσουρμπεκλίδικος! Μπράβο, θα σε γ…ήσω»!

Ποιος να συγκριθεί μαζί του! Το ρεκόρ του, πάντως, παραμένει αξεπέραστο, αφού έχει πάει με τουλάχιστον 420 γυναίκες και, το κυριότερο, παρουσία μαρτύρων, αφού τις πήδηξε για τις ανάγκες των ταινιών πρωτίστως και δευτερευόντως για να ικανοποιήσει τις δικές του. Οπότε καλά θα κάνουν κάτι σύγχρονοι τάχα μου γυναικάδες να μην κοκορεύονται για τις επιδόσεις τους, αφού πολλά λένε και λίγα βλέπουμε.

Μετά τη συνέντευξη του ειδώλου των νεανικών χρόνων μου –και όχι μόνο– ένιωθα τόσο γεμάτος, που πίστευα ότι πολύ δύσκολα θα βρισκόταν κάτι άλλο που θα με έκανε να αισθανθώ και πάλι πλήρης. Πριν προλάβω όμως να ολοκληρώσω τη σκέψη μου, η άλλη μεγάλη αγάπη μου, που λέγεται Θέμης Σινάνογλου, κατάφερε για μία ακόμα φορά να με διαψεύσει. Μέσα σε δύο μόνο μέρες ο Θέμης μου κατάφερε να δημοσιεύσει –πού αλλού;– στο «Φως» δύο συνεντεύξεις που είναι ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό.

Η πρώτη ήταν με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, την περασμένη Τρίτη. Καταπληκτική και η φωτογραφία του Μάκη που φιγουράρει στο πρωτοσέλιδο. Θα πρέπει να είναι από το φοιτητικό του πάσο, αφού τρόμαξα να τον γνωρίσω. Σε μια εποχή που κανείς δεν μιλάει για την ΑΕΚ του Ντέμη, μόνο ο Μάκης βγήκε και ύψωσε τη φωνή του: «Πρέπει να φύγει η ΑΕΚ από αυτή την ομηρία του Ντέμη και να αποκτήσει σοβαρούς επιχειρηματίες, όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Να αναλαμβάνουν τις μεγάλες ομάδες αξιόπιστοι επιχειρηματίες και όχι κάποιοι άνθρωποι που θέλουν να γίνουν επιχειρηματίες. Αλλιώς η ΑΕΚ δεν θα φτάσει ποτέ ψηλά».

Πολύ ωραίο σκεπτικό. Από την άλλη, όμως, πώς γίνεται να υπάρχουν αξιόπιστοι επιχειρηματίες στη χώρα μας που θέλουν να ασχοληθούν με τις ομάδες και την ίδια ώρα ο Μάκης να μην προλαβαίνει να αποκαλύπτει λαμόγια που κάνουν λεφτά από το τίποτα; Τη δήλωση, πάντως, για τα DVD του Βαρδινογιάννη τη θεωρώ πιο εύστοχη από την προηγούμενη.

«Ασόβαρα τα DVD του Βραδινογιάννη, δεν θέλω να ασχοληθώ καθόλου με αυτά, δεν τα θεωρώ σοβαρά επιχειρήματα. Το πρόβλημα με τη διαιτησία υπήρχε κάποτε με την παράγκα. Ασχολήθηκα, όλοι είχαν τις ευθύνες τους».

Προφανώς το πρόβλημα υπήρχε κάποτε και τώρα πια δεν υπάρχει. Αν το λέει ο Μάκης, εγώ το πιστεύω. Συμφωνώ μάλιστα απόλυτα μαζί του που θεωρεί ασόβαρα τα DVD του Βαρδινογιάννη, διότι αυτά όλα είναι προϊόντα φανερής κάμερας, οπότε τι να συζητάμε; Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην Ελλάδα γίνονται μέρα και στα φανερά.

Πάμε τώρα στη δεύτερη μεγάλη συνέντευξη του Θέμη μου. Αυτή που πήρε από τον άνθρωπο, τον προπονητή, τον γόη, τον φιλόσοφο Νίκο Αναστόπουλο. Και μόνο η εισαγωγή του Θέμη σε γεμίζει σε τέτοιο βαθμό, που και να μη διαβάσεις όλη τη συνέντευξη νιώθεις ότι έχεις καλυφθεί.

«Αναστόπουλος απόλαυση για Αρη και Ολυμπιακό! Και για τα προσωπικά του, για τις γυναίκες της Θεσσαλονίκης, για το αν θα παντρευτεί τον πείραζα και του έκανα ερωτήσεις τέτοιες, που μου πάταγε κρυφά το πόδι, διότι δίπλα υπήρχε παρουσία (περισσότερα δεν γράφω…)».

Οπα, όπα! Ακόμα ένας μύθος καταρρέει; Η «παρουσία» δεν επιτρέπει στον άνδρα τον σκληρό, τον πελαγίσιο, τον Νικόλα, τον λιμανίσιο να μιλήσει ανοιχτά για άλλες γυναίκες; Να δεις που αυτή θα τον βάλει να ξυρίσει και το μουστάκι! Θα την πάθει σαν τον Φαίδωνα Γεωργίτση!

«Το θέμα είναι ότι ο Αναστόπουλος αγαπιέται και από τους Αρειανούς, έφτιαξε τον Αρη, έκανε σημαντικά "διπλά" και όλα δείχνουν ότι τα βάσανα τελειώνουν για την ιστορική ομάδα της Θεσσαλονίκης. Πάνω σε άσπρο άλογο είναι ο "Αναστό", κάτω από τον Λευκό Πύργο».

Συνήθως τα βάσανα, έτσι όπως έχει μπλέξει η ομάδα της Θεσσαλονίκης, ξεκινούν όταν αυτή είναι στη μεγάλη κατηγορία. Αλλά δεν είναι αυτό που με εντυπωσιάζει. Δείτε το σκίτσο στο κέντρο της σελίδας και πείτε μου αν αυτό δεν λέγεται ταύτιση. Ετσι ακριβώς φαντάστηκα κι εγώ τον Νίκο Αναστόπουλο. Πόσο ταιριάζει η σκέψη μας, Θέμη.

Η 458η συνέντευξη που παίρνει ο Σινάνογλου από τον Νίκο Αναστόπουλο κλείνει με έναν τρόπο που καμία άλλη προηγούμενη δεν είχε κλείσει. Με μια ερώτηση-μαστίγωμα:

«Θα μείνεις αιώνιος εργένης;
"Αιώνιος; Δεν γίνεται, αφού δεν θα ζω αιώνια. Υπάρχει άνθρωπος που να μην πεθαίνει;"».

Είμαι σίγουρος ότι η επόμενη μεγάλη συνέντευξη του Νίκου Αναστόπουλου θα είναι στο περιοδικό «Focus» και θα λύνει μυστήρια του τύπου «τι είναι η ζωή;» ή «τι είναι ο θάνατος;», αλλά και ακόμα δυσκολότερα αινίγματα, του τύπου «τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του»!