Χτίζοντας πάνω στους genius αυτού του κόσμου (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η εικόνα που μένει, απ' την ευρωπαϊκή εβδομάδα, είναι το σόλο-γκολ του Ανρί. Πιο γκράντε (εάν «πρέπει» να... μαλώσουμε για κάτι) απ' το αντίστοιχο του Ροναλντίνιο, στο κλάσικο του ισπανικού πρωταθλήματος, στο «Μπερναμπέου». Ο Γάλλος διένυσε πιο πολύ γήπεδο, πέρασε πιο πολλούς αντίπαλους, επιτέθηκε κατά μέτωπον (όχι απ' το πλάι), διαλύοντας κάθε έννοια κεντρικού άξονα. Επίσης, το γκολ ήταν πιο καθοριστικό. Ο Βραζιλιάνος το είχε κάνει όταν η Ρεάλ ήταν ήδη, από προηγούμενα νοκ-ντάουν μες στο ματς, στα σχοινιά. Κι απλώς την αποτελείωσε.

Αν δεν μαλώσουμε γι' αυτό, το ποδόσφαιρο γενικώς προσφέρεται για να μαλώνουμε, και δεν εννοώ το επίπεδο Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός. Αλλά: θέαμα ή αποτέλεσμα. Τακτική ή ελευθεριότητα. Άμυνα ή επίθεση. Οργάνωση ή φαντασία. Εργάτες ή αρτίστες. Μαραντόνα και Τζεντίλε. Πελέ και Στάιλς. Είκοσι Κατσουράνηδες κι έντεκα Ροναλντίνιο. Το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, που είναι άσπρο-μαύρο διότι δεν γίνεται να είσαι... από λίγο και με τα δύο, μας παρασέρνει και στα υπόλοιπα. Διαμορφώνει κυρίαρχη τάση. Υποχρεωτικά, ή Πελέ ή Μαραντόνα. 'Η Μουρίνιο ή Ράικααρντ.

Ενώ, κατ' ουσίαν, είναι τόσο απλό: Τις ομάδες τις κάνει η οργάνωση. Τη διαφορά στ' αποτελέσματα την κάνει η ιδιοφυΐα. Προς τι, τότε, ο αλληλοσπαραγμός; Δεν είναι άχρηστη η οργάνωση, όταν την υπερνικά η ιδιοφυΐα του Ροναλντίνιο. Ούτε είναι άχρηστη η ιδιοφυΐα του Κακά, όταν την υπερνικά η οργάνωση (π.χ. της Μπάγερν που, την Τρίτη, δεν του άφησε ανοικτό μισό διάδρομο, χαραμάδα καν, για ένα από εκείνα τα σλάλομ που εξολοθρεύουν). Ούτε του Ιμπραχίμοβιτς η ιδιοφυΐα είναι άχρηστη, όταν την υπερνικά η κακή βραδιά του Ιμπραχίμοβιτς.

Σε πείσμα της ενδημικής γκρίνιας... για τον δρόμο που έχει πάρει το σπορ, πέρυσι στο Τσάμπιονς Λιγκ οι μελέτες (απ)έδειξαν ότι το 21%, και πλέον των γκολ σημειώθηκαν από σόλο-σόου. Ένα στα πέντε. Περισσότερα απ' όσα επιτεύχθηκαν με απευθείας φάουλ. Σχεδόν ισάριθμα όσων επιτεύχθηκαν με σέντρες απ' τα εξτρέμ. Κι όμως, δεν είναι περίεργο.

Το σόλο-γκολ επιτυγχάνεται, κατά κανόνα, στην αντεπίθεση (ή στην κούραση του αντίπαλου). Κι είναι ύμνος στη σημασία του transition, δηλαδή στη γρήγορη μετάβαση όλης της ομάδας απ' τη φάση άμυνας στη φάση επίθεσης και αντιστρόφως. Εάν η ομάδα αντεπιτίθεται κι αλλάζει παιγνίδι από πλευρά σε πλευρά, τότε κι η αντίπαλη άμυνα είναι σχετικά εύκολο να μετακινηθεί, ως σύνολο, αναλόγως. Να υποστηριχθεί το αμυνόμενο άτομο απ' το σύστημα άμυνας. Εάν, απεναντίας, κληθείς να αντιμετωπίσεις κάποιον που τρέχει με την μπάλα καταπάνω σου, δεν υπάρχει σύστημα να σε βοηθήσει. Εκεί, το σύστημα είσαι εσύ.

Ο Κακά, για τα μέτρα της ανθρώπινης φύσης, είναι φαινόμενο. Δεν είναι η επιτομή της εκρηκτικότητας, κι ας κάνει τα 0-30 μέτρα σε 3,7'' (όταν οι σπουδαίοι σπρίντερ τα κάνουν σε 3,5''). Εκείνο που κάνει τον Κακά εξωπραγματικό είναι η αντοχή του στην παρατεταμένη ταχύτητα. Μπορεί να τρέξει εκατό μέτρα σε σταθερά αυξανόμενη, ως και το τέλος, επιτάχυνση. Οι μετρήσεις στο MilanLab δείχνουν ότι σε κάθε ματς καταπίνει περίπου 12,5 χιλιόμετρα, σε μέση ταχύτητα... πάνω από 21 χιλιόμετρα την ώρα!
Ο αντίπαλος που θα επιχειρήσει να τον (παρ)ακολουθήσει σε τέτοια ένταση είναι τελειωμένος. Και διαθέτει, ο Βραζιλιάνος, αυτό που έχουν οι τοπ-σκιέρ. Ανεξαρτησία θώρακα και ποδιών, σαν να ανήκουν σε δύο διαφορετικά σώματα. Όταν, λοιπόν, στην πρεμιέρα του Σεπτεμβρίου (με το σκορ στο Σαν Σίρο 1-1 στο 87') ξεπάτωσε τους Τούρκους της Φενερμπαχτσέ μ' εκείνο το σόλο-γκολ, επαναλαμβάνω στο 87' και όχι στο 7' ή στο 17', ο τελευταίος που εξεπλάγη ήταν ο fitness specialist της Μίλαν, ο Τονιατσίνι.

Και είπε, την επομένη, ο μυθικός σκιέρ Αλμπέρτο Τόμπα το αμίμητο «Per me paletti come avversari, Per lui avversari come paletti». Δηλαδή «εγώ είχα paletti για αντίπαλους, αυτός έχει αντίπαλους σαν paletti» (όπου paletti, εκείνες οι όρθιες ακούνητες βέργες που σχηματίζουν τις «πόρτες» μες απ' τις οποίες περνούν οι σλαλομίστες).

Καταπληκτικό, επίσης, σε πείσμα της όποιας γκρίνιας ότι... πάνε οι εποχές που βλέπαμε δεν-ξέρω-κι-εγώ-τι, είναι το ποσοστό τελειοποίησης (σε ακρίβεια, σε δύναμη, σε τάιμινγκ) των σουτ έξω απ' την περιοχή. Στο Τσάμπιονς Λιγκ, το 2004-05, έτσι επιτεύχθηκαν 50% περισσότερα τέτοια γκολ απ' όσα το 2003-04. Η ειδικότητα των Μπάλακ, των Ντέκο και των Ζιντάν αυτού του κόσμου.

Χτίζεις λοιπόν επάνω σε (και γύρω από) αυτούς ολόκληρο το οικοδόμημά σου; Η πείρα απαντά, όχι. Η πείρα απαντά ότι χτίζεις... ούτως ή άλλως για να 'χεις ομάδα. Κι αν έχεις και το genius που θα φέρει τη διαφορά στο αποτέλεσμα, αυτό είναι μπόνους. Ειδάλλως, αν τραυματιστεί ο Ένας, τι; Αν ξυπνήσει στραβά; Αν τιμωρηθεί; Αν για κάποιον λόγο λείψει καιρό; Αν θελήσει να φύγει; Καταρρέουν, μονομιάς, τα πάντα;
Η Αρσεναλ, στη Μαδρίτη, απόλαυσε (και εισέπραξε από) το αριστούργημα του Ανρί, αλλά η ίδια Αρσεναλ είναι απολύτως εξαρτημένη, έτσι όπως έχει δομηθεί, απ' τον όχι ακριβώς... γκαραντί ψυχισμό του ίδιου Ανρί. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, μετά τον Κιν, που δεν ήταν genius, αλλά κολόνα και φάρος μαζί, κατέρρευσε. Μαζί «έχασε» Ρούνι, Κριστιάνο Ρονάλντο κ.λπ. Η Μπαρτσελόνα, μία κόκκινη πήρε ο Ροναλντίνιο, από δύο παιγνίδια έλειψε, κι έκανε δύο συνεχείς ήττες.

Η Μίλαν, όσο ο Κακά ευρισκόταν σε κατάσταση-αμόκ, είχε τη Λίβερπουλ (στον τελικό της Πόλης) στο 3-0. Όταν ο Μπενίτεθ, στο β' ημίχρονο, ανέθεσε το μαν-του-μαν μαρκάρισμά του στον ξεκούραστο και πεπειραμένο Χάμαν (κι επιπλέον ο Τζέραρντ, με τα τρεξίματά του, ξετίναξε τον Πίρλο, αποκόπτοντας τον ομφάλιο λώρο Πίρλο-Κακά), τότε ο Κακά (καλή ώρα όπως στο Μόναχο, μπλεγμένος στις συμπληγάδες Ντεμικέλις-Ισμαέλ-Λούσιο) χάθηκε. Στο Μόναχο, τους έβγαλε απ' τη στενόχωρη θέση το σφύριγμα-πέναλτι. Στην Πόλη, όμως, χάθηκε ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών...