Βουντού-βουντού και μια καρφίτσα μαύρη (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Δεν ήθελα να χάσω με τίποτα αυτό το ματς. Το ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός θεωρώ ότι είναι το πιο ενδιαφέρον παιχνίδι της Α' Εθνικής και το μόνο που αξίζει να παρακολουθήσεις από κοντά, να πας δηλαδή στο γήπεδο. Διότι αυτά τα οποία θα δεις και θα ακούσεις δεν πρόκειται να τα συναντήσεις ποτέ και πουθενά.

Προσωπικά, φίλε αναγνώστη, δεν θεωρώ το ντέρμπι των «αιωνίων» τον σημαντικότερο αγώνα του πρωταθλήματος. Αυτό είναι κάτι το οποίο –κατά κάποιον τρόπο– επέβαλαν τα μίντια, για να δημιουργούν ένα κλίμα αντιπαλότητας και, από τη στιγμή που είναι δημιούργημα των μέσων μαζικής ενημέρωσης, δεν μπορεί να είναι και τόσο αληθινό.

Το ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός δεν έχει γκλάμουρ, δεν έχει επώνυμους που πάνε να φωτογραφηθούν. Στην Τούμπα μπαίνουν και αποχωρούν στο τέλος μόνο οι μάχιμοι, αυτοί δηλαδή που ξέρουν γιατί θέλουν να παρακολουθήσουν αυτό το παιχνίδι. Το ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός δεν έχει να κάνει με δύο συμπολίτες που μάχονται σε ξένο αχυρώνα, αλλά με τη σύγκρουση βορρά και νότου, πλούσιων και φτωχών, αδικημένων και ευνοούμενων.

Είναι μια κόντρα η οποία δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει, και αυτό μου αρέσει, μια κόντρα που ξεκινά από τότε που ο Ολυμπιακός προσπάθησε να κλέψει τον Μεγαλέξανδρο του ΠΑΟΚ Γιώργο Κούδα και να τον φέρει στο λιμάνι.

Ως σημειολόγος, αλλά και ερευνητής αθλητικών χώρων, ήταν αδύνατον να μην παρευρεθώ σε αυτό το ματς. Πήραμε, λοιπόν, με τον Θόδωρο και μερικούς φίλους το λίαρ τζετ μου, χωρητικότητας 30 θέσεων, και την κάναμε για Βορρά. Προσγειωθήκαμε στη Θεσσαλονίκη τρεις ώρες πριν ξεκινήσει το παιχνίδι και κατευθυνθήκαμε απευθείας στο γήπεδο.

Θα μου πείτε γιατί από τόσο νωρίς. Μα, αν πας στην Τούμπα και δεν επισκεφτείς τις καντίνες πίσω από το γήπεδο, είναι σαν να πηγαίνεις στην Αράχωβα και να λείπει η Μαστροκώστα. Τότε τι πας; Για το χιόνι; Εκεί θα φας πραγματικό βραστό λουκάνικο, μόνο με μουστάρδα, γιατί αυτά τα κέτσαπ και τα λάχανα είναι κωλομπαριλίκια αθηναϊκά για όλους αυτούς τους κουκλεντέδες που έχουν μπερδέψει το σουβλάκι με το καλαμάκι και τον γύρο με την πίτα.

Εκεί θα ακούσεις γιατί δεν πάει ο ΠΑΟΚ καλά, ποιο λαμόγιο αθηναϊκό κρύβεται πίσω από τον Γούμενο και, τέλος, γιατί ο γιος του επόπτη είναι φτυστός ο διαιτητής. Πρέπει να ξέρεις να κινηθείς στα πέριξ του γηπέδου, γιατί αν κάνεις καμιά βλακεία και μιλήσεις με αθηναϊκή προφορά θα τη φας μες στα δόντια, καθώς θα προσπαθείς να απαντήσεις στην κρίσιμη ερώτηση ποιος είναι ο στρατιώτης του ΠΑΟΚ που έσωζε ως προπονητής στα δύσκολα την ομάδα του «δικεφάλου»;

Η σωστή απάντηση είναι ο Μιχάλης Μπέλης, κορόιδο. Πηγαίνοντας χρόνια στην Τούμπα, από την εποχή του Μανάβη, του Νικόλα, αλλά και του ανθρώπου με τα χίλια πρόσωπα Ηράκλη, λογικό είναι να έχω κάνει πολλά φιλαράκια, που κάθε χρόνο με περιμένουν ειδικά γι’ αυτό το παιχνίδι. Ο Σαλί, ο Γουνό, ο Τοντόρο και ο Τιτίκος είναι μερικοί από αυτούς.

Πάντα πηγαίνω στα επίσημα, γιατί, αν δεν καθίσεις εκεί σε αγώνα του ΠΑΟΚ, καλύτερα να σ’ τον διηγηθούν. Στην κερκίδα αυτή δεν ακούγονται μπινελίκια, αλλά αντίθετα απολαμβάνεις το ανθολόγιο με τις καλύτερες και εξυπνότερες ατάκες που έχεις ακούσει ποτέ σε γήπεδο σε όλο τον κόσμο.

Εκεί είχα την τύχη να ζήσω από κοντά το περιστατικό με τον πρόεδρο της Μπενφίκα, όταν ο ΠΑΟΚ έπαιξε με τους «αετούς του Βορρά» για το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Οσο άξιζε αυτή η φάση, δεν άξιζε όλο το παιχνίδι. Καθόμουν με τα ΠΑΟΚια, μία σειρά πίσω από τον επίτιμο πρόεδρο των φιλοξενούμενων, έναν υπερήλικα, που αναρωτιόσουν πού βρήκε το κουράγιο να ταξιδέψει τόσες ώρες μέχρι την Ελλάδα για να δει την ομάδα του.

Φορούσε μια καμπαρντίνα Μπέρμπερις, κομψότατος αλλά εντελώς εκτός κλίματος. Θυμάμαι, η Μπενφίκα προηγήθηκε και ο παππούς έκανε το λάθος να σηκωθεί και να χειροκροτήσει την ομάδα του. Τότε ο Σαλί, που μέχρι εκείνη την ώρα πίσω του έτρωγε αμέριμνος λιόσπορους, αφού τα άλλα σπόρια είναι για τις φλωρούμπες, μόλις τον είδε να σηκώνεται, όπλισε το πόδι του και τον κλότσησε, αφήνοντας το αποτύπωμά τού 45 νούμερο παπουτσιού πάνω στο Μπέρμπερις.

Ο παππούς ταξίδεψε 4-5 κερκίδες, οι παράγοντες της Μπενφίκα πήγαν να τον περιμαζέψουν και όταν, έπειτα από πολύ κόπο και με τη βοήθεια του βιβλίου του κατασκευαστή, τον ξαναμοντάρανε, τον έφεραν να καθίσει πίσω στη θέση του. Στις γκρίνιες των παρευρισκόμενων παοκτσήδων για ανάρμοστη συμπεριφορά, ο Σαλί, το παΟκι, τους απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Να μάθει να σέβεται η γαμ..λα. Εδώ είναι Τούμπα!»

Μετά ο ΠΑΟΚ ισοφάρισε, ο Σαλί, ο Τιτίκος και ο Γουνό ούρλιαζαν σαν λύκοι στο αυτί του παππού και, όταν η κακιά ώρα έφερε την Μπενφίκα ξανά μπροστά στο σκορ, ο Σαλί κοιτούσε τι θα κάνει ο παππούς. Και όταν αυτός απλώς χειροκρότησε χωρίς να σηκωθεί, χωρίς να κουνηθεί από τη θέση του, ακούστηκε να λέει στους επικριτές του: «Είδατε που σέβεται τώρα η χαμούρα;».

Αυτό είναι η Τούμπα, φίλε αναγνώστη! Γι’ αυτό, όταν έβλεπα χθες τον Ρουμάνο Ντουμιτρέσκου με μαύρο κοστούμι στην πένα και μαλλί wet σκέφτηκα ότι, αν ερχόταν ακόμα στο γήπεδο ο Ηράκλης, θα τον πλησίαζε και θα του έλεγε: «Από βαφτίσιο έρχεσαι, βρε Ρουμάνε; Τι φόρεσες, βρε; Με τον Ολυμπιακό παίζουμε. Εδώ έχουμε μάχη. Οσοι ζήσουμε, θα πούμε στους άλλους τι έγινε».

Αυτός, εξάλλου, είναι και ο λόγος που μέχρι το 80' για μένα το παιχνίδι ήταν βαρετό κι ας είχε τρία γκολ. Μόνο όταν προηγήθηκε ο ΠΑΟΚ φτιάχτηκα, όταν άκουγα τα παΟκια δίπλα μου να λένε: «Ετσι, ρε. Και με φάουλ στον Μπουλούτ το πρώτο... Να κάθεται ο Βαρούχας μέχρι τα ξημερώματα να αναλύει τη φάση στο στούντιο! Εκεί να κάνει Πάσχα η παλιοσαμπρέλα!»

Μετά άρχισαν τα «βουντού-βουντού, βουντού-βουντού και μια καρφίτσα μαύρη», οι πέτρες να πέφτουν πιο πυκνές από τη βροχή, να ανάβουν φωτιές στις κερκίδες, η πυροσβεστική να μπουκάρει στο γήπεδο και ο Τιτίκος κρεμασμένος στα κάγκελα να φωνάζει «άμα ήτανε η φωτιά στο σπίτι καμιάς γριάς, θα την αναγνωρίζανε από τη μασέλα. Το βράδυ θα ερχόσασταν. Μόνο με τον ΠΑΟΚ ξεσκίζεστε να κάνετε το καθήκον σας, λαμόγια, ταβλαδόροι. Κάτσε κάτω κι εσύ, μωρή Νορβηγέζα Σόλιντ, και γράφε στο τεφτέρι αυτά που θα δεις, γιατί θα σε ρωτάνε και θα λες άλλα, υπαλληλάκο, υποκλοπέα».

Γι’ αυτό με αρέσει η Τούμπα, ιδιαίτερα στα παιχνίδια με τον Ολυμπιακό. Δεν ξέρεις πώς και, κυρίως, αν θα τελειώσει το ματσάκι. Γιατί όταν σε αρέσει πραγματικά η μπάλα, παρακαλάς να μην τελειώσει ποτέ.