Το ρεσιτάλ του αριβίστα και ο πλούτος του ρεπερτορίου (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Άποψη για τον προπονητή Ιλιε Ντουμιτρέσκου σχημάτισα τον καιρό της, παρθενικής εν Ελλάδι, θητείας του στην ΑΕΚ. Οι επόμενες θητείες του Ρουμάνου βοήθησαν, απλώς, να εδραιώσω την ήδη σχηματισμένη άποψη. Πρόκειται για γλυκύτατο, αρκεί να μην κάνεις μπίζνες μαζί του, αριβίστα. Από... γονίδιο (όπως λέμε «από σόι»). Αδίστακτος, όσο κάθε τυχοδιώκτης αυτού του κόσμου που σέβεται τον εαυτό του. Ενας μικρός, στην ηλικία όχι στο χάρισμα, Μπόρα Μιλουτίνοβιτς. Οπως ο Σέρβος δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να δουλέψει απ' το Μεξικό ως τη Νιγηρία, απ' τις Ηνωμένες Πολιτείες ως την Κίνα, και πάλι πίσω στην Κόστα Ρίκα (προκειμένου να είναι παρών εκεί που λάμπουν τα πολλά φώτα), έτσι κι ο δικός μας. ΑΕΚ, Ακράτητος, Αιγάλεω, Καλλιθέα, ΠΑΟΚ. Οπου γης. Ανεξαρτήτως συνθηκών. Ανεξαρτήτως εργοδότη. Υψηλό επίπεδο, χαμηλό επίπεδο, μεσαίο επίπεδο. Μέσα σ' όλα. Προκειμένου να είναι παρών.

Και ποδοσφαιρόφατσα, απ' τις όχι συνηθισμένες. Διεθνείς παραστάσεις, γνώση, θράσος, φαντασία. Η αντιμετώπιση (με τα λιανοτούφεκα απέναντι στα πυρηνικά) του Ολυμπιακού, την Κυριακή στην Τούμπα, ήταν ρεσιτάλ:
•Εφραξε τις πλαγιοκοπήσεις, με ακραίους μπακ τους ταχυπόδαρους Αφρικανούς. Τον Φουτσίνι, για τον Γεωργάτο. Τον Ουντέζε, για τον Οκκά.
•Εβγαλε τον Ριβάλντο off, με την ιδέα να πάρει απ' το πλάι τον αριστερό Χαραλάμπους και να τον βάλει κεντρικό ανασταλτικό μέσο (απέναντι στον Βραζιλιάνο), δίπλα στον Ζαγοράκη (απέναντι στον Τζόρτζεβιτς).
•Αφησε τα μεγάλα κορμιά (Χασιώτης, Καρυπίδης) να μαλώνουν στον αέρα με τον Κωνσταντίνου για να αποτρέψουν τις, καθοριστικές εναντίον Παναθηναϊκού και ΑΕΚ, σπόντες του.
•Τράβηξε στη (δεξιά) άκρη, από φουνταριστό, τον Σαλπιγγίδη (εκεί που τον βάζει και ο Ρεχάγκελ στην Εθνική) ώστε αυτός κι ο Σικαμπάλα απ' τ' αριστερά, μανούλες για τη δουλειά, να σπάσουν την κόκκινη ζώνη.
Δεν υπήρξε ούτε μία επιλογή που να μην του βγήκε. Συγχρόνως δεν υπήρξε ούτε μία απ' τις κλασικές επιλογές επίθεσης, που να βγήκε στον Ολυμπιακό:
•Οι εξτρέμ δεν προκάλεσαν ρήγματα.
•Οι βαθειές πάσες, από αέρος, του Ανατολάκη προς τον Κωνσταντίνου δεν οδήγησαν πουθενά.
•Και, για τα απευθείας φάουλ, απλώς δεν ήταν η ημέρα. Μολονότι σφυρίχθηκαν κάμποσα, τουλάχιστον έξι που προσφέρονταν (τέσσερα πήρε ο Ριβάλντο, δύο ο Τουρέ), φεστιβάλ κανονικό. Κι όμως, κανένα δεν πήγε μέσα.

Ο πρωταθλητής (κατ' αρχάς) έφερε τα πράγματα σε ισορροπία και (εν συνεχεία) νίκησε, επειδή προσέφυγε σε (μια-δυο απ' τις, θαρρεί κανείς, ανεξάντλητες) εξτρά επιλογές, πέρα απ' τις κλασικές, του ρεπερτορίου. Ο Τζόρτζεβιτς, ενώπιον του αδιεξόδου, επέδειξε τον τακτικό νου να δοκιμάσει απ' τα δεξιά. Διεμβόλισε χρησιμοποιώντας το αριστερό του για την εξωτερική ντρίμπλα στο αδύναμο (δεξί) πόδι του Ουντέζε, ο Οκκάς έκοψε μέσα, σε θέση φορ, κι απ' τη στιγμή που ο Τζόλε μπορούσε να βγάλει (περισσότερο από αξιοπρεπώς, κατ' ουσίαν έτοιμη στο πιάτο) με το δεξί τη συρτή σέντρα, το 1-1 ήταν «φυγείν αδύνατον». Αργότερα ο Κωνσταντίνου, αντί να παίξει ακόμη μία σπόντα μήπως και την πάρει ο Ριβάλντο ή ο Γεωργάτος ή ο Μπαμπανγκίντα που στο μεταξύ είχε αντικαταστήσει τον Οκκά, για μια φορά πήγε σε προσωπική εφόρμηση. Ο Κύπριος, εναντίον Φουτσίνι και Καρυπίδη, απέδειξε ότι «το έχει». Η ιδέα, ως εκ τούτου, αποδείχθηκε φαεινή. Ιδίως, καθοριστική. Έκανε όλη τη διαφορά στο ταμπλό.

Ο πλούτος του ρεπερτορίου, πολλαπλασιαζόμενος με τον αέρα αυτοπεποίθησης και την αίσθηση υπεροχής των παικτών, οδήγησε σε ακόμη μία θεαματική ανατροπή. Ο ίδιος συντελεστής, αυτοπεποίθησης και αίσθησης υπεροχής σε βαθμό να θεωρούν εαυτούς ανίκητους, είναι η αχίλλειος πτέρνα τους. Διότι οδηγεί τους κόκκινους σε επαναλαμβανόμενα σφάλματα-κρούσματα. Και δεν εννοώ τα υψηλά ρίσκα που παίρνουν στη ζώνη, κάνοντας... κόλαση τη ζωή των βοηθών με τα σημαιάκια. Εννοώ πολύ πιο απλά πράγματα. Το κακό συνήθειο, π.χ., πέφτοντας να θεωρούν το σφύριγμα δεδομένο (πριν ακουστεί) και να παρατάνε τη φάση. Γεωργάτος-Λάκης στο Καραϊσκάκη, το σφύριγμα δεν ακούστηκε ποτέ και τη γλίτωσαν φτηνά. Ερόλ-Σαλπιγγίδης, δεν ακούστηκε και το πλήρωσαν. Ή, άλλο, τα χέρια που κυκλοφορούν ατσούμπαλα, ακανόνιστα, προς... πάσα κατεύθυνση, μες στα καρέ του Νικοπολίδη. Ο Ανατολάκης, με την ΑΕΚ. Τη γλίτωσαν. Ο Τουρέ, με τον ΠΑΟΚ. Τη γλίτωσαν, επίσης. Δεν θα συμβαίνει, εσαεί. Κι όταν τύχει να τιμωρηθούν, όπως ο Ισμαέλ της Μπάγερν απ' τον Ντε Μπλέικερε την περασμένη εβδομάδα στο Μόναχο, θα τους κακοφανεί. Η ασφαλής λύση είναι να μαζεύουν τα χέρια σταυρωμένα πίσω απ' τη μέση. Στην πλάτη. Κάποιος, να τους το διδάξει. Εν ανάγκη, να τους το βάλει με εγχείρηση μες στον εγκέφαλο. Εκτός αν, αφού... δεν σφυρίζονται, «δεν πειράζει». Οπότε, πάσο!

Ο Ντουμιτρέσκου, λοιπόν, για να επανέλθουμε, χρησιμοποίησε άριστα το μάξιμουμ των διαθέσιμων πυρομαχικών. Δεν αρκούσαν. Είναι όσο απλό ακούγεται. Είναι και η απάντηση στις (ενίοτε... μεταφυσικές) αναζητήσεις, για παράδειγμα πώς συμβαίνει ο Φερνάντο Σάντος πάντοτε να τα θαλασσώνει με τον Ολυμπιακό και πάντοτε να τα καταφέρνει μια χαρά με τον Παναθηναϊκό. Ούτε τα θαλασσώνει με τον Ολυμπιακό ούτε διαπρέπει με τον Παναθηναϊκό. Το μόνο που συμβαίνει είναι ότι ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζεται πολύ πιο δύσκολα, αφού έχεις τόσα πράγματα απ' τα οποία πρέπει να φυλαχτείς, σε σχέση με το πώς αντιμετωπίζεται το οπλοστάσιο του Παναθηναϊκού.

ΑυτΑ. Για τις θηριωδίες, δεν έχω κάτι που να μ' ενδιαφέρει να καταθέσω. Κάποτε ήταν τραγωδία, και ως τέτοια την αντιμετώπιζα. Πλέον, η τραγωδία επαναλαμβανόμενη, έχει καταντήσει φάρσα. Δεν μ' εξιτάρει να ασχοληθώ με φάρσες.