Αμαρτία! (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Τρεις με τέσσερις εβδομάδες κάνω τη διαδρομή Καλλιθέα - Γλυφάδα. Κάτι σαν προσκύνημα στο γήπεδο του γκολφ. Περισσότερο από εκδρομή για διασκέδαση είναι μια λιτανεία ταπείνωσης, αφού όταν έπειτα από ένα τρίωρο φεύγω από το γήπεδο η ψυχολογία μου είναι χειρότερη από του Πάντου ύστερα από ταξίδι στο Τορίνο. Το θέμα, όμως, δεν είναι το γκολφ –σύντομα το βλέπω να γίνομαι μονομανής–, αλλά το περιβάλλον στη διαδρομή. Το οποίο μπορεί να περιγραφεί σαν «2 μ.Ο.». Δύο χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς, που μεταμόρφωσαν περισσότερο από κάθε άλλη τη συγκεκριμένη περιοχή και ακόμα προσπαθώ να αποφασίσω αν ήταν προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Συνεχίζω να είμαι αναποφάσιστος. Οπως φαίνεται να είναι όλοι όσοι εμπλέκονται στην αξιοποίηση του χώρου του πρώην ιπποδρόμου του Δέλτα.

Για όσους δεν ξέρουν από Αθήνα, στο τέλος της Συγγρού, στη δεξιά πλευρά λίγο πριν από τη θάλασσα βρίσκεται ο χώρος που μέχρι τον 2003 στέγαζε τον ιππόδρομο. Από τον Απρίλιο του 1924 και για 80 χρόνια ήταν το «Δέλτα». Ο ιππόδρομος της Αθήνας, στον οποίο αρχικά από δύο έως και πέντε φορές την εβδομάδα Αθηναίοι φίλιπποι –σύμφωνα με τους ίδιους– ή «αλογομούρηδες» –σύμφωνα με τους εχθρούς των ιπποδρομιών– κατέβαιναν (οι πρώτοι) για να παρακολουθήσουν τις ιπποδρομίες ή (οι δεύτεροι) για να ταΐσουν τα αλογάκια. Ο ιππόδρομος της Αθήνας για 80 χρόνια κατέρρεε, ανακαινιζόταν, ξανακατέρρεε, αλλά παρέμενε ένα σημείο αναφοράς της πόλης. Με τις ξύλινες κερκίδες και το σκέπαστρο παρέπεμπε στην αγγλοφιλία της δεκαετίας του '30, είχε τον χαριτωμένο χαρακτήρα των γνήσιων urban μνημείων και τέλος πάντων όταν περνούσες έστω και από δίπλα, βλέποντας τα δικά σου χρόνια να περνούν είχες την ικανοποίηση ότι κι άλλα πράγματα γερνάνε μαζί σου, αλλά αρνούνται να υποκύψουν στον χρόνο. Μέχρι που ήρθε η λαίλαπα του 2004 για να το ρημάξει.

Την εποχή των πιέσεων της διοίκησης του Ολυμπιακού στην ΕΟΕ για την παραχώρηση του γηπέδου Καραϊσκάκη ο ιππόδρομος του Φαλήρου είχε χρησιμοποιηθεί σαν πιόνι. «Παραχωρήστε στον Ολυμπιακό το Καραϊσκάκη κι εμείς θα σας δώσουμε τον ιππόδρομο να τον κάνετε στάδιο για αγώνες στίβου μετά το 2004», ήταν η υπόσχεση της κυβέρνησης Σημίτη στην ΕΟΕ. Τελικά το Καραϊσκάκη δόθηκε και η υπόσχεση δεν τηρήθηκε. Πιθανότατα για το καλύτερο. Γιατί το να δεσμεύσεις τέτοιο χώρο για να τον κάνεις τσιμέντο και ταρτάν σε ένα από τα ομορφότερα σημεία της Αθήνας θα ήταν αμαρτία. Το να τον αφήνεις όμως έτσι όπως είναι σήμερα είναι μεγαλύτερη αμαρτία.

Με τις εμπνεύσεις να περιορίζονται στη διατήρηση της εξέδρας της πρώτης θέσης του παλιού ιπποδρόμου και έναν γιγάντιο περιβάλλοντα χώρο να έχει μετατραπεί σε χώρο εκπαίδευσης υποψήφιων οδηγών, ο παλιός ιππόδρομος δημιουργεί κατάθλιψη. Το γεγονός ότι η γύρω περιοχή κατοικείται ελάχιστα τον κάνει να έχει ακόμα λιγότερη ζωή. Επίσης, δεν ακούγεται και κάποια σοβαρή ιδέα για το τι μπορεί να γίνει και πού θα βρεθούν τα λεφτά για να το κάνουν. Τα «δώστε τον ιππόδρομο στον Δήμο Φαλήρου», Δήμο Μοσχάτου ή δεν ξέρω ποιον είναι πλατειασμοί δημάρχων με νοοτροπία Γερμανών gauleiter και δίψα για lebensraum, που θέλουν να πάρουν χώρο από απληστία.

Μια ιδέα θα ήταν η δημιουργία ενός χώρου άθλησης που θα αντικαθιστούσε τον κουτσουρεμένο Αγιο Κοσμά, που απαλλοτριώθηκε για 100 επαγγελματίες αθλητές και δέκα ετήσιες προπονήσεις της Εθνικής ποδοσφαίρου. Ούτως ή άλλως, στον χώρο του Δέλτα στο παρελθόν, ακριβώς απέναντι από τον ιππόδρομο, υπήρχε το γυμναστήριο του Χρυσάφη, από το οποίο οι σημερινοί πενηντάρηδες έχουν άπειρες αναμνήσεις. Μόνο που με το Υφυπουργείο Πρωταθλητισμού δεν υπάρχει ελπίδα. Στη χειρότερη περίπτωση ο ιπόδρομος θα εκποιηθεί σε κάποιον εργολάβο. Στην καλύτερη θα μείνει όπως είναι, να θυμίζει τη δεκαετία του '20, που οι τραπεζίτες ήξεραν ακόμα να έχουν πάθη και οι αδελφοί Κωστόπουλοι έβαζαν τα πρώτα λεφτά για την κατασκευή του.

Δεν ξέρω αν επιτρέπεται η ευθανασία στο ποδόσφαιρο. Αν τέλος πάντων επιτρέπεται από μία ένεση στους 11 Γερμανούς που έπαιξαν με την Ιταλία, δεν θα είναι φόνος, αλλά χειρονομία οίκτου. Κάποιος να τους απαλλάξει από το μαρτύριο να υποδύονται τους ποδοσφαιριστές.

Το επόμενο μεγάλο κόλπο των τηλεοπτικών μας παιδιών λέγεται Eurovision. Τα νούμερα που ακούγονται για την παραγωγή του show είναι τρομακτικά. Ο,τι πλησιέστερο στο 2004. Οχι ότι θα μασήσουν και θα κάνουν πίσω, αλλά μερικά ερωτήματα στη διοίκηση της ΕΡΤ και τα εμπλεκόμενα Υπουργεία Τύπου, Τουρισμού.

Πόσα λεφτά θα στοιχίσει η τηλεοπτική παραγωγή και πόσα άτομα θα προσληφθούν περιστασιακά; Το άλλο ερώτημα είναι το εξής: με τα λεφτά που θα διαθέσουμε πού και πόση προβολή θα πάρουμε; Παραδείγματος χάριν το 2005 η Ιταλία σίγουρα και η Αγγλία και η Γαλλία, από ό,τι ξέρω, δεν μετέδωσαν τον διαγωνισμό. Ο διαγωνισμός φυσικά και έχει σημαντική προβολή, αλλά όχι και να τον παρουσιάζουμε σαν το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό γεγονός. Το κύριο ερώτημα είναι πόσα λεφτά θα διαθέσει το Υπουργείο Τουρισμού. Την προηγούμενη φορά λέγεται ότι είχε διατεθεί ένα σοβαρό ποσόν για να χρηματοδοτηθούν τα SMS της ψηφοφορίας. Στο «Da Capo» ο Μανώλης Μαυρομμάτης έλεγε ότι οι ψήφοι του Βελγίου εξασφαλίστηκαν χάρη στις προσπάθειές του. Δηλαδή αγοράζουμε ψήφους... Τώρα πώς μπορεί να δικαιώνεται κυβερνητικός φορέας να διαθέτει χρήματα για να επηρεάζει τα αποτελέσματα διαγωνισμών, είναι θέμα ήθους. Το γιατί να χώνουμε τα κέρατά μας για το μεγαλύτερο ευρωπαϊκό καρακιτσαριό είναι θέμα αισθητικής. Αμφότερες οι αρετές, αισθητική και ήθος, είναι σπανιότερες στους πολιτικούς μας από τα φρέσκα καλαμαράκια στη Βαρβάκειο.

Το θέμα της αισθητικής θα έπρεπε να απασχολήσει και την ΕΠΟ. Κατεβαίνει η Εθνική Ελλάδας για να παίξει στο τουρνουά της Κύπρου. Στην ΕΠΟ είπαν ότι η περίπτωση δεν ήταν όμοια με το τουρνουά του Ντουμπάι, ότι δεν πήγαμε για την κονόμα, αλλά επειδή ο Οθων Ρεχάγκελ ήθελε να δοκιμάσει συστήματα για τα προκριματικά του Euro. Ωραία, καλοπροαίρετα να το πιστέψουμε. Το θέαμα όμως της πρωταθλήτριας Ευρώπης να παίζει με το Καζακστάν σε ένα γήπεδο με 1.000 άτομα δεν νομίζουν στην ΕΠΟ ότι είναι μειωτικό για το πρεστίζ της Εθνικής; Θα πει κάποιος «και τι να κάνουν;». Εδώ η απάντηση δεν είναι απλή. Στην περίπτωση που η Εθνική Ελλάδας δεν τραβάει στην Κύπρο, θα μπορούσαν να το κάνουν σε άλλη χώρα. Στην περίπτωση που τραβάει αλλά οι αντίπαλοί μας ήταν ψόφιοι και οι Κύπριοι αδιαφόρησαν, θα έπρεπε να βρουν ισχυρότερους αντιπάλους. Αλλά το θέαμα η ομάδα να σκοράρει, η κάμερα να στρέφεται στην κερκίδα, ένα παιδάκι να πανηγυρίζει και ένα άλλο να ψάχνει για τσιπς στη σακούλα του είναι προσβλητικό για τους διεθνείς. Ιδιαίτερα όταν τα highlights παιχτούν στο Eurosport και η σύγκριση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά γήπεδα, στα οποία οι κερκίδες έβραζαν, θα είναι συντριπτική εις βάρος των δικών μας.