Γεμάτο θέαμα, άδειες κερκίδες (πλην 3.495 θέσεων!) (Sportday / Διονύσης Ελευθεράτος)

Ο... ξανανιωμένος «Γηραιός» ξεχωρίζει μακράν από την πλειονότητα των άλλων ομάδων. Και ο κόσμος επικροτεί... εξ αποστάσεως. Δυστυχώς

Αλήθεια, όταν άρχιζε το πρωτάθλημα πόσοι φίλαθλοι θα στοιχημάτιζαν ότι στην τελική ευθεία της κούρσας ο Ηρακλής έμελλε να φιγουράρει στην τέταρτη θέση; Ελάχιστοι φαντάζομαι. Από τότε έως σήμερα πολλές προσδοκίες (άλλων) διαψεύστηκαν.

Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ αναγκάστηκαν να κάνουν πάλι την καρδιά τους πέτρα: ίσως γι' αυτόν τον λόγο στην Τούμπα ολίγοι «εκλεκτοί» θεωρούν τον λιθοβολισμό παικτών ως «κατάθεση ψυχής». Το «αντάρτικο» της Ξάνθης ήταν καλό, αλλά λίγο. Ομως, όχι. Ο Ηρακλής δεν οφείλει την αναρρίχησή του κατά κύριο λόγο στην ανεπάρκεια άλλων. Άλλωστε, εάν είχε αποδειχθεί ανεπαρκής ο ίδιος, παίκτες και προπονητής θα μπορούσαν να επικαλεστούν άφθονα οικονομικά προβλήματα ως (βάσιμο) ελαφρυντικό.

Αντ' αυτού, παρακολουθούμε μια ομάδα καλοδουλεμένη, αρκούντως θεαματική, με καλά άκρα, ορεξάτη για καλή μπάλα. Το δημιούργημα του Σάββα Κωφίδη άρχισε να κερδίζει για τα καλά τις εντυπώσεις ακριβώς την ώρα που οι υπόλοιποι ανταγωνιστές έφθιναν. Δεν είναι άραγε και το φορμάρισμα στο ιδανικό timing επιπρόσθετη ένδειξη ωριμότητας και καλής δουλειάς;

Με τον Άρη στη Β' Εθνική και τον ΠΑΟΚ σε τέλμα, υπό άλλες συνθήκες ο φετινός Ηρακλής θα είχε γίνει το «αποκούμπι» της Θεσσαλονίκης -όχι για τους κερδισμένους βαθμούς, αλλά για την τέρψη που προσφέρει. Κι όμως, στην αναμέτρηση με την ουδόλως «αντιεμπορική» Ξάνθη κόπηκαν μόλις 1.799 εισιτήρια. Σύμφωνοι, ο καιρός ήταν κακός, τον αγώνα μετέδιδε τηλεοπτικό κανάλι μη συνδρομητικό, κ.λπ., κ.λπ. Ρίχνεις όμως μια ματιά στον φετινό μέσο όρο εισιτηρίων του Ηρακλή και βλέπεις 3.495 έναντι 4.803 πέρυσι.

Ο Ηρακλής πιθανότατα θα βελτιώσει τον μέσο όρο, διότι θα φιλοξενήσει στη συνέχεια Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Όμως, τα συμπεράσματα θα τροποποιηθούν ανεπαίσθητα, όπως ακριβώς πολύ μικρή σημασία έχει εάν ο Ηρακλής τελικώς θα κρατήσει την τέταρτη θέση. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις τις εντυπώσεις τις κρίνουν οι εικόνες: στη μεν πρώτη, η εικόνα των άδειων -στο μεγαλύτερο τμήμα τους- κερκίδων του Καυταντζόγλειου. Στη δεύτερη, η θελκτική αγωνιστική εικόνα της ομάδας. Και είναι τόσο μεγάλη η αντίθεση ανάμεσά τους, πανάθεμά την!

Ο κόσμος «επιβραβεύει» τον Ηρακλή ανεπαρκέστατα και αυτό κάτι δείχνει. Πρώτον, επιβεβαιώνει τη διαπίστωση ότι διανύουμε την «εποχή του καναπέ» για λόγους που δεν είναι στο σύνολό τους αμιγώς αθλητικοί (οι ελάχιστες εξαιρέσεις κάνουν τον κανόνα... θριαμβευτή). Δεύτερον, δείχνει ότι στην κλίμακα αξιών και απαιτήσεων του σημερινού φιλάθλου η ποδοσφαιρική αισθητική έχει πέσει κάμποσα σκαλοπάτια. Την έχει εκτοπίσει ανησυχητικά ο απτός στόχος, η αδήριτη ανάγκη του οπαδού να νιώσει πάση θυσία νικητής και τροπαιούχος.

Εικάζω την ένσταση: «Μα το Καυταντζόγλειο έχει να γνωρίσει πραγματικές πιένες από την εποχή του Χατζηπαναγή. Τι περιμένεις;». Προφανώς όχι τα πλήθη άλλων εποχών. Κι αυτό ακριβώς λέω! Κάποτε έτρεχαν να απολαύσουν live τον «Βάσια», ακόμα και όσοι θα έδιναν την ψυχή τους για να δουν πρωταθλητή τον ΠΑΟΚ ή τον Αρη να αποκλείει την Περούτζια. Τώρα «Βάσια» δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχουν Κούδας, Δεληκάρης, Δομάζος, Παπαϊωάννου. Στις σύγχρονες συνθήκες καλό ποδόσφαιρο είναι κάτι άλλο -και σε αυτό το «κάτι» ανταποκρίνεται μια χαρά ο Ηρακλής. Ο... ξανανιωμένος «Γηραιός» ξεχωρίζει μακράν από την πλειονότητα των άλλων ομάδων. Και ο κόσμος επικροτεί... εξ αποστάσεως. Δυστυχώς.