Τα «ακραία» και τα... ωραία ενός λεξικού-καρνάβαλου (Sportday/ Δ. Ελευθεράτος)

Το δικαίωμα στην απεργία είναι «ιερό», αλλά σαν πολύτιμο έκθεμα σε μουσείο: θαυμάζετέ το από μακριά! ΕντAξει, η γλώσσα τσακίζει κόκαλα, αλλά όταν τη μασκαρεύουν σαν Καρνάβαλο τι στην ευχή «τσακίζει»; Μα φυσικά την πραγματικότητα!

ΕδΩ και πολλά χρόνια η ελληνική κοινωνία εξοικειώνεται με ένα «νέο» καθεστωτικό «λεξικό». Τα ιδιωτικά κέρδη έχουν βαφτιστεί «Εθνική Οικονομία». Η καθήλωση των αποδοχών των μισθωτών προϋπόθεση για τη δημιουργία -και κατόπιν τη διατήρηση- της «ισχυρής Ελλάδας». Στοιχειώδη δικαιώματα (ωράριο, αμοιβή για υπερωρίες, κ.λπ.) χαρακτηρίζονται «προνόμια», ώστε να σοκάρει λιγότερο (;) η φαλκίδευσή τους.

Εχουμε και πολλαπλές ονομασίες! Το μοντέλο «δουλειά εάν, όταν, όσο και όπως αποφασίσουν οι εργοδότες» ο Σημίτης το είχε αποδώσει με τον όρο «απασχολήσιμοι».

Οι «νΕεΣ εκδΟσειΣ» του καθεστωτικού λεξικού σου επιτρέπουν να διαλέξεις: «τόνωση της ανταγωνιστικότητας», «ευελιξία της αγοράς», «παροχή κινήτρων για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας». Τι είδους εργασίας; Μη ρωτάτε...

ΥπΟ αυτΟ το πρίσμα, η πρόσφατη προειδοποίηση του πρωθυπουργού («δεν θα γίνουν ανεκτές ακρότητες»), εμπλουτίζει το εν λόγω λεξικό. Δεν θα πράξουν, λόγου χάριν, τίποτε το ακραίο όταν πουν ανοικτά πως σκοπεύουν να σου δώσουν τη σύνταξή σου πετσοκομμένη, λίγο πριν αποδημήσεις. Μπορεί τα αποθεματικά των ταμείων να παίχτηκαν στο Χρηματιστήριο. Να κλαψουρίζουν για την κατάστασή τους ακριβώς εκείνοι που ευνοούν τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών («κίνητρο για ανάπτυξη», σου λένε). Να χρωστά στο ΙΚΑ κάθε υπουργείο και κάθε μεγάλη επιχείρηση που... σέβεται τον εαυτό της. Ομως, όχι, «ακραίο» θα είναι να εξοργιστείς, να αντισταθείς, να απεργήσεις. Η πολιτική επιστράτευση των ναυτεργατών εκπέμπει σαφές μήνυμα: το δικαίωμα στην απεργία είναι «ιερό», αλλά σαν πολύτιμο έκθεμα σε μουσείο: θαυμάζετέ το από μακριά!

Σε μια παλιΑ κινηματογραφική κωμωδία, ένας χαζούλης -συνεργάτης του πρωταγωνιστή Γ. Γκιωνάκη- απέφευγε συστηματικά να σκεφτεί οτιδήποτε, για να μη σπαταλήσει το πολύτιμο, πλην αναλώσιμο, μυαλό του. Ε, οι σύγχρονοι - κοινοβουλευτικοί και κουστουμαρισμένοι- «συνταγματάρχες» της «τάξης» ζητούν από εμάς να γίνουμε οικειοθελώς ηλίθιοι ή μαριονέτες (το ένα φέρνει τ' άλλο), ώστε να «προστατεύουμε» το δικαίωμά μας όπως εκείνος το μυαλό του: αρνούμενοι να το ασκήσουμε...

«ΙερΟ» το δικαΙωμα στην απεργία, αρκεί να μην είσαι εργάτης δήμου, νοσηλευτής, εκπαιδευτικός, τραπεζοϋπάλληλος, πιλότος -διότι κάτι θα διαταραχτεί στην αποκομιδή των σκουπιδιών, τα σχολεία, τις τράπεζες και τα αεροδρόμια, αντιστοίχως. Πού καταλήγουμε «διά της εις άτοπον»; Μπορείς να απεργήσεις μόνο εάν η εργασία σου δεν επηρεάζει κανέναν τομέα της κοινωνικής ζωής. Ξέρετε κάποια κατηγορία εργαζομένων που πληροί αυτή την προϋπόθεση;

ΔυστυχΩΣ, οι καθεστωτικές Μαρίες Αντουανέτες -και τα «παπαγαλάκια» τους- έχουν την ευχέρεια να ποντάρουν στον κοινωνικό κατακερματισμό που μεθοδικά επέβαλαν. Εάν η αξία της αλληλεγγύης δεν ασφυκτιούσε, στριμωγμένη άσχημα στα ατομικά καβούκια, κάπως διαφορετικά θα εξελίσσονταν τα πράγματα: όσοι αναγνωρίζουν το δίκιο των απεργών, αντιμετωπίζοντας -ταυτοχρόνως- τις συνέπειες της απεργίας, θα καθιστούσαν υπεύθυνους (και) για τη δική τους ταλαιπωρία τους κυβερνώντες. Αυτούς θα πίεζαν, όσο μπορούσαν.

ΟμωΣ, βλEπετε, η Ελλάδα είναι η κατ' εξοχήν χώρα, στην οποία το δίκαιο μιας διεκδίκησης πανθομολογείται, όχι για να ενισχυθούν οι κινητοποιούμενοι, αλλά για να... παρηγορηθούν. Οι Μαρίες Αντουανέτες τη δουλειά τους κάνουν: εξυπηρετούν συμφέροντα «εφ' οις ετάχθησαν». Αλλοι ζημιώνονται αδυνατώντας να κατανοήσουν ότι εάν κάποιος χάσει ένα δικαίωμα, το χάνουμε όλοι μας.