Η ώρα των μεγάλων παικτών (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Μπαίνοντας στο τρίτο μέρος του πρωταθλήματος, αρχίζει να μετρά καθοριστικά η προσωπικότητα των μεγάλων παικτών. Οι προπονητές ό,τι είχαν να δώσουν, το έδωσαν. Οι πρόεδροι μπορούν να εισπράξουν και να πουλήσουν υποσχέσεις και οι διαιτητές γίνονται πιο προσεκτικοί, αφού οι εντάσεις που έχουν προηγηθεί τους έχουν βάλει μυαλό: από εδώ και πέρα μετρούν οι παίκτες.

Οσα είδαμε το Σαββατοκύριακο απλώς επιβεβαιώνουν τον προηγούμενο συλλογισμό. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος είναι ο μόνος από τους επιθετικούς του τωρινού Παναθηναϊκού που μπορεί να ξεκλειδώσει ματς όπως αυτό της Τούμπας. Ο Φάνης Γκέκας ξέρει να τρυπάει τις άμυνες των μικρών, ο Μάντζιος καταθέτει τον ενθουσιασμό του, αλλά δεν έχει ακόμα την τακτική χρησιμότητα ούτε την ποδοσφαιρική σοφία του «Παπ», ο Τόργκελε χάθηκε πριν καταλάβουμε τη χρησιμότητά του. Αν ο Παπαδόπουλος δεν υπήρχε στην Τούμπα, ο ΠΑΟ δύσκολα θα έφευγε με τους βαθμούς της νίκης –όπως επίσης δύσκολα η ΑΕΚ θα κέρδιζε τον Πανιώνιο, αν ο Κώστας Κατσουράνης δεν έπαιζε και για τον εαυτό του αλλά και για τον Νίκο Λυμπερόπουλο, σκοράροντας, οργανώνοντας, εμψυχώνοντας: όταν τα πράγματα σκληραίνουν, φτάνει η ώρα των σκληρών.

Τέτοιος είναι και ο Νίκος Μαχλάς, ο οποίος δεν θέλει επί των ημερών του να δει τον ΟΦΗ στη Β' Εθνική και προβλέπω ότι θα καταφέρει να τον σώσει. Τέτοιος και ο Ζοέλ Επαλέ, ο οποίος «μαχαίρωσε» για λογαριασμό του Ηρακλή τον Λεβαδειακό του Τάκη Λέμονη, που είναι ωραία στημένος, πιεστικός χωρίς την μπάλα, λογικός ως ομάδα, αλλά χωρίς κανέναν μεγάλο παίκτη να τον πάρει από το χέρι στα δύσκολα.

Στη βαθμολογία του πρωταθλήματος θα μπορούσε απλώς να αναφέρονται τα ονόματα των ποδοσφαιριστών και όχι οι βαθμοί των ομάδων –ο πίνακας δεν θα άλλαζε πολύ: πρώτοι οι Ριβάλντο, «Τζόλε», Κωνσταντίνου, ακολουθούν ο «Λύμπε» και ο Κατσουράνης μαζί με τον Γκονζάλες και τον «Παπ», πολύ πιο πίσω βρίσκεται ο Επαλέ και σιγά σιγά ακολουθούν οι υπόλοιποι. Κάποιοι λένε ότι με τον πρωταθλητή ήδη γνωστό, το πρωτάθλημα δεν έχει ενδιαφέρον: λάθος. Εφτασε η πιο σπουδαία ώρα του: η στιγμή που θα μάθουμε ποιοι είναι πρωταθλητές στην ψυχή και στην καρδιά και ποιοι αξίζουν το χειροκρότημα ή το δάκρυ μας.