Ένας χρόνος στο Πειρατικό (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Έκλεισε ένα χρόνο ζωής η «SportDay» και χθες στο ραδιόφωνο έκανα το λάθος να ρωτήσω πού οφείλεται η επιτυχία της. Τι το 'θελα; Στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) βρήκα ένα σωρό μηνύματα φίλων που, εκτός από «χρόνια πολλά» για τα γενέθλια, γράφουν τι τους άρεσε εδώ κι ένα χρόνο, τι δεν τους άρεσε, τι δεν ξεχνούν και τι δεν θα ’θελαν να ξαναδούν γραμμένο. Κυρίως όμως μου ζητούσαν να γράψω τι πιστεύω εγώ για την εφημερίδα: μια στις τόσες θα καταχραστώ τον χώρο για να πω δυο πράγματα για το σπίτι μας, τώρα που αυτό είναι σίγουρο ότι δεν θα πέσει να μας πλακώσει.

Κάθε φορά που βρίσκομαι σ' ένα έντυπο που πρέπει να σταθεί στα πόδια του σκέφτομαι μαζοχιστικά ένα μόνο πράγμα: από τι θα καταστραφεί το εγχείρημα. Στα ξεκινήματα είναι όλοι προετοιμασμένοι για το καλύτερο -το στραβό ή το χειρότερο δεν το σκέφτεται ποτέ κανείς. Μόνο η Κασσάνδρα της παρέας, που συνήθως είμαι εγώ.

Έντυπα

Έχω δει έντυπα να καταστρέφονται από τη μεγαλομανία του εκδότη τους. Άλλα πάλι να βαλτώνουν επειδή όσοι ασχολήθηκαν με αυτά, ήταν εκτός εποχής: μπροστά ή πίσω από την εποχή, δεν έχει σημασία. Έχω δει τους λόγους της σίγουρης επιτυχίας να γίνονται εξηγήσεις αποτυχίας. Τα έντυπα είναι μυστήρια υπόθεση: μοιάζουν σαν τα παιδιά. Τα μεγαλώνεις, αλλά δεν τα ελέγχεις ποτέ. Αν τα πιέσεις (αυτο)καταστρέφονται, αν τα αφήσεις χαλαρά, τα χάνεις. Κάποια στιγμή διαπιστώνεις ότι από εσένα δεν πήραν τίποτα.

Πειρατικό

Θα το πω τώρα που έχει περάσει ένας χρόνος και το γράφω κυρίως για τον Γιώργο, τον Μπάμπη και τον Χρήστο: δεν πίστεψα ποτέ σε αυτή την προσπάθεια, μολονότι νομίζω ότι πάλεψα όσο όλοι και κανένας δεν έχει παράπονο. Η καρδιά μου ήταν με τη «SportDay», οι φωνές του μυαλού όμως έλεγαν ότι πάμε όλοι παρέα προς τον όλεθρο. Θυμάμαι την πρώτη σύσκεψη στον τρίτο όροφο της Δαβάκη 58 με τον Σωτηρακόπουλο να μιλάει όχι για την επιτυχία της εφημερίδας, αλλά για την ανάγκη να τολμήσουμε κάτι. Δεν άκουγα τίποτα. Σκεφτόμουν μόνο τι στον διάβολο τον έπιασε τον Χρήστο να ξεκινήσει μια νέα προσπάθεια, αυτός που είναι πιο πετυχημένος απ' όλους μας. Ο Χρήστος μιλούσε με ενθουσιασμό για κάτι που απλώς φανταζόταν κι εγώ καταριόμουν τη στιγμή που έβγαινα από το λιμάνι του «Sportime» για να διασχίσω το πέλαγος με το Πειρατικό του Χελάκη. Και θυμόμουν τα λόγια ενός φίλου που όταν λανσάρει ένα έντυπο, λέει ότι «το τι έγινε τελικά θα το δείξει η νεκροψία».

Πανικός

Στην ανάλυσή μου (που την κράτησα για τον εαυτό μου, για να μη σπείρω πανικούς) δεν είχαμε καμία πιθανότητα επιτυχίας. Το καλοκαίρι ήταν άδειο από γεγονότα, οι μέρες του Euro και της Ολυμπιάδας είχαν περάσει ανεπιστρεπτί, η διαφημιστική αγορά κορεσμένη και ο ανταγωνισμός σε υψηλό επίπεδο. Το «Sportime» έχει μια σταθερή βάση και η ιδιοκτησία του ετοιμαζόταν να προσφέρει 150 και βάλε DVD. Το «Goal» έχει πίσω του έναν εκδοτικό κολοσσό. Ο «Πρωταθλητής», το «Φως», ο «Φίλαθλος», το «Derby», η «Ηχώ», η «Ωρα», το «Score» δύσκολα θα έχαναν από μας έναν και μόνο αναγνώστη. Ολες οι εφημερίδες αυτές έχουν ανθρώπους με ψυχή, παιδιά μαθημένα στα δύσκολα κι έχουν κυρίως ό,τι εμείς (έμοιαζε στα μάτια μου ένα χρόνο πριν) αδύνατο να βρούμε: έναν μπούσουλα.

Κατάρρευση

Μετά το πρώτο δεκαπενθήμερο, η σιγουριά της κατάρρευσης ήταν τόσο μεγάλη που απλώς αναρωτιόμουν τι θα μας καταστρέψει. Σαν γιατρός που έχει αποφασίσει ότι ο ασθενής θα πεθάνει και απλώς ψάχνει τη διάγνωση, είχα καταλήξει και στο γιατί. Τέσσερις μέρες πριν από την έκδοσή της οδηγήθηκα στο συμπέρασμα ότι είμαστε όλοι πολύ φίλοι μεταξύ μας για να φτιάξουμε μια εφημερίδα. Προγραμματισμός δεν υπήρχε. Το μοναδικό φύλλο που εκδώσαμε (και που ορκιστήκαμε να μην πούμε σε κανένα πώς θα είναι για να κάνουμε στην αγορά που μας περίμενε μια σχετική έκπληξη) το βρήκε ο Τσαπίδης στο κυλικείο της ΕΠΟ και το 'φερε μαζί του! Ημουν βέβαιος ότι θα διαλυθούμε από το καλό κλίμα.

Δόντια

Και μετά η «SportDay» κυκλοφόρησε. Μια Κυριακή. Με ένα μετριότατο αισθητικά πρωτοσέλιδο, χωρίς καλά-καλά ένα θέμα που να συζητηθεί. Κι ως διά μαγείας -γιατί εγώ άλλη εξήγηση δεν έχω- το μωρό όχι μόνο περπάτησε, αλλά έβγαλε και δόντια.

Ζωντανοί

Τι διαπίστωσα ύστερα από ένα χρόνο; Ότι είμαστε καλοί φίλοι, αλλά και καλοί επαγγελματίες. Ότι δεν φοβόμαστε να τσακωθούμε και μεταξύ μας κι ότι αν δεν υπήρχε ο Χελάκης να βάζει μια τάξη στα ασυμμάζευτα, θα είχαμε διαλυθεί και θα είχε περάσει το εγχείρημα στην ιστορία σαν να είναι ο... Τιτανικός του αθλητικού Τύπου, αλλά είναι αυτές ακριβώς οι διαφορές μας που κάνουν την εφημερίδα ζωντανή. Η «SportDay» μπορεί να έχει χίλια στραβά, αλλά δεν είναι βαρετή ή προβλέψιμη. Ο καθένας εδώ κάνει τη δουλειά του με γνώμονα τη συνείδησή του και μόνο: μάθαμε -θέλω να πιστεύω- να σεβόμαστε τους λόγους της διαφωνίας του διπλανού μας. Ο αναγνώστης διαλέγει με ποιον θα συμφωνήσει και με ποιον θα διαφωνήσει. Τη «SportDay» μπορείς άνετα να τη σκίσεις από τα νεύρα σου ή να κάνεις μια σελίδα της κάδρο. Αποκλείεται να την αγνοήσεις.

Διευθυντές

Ένα χρόνο αργότερα μπορώ να σας πω ότι η «SportDay» έχει μια έξοχη καθοδήγηση από τρεις εν δυνάμει διευθυντές. Μιλάω για τον Μιχάλη Τσόχο, τον Βασίλη Σαμπράκο και τον Γιώργο Μαζιά –καμία άλλη εφημερίδα δεν έχει τέτοια πολυτέλεια. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ο Δήμας κρατάει τεντωμένα τα πανιά του Πειρατικού και στις θύελλες κι ότι ο Χελάκης θα 'πρεπε να παραδίδει μαθήματα επιχειρηματικότητας στο Χάρβαρντ. Οι υπόλοιποι τραβάμε κουπί με κέφι: μερικοί ξαναβρήκαμε τη μαχητικότητά μας ή την έμπνευσή μας -το σπουδαίο είναι ότι ο καθένας λογαριασμό δίνει μόνο στη συνείδησή του.

Νεκροθάφτη

Ένα χρόνο μετά η ζωή με δίδαξε ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλα νεκροθάφτη…

Χτύπα κι άλλο

Έχει παραγίνει το κακό με το Αιγάλεω και τους διαιτητές. Το ξέρω ότι ακούγεται λίγο παράξενο να αναφέρεται κανείς σε παράπονα της ομάδας του Θωμά, αλλά κάπου το πράγμα αρχίζει να ξεφεύγει: αν ο Θωμάς έχει κάνει «εγκλήματα», ας τον κυνηγήσουν οι υπεύθυνοι. Ας τον κλείσουν φυλακή, ας τον βασανίσουν, αλλά η ομάδα δεν φταίει σε τίποτα. Άλλο είναι το παρελθόν του μεγαλομετόχου και άλλο ο ιδρώτας του Σκοπελίτη.

Έχει ένα κακό ο Θωμάς: δεν μπορεί να καθίσει ήσυχος. Ασχολείται με τις Ενώσεις, τους παράγοντες, τους προέδρους των διαιτητών, την ΟΔΠΕ, την ΕΠΟ, την ΕΠΑΕ, τη ΓΓΑ, τα υπουργεία και τα υφυπουργεία και ό,τι άλλο κουραστικό φανταστεί κανείς ότι υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και να μου ορκιστεί πως δεν ασχολείται πια, δεν τον πιστεύω. Όλα αυτά είναι η καθημερινότητά του: δεν τον αφήνει η πολυπραγμοσύνη του να κάτσει φρόνιμος. Εδώ έδωσε συνέντευξη στον «Επενδυτή» για το μέλλον του Χρηματιστηρίου, θα πάψει να ασχολείται με το ποδοσφαιρικό νταλαβέρι; Και να θέλει, δεν γίνεται. Πλην όμως σήμερα είναι ανήμπορος. Ούτε Ενώσεις ελέγχει ούτε διαιτητές ούτε παλιόφιλους έχει για να πει τον πόνο του: η όλη ενασχόλησή του με το νταλαβέρι γίνεται γιατί δεν μπορεί να περάσει αλλιώς την ώρα του. Δεν κόβει το χούι.

Τι σχέση έχει αυτό με τις κακές διαιτησίες του Αιγάλεω; Δυστυχώς έχει και παραέχει. Γιατί ο Θωμάς μιλάει με ένα σωρό κόσμο κι όλοι αυτοί οι περίεργοι που διατείνονται ότι μιλάνε με τον Θωμά κυκλοφορούν ένα σωρό παρολιά και φίδια. Κάθε φορά που κυκλοφορεί πως κάτι ετοιμάζει ο Θωμάς, εμφανίζεται ως διά μαγείας ένας διαιτητής (κανονικός, περίεργος, βοηθός, τέταρτος, πέμπτος, έκτος κ.λπ.) που στέλνει στην πιάτσα το μήνυμα ότι ο παλιός «αρχηγός» είναι ξεδοντιασμένος. Κυκλοφορεί π.χ. ότι ο Θωμάς έχει άριστη σχέση με τον Ορφανό κι επιστρέφει δυναμικά; Πιστολίζουν το Αιγάλεω με τον Ηρακλή. Κυκλοφορεί ότι τα βρήκε τάχα μου ο Θωμάς με τον Γερμανάκο; Δεν του δίνουν πέναλτι με την Καλαμαριά. Κυκλοφορεί ότι οι νέοι πίνακες είναι γεμάτοι από παλιούς φίλους του Σπάθα; Τον ξετινάζουν στον αγώνα με τον Ατρόμητο! Γιατί; Για να δείξουν ότι ελέγχουν το σύστημα, ότι κανένας άλλος δεν έχει προσβάσεις, ότι το «Γουρούνι» είναι στην απ’ έξω κι άλλα τέτοια. Οποιος νομίζει ότι έτσι χτυπάει τον Θωμά κάνει λάθος: το μόνο που σκοτώνει είναι την αξιοπιστία του πρωταθλήματος…