Ένας ταλαντούχος εγωιστής που γίνεται γραφικός (Sportday / Χρήστος Χαραλαμπόπουλος)

O Ζοσέ Μουρίνιο είναι αναμφισβήτητα ένας ταλαντούχος άνθρωπος. Έχω ξαναγράψει ότι αποτελεί την πιο ενδιαφέρουσα παρουσία στους ευρωπαϊκούς πάγκους την τελευταία δεκαπενταετία. Ένας πολύ νεαρός προπονητής, που αν και ποτέ δεν έπαιξε ποδόσφαιρο, έφερε αρκετούς νεωτερισμούς στην προπονητική και παράλληλα κατάφερε να κερδίσει μέσα σε δύο χρονιές πρώτα το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και αμέσως μετά το Τσάμπιονς Λιγκ.

Το κατόρθωμά του μάλιστα αποκτά μεγαλύτερη διάσταση, αν σκεφθεί κάποιος ότι το πέτυχε με μία ομάδα ιστορική μεν, αλλά με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες. Μία ομάδα που δεν βρίσκεται καν στις 25 πλουσιότερες της Ευρώπης, την Πόρτο, που ήταν ένα δημιούργημα εξ ολοκλήρου δικό του. Τα επιτεύγματά του με την πορτογαλική ομάδα ήταν αυτά που έκαναν πολλούς να πιστέψουν ότι αναλαμβάνοντας την Τσέλσι, θα δημιουργούσε μία ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική δυναστεία. Κάτι ανάλογο του Αγιαξ. Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως περίμεναν οι περισσότεροι.

Ο Μουρίνιο υπονόμευσε -και συνεχίζει να το κάνει- τα πάντα με τη συμπεριφορά του. Μας αποκαλύπτει έναν απωθητικό χαρακτήρα, τον οποίο τελικά οι περισσότεροι αντιπαθούν. Κυρίως επειδή ο Πορτογάλος προπονητής, απομονωμένος μέσα στην άφατη αλαζονεία του, δεν αναγνωρίζει κανέναν ως καλύτερό του. Και όταν χάνει, αναζητεί δικαιολογίες και φορτώνει τις ευθύνες της ήττας στους άλλους.

Μπορεί τέτοιου είδους προπονητικές συμπεριφορές να είχαν στο παρελθόν και άλλοι σπουδαίοι προπονητές που σημάδεψαν με την παρουσία τους το παιχνίδι, όμως η αντιμετώπιση της ήττας είναι αυτό που ξεχώριζε τους καλούς από τους ιδιότροπους. Ίσως η πιο αληθινή κουβέντα από όσες έχει πει ο Μουρίνιο από τον καιρό που κάθισε στον πάγκο της Τσέλσι να ήταν αυτή που είπε μετά τη ρεβάνς της περασμένης Τρίτης στη Βαρκελώνη. «Στο ποδόσφαιρο αυτού του επιπέδου, οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά», είπε ο προπονητής της Τσέλσι και έχει απόλυτο δίκιο.

Μόνο που το δίκιο του σταματάει εδώ. Το φρόντισε άλλωστε ο ίδιος, όταν άρχισε το γνωστό τροπάριο ότι δεν κέρδισε ο καλύτερος και πως αν δεν είχε αποβληθεί «άδικα» ο Ντελ Ορνο στο πρώτο ματς στο Λονδίνο, η Τσέλσι θα είχε περάσει στους οκτώ. Αν θα μπορούσε ο Μουρίνιο να κοιτάξει προς τα πίσω και να ζυγίσει τα δικά του λόγια, μπορεί να καταλάβαινε γιατί η «αύρα» που τον περιέβαλλε εξαφανίστηκε μέσα σε λίγους μήνες. Ας τον φανταστεί κάποιος στη θέση του Ράικαρντ μετά το περσινό ματς στο «Στάμφορντ Μπριτζ» με το τραγικό λάθος του Κολίνα.

Τι θα έλεγε, άραγε; Στην Αγγλία έχει προξενήσει πολύ άσχημη εντύπωση η συμπεριφορά του στις συνεντεύξεις, όταν πολλές φορές στέλνει τον βοηθό του να αντιμετωπίσει τους εκπροσώπους του Τύπου. Ή όταν νομίζει πως μπορεί να χειριστεί τον Τύπο ανάλογα με τις επιθυμίες ή τις επιδιώξεις του. Κάτι που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι όπως όλοι, έτσι και ο Μουρίνιο κάνει λάθη. Μόνο που όσο περισσότερο αντιπαθής γίνεται, τόσο προσέχουν περισσότερο και τα λάθη του. Το τρίο Νταφ, Ρομπέν και Κόουλ δεν έφερε στην επιθετική γραμμή της Τσέλσι τα γκολ που χρειαζόταν η ομάδα του στη Βαρκελώνη. Γκολ που είχε υποσχεθεί ο Μουρίνιο. Αυτό που είναι άδικο για τους ποδοσφαιριστές της Τσέλσι είναι το γεγονός ότι η αντιπάθεια που προκαλεί ο Μουρίνιο «φορτώνεται» και σε αυτούς.

Ο Λαμπάρντ μίλησε την περασμένη Τρίτη με τα καλύτερα λόγια για τον Ροναλντίνιο όχι επειδή ήθελε να τον κολακέψει, αλλά γιατί προσπάθησε να αναγνωρίσει τη σημαντική συμπεριφορά του Βραζιλιάνου στο παιχνίδι. Κάτι που ο Μουρίνιο δεν έκανε, αν και θα μπορούσε. Την ιστορία όμως τη γράφουν και οι παραλείψεις. Ο Πορτογάλος είναι ακόμα πολύ νέος. Και μπορεί να μην τον ενδιαφέρει η γνώμη του κόσμου, αλλά έχει τον χρόνο να μάθει ότι το ποδόσφαιρο δεν μπορείς να το βλέπεις από μία γωνία μόνο. Πρέπει να μπορείς να δεις όλη την εικόνα. Ιδίως εκείνη που βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Και στο ποδόσφαιρο είναι πάρα πολλές.

Πρόλαβε να γράψει ιστορία

Eχει ειπωθεί και είναι αληθές ότι από την εποχή που τα εμπορικά χαρακτηριστικά του ποδοσφαίρου απέκτησαν προβάδισμα σε σχέση με τα αγωνιστικά, το παιχνίδι έχει μεταμορφωθεί σε πίνακα συναλλαγών ενός χρηματιστηρίου.

Οσο περισσότερο ανεπτυγμένο οικονομικά είναι το ποδόσφαιρο μίας χώρας, τόσο οι τιμές για οτιδήποτε σχετίζεται με το παιχνίδι παίρνουν την ανηφόρα. Εκεί οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές έχουν εξελιχθεί σε σταρς, με ό,τι αυτό συνεπάγεται από πλευράς συμπεριφορών και «τιμών». Η Αγγλία, όπως είναι φυσικό, βρίσκεται στην πρωτοπορία του ποδοσφαίρου της κατανάλωσης, με δεδομένο ότι πέρα από όλα τα άλλα, ήταν η χώρα που γέννησε τον μεγαλύτερο εμπορικό σταρ του παιχνιδιού, τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Από τον άσο της Ρεάλ και μετά, το μάρκετινγκ του αγγλικού ποδοσφαίρου έψαχνε μετά μανίας τον αντικαταστάτη του.

Και τον βρήκε. Στο πρόσωπο ενός άλλου άσου της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, του 20χρονου Γουέιν Ρούνεϊ. Από την εποχή της πρώτης εμφάνισής του στα αγγλικά γήπεδα με τη φανέλα της Εβερτον σε ηλικία 17 ετών, φαινόταν ότι ο πιτσιρικάς ήταν η πιο «καυτή» προοπτική για το ποδοσφαιρικό μάρκετινγκ. Για κανέναν άλλον σύγχρονο Αγγλο ποδοσφαιριστή, με την εξαίρεση του Μπέκαμ, δεν έχουν γραφτεί τόσα πολλά, όσα έχουν γραφτεί για τον Ρούνεϊ.

Σε μία πρόσφατη έρευνα του BBC σε πιτσιρικάδες ηλικίας 7 έως 12 ετών, ο Ρούνεϊ αναδείχτηκε το δημοφιλέστερο πρόσωπο και ο τύπος στον οποίο οι πιτσιρικάδες θα ήθελαν να μοιάσουν. Ο «μικρός» της Γιουνάιτεντ, που έβγαζε 100 χιλιάδες στερλίνες τον μήνα στα 17 του, «πουλάει». Και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο αποφάσισε να γράψει τη βιογραφία του. Στα είκοσί του.

Πριν καν πάρει το πρώτο του πρωτάθλημα ή λάβει μέρος στο πρώτο του Παγκόσμιο Κύπελλο. Η βιογραφία του θα κυκλοφορήσει λίγο μετά το Μουντιάλ και στη συγγραφή της θα τον «βοηθήσει» ο Χάντερ Ντέιβις. Ο άνθρωπος που έχει δουλέψει πολλές βιογραφίες, μεταξύ των οποίων και αυτές των Μπιτλς. Πιθανόν πολλοί να παρατηρήσουν ότι ένας 20χρονος έχει πολύ λίγα να διηγηθεί από τη ζωή του. Αλλά πολλά (χρήματα) να κερδίσει από την κυκλοφορία του βιβλίου. Αρκεί να σημειώσει κάποιος ότι το συμβόλαιο που υπέγραψε με τον εκδοτικό οίκο ο Ρούνεϊ είναι δωδεκαετούς διάρκειας και προβλέπει την κυκλοφορία συνολικά πέντε βιβλίων. Ο Ρούνεϊ θα βάλει για όλη αυτή τη φασαρία στον τραπεζικό του λογαριασμό μόλις 7,5 εκατ. ευρώ. Πάλι καλά που δεν σπούδασε, ο μπαγάσας. Ωραίο πρότυπο!