Γλυκό ταξίδι στο μέλλον... (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Συνάντησα τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, τον βοηθό του Καζλάουσκας, στο λόμπι του ξενοδοχείου «Τριπ Γουαδαλμάρ» λίγο πριν από την αναχώρηση της αποστολής του Ολυμπιακού για το γήπεδο. «Θα γίνει μεγάλο ματς», μου είπε. «Και να ξέρεις, ότι υπάρχει πίστη στην ομάδα. Πίστη, αυτοπεποίθηση και ηρεμία». Του είπα, ότι η μπάλα για τους παίκτες της Μάλαγα θα ζύγιζε δυο τόνους. «Ενώ ο Ολυμπιακός με μια νίκη απόψε εκτοξεύεται δέκα χρόνια μπροστά», πρόσθεσα. «Ετσι είναι», απάντησε ο Γιάννης. «Και τόσο γρήγορα».

Κερδίζοντας την Ουνικάχα στη Μάλαγα, ο Ολυμπιακός δεν κατέκτησε μόνο το εισιτήριο για τους προημιτελικούς της Ευρωλίγκας. Απέκτησε και το διαβατήριο για το μέλλον του. Στην αρχή της χρονιάς, ήταν μια ΚΑΕ, η οποία βρισκόταν πιο κοντά στο 2000, παρά στο 2010. Μέρα με τη μέρα, όμως, αυτό το παράξενο μωσαϊκό ηλικιών, φυλών και εθνικοτήτων έγινε ομάδα, ομάδα όχι απλώς καλή, αλλά ικανή να φοράει τη στολή του καμικάζι και να περνάει σαν σίφουνας από το σπίτι ολόκληρης Μάλαγα. Γι' αυτήν δεν λέγαμε ότι είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης;

Προσηλωμένος στην αποστολή του, αγκυροβολημένος στην ξένοιαστη Καταλούνια από την περασμένη Τετάρτη κι απαλλαγμένος από το άγχος που ενδεχομένως θα του δημιουργούσαν τα «πρέπει» των οπαδών του, των εφημερίδων του και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, ο Ολυμπιακός μπήκε στο «Καρπένα» με θράσος χιλίων Ισπανών καρδιναλίων, εκμεταλλεύτηκε την αφόρητη πίεση, την οποία προφανώς ένιωθε η σχετικά άπειρη σ' αυτό το επίπεδο Ουνικάχα κι έστησε τρόπαιο θριάμβου στην Ανδαλουσία!

Τα 40 λεπτά του χθεσινού αγώνα ήταν για τον Ολυμπιακό ένα γλυκό ταξίδι στο αύριο. Αστεία αστεία, είναι πια οι δικοί του οπαδοί που ψάχνουν αεροπορικά εισιτήρια για την Πράγα.

Απ' αυτήν εδώ την στήλη αμφισβήτησα ανοιχτά την ικανότητα του Τάιους Εντνι να μιμηθεί τον Εντνι του παλιού, καλού καιρού. Χθες, αποδείχθηκε ότι τον είχα υποτιμήσει. Εγραφα επίσης ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται καλύτερο προπονητή από τον Γιόνας Καζλάουσκας για να αξιοποιήσει στο έπακρο το ταλέντο του. Αποδείχθηκε ότι (και αυτόν) τον είχα υποτιμήσει. Ο Αμερικανός και ο Λιθουανός ανάγκασαν χθες περίπου 2.000 Ανδαλουσιάνους να φύγουν πριν την ώρα τους από το γήπεδο και 8.000 άλλους να τους χειροκροτήσουν, όρθιοι. Μαζί κι εγώ: «Mea culpa»!

Σύσσωμος ο Ολυμπιακός άξιζε χθες την υπόκλιση των Ισπανών. Ο πολύτιμος Παπαμακάριος έκανε την πιο ώριμη, ίσως, εμφάνιση της καριέρας του. Ο Βασιλόπουλος ήταν ένας μικρός Σον Μάριον σε άμυνα κι επίθεση. Ο Λιούις κατέθεσε σιγουριά και τη μετέδωσε στους συμπαίκτες του. Ο Ζίζιτς χρησιμοποίησε μυαλό και κορμί για να φορτώσει τους ψηλούς της Ουνικάχα με γρήγορα φάουλ. Ο Σχορτσιανίτης έμοιαζε με οδοστρωτήρα κάθε φορά που η Μάλαγα επιστράτευε «ελαφρύ» σχήμα. Και πίσω απ' όλους αυτούς, ο Καζλάουσκας πότιζε την ομάδα πότε με ηρεμία, πότε με πάθος, πότε με φανατισμό. Βγάζει και η Λιθουανία καλούς μαέστρους, λοιπόν.

Και μόνο το γεγονός ότι η Ουνικάχα χρειάστηκε 38 λεπτά για να βάλει ένα καλάθι στον αιφνιδιασμό φτάνει για να καταδείξει ποιος ήταν το απόλυτο αφεντικό στο παρκέ. Κι αν θυμηθεί κανείς ότι η «ερυθρόλευκη» άμυνα ανάγκασε τους Ισπανούς να αστοχήσουν σε 16 από τα πρώτα 18 σουτ που επιχείρησαν, βγάζει το καπέλο του στον Καζλάουσκας. Διότι ο Ολυμπιακός είναι η ίδια ομάδα που στην αρχή της περιόδου έμοιαζε αλλεργική, αν όχι ανίκανη στην άμυνα.