Ο Μαλεζάνι αντέχει, ο ΠΑΟ δύσκολα (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ποιος πήρε την απόφαση να μείνει ο Μαλεζάνι; Κανένας. Δεν προκύπτει ότι υπήρξε απόφαση παραμονής του Ιταλού: θα έλεγα ότι απλώς κυριαρχεί στον ΠΑΟ η σκέψη να μην αντικατασταθεί ο προπονητής ούτε το καλοκαίρι. Θα μου πείτε –και δικαιολογημένα– «ποια είναι η διαφορά;». Θα σας την εξηγήσω. Απόφαση παραμονής ενός προπονητή υπάρχει όταν κάποιος κρίνει ότι στην ομάδα έχει γίνει πρόοδος και μπορεί να σου εξηγήσει ότι πολλά πράγματα μπήκαν πλέον σε μια σειρά. Το να μην αντικαταστήσεις κάποιον είναι κάτι τελείως διαφορετικό: σημαίνει ότι δυσκολεύεσαι να βρεις έναν ικανό αντικαταστάτη του και πορεύεσαι ελπίζοντας να διορθωθούν τα αποτελέσματα. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει με τον Μαλεζάνι και τον Παναθηναϊκό.

Ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι θα φύγει πιθανότατα από τον ΠΑΟ όπως έφυγε κάποτε ο Φερνάντο Σάντος: επιλέγοντας ο ίδιος τη στιγμή που θα πει το «αντίο». Προφανώς στον ΠΑΟ είναι αρκετά δύσκολο να αναλυθεί η περίπτωσή του. Ποιος να κρίνει τον Μαλεζάνι; Ο Αργύρης Μήτσου δεν θα έπαιρνε ποτέ την πρωτοβουλία να εισηγηθεί την αντικατάστασή του. Ο Σπύρος Λιβαθηνός δεν θα τολμούσε κάτι τέτοιο ποτέ –όπως δεν θα το τολμούσε και κανένας από τους αυλικούς, που μιλάνε μόνο για να δώσουν δίκιο στο αφεντικό. Παραμονή προπονητή ή απόλυση θα μπορούσε να εισηγηθεί ο Ζάετς, αλλά λείπει. Ποιος απομένει; Ο Τζίγκερ. Μόνο που από πουθενά δεν προκύπτει πως ο μεγαλομέτοχος έχει την απαραίτητη θεωρητική κατάρτιση (ή την πείρα) για να κάνει μια τέτοιου είδους εκτίμηση: η δουλειά του –ή για την ακρίβεια οι δουλειές του– είναι άλλη. Θα πει κάποιος ότι βάζει τα λεφτά του. Πολύ σωστά. Μόνο που όποιος ξοδεύει δεν σημαίνει ότι αυτόματα αποφασίζει σωστά. Για τον ίδιο λόγο που κάποιος που πετάει λουλούδια στα μπουζούκια δεν σημαίνει ότι μπορεί και να τραγουδήσει.

Αποτέλεσμα

Δεν είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα στις άλλες ομάδες. Οι προπονητές στην Ελλάδα θεοποιούνται ή καίγονται με κριτήριο μόνο τα αποτελέσματα. Μια τέτοια ευκαιριακή αξιολόγηση είναι άδικη για κάθε προπονητή, αλλά ειδικά ο Μαλεζάνι δεν μπορεί να έχει παράπονο: σε σχέση με άλλους στηρίχθηκε και με το παραπάνω και κατά τη γνώμη μου σωστά. Οχι γιατί έβαλε νεαρούς παίκτες στην ενδεκάδα του ΠΑΟ κι άλλα τέτοια κουτά που ακούω, αλλά γιατί μεσούσης της περιόδου δεν υπήρχε κανένας που να μπορεί να τον αντικαταστήσει. Οι καλοί ξένοι προπονητές δουλεύουν, ο Μπάγεβιτς δεν θα πήγαινε στον ΠΑΟ, άλλη λύση στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Η χρονιά, άλλωστε, ήταν χαμένη από τα Χριστούγεννα. Τι να σώσει ένας προπονητής; Τη δεύτερη θέση; Γιατί; Για να πιστεύουν οι παίκτες ότι είναι επιτυχία και να συμβιβάζονται κάθε σεζόν με αυτή;

Λογική

Ο Τζίγκερ στήριξε τον Μαλεζάνι γιατί, όπως μαθαίνω, δεν ήθελε οι εφημερίδες να του περάσουν γραμμή: όσο περισσότερα δημοσιεύματα υπήρχαν εναντίον του Ιταλού τόσο πιο πολύ ο μεγαλομέτοχος τον αγαπούσε. Πέρα από το παράξενο του κινήτρου, η πράξη είχε λογική: δεν ξέρω όμως αν η στήριξη είναι και αποδοτική. Ο ΠΑΟ παρουσιάζει βελτιωμένη εικόνα γιατί ο προπονητής του κατέληξε σε ένα σχήμα, ξεκαθάρισε ποιοι είναι οι βασικοί, σταμάτησε να πειραματίζεται και τον απάλλαξε από περιπατητές σαν τον Φλάβιο και μουρμούρηδες σαν τον Ολισαντέμπε. Είναι όμως αυτή η βελτίωση λόγος για να μείνει ο Μαλεζάνι; Είναι το ποδόσφαιρο που παίζει ο Παναθηναϊκός τόσο βελτιωμένο ώστε ο προπονητής να δικαιούται μια τρίτη ευκαιρία;

Σύγκριση

Εγώ ειλικρινά δεν ξέρω. Μπορώ να κάνω μια σύγκριση με τον πρώτο του πρωταθλήματος: ο ΠΑΟ νίκησε την ΑΕΚ με 1-0, ο Ολυμπιακός με 3-0. Ο ΠΑΟ έκανε στην Τούμπα 3 ευκαιρίες και ο Ολυμπιακός 8. Ο ΠΑΟ έχει πετύχει 39 γκολ και ο Ολυμπιακός 52. Ο ΠΑΟ έχει δεχτεί 17 γκολ και ο Ολυμπιακός 14. Ο ΠΑΟ θα ήταν πίσω από τον Ολυμπιακό ακόμα κι αν το κοντέρ μηδενιζόταν στο τέλος του πρώτου γύρου και το πρωτάθλημα άρχιζε από την αρχή στον δεύτερο. Για την ποιότητα της μπάλας που παίζει ο ΠΑΟ δεν θέλω να μιλήσω, μιας και αυτά είναι γούστα. Δεν νομίζω όμως ότι στο ΟΑΚΑ γίνεται κοσμοσυρροή θεατών που έχουν μαγευτεί από το θέαμα. Οσο για την προσθήκη των πιτσιρικάδων στην ενδεκάδα, θέλω απλώς να κάνω μια παρατήρηση: σήμερα ο Δάρλας είναι τραυματίας, ο Λεοντίου πρώτη αλλαγή, ο Τζιόλης στάσιμος, ο Μάντζιος εκτός ενδεκάδας –συγχωρήστε με, αλλά δεν βλέπω κάποιον πιτσιρικά που θα σηκώσει του χρόνου τον ΠΑΟ στους ώμους του. Βλέπω μόνο στοιχήματα: για έναν Μπίσκαν που συνέρχεται υπάρχει ένας Τόργκελε που χάθηκε. Υπάρχει ο Χαραλαμπίδης, που στο ΟΑΚΑ τα πάει πολύ καλά, αλλά και ο Βόουτερ, που δεν υπάρχει. Και υπάρχει και πλήθος από ερωτήματα. Ο Μόρις πληρώνει ή προκαλεί την αστάθεια της άμυνας; Ο Βύντρα αντέχει να παίζει βασικός με τη μουρμούρα της εξέδρας; Ο Γκέκας είμαστε βέβαιοι ότι μπορεί να λύσει το πρόβλημα του ΠΑΟ στην επίθεση; Με πόσους νέους παίκτες θα ήταν καλύτερος ο ΠΑΟ από τον φετινό Ολυμπιακό κρατώντας τον ίδιο προπονητή; Ψάχνω απαντήσεις, όπως κι εσείς.

Δουλειά

Δεν απαξιώνω τη δουλειά του Μαλεζάνι –ίσα ίσα πιστεύω ότι έδωσε πολλά στον ΠΑΟ και έλυσε πολλά προβλήματα. Μόνο που πολλά από αυτά τα δημιούργησε μόνος του. Αν μείνει, πολύ φοβάμαι πως η ένταση που θα δημιουργηθεί γύρω από το όνομά του θα είναι τρομακτική. Ο Μαλεζάνι δεν έχει τέτοια προβλήματα –θα αντέξει. Θα πει ότι ο ΠΑΟ δεν έχει κερδίσει τίτλους στην Ευρώπη, ότι ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος, ότι οι δημοσιογράφοι τον αδικούν. Αλλά το θέμα δεν είναι ο Μαλεζάνι. Είναι αν αντέχει μια τέτοια χρονιά ο Παναθηναϊκός, δηλαδή μια χρονιά στην οποία εξαρχής υπάρχει δικαιολογία για πιθανές αποτυχίες. Γιατί όσο δύσκολο είναι να εκτιμηθεί η προσφορά του Μαλεζάνι, άλλο τόσο εύκολο είναι να καταλάβει κάποιος ότι του χρόνου στα πρώτα στραβά αποτελέσματα θα φταίει πάλι και μόνο ο κόουτς. Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο για μια ομάδα από το να έχει εξασφαλίσει μια δικαιολογία για τα δύσκολα…

Πρόληψη

Ενώ βαδίζουμε προς το τέλος του πρωταθλήματος, η στήλη που ασχολείται με τα κατορθώματα των διαιτητών αποκτά όλο και περισσότερους fans. Φίλος ποδοσφαιριστής δηλώνει ότι λειτουργεί προληπτικά, καθώς όποιος τη μελετάει προλαβαίνει τα στραβά. Σε κυριακάτικο ματς της ομάδας του είπε στον διαιτητή μετά το τρίτο λάθος σφύριγμά του: «Σε ξέρουμε ποιος είσαι, σε διαβάσαμε στον Καρπετόπουλο». Κι αυτός ως διά μαγείας συμμορφώθηκε. Εύγε!

• Κοντογιαννίδης (ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκός 0-1). Τα πήγε καλά. Οχι άριστα, αλλά καλά. Οχι πως σφύριζε ό,τι έβλεπε. Απλώς έπαιζε λίγο ΠΑΟΚ, λίγο ΠΑΟ -τουρμπιγιόν. Και δεν διαμόρφωσε το αποτέλεσμα.
• Κουκουλάκης (Αιγάλεω-Ατρόμητος 0-1). Ο διαιτητής δεν τον «έφαγε» αυτή τη φορά τον Θωμά. Αλλά ο επόπτης τού άλλαξε τα φώτα. Κι όχι γιατί είναι από το Περιστέρι –που έλεγε ο Κούκης–, αλλά για τους λόγους που σας εξήγησα χθες.
• Καρατζάς (Λεβαδειακός-Ηρακλής 0-1). Γκολ δεν μπορούσε να βάλει. Ούτε και να εγκληματήσει ήθελε. Εδωσε κάτι φαουλάκια, έβγαλε μόνο μία κάρτα στον γηπεδούχο και άφησε τελικά τον Κομπότη με το παράπονο. Κάτι περισσότερο ο άνθρωπος το περίμενε.
• Ζανετίδης (Ακράτητος-Καλλιθέα 1-0). Γραμμένο από το Σάββατο: «Αν ο Μάκης θέλει να σωθεί, δεν θα έχει πρόβλημα…».
• Μπριάκος (ΟΦΗ-Ιωνικός 3-0). Ο Ιωνικός είχε πολλές απουσίες και ο Χρήστος Κανελλάκης είχε το μυαλό του στη γυναίκα του, που ήταν ετοιμόγεννη και χθες τον έκανε μπαμπά. Να σας ζήσει…
• Κουκλάκης (ΑΕΚ-Πανιώνιος 2-0). Δεν έδωσε ένα πέναλτι στην ΑΕΚ και ένα στον Πανιώνιο. Χάρισε μια-δυο κάρτες, αλλά γενικά δεν έμοιαζε να θέλει να βλάψει κανέναν. Ο,τι και να μου λέτε, είναι κούκλος...
• Φινοκαλιώτης (Ολυμπιακός-Απόλλων Καλαμαριάς 2-1). Είπαμε. Είναι εύκολα αυτά τα ματς για τον «Φίνο». Μόνο που στενοχώρησε τον Ανατολάκη, στον οποίο, όπως διάβασα στο «Goal», είχε δoθεί πέναλτι τελευταία φορά το 1997!
• Παπασταμάτης (Λάρισα-Ξάνθη 3-1). Εξάντλησε την αυστηρότητά του στον κυρ-Γιάννη τον Ματζουράκη κι αυτό δεν μου πολυάρεσε. Ομως μου άρεσε η διαιτησία του, που δείχνει ότι το παλικάρι έχει ταλέντο. Αφησε τις ομάδες να τρέξουν, δεν σταματούσε το ματς για ψύλλου πήδημα, ήταν κοντά στις φάσεις. Αψογοι και οι επόπτες, που είχαν απόλυτο δίκιο στις φάσεις των γκολ, δίνοντας αβαντάζ στους επιθετικούς…