Μου κρατούσες το χέρι στα λασπόνερα (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Αυτό το Θήβα - Κόρινθος της περασμένης Κυριακής, όταν το ακούς δεν σκέφτεσαι αγώνα ποδοσφαίρου. Πιο πολύ το μυαλό σου πάει στον Πελοποννησιακό Πόλεμο…

Δεν θεωρώ τυχαίο το ότι η «SportDay» γιόρτασε τον πρώτο χρόνο της παρουσίας της στα περίπτερα δημοσιεύοντας ένα τρισέλιδο αφιέρωμα στη Θήβα. Μας πήρε ακριβώς ένα χρόνο για να καταλάβουμε ότι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ κ.ά. δεν έχουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Η μαγεία του ποδοσφαίρου βρίσκεται στην περιφέρεια...

Δείξτε, σας παρακαλώ, την πρέπουσα προσοχή στη φωτογραφία του μεγάλου Νόνι Λίμα (του αποκαλούμενου και «σκούρου»), που δημοσιεύεται στο κέντρο της σελίδας. Προσπαθήστε να φανταστείτε στη θέση του τον Σόλιντ, τον Μαλεζάνι, τον Σάντος, τον Ντουμιτρέσκου. Γίνεται; Δεν γίνεται!

Κανείς από τους εν λόγω κομφορμιστές δεν θα μας χάριζε μια τόσο ανθρώπινη και συγκινητική σκηνή. Ο Νόνι ποζάρει φορώντας ποδοσφαιρικά παπούτσια μέσα στα λασπόνερα, ακριβώς δίπλα στα φρεάτια που μαζεύουν τα νερά, με φόντο κάγκελα παντού, που λέει κι ο Τζιμάκος, σαν να το έσκασε μόλις από το Νταχάου! Από την εκπληκτική αυτή φωτογραφία, που είναι βγαλμένη από σκηνή του ιταλικού νεορεαλισμού, δεν γινόταν να λείπουν τα κυπαρίσσια που διακρίνονται στο βάθος.

Πρόκειται για ένα εικαστικό αριστούργημα. Βιοπάλη, (δηλαδή ο Νόνι με τα σπορτέξ), κίνδυνοι (δηλαδή τα νερά που τρέχουν), απόδραση και φυγή (δηλαδή τα κάγκελα) και στο βάθος ματαιότητα (δηλαδή τα κυπαρίσσια). Η σύνθεση της ζωής σε ένα μόνο θαυματουργό κλικ. Δεν είναι απλώς η φωτογραφία του μήνα, αλλά το κάδρο της χρονιάς.

Τη βλέπεις και δεν μπορείς να διώξεις από το μυαλό σου τους στίχους του μεγάλου Σπύρου Γιατρά, που εδώ βρήκαν την εικαστική τους απεικόνιση: «Με προδώσαν' οι φίλοι μου, μα να είσαι καλά, που σαν βράχος μου στάθηκες στην κάθε συμφορά.
Μου κρατούσες το χέρι στα λασπόνερα, βόηθα, Παναγιά μου, και μη χειρότερα…».

Πόσω μάλλον όταν στο αφιέρωμα εμφανίζεται και μια Παναγιά! Οχι ξανθιά Παναγιά, αλλά μελαχρινή. Η πρόεδρος της Θήβας Βάσω Κοντοπούλη είναι ο άνθρωπος πίσω από το θαύμα, αυτή που έδωσε δουλειά στον Λίμα και όραμα σε μια ολόκληρη πόλη. Το έντονα μεταφυσικό (σχεδόν θεολογικό) στοιχείο της παρουσίας της υπογραμμίζεται και από τον τρόπο με τον οποίο κλείνει την πρώτη της αποκλειστική συνέντευξη. «Υπάρχει κάτι που θα σας έκανε να φύγετε από τη Θήβα;», ρωτά ο –μαγεμένος από το αρχοντικό παρουσιαστικό της– συντάκτης Γιώργος Ντυμένος. «Μόνο ο Θεός θα με κάνει να φύγω!», τονίζει ως άλλη Ζαν ντ' Αρκ…

Μπορώ να το αποκλείσω. Κανείς Θεός δεν πρόκειται να μας στερήσει τη μοναδική πρόεδρο που υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο, τη «lady Βάσω». Ο Θεός θα μας βοηθήσει μόνο να τη φέρουμε πίσω αν της μπουν τίποτα παράξενες ιδέες. Τη βλέπω τη Θήβα μια μέρα να τραγουδά: «Μ' έχεις κάνει θεό, μια φορά να σε δω, να σου πω σ' αγαπώ, γύρνα πίσω…».

Εχει στόχους η Βάσω; Φυσικά. «Ο,τι καλύτερο από κατηγορία σε κατηγορία, δεν θα σταματήσω», λέει, «ποτέ»!

Και πώς να σταματήσει; Στην τρίτη φωτογραφία του αφιερώματος διακρίνει κανείς ένα πλήθος από χορηγούς που στηρίζουν τα σχέδιά της. «Pet shop ζωοτροφές Sάλτα» (sic), «Εμπορία Αυτοκινήτων, Ανταλλαγές, Διεκπεραίωση, ΚΤΕΟ, Ζαλιβέρος Χαράλαμπος», «Ravena, πλακάκια, είδη υγιεινής», «Expert Βεργιώτης», «ΕLvial»,«Νissan, Αφοί Καλαμπάκα ΟΕ». Οπως καταλαβαίνετε, τίποτα, τίποτα δεν μας σταματά…

Να δω την πρόεδρο να γιορτάζει την άνοδο στα μπουζούκια και θα φάω έναν ντενεκέ ζωοτροφές Sάλτα από τη χαρά μου…

Γιατί στάθηκα τόσο πολύ στο αφιέρωμα στη Θήβα; Γιατί ήθελα να τιμήσω, με την αποχή μου από τον σχολιασμό των χθεσινών εφημερίδων, την απεργία της ΓΕΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και κυρίως την περήφανη στάση της ΕΣΗΕΑ, που αποφάσισε να συμμετάσχει και να ρίξει γροθιά στο μαχαίρι, κηρύσσοντας στάση εργασίας όλων των δημοσιογράφων από τις 8:00 το πρωί μέχρι τις 12:00 το μεσημέρι.

(Το γράφω για να το θυμίσω στους συναδέλφους που συνήθως ξυπνούν αργά. Χθες, την ώρα που οι περισσότεροι κοιμόσασταν, ρίχνατε την κυβέρνηση και κάνατε την εργοδοσία να τρέμει. Η επόμενη στάση της ΕΣΗΕΑ είναι προγραμματισμένο να γίνει από τις 3:00 τα χαράματα μέχρι τις 6:00 το πρωί, για να πάμε σε κάνα ξενυχτάδικο να τα σπάσουμε…)

Τέλος πάντων, εγώ, τιμώντας τους εργατικούς αγώνες, θα κλείσω τη στήλη δημοσιεύοντας την επιστολή της αναγνώστριας Κατερίνας, που τη μέρα των εργατικών αγώνων μού θυμίζει ότι κάτι πρέπει να κάνουμε για έναν άνθρωπο που λατρέψαμε: τον Κυριάκο Θωμαΐδη! Μου γράφει:

«Αγαπητέ φίλε Στέφανε,

Θέλω να μοιραστώ μαζί σου μια μοναδική εμπειρία που έζησα χθες, ξέροντας πως μόνο εσύ θα μπορέσεις να με νιώσεις. Ισως αναρωτηθείς μήπως τελικά πρέπει να απολύσεις τον Θόδωρο και να αρχίσεις κι εσύ να μετακινείσαι όπως όλοι οι φτωχοί πλην τίμιοι μεροκαματιάρηδες. Ισως ρωτήσεις και αν υπάρχει Θεός (μάταια θα περιμένεις απάντηση). Οπως και να έχει, όμως, θα είσαι σίγουρος πως ο "γίγαντας" ζει και βασιλεύει, παρά τα αλλεπάλληλα χαστούκια της μοίρας. Ελπίζω η αποκάλυψη αυτή να σου δώσει ελπίδες, όπως έδωσε και σε μένα. Δευτέρα μεσημέρι, στον σταθμό του μετρό στο Σύνταγμα. Ο κόσμος συνωστίζεται και για να αποφύγω το πήξιμο αποφασίζω να πάω στα μπροστινά βαγόνια. Το βλέμμα μου περιφέρεται στους συνεπιβάτες και σταματά εκεί, σε αυτόν. Τα καστανά μου μάτια δεν μου έπαιξαν παιχνίδια κι ας είχα ξενυχτήσει το προηγούμενο βράδυ περιμένοντας άδικα τον Γιώργο Γεωργίου να εμφανιστεί στο Κανάλι 9 έπειτα από ένα καρέ της ντάμας... Ηταν εκεί, ανέπνεε, υπήρχε. Ο Κυριάκος Θωμαΐδης! Στητός, αρχοντικός μέσα στο σκούρο παλτό του, ατένιζε τις γραμμές και περίμενε. Το τρένο; Τον Μίνωα; Τη μοίρα; Μια θέση; Δεν ξέρω... Αυτό που ξέρω και σ' το λέω εν τιμή είναι πως μου κόπηκαν τα πόδια. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως θα είχα τη χαρά να συνταξιδέψω μαζί του. Σκέφτηκα να πάω να του μιλήσω, να τον ρωτήσω γιατί έπαψε να κοσμεί το σαλόνι μου (εκεί έχω την τηλεόραση), ποιοι τελικά είχαν στήσει τα παιχνίδια, αν η παράγκα ζει και βασιλεύει και αν εντάσσεται στον νόμο Σουφλιά για τα αυθαίρετα, αλλά δεν βρήκα το θάρρος. Δεν είχα το σθένος να του απευθύνω τα αμείλικτα ερωτήματά μου. Προτίμησα να καλυφθώ πίσω από την εφημερίδα μου και να του ρίχνω κλεφτές ματιές καθώς ο συρμός κυλούσε αργά στις γραμμές. Τον έπιασα πολλές φορές να παρατηρεί με προσοχή την εφημερίδα και άλλες να περιφέρει το βλέμμα του στον χώρο. Ελλείψει σερβιτόρου ήξερα πως δεν τον αναζητούσε, αλλά χανόταν στις σκέψεις του. Τα τελευταία ψήγματα θάρρους που βρήκα κοντά στο Χαλάνδρι χάθηκαν μπροστά στην υποχρέωση να κατέβω. Μήπως έχασα την ευκαιρία, φίλε Στέφανε, να του μιλήσω; Μήπως η μοίρα μού έδωσε μια μοναδική δυνατότητα κι εγώ την πέταξα στον κάλαθο των αχρήστων; Μήπως θα μπορούσα να γίνω κοινωνός αποκαλύψεων και έκλεισα τ' αυτιά μου; Αμείλικτα ερωτήματα με βασανίζουν από χθες και καταριέμαι τη δειλία μου. Οπως και να έχει, είναι καλά. Ζει και αναπνέει ανάμεσά μας. Και όσο αυτός δεν περνά στον χώρο της φαντασίας, αλλά αφήνει σημάδια από τα βήματά του στη γη, τόσο σιγοκαίει μέσα μου η ελπίδα πως κάποια μέρα θα ξαναδώ τη "Δίκη". Σε κάποιο άλλο κανάλι, σε κάποια άλλη συχνότητα, αλλά σίγουρα μέσα από τις 21 ίντσες της τηλεόρασης μου.
Φιλικά, Κατερίνα».

Δεν έχω να πω τίποτα. Αν χθες βούρκωσα, σήμερα το δάκρυ τρέχει κορόμηλο…