To σήκωσε (το ηθικό του) (Sportday / Βάιος Τσούτσικας)

Το πανό στις κερκίδες δήλωνε την αντίστροφη μέτρηση πριν από το τζάμπολ: «40' πριν την 1η κούπα», έλεγαν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Στο μυαλό του Ομπράντοβιτς και των παικτών μια άλλη αντίστροφη μέτρηση κυριαρχούσε. Αυτή μέχρι τον «τελικό» με την Εφές Πίλσεν. Μια αντίστροφη μέτρηση που μπορεί να σημάνει και το τέλος της πορείας προς την κορυφή της Ευρώπης.

Μέσα στην τούρλα του Σαββάτου (όπου τούρλα η προσπάθεια ανάκαμψης στο Top 16 της Ευρωλίγκας) οι «πράσινοι» έπρεπε όχι μόνο να παίξουν έναν τελικό, αλλά να τον πάρουν κιόλας. Δεν ήταν τόσο το ρεκόρ των 9 Κυπέλλων ούτε η προσπάθεια κατάκτησης του 10ου εν Ελλάδι τροπαίου του «Ζοτς». Ηταν η επιβεβαίωση του πεσμένου «πράσινου γίγαντα», η απαραίτητη ανάσα ηθικού πριν από το σπουδαιότερο ματς της χρονιάς. Σε περίπτωση ήττας, η ζημιά θα ήταν διπλή. Τα φτερά θα ψαλιδίζονταν ακόμα περισσότερο και η πτήση προς την Πράγα θα γνώριζε τη μεγαλύτερή της απειλή.

Αν και φαινόταν παράλογος ο ορισμός της ημερομηνίας μεσούσης της προσπάθειας πρόκρισης στους «8» της Ευρώπης, του Παναθηναϊκού του έκατσε γάντι. Το Μαρούσι του Παναγιώτη Γιαννάκη δεν είχε κανένα επιθετικό όπλο πλην του Μπλάκνεϊ μέσα στο παρκέ. Δεν έχει τη φανέλα να τραβήξει τη φροντίδα των διαιτητών. Δεν είχε το λούστρο του κορυφαίου. Έστω κι έτσι, μπορούσε να κλέψει το τρόπαιο από τον μεγάλο του αντίπαλο. Το έδειξε στο πρώτο ημίχρονο. Συνέχισε να το δείχνει μέχρι το 38', όταν και παρακολουθούσε από απόσταση αναπνοής. Δεν το κατάφερε, όμως, κι έγινε σκαλοπάτι για τον Παναθηναϊκό.

Καλοί οι τίτλοι, ακόμα καλύτερα τα ρεκόρ. Τη δεδομένη στιγμή, όμως, δικαίωμα και διάθεση για πανηγυρισμούς πρέπει να έχουν μόνο οι οπαδοί των «πρασίνων». Παίκτες και προπονητής οφείλουν να κάνουν χρήση της νίκης αυτής καθαυτής και όχι του τρόπου κατάκτησης του Κυπέλλου, για να σηκώσουν κεφάλι στην Πόλη. Άλλωστε αγωνιστικούς λόγους για πανηγυρισμούς ο Παναθηναϊκός δεν έδωσε. Προβλημάτισε και πάλι. Αλλά, είπαμε, άλλο ήταν και είναι το ζητούμενο. Πατάμε γερά στα (βαριά) πόδια μας και συνεχίζουμε, πάμε για «διπλό» στην Κωνσταντινούπολη.