Διώξε με και μη λυπάσαι, τι θα γίνω μη φοβάσαι (Sportday / Στέφανος Χάρης)

Σάββατο πρωί ξεκινήσαμε με τον Θόδωρο, τον οδηγό μου, με κατεύθυνση την ακριτική Ξάνθη. Γνώριζα ότι θα γίνει το κακό στην πρωτεύουσα του καρναβαλιού, αφού είχαν φροντίσει να με ενημερώσουν οι άνθρωποί μου και γι' αυτό ήθελα να ήμουν παρών στην ιστορική αυτή στιγμή. Όταν δηλαδή θα τελείωνε το φετινό σερί των επιτυχιών του Ολυμπιακού.

Φτάσαμε στο γήπεδο λίγα λεπτά πριν από την έναρξη του παιχνιδιού και κατευθυνθήκαμε στην κερκίδα των επισήμων, γιατί αν στην Ξάνθη πεις «VIP», μπορεί εύκολα να σε βρουν μαχαιρωμένο. Με το βλέμμα μου έψαξα να βρω τον πρόεδρο της Ξάνθης, της Βιαμάρ, της Skoda, της ΠΑΕ Ξάνθης και της νεοσύστατης λίγκας, Χρήστο Πανόπουλο. Ο Θόδωρος με πληροφόρησε ότι δεν βρίσκεται στο γήπεδο, αλλά στην Αθήνα για να διεκπεραιώσει τις τελευταίες λεπτομέρειες της νέας ποδοσφαιρικής αρχής.

Τότε κατάλαβα ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να κερδίσει. Και το λέω αυτό, διότι αν έπαιζε η πιθανότητα να φύγουν οι «ερυθρόλευκοι» με τους τρεις βαθμούς της νίκης, ο πρόεδρος των προέδρων Πανόπουλος θα ήταν στην Ξάνθη για να συντάξει, όπως συνηθίζει έπειτα από κάθε ήττα, την επιστολή διαμαρτυρίας προς τους διαιτητές. Το πρώτο κακό σημάδι φάνηκε, ή αν θέλετε, όπως λένε σε στιγμές λυρικής έμπνευσης «τα παιδιά από την Πάτρα», «το κακό φαινότανε, αλλά ποιος νοιαζότανε».

Το παιχνίδι ξεκίνησε και είχε πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις πώς χάνονται κλασικές ευκαιρίες από μεριάς Ολυμπιακού. Ο Σόλιντ παρέταξε το κλασικό σύστημα –για τον ίδιο, αλλά και για τα ξύλινα ποδοσφαιράκια– το 4-3-3 και ο ομόλογός του Μαντζουράκης το σύστημα «κατά Σταύρον Κόλκα», το 4-4-1-1. Αυτό είναι ένα σύστημα το οποίο εφυήρε και εφάρμοσε ο προπονητής της Ξάνθης. Ξεκινάει με τέσσερις αμυντικούς, συνεχίζει με την αναγγελία τεσσάρων κεντρώων και μετά ρωτάει αν υπάρχει περιθώριο για έναν ακόμα.

Του λένε «ναι», προσθέτει ακόμα έναν κι όταν ξαναρωτήσει, προσθέτει και τον τελευταίο ώστε να είναι απόλυτα σίγουρος ότι δεν θα κάνει λάθος στην αρίθμηση. Τέσσερις αμυντικοί και τέσσερις κεντρώοι κινούνται παράλληλα και λοξά συγχρόνως σαν τη συνονόματη φάλαγγα του Μεγάλου Αλεξάνδρου (Λοξή Φάλαγγα) και οι «ένας-ένας» που περισσεύουν, αυτονομούνται και προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες, όπου το καθήκον τούς καλεί.

Το πρώτο ημίχρονο κύλησε σαν να ήσουν στο... καζίνο. Ο Ολυμπιακός έχανε ευκαιρίες και η Ξάνθη, δίπλα, περίμενε για να ποντάρει. Στο δεύτερο, τα πράγματα άλλαξαν κάπως. Η Ξάνθη βγήκε στην επίθεση, σκόραρε, το σύστημα του Μαντζουράκη δικαιώθηκε κι ο Καφές έχανε τη μία κλασική ευκαιρία μετά την άλλη. Θεωρώ ότι ήταν η στιγμή της δικαίωσης του Σόλιντ, ο οποίος τόσο καιρό τον αγνοούσε κρατώντας τον στον πάγκο. Αν είχε επιχειρήσει να τον χρησιμοποιήσει, κάτι μου λέει ότι αυτό το σερί των 16 νικών δεν θα είχε γίνει ποτέ. Ήταν τόσες πολλές οι ευκαιρίες που έχασε ο Νο 1 του Ολυμπιακού, που πίστεψα πως σε κάποια στιγμή θα γυρνούσε στον πάγκο και με το ίδιο ερμηνευτικό πάθος που διέκρινε την Άννα Βίσση στην προκριματική φάση στη Γιουροβίζιον θα τραγουδούσε στον Νορβηγό το σουξέ: «Διώξε με και μη λυπάσαι, τι θα γίνω μη φοβάσαι κι αν χιονίζει και αν βρέχει, ο Καφές να ξες, αντέχει...».

Στη συνέντευξη Τύπου που επακολούθησε, την οποία παρακολούθησα κι εγώ μεταμφιεσμένος για ευνόητους λόγους, ο Τροντ Σόλιντ δήλωσε τα εξής: «Ο τρόπος που χάσαμε ήταν χειρότερος από το αποτέλεσμα. Παίξαμε σαν τουρίστες και αυτό δεν πρέπει να το δέχεσαι, όταν λες ότι είσαι κορυφαία ομάδα». Στη δε πονηρή ερώτηση για το αν οι παίκτες του χαλάρωσαν με τη διαφορά των 12 βαθμών, ο Νορβηγός κοιτάζοντας κάπου στο... πουθενά, τον άκουσα να λέει τα εξής: «Αν λειτουργούσαν έτσι τα μπαλέτα Μπολσόι, σε κάθε εμφάνισή τους θα ήταν καταστροφή».

Κατ' αρχάς, ο Σόλιντ οφείλει να είναι προσεκτικότερος και ευγενικότερος στις δηλώσεις του. Η Ξάνθη ως πόλη αξίζει να έχει τουρισμό ΣΟΛΙΝΤ διάρκεια του χρόνου. ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ: το «ΣΟΛΙΝΤ» είναι τοπολαλιά της Ξάνθης και σημαίνει «σε όλη τη». Δεν είναι δυνατόν αυτή η πόλη να προσδοκά το ενδιαφέρον των ξένων μόνο στις γιορτές καρναβαλιού και σε αυτές της παλιάς πόλης, τον Σεπτέμβρη. Επιδιώκει την επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου.

Όσο για τα Μπολσόι, ο Νορβηγός θα πρέπει να έχει αρκετό καιρό να τα παρακολουθήσει, γιατί σε καμία περίπτωση στη σύνθεσή τους δεν θα είχαν έναν χορευτή σαν τον Πάντο ή τον Καφέ για να αποδώσουν τη Λίμνη των Κύκνων. Εκτός κι αν ο Καφές ήταν μέρος του σκηνικού και έκανε τον κύκνο. Εκείνο όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στη συνέντευξη ήταν η δήλωση του Γιώργου ή Σεργκέι (στην περίπτωση που χόρευε στα Μπολσόι) Ανατολάκη, την οποία -24 ώρες μετά- προσπαθώ να ερμηνεύσω: Και ήταν η εξής: «Αυτό που είπε ο προπονητής, αυτό ισχύει. Εγώ λέω ότι μόνο το γκολ μας έλειπε».

Η ταύτιση των απόψεων είναι τόση όση η διαφορά θέσεων ανάμεσα στον πρόεδρο του ΣΕΒ κ. Κυριακόπουλο και των πρόεδρο της ΓΣΕΕ κ. Πολυζωγόπουλο.

Φεύγοντας από την όμορφη Ξάνθη δέχθηκα ένα τηλεφώνημα που με πληροφορούσε ότι θα έπρεπε να σταματήσω επειγόντως στη Θεσσαλονίκη, γιατί έχει ανακοινωθεί συνέντευξη Τύπου στην οποία ο πρόεδρος Λάμπρος Σκόρδας θα παρουσίαζε εμπορική συμφωνία με τον αδερφό του Ροναλντίνιο. Επειδή το σήμα δεν ήταν καλό και επειδή η περιέργεια μπορεί να σκοτώσει οποιοδήποτε θηλαστικό, αποφάσισα να σταματήσω στη Θεσσαλονίκη για να μάθω τα καθέκαστα. Πληροφορήθηκα τα εξής: ο κ. Κόντης, ο χωρίς ιδιότητα παράγοντας(;) φίλος του Άρη, έκλεισε αυτή τη συμφωνία με την εταιρεία χορηγών, στην οποία ηγείται ο αδερφός του Ροναλντίνιο. Είναι η τρίτη φορά που σώζει τον Άρη ο κ. Κόντης.

Η προηγούμενη ήταν με τους Σαουδάραβες (το ριμέικ της ταινίας με πρωταγωνιστή τον Κώστα Βουτσά), τότε που τα πετροδόλαρα έρεαν στην Παπαναστασίου. Τη δεύτερη με τους Ισπανούς επενδυτές που έφυγαν νύκτα από τη Θεσσαλονίκη και με ονόματα Τσετσένων αυτονομιστών. Η τρίτη πιστεύω ότι θα είναι και η επιτυχέστερη. Τι έκανε, όμως, αυτούς τους ανθρώπους να θέλουν να επενδύσουν, από τη μια, σε μια ομάδα που προσπαθεί να ανέβει κατηγορία έχοντας μόλις δώδεκα νίκες και εννέα ισοπαλίες και, από την άλλη, με μια διοίκηση που δεν καταφέρνει ούτε πρωτάθλημα Β' Εθνικής να κατακτήσει;

Αυτό το μυστήριο όφειλα να λύσω μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες. Τα πράγματα μπλέχτηκαν ακόμα περισσότερο, όταν πληροφορήθηκα ότι από δω και πέρα τη χρήση ονόματος του διεθνούς Βραζιλιάνου άσου για τη Θεσσαλονίκη θα έχει μόνον ο Άρης. Κάτι δηλαδή σαν τον Νταλάρα που οποιοσδήποτε άλλος εκτός από αυτόν κάνει χρήση του ονόματός του, οφείλει να πληρώσει πρόστιμο χιλίων ευρώ. Ο Ροναλντίνιο οφείλει να εμφανιστεί δύο φορές στη Θεσσαλονίκη για εμπορικούς λόγους.

Και τέλος, πως η ίδια αυτή η εταιρεία ενδιαφέρεται σφόδρα κι όχι... σκόρδα να αγοράσει το 50% του μετοχικού κεφαλαίου. Το τελευταίο το θεωρώ απίθανο, γιατί ο «Super 3» ή ο Άρης (όπως θέλετε πείτε το) είναι ιδέα και δεν πουλιέται το 50%. Όσο για το 49%, θα πρέπει να αποφασιστεί από λαϊκή συνέλευση. «Τι θέλουν λοιπόν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι;», έλεγα και ξαναέλεγα ώσπου ο Θοδωρής, ο οδηγός μου, αναμαλλιασμένος ύστερα από ώρες συστηματικής έρευνας ήρθε και μου ψιθύρισε στο αυτί: «Μην κουράζεσαι, αφεντικό, όλα αυτά είναι βιτρίνα. Πολύ απλά, ο Ροναλντίνιο ήθελε εδώ και καιρό να φτιάξει τα δόντια του και πληροφορήθηκε ότι ο οδοντίατρος Σκόρδας είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος».