Ένα πολυεργαλείο που το έλεγαν Πορφύρη (Sportday / Αντώνης Πανούτσος)

Την τελευταία φορά που ο Πανιώνιος είχε πέσει στη Β' Εθνική Κατηγορία, ο διαιτητής Σπανέας πέρασε στην ιστορία με το πέναλτι που είχε δώσει υπέρ του Παναθηναϊκού. Δεν ξέρω αν από τότε το συμπαθές σώμα των Ελλήνων διαιτητών νιώθει ενοχές απέναντι στον Πανιώνιο, αλλά ακόμα και εάν συμβαίνει, ο διαιτητής Πορφύρης υπερέβαλε στο καθήκον. Το να αποφασίζει ένας διαιτητής να γελοιοποιηθεί, ακόμα και ως άνθρωπος, για να φέρει το αποτέλεσμα που θέλει, δεν απαιτούσε ούτε ο Κοκαλιάρης στις χρυσές εποχές της Παράγκας.

Το ότι έβγαλε επτά κίτρινες κάρτες στον ΠΑΟΚ έναντι μιας στον Πανιώνιο, το ότι έδινε φάουλ όποτε παίκτης του Πανιωνίου αποφάσιζε να ξαπλώσει στο χορτάρι, το ότι έδωσε φάουλ υπέρ του Πανιωνίου μισό μέτρο μπροστά από τον επόπτη με τη σημαία σηκωμένη για πλάγιο ωχριούν μπροστά στο εμπνευσμένο πέναλτι που οραματίστηκε ο θρύλος της σφυρίχτρας που ονομάζεται Πορφύρης. Ο Φερνάντες κάνει έξοδο και αποκρούει με γροθιά πάνω από το κεφάλι του Δημητριάδη στη γραμμή της μικρής περιοχής. Εκτός αν υπάρχει κάποιος κανονισμός που να απαγορεύει στον τερματοφύλακα να μαρκάρει αντιπάλους στη μικρή περιοχή, το πέναλτι είναι ανεξήγητο.
Ακόμα όμως και έτσι, πώς μπορεί να εξηγηθεί η κίτρινη κάρτα στον Ουντέζε; Ωραία, ο Ουντέζε, όταν τον κάνει αλλαγή ο Ντουμιτρέσκου, δεν τρέχει, αλλά περπατάει για να βγει στην πλάγια γραμμή. Εντάξει, ένας αυστηρός διαιτητής θα μπορούσε να δείξει κίτρινη κάρτα. Αλλά ένας τέτοιος διαιτητής είναι δυνατόν να δίνει στον Νιγηριανό την κάρτα και να μη δίνει στους παίκτες του Πανιωνίου, που τον τάραζαν μπροστά του στη σφαλιάρα;

Πιστολέρο, πεζοναύτης, πολυεργαλείο, ο διαιτητής Πορφύρης δεν έκοψε το καρπούζι για να δώσει τα κουκούτσια στον Πανιώνιο. Δεν πήρε το καρπούζι να του το δώσει. Πήρε το Datsun κι έδωσε ολόκληρο το φορτίο. Φαινομενικά δεν έκανε ζημιά, αφού ο ΠΑΟΚ πήρε τη νίκη. Ουσιαστικά, η ζημιά που έκανε είναι τεράστια.

Γιατί ο Πορφύρης με τη μεροληπτική διαιτησία του δικαίωσε όλους όσους ασχολούνται με το παρασκήνιο της διαιτησίας. Πώς μπορεί, όποιος τον έβαλε να σφυρίξει, ο Γερμανάκος, ο Ψυχομάνης ή οι γκρίζες εξουσίες της ΕΠΟ, μετά τη διαιτησία του Πορφύρη να μιλά για «ανθρώπινα λάθη» και για το ότι «στο εξωτερικό δεν ασχολούνται με τη διαιτησία»; Τα λάθη δεν ήταν ανθρώπινα, αλλά υπεράνθρωπα και στο εξωτερικό δεν έχουν Πορφύρηδες. Το να διαγραφεί από τους πίνακες διαιτησίας ο συγκεκριμένος διαιτητής το θεωρώ αυτονόητο. Το να βρεθούν, όμως, οι άνθρωποι που προκάλεσαν μια τέτοια διαιτησία είναι η μόνη ελπίδα για να μην επαναληφθεί κάτι τέτοιο.

Eνα άλλο ρεκόρ έσπασαν οι παίκτες του Ολυμπιακού μετά την ήττα από την Ξάνθη. Το ρεκόρ κρατούσε κάποιες δεκαετίες. Οταν λοιπόν οι παίκτες του Ολυμπιακού στράβωναν έπειτα από δήλωση προπονητή, υπήρχε μια παραδοσιακή ιεροτελεστία. Επαιρνε ο δημοσιογράφος τηλέφωνο μία από τις «μούρες» της ομάδας. «Τι έγινε, παίκτη μου, στην Ξάνθη;». «Τι θέλεις να έγινε; Αυτό που είδες. Βάλανε το γκολ, κλειστήκανε στην άμυνα, χάσαμε και τέσσερις ευκαιρίες και πήραν τη νίκη. Αλλά και ο προπονητής έκανε τίποτα από τον πάγκο; Τίποτα. Κοιμότανε. Πάει ο Ματζουράκης και του βάζει δεύτερο κυνηγό, τον Καζάκη. Αυτός αντί να βάλει ένα φρέσκο αμυντικό χαφ να κλείσει τους διαδρόμους, αφήνει δύο μπροστά να αλωνίζουνε. Και μετά, αντί να βγει να παραδεχθεί ότι τη μαλακία την έκανε ο ίδιος, τα ρίχνει σε μας και μας λέει και τουρίστες. Μπαρούτι έχουνε γίνει τα παιδιά στα αποδυτήρια...». «Μπαρούτι, ε;». «Μπαρούτι και κάποια στιγμή θα σηκωθεί κάποιος να πει μια βαριά κουβέντα». Την άλλη μέρα, λοιπόν, έτοιμο το πρωτοσέλιδο «Βράζανε τα αποδυτήρια στον Ρέντη μετά τις δηλώσεις του Σόλιντ». Ο προπονητής να δηλώνει «Οποιος έχει πρόβλημα μαζί μου, θέλω να μου το λέει κατάμουτρα». Ο Σωκράτης να φοράει το κόκκινο πουλόβερ του πολέμου, να πηγαίνει στα αποδυτήρια και να λέει «Οποιος ξαναμιλήσει με δημοσιογράφους, θα του κόψω τον κώλο φέτες, φέτες». Οι παίκτες να λένε στους δημοσιογράφους ότι ο πρόεδρος θα τους κάνει τον ποπό μορταδέλα. Ο Αλέφαντος να κάνει δηλώσεις στον Σινάνογλου ότι, αν είχε τέτοιους παικταράδες, θα έπαιρνε το Τσάμπιονς Λιγκ μαρς. Και όλα αυτά τα παραδοσιακά που έχουν κάνει τη μεγάλη ομάδα του Πειραιά νούμερο επιθεώρησης έπειτα από κάθε ήττα.

Τελευταία φορά που είχε παιχτεί το νούμερο ήταν με τη δήλωση του Σόλιντ ότι ο Ολυμπιακός έχει τον μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Τότε οι πάλιουρες είχαν γίνει έξαλλοι που ο Νορβηγός τολμούσε να λέει ότι ο Ολυμπιακός είναι γερασμένη ομάδα. Αυτήν τη φορά οι πάλιουρες πήγαν φόρα παρτίδα στον Σόλιντ και του είπαν ότι η δήλωση περί τουρισμού ήταν βαριά. Ο Νορβηγός απάντησε ότι χαίρεται, επειδή έχουν την ευαισθησία να θίγονται και τέλος. Αν υπάρχει συμπέρασμα από όλη την ιστορία, είναι ότι, όταν το αφεντικό δεν είναι ανασφαλές, σηκώνει και την παραπάνω κουβέντα χωρίς ο παίκτης να φοβάται ότι θα τον βάλει στο μαύρο κατάστιχο. Γιατί με Ελληνα προπονητή, αν πήγαιναν και το έλεγαν, οι παίκτες θα ήταν αυτόματα τελειωμένοι.

Πριν από δύο περίπου εβδομάδες συζητούσα με έναν φίλο που είναι παράγοντας στην αγορά του πετρελαίου. Σύμφωνα λοιπόν με τα λεγόμενά του, Ρώσοι παράγοντες της Lukoil είχαν πλησιάσει την οικογένεια Βαρδινογιάννη και τη ρώτησαν αν ενδιαφέρεται για την πώληση του Παναθηναϊκού. Η απάντηση ήταν αρνητική. Τώρα, αν είναι τα ίδια άτομα που ενδιαφέρονται για την αγορά των μετοχών του ΠΑΟΚ, δεν είναι δυνατόν να διασταυρωθεί. Το σίγουρο όμως είναι ότι οι Ρώσοι της Lukoil επενδύουν στη Βουλγαρία και στην Τουρκία, αφού πιστεύουν ότι η εμπλοκή τους με το ποδόσφαιρο βελτιώνει την εικόνα τους στις χώρες στις οποίες έχουν άμεσα οικονομικά συμφέροντα.

Διαφορετικό βάρος, όμως, θα έχει, αν ανακοινωθεί ότι ο πρόεδρος της Lukoil, Βαγκίτ Αλεκπέροφ, ενδιαφέρεται να αγοράσει τον ΠΑΟΚ, από το «ο αδελφός του Αλεκπέροφ ήρθε στη Θεσσαλονίκη και διαπραγματεύεται τις μετοχές». Ετσι μόνο μπορεί να εξεταστεί η επίσκεψη του Ρομπέρτο Ασίς Μορέιρα, αδελφού του Ροναλντίνιο, από τούδε γνωστού ως Ρομπερτίνιο, για την αγορά των μετοχών του Αρη. Πάμε λοιπόν να γράψουμε πέντε πράγματα γι' αυτή τη σουρεαλιστική ιστορία σε μία ομάδα που έχει παράδοση στον σουρεαλισμό.
Ερχεται ο Ρομπερτίνιο, δηλώνει επαγγελματίας μάνατζερ και ότι θα φέρει δύο χορηγούς που την προβολή τους θα στηρίξει ο αδελφός του. Ας μου επιτραπεί κατ' αρχάς να έχω τις επιφυλάξεις μου κατά πόσον θα βρίσκονταν χορηγοί για να κάνουν ειδική εκστρατεία στην Ελλάδα με κεντρικό πρόσωπο τον Ροναλντίνιο. Οχι μόνο για τον Αρη, αλλά για οποιαδήποτε ελληνική ομάδα. Ας πούμε όμως ότι είναι αλήθεια... Τα υπόλοιπα, όμως, παραείναι σουρεάλ για να είναι αληθινά.

«Υπάρχει γραπτή πρόταση του Ροναλντίνιο να αγοράσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών του Αρη». Για να μπορέσει κάποιος να το πιστέψει, υπάρχει ένας απλός τρόπος. Να βγει ο Ροναλντίνιο και να το πει. Εκτός αν είναι τόσο απασχολημένος που δεν προλαβαίνει να κάνει μία δήλωση για την ομάδα που υποτίθεται ότι θέλει να αγοράσει...

Στη σοβαρότητα της πρότασης του Ροναλντίνιο δεν βοήθησαν και οι δηλώσεις του αδελφού του. Τον ρωτούν γιατί ο Ροναλντίνιο θέλει να αγοράσει τον Αρη και απαντάει: «Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με τη θερμή υποδοχή... Ο δεύτερος είναι ότι πρόκειται για μία ομάδα που έχει ένα κοινό από τα πιο θερμά στην Ελλάδα». Δηλαδή ο Ρομπερτίνιο περίμενε να δει την υποδοχή και μετά αποφάσισε αν πρέπει να αγοράσει; Και γιατί τότε δεν κάνει μια περιοδεία σε όλες τις ελληνικές ομάδες και όπου του κάνουν την πιο θερμή υποδοχή, να κάνει και την πρόταση;

Επίσης, στον Αρη υπάρχει μια λαμπρή παράδοση από εξωτικούς επενδυτές που θέλουν να αγοράσουν την ομάδα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον «πάμπλουτο» Σαουδάραβα σεΐχη Αλ Κασίμι, ο οποίος είχε εμφανιστεί με μπλουτζίν, και για να πάρει τον Αρη είχε απαιτήσει να πάρει την κυριότητα του προπονητικού κέντρου στο Ρήσιο; Ποιος ξεχνάει τους Ισπανούς επενδυτές, Σολάνα και Μπεναλί, που κι αυτοί ήθελαν να αγοράσουν τον Αρη και είχαν δοκιμάσει να κάνουν το ίδιο κόλπο με τη Σάλτσμπουργκ; Το ψωμί, όμως, βρίσκεται στη φράση του ρεπορτάζ «Η συμφωνία αφορά στην ενδυνάμωση του Αρη με παίκτες διεθνούς ακτινοβολίας από τη χώρα του καφέ». Οπως ακριβώς είχε ενδυναμωθεί με παίκτες «διεθνούς ακτινοβολίας» τύπου Ιρανίλντο, τον οποίο ακόμα πληρώνει... Η μόνη διαφορά είναι στην εθνικότητα. Αλλά αυτή η ιστορία με τους ξένους επενδυτές που θα πάρουν τον Αρη για να τον κάνουν μεγάλο έχει παιχτεί τόσες φορές που καταντάει απίστευτα βαρετή.